|
Μέρα Μαγιού που μίσεψες... !!! Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
Άνοιξη γιέ που αγάπαγες και ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
Άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης .................................................................................. Έγραψε συγκλονισμένος ο πρωτόθρο-νος οικουμενικός ποιητής της Ρωμιοσύνης Γιάννης Ρίτσος στον «Επιτάφιο», εμπνεόμενος απο τον άφατο πόνο της μάνας του δολοφονημένου καπνεργάτη Τάσου Τούση, κατά την απεργία των καπνεργατών στην Θεσσαλονίκη το ΄36. Το εκκρεμές της ιστορίας έδειχνε Μάιος του δραματικού ΄36 και οι καπνεργάτες – με εντολή της ΠΚΟ (Πανελλήνιας Καπνεργατικής Ομοσπονδίας) - είχαν διαδηλώσει στη νύμφη του Βορρά, με αίτημα την αύξηση των ημερομισθίων στις 120-124 δραχμές, σε εγαρμογή της σύμβασης του 1924 και την διεκδίκηση ακόμα δημοκρατικών ελευθεριών, απο την κυβέρνηση Μεταξά που της είχε βάλει στον πάγο. Σε πάγο, παγοκολώνες άλλωστε αργότερα, με την έκσπαση της μεταξικής δικατορίας τον Αύγουστο του ΄36, ο ειδεχθής υπουργός Αστυνομίας της δικτατορίας του Μεταξά Μανιαδάκης, έβαζε γυμνούς τους αντιφρονούντες – και αφού πρωτίστως τους είχε δώσει ρετσινόλαδο- για να τους οδηγήσει στο θάνατο !!! Έκλαψε γορερά σύσσωμη τον Μάιο του ΄36, όλη η Ελλάδα πάνω στο πτώμα του τραγικού καπνεργάτη Τάσου Τούση, γιατί οι δολοφονικές σφαίρες της κυβέρνησης είχαν χτυπήσει-ματώσει την καρδιά του ελληνικού λαού. Και με το αθώο αίμα του ο αδικοσκοτωμένος εργάτης Τάσος Τούσης, θέριεψε ηθικά και πύργωσε το εργατικό κίνημα, που και μέσα απο άλλους αιματηρούς αγώνες, έβρισκε τον δρόμο για την κοινωνική του χειραφέτηση.
Η 1-η Μαίου του ΄36, ειδικά για τον μαρτυρικό ελληνικό λαό, που έχει να επιδείξει αμέτρητες θυσίες, στην μακραίωνη και οδυνηρή πορεία του για την ακεραίωση της δημοκρατίας, θα αποτελεί πάντα ένα διαχρονικό σύμβολο δημοκρατικού ήθους και κοινωνικής αγωνιστικότητας. Ένα αδαμάντινο ηθικό ορόσημο του εργατικού κινήματος, απέναντι σε κάθε μορφής κοινωνικής καταπίεση, αντίπερα σε κάθε έκφραση πολιτικής αντιδραστικότητας, αντίκρυ σε κάθε είδους εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο. Και μαζί με όλους τους έλληνες εργάτες τιμούμε σήμερα την ιερή ημέρα και γιορτάζουμε και εμείς. Ζήτω η 1-η Μαίου του ΄36 !
Αλλά ας ομιλήσει ο ποιητής της Ρωμιοσύνης και πάλι απο τον «Επιτάφιο»
Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκειά, ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια
Και μούλεες, γιε, πως όλ' αυτά τα ωραία θάναι δικά μας,
και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας. Δημοσιεύθηκε στις 4 May 2021 | 1:56 pm
Πασχαλινό μήνυμα Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Χριστός Ανέστη ! Νέοι, γέροι και κόρες
Μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόρες
Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες
πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι.
Δ. Σολωμός
Αγαπημένοι μου Φίλες και Φίλοι,
Επ΄ ευκαιρία της αναστάσεως του θεανθρώπου, σας εύχομαι ολόψυχα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, Υγεία, οικογενειακή και ατομική πρόοδο και ευτυχία. Το ανέσπερο φως της αναστάσεως, εύχομαι να ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων από τα ποικίλα προβλήματα και τις ηθικές αναστατώσεις που έχουν εγκύψει, και να αποτελέσει έναυσμα προόδου και ευημερίας. Το φετινό ΠΑΣΧΑ βρίσκει τους Έλληνες δυστυχώς και πάλι εν μέσω της φοβερής κρίσης του Κορονοϊού !
Ωστόσο ενωμένοι όλοι μαζί σαν μια γροθιά, με σύνεση και κοινωνική ωριμότητα την οποία αποδείξαμε μέχρι σήμερα και με την ευλογία του αναστάντος Χριστού, σύντομα θα εξέλθουμε από το απεχθές φάσμα της ηθικής τρομοκρατίας του ιού και ξανά δίπλα ο ένας στον άλλο, θα απολαύσουμε όλοι μαζί, τις χάρες και τις ομορφιές της ελληνικής ζωής. Όπως ο θεάνθρωπος αγαπητοί φίλοι, θανάτω θάνατο πατήσας, νίκησε τις δυνάμεις του σκότους και σηματοδότησε με το σταυρικό του δράμα και την ανάσταση, την ηθική αναγέννηση του ανθρώπου, ας νικήσουμε και εμείς τον τρόμο των ημερών και κάθε δύναμη κοινωνικής ανάσχεσης και ας οδηγήσουμε την Ελλάδα μας μπροστά.
Έχουμε τούτες τις άγιες μέρες την ευλογία του Χριστού, που θα μας βοηθήσει σε κάθε μας βήμα, ηθικής ανόδου. Ας μην την ξοδεύουμε αστόχαστα στη μιζέρια και την μικρότητα, της καθημερινότητας. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αγαπημένοι μου φίλες και φίλοι και το αναστάσιμο πνεύμα να φωτοδοτεί τα εμπνευσμένα βήματά σας.
Με περισσήν αγάπη
Δημοσιεύθηκε στις 1 May 2021 | 12:13 pm
Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος Εικοστό Έβδομο) Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Ενδεικτικές είναι άλλωστε εδώ οι κρίσεις για το χάλι του ελληνικού στρατού τόσο του μεγάλου Χαριλάου Τρικούπη, όσο και του στρατηγού Παγκάλου. «Αγέλη» αποκαλούσε ο Τρικούπης το στρατό μετά το 1885, ενώ «ανίκανους να κάνουν και μια αναγνώριση» θεωρούσε τους αξιωματικούς που προΐσταντο στο στρατό ο στρατηγός Πάγκαλος. Η γραμμή της Θεσσαλίας ήταν αυτή, στην οποία έλαβαν χώρα κατά κύριο λόγο οι πολεμικές επιχειρήσεις. Καίτοι ο ελληνικός στρατός είχε παρατάξει δυνάμεις στο μέτωπο της Ηπείρου στο οποίο υπερείχε, τελικώς εκεί δεν έγιναν στρατιωτικές μάχες. Αδρανές όμως έμεινε και το πολεμικό μας ναυτικό. Παρότι εισηγήθηκε - ο αρχηγός του ναυτικού - να προκαλέσει η Ελλάς τους Τούρκους στη θάλασσα, όπου και είχαμε υπεροπλία του όπλου, η εισήγησή του απορρίφθηκε και οδηγήθηκε σε παραίτηση. Πως είδαν όμως οι μεγάλες δυνάμεις αυτή την ελληνοτουρκική διένεξη; Ήταν σαφές ότι διαφωνούσαν μεταξύ τους για την τύχη του ανατολικού ζητήματος, όμως σε καμιά περίπτωση και σ΄ αυτό μάλιστα το momentum, δεν επιθυμούσαν τη σύρραξη στην περιοχή. Όμως αξιομνημόνευτο είναι εδώ και το εξής γεγονός. Πριν δώδεκα χρόνια όταν ο Θεόδωρος Δεληγιάννης ως πρωθυπουργός είχε κηρύξει γενική επιστράτευση, για να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις των Τούρκων στα Βόρεια σύνορά μας, το γεγονός αυτό είχε επισύρει τον αποκλεισμό του λιμένος του Πειραιώς από αγγλικές δυνάμεις των οποίων ηγείτο ο πρίγκιπας Αλφρέδος. Ήταν ω της ειρωνείας ο ίδιος άνθρωπος που χρόνια πρίν το 1862, με το δημοψήφισμα που διενεργήθηκε, επιλέγονταν από τον ελληνικό λαό και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία ως νέος βασιλεύς της Ελλάδος. Ο ξένος παράγοντας λοιπόν ήταν αρνητικός στην πραγματοποίηση πολέμου στην περιοχή. Και είχε μάλιστα με σαφήνεια προειδοποιήσει ότι όποιος επεδίωκε την σύρραξη θα ετιμωρείτο ανεξαρτήτως εάν ήταν η Τουρκία ή η Ελλάς. Ενώ έστω και εάν ακόμα είχε πραγματοποιήσει στρατιωτικές επιτυχίες, δεν θα μπορούσε να προσπορίσει κάποιο εδαφικό κέρδος. 
Παρόλα αυτά η χώρα παραβλέποντας αυτές τις σοβαρές παραμέτρους που αντετίθεντο στον πόλεμο, εσύρθη σ΄ αυτόν. Ο πόλεμος άναψε και στις 12 Απριλίου οι Τούρκοι κατέλαβαν τον Τύρναβο. Στις 13 Απριλίου έπεσε η Λάρισα και στις 26 Απριλίου κατέλαβαν τον Βόλο. Στο μεσοδιάστημα αυτό των δώδεκα ημερών σημειώθηκε μια στοιχειώδης στρατιωτική αντίσταση από μέρους της Ελλάδος. Και αυτή δεν οφειλόταν στον καθολοκληρίαν στον ελληνικό στρατό, αλλά σε έναν ηρωικό έλληνα συνταγματάρχη, πρότυπο αυτοθυσίας και πολεμικής ανδρείας. Τον Κωνσταντίνο Σμολένσκη, που μέσα στην γενική διάλυση του ελληνικού στρατού έδωσε δείγματα απαράμιλλης ανδρείας και αρετής. Σε άλλα σημεία του θεσσαλικού μετώπου, δέσποζαν οι έριδες και οι διαφωνίες μεταξύ των ελλήνων αξιωματικών. Είχε διαμορφωθεί ένα ζοφερό και αχρείο περιβάλλον και ή ήττα και μάλιστα ταπεινωτική, ήταν αναπότρεπτη. Ήταν όμως ακόμα αυτή ή τραγωδία για την Ελλάδα, συνέχεια της διάλυσης του στρατού μας όπως αυτή είχε σταδιακά πραγματοποιηθεί πρίν απο την ατυχή για εμάς έκσπαση του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Η αυλαία αυτής της τραγωδίας έκλεισε με την συντριπτική ήττα των ελληνικών δυνάμεων στις 5 Μαΐου στο Δομοκό. Και στις 7 Μαΐου υπογράφονταν ανακωχή. Η ανακωχή μάλιστα υπογράφονταν στη γέφυρα του ποταμού Αράχθου. Ενώ στις 22 Νοεμβρίου 1897 στην Κωνσταντινούπολη υπογράφονταν η συνθήκη ειρήνης, με την οποία η Ελλάς απώλεσε 395 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους, ενώ υποχρεούτο ακόμα στην καταβολή πολεμικής αποζημίωσης πρός την Τουρκία ύψους τεσσάρων εκατομμυρίων τουρκικών λιρών. Πάνω απο όλα όμως η μεγάλη απώλεια απο αυτόν τον ταπεινωτικό για την Ελλάδα πόλεμο ήταν η καταρράκωση του ηθικού του στρατού μας και το συναίσθημα της εθνικής ντροπής που κυρίευσε τον ελληνικό λαό. Το πόσο καταλυτικές ήταν οι εξελίξεις στο κοινωνικό και πολιτικό μας πεδίο απο την ήττα του 1897, αποτυπώνεται με ενάργεια στα απομνημονεύματα του στρατηγού Παγκάλου, ο οποίος σημείωνε ότι το βαθύ αίσθημα ντροπής που κατέβαλε το λαό και το στρατό της Ελλάδος, συνετέλεσε στο να προπαρασκευαστεί ιδίως στους αξιωματικούς μας ο διακαής πόθος για πολιτική αλλαγή, που θα μπορούσε να δώσει και πάλι εθνικό όραμα και ελπίδα, στον καθημαγμένο τόπο. Αυτός ο άσβεστος πόθος θα εκφραστεί άλλωστε στην διακήρυξη του στρατιωτικού Συνδέσμου και θα πάρει σάρκα και οστά με την έκσπαση του κινήματος στο Γουδί, τον Αύγουστο του 1909. Μια άλλη όμως επίσης σοβαρή διάσταση των εθνικών μας θεμάτων την δεκαετία του 1890, πέραν του ελληνοτουρκικού πολέμου ήταν το ζήτημα της Κρήτης, με το ακόλουθο και πάγιο αίτημα του κρητικού λαού για ένωση με την μητέρα Ελλάδα, που βρίσκεται σε εξέλιξη την ίδια περίοδο. Έως τώρα είχαμε δεί την εκδήλωση της πρώτης κρητικής επανάστασης μεταξύ 1866 και 1869 που κατεπνίγη στο αίμα. Διαρκής στόχος του κρητικού λαού ήταν η ένωση με την Ελλάδα και αποτελούσε για τη χώρα αναπόσπαστο κομμάτι της πραγμάτωσης της μεγάλης ιδέας. Στη φωτογραφία ο ηρωϊκός συνταγματάρχης Σμολένσκης, που με τις μοναδικές του στρατιωτικές επιτυχίες στον ταπεινωτικό ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, διέσωσε στοιχειωδώς την στρατιωτική τιμή της Ελλάδος. Φεύ όμως με την ταπεινωτική αυτή ήττα του ελληνοτουρκικού πολέμου, καταρρακώθηκε στο έπακρο το ηθικό και το φρόνημα, τόσο του στρατού όσο και του λαού μας. Συνεχίζεται …
Δημοσιεύθηκε στις 25 April 2021 | 11:33 am
Ποτέ πια φασισμός !
Μείζονα μέρα ιστορικής μνήμης για τον ελληνικό λαό, η 21η Απριλίου 1967, υπενθυμίζει σε όλους μας την οδυνηρή κατάλυση της δημοκρατίας απο τους έκθεσμους Απριλιανούς συνταγματάρχες και τα τραγικά επακόλουθα που είχε η χούντα τους, αφενός για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δημοκρατικών ελευθεριών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αφετέρου για την προδοσία της μαρτυρικής Κύπρου, που κατέστη απο τις τραγικές τους ανεπάρκειες, την προδοσία και τα λάθη τους, ανυπεράσπιστο άθυρμα του Αττίλα και των Τούρκων. 
Πέρα από τον αυτονόητο επετειακό χαρακτήρα της ημέρας, το ηθικό της μήνυμα είναι, όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες πρέπει να είναι σε εγρήγορση και να μην επιτρέψουν ποτέ ξανά την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Παραμένουν πάντοτε επίκαιρα τα αιτούμενα της εθνικής κυριαρχίας, της κοινωνικής Δικαιοσύνης και τις ακεραίωσης των δημοκρατικών Θεσμών. Και για αυτά ο δημοκρατικός λαός της Ελλάδος και ιδιαίτερα η πρωτοπορούσα νεολαία, που με τους αγώνες τους και τη θυσία τους, κατέρριψαν την 7χρονη απριλιανή τυραννία, θα είναι διαρκώς σε εγρήγορση !
Δημοσιεύθηκε στις 21 April 2021 | 4:53 pm
Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος Εικοστό Έκτο) Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Μια καθοριστική παράμετρος της πολιτικής μας σκηνής την περίοδο 1895-1909 που διαμορφώνει και το πολιτικό κλίμα είναι η εξέλιξη των εθνικών μας θεμάτων. Κορυφαίο εθνικό θέμα αυτής της περιόδου με καταλυτικές συνέπειες στην ψυχολογία του κόσμου, αλλά και στην εξελικτική πορεία της χώρας για πολλές δεκαετίες είναι η ταπεινωτική ήττα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Μια διεισδυτικότερη όμως ματιά στα τεκταινόμενα αυτής της περιόδου θα μας βοηθήσει να την κατανοήσουμε καλύτερα. Μόλις ένα χρόνο μετά την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων ή Ελλάδα επτώχευε και οι δαπάνες της για το στρατό ξηράς και το ναυτικό αποτέλεσαν το 1/3 περίπου των αντίστοιχων δαπανών του 1885.Η χώρα εκείνη την περίοδο επιχειρούσε την δημοσιονομική της ανόρθωση και η οικονομική ανασυγκρότηση υλοποιείτο με την μείωση των δημοσίων δαπανών. Η δαπάνη όμως που περιορίζονταν δραστικά ήταν αυτή για τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Φυσικό και επόμενο ήταν έτσι στις τάξεις του στρατού να επικρατεί αναβρασμός και οι έλληνες αξιωματικοί να καταληφθούν από ένα αίσθημα δυσαρέσκειας. Δυσαρέσκεια εναντίον της κυβερνήσεως ένεκα της στρεβλής πολιτικής που ακολουθείτο στις προαγωγές των αξιωματικών, αλλά και δυσαρέσκεια λόγω της κακής διοικήσεως του στρατού από τους πρίγκιπες. Σε ένα τέτοια πλαίσιο δυσθυμίας και αμφισβήτησης ιδρύθηκε η «εθνική εταιρεία». Επρόκειτο για έναν πατριωτικό σύνδεσμο αρχικώς των κατωτέρων αξιωματικών, στις τάξεις του οποίου αργότερα εντάχθηκαν και ανώτεροι αξιωματικοί, όπως ο στρατηγός Δαγκλής, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Παύλος Μελάς, αλλά και προσωπικότητες από το φάσμα των γραμμάτων της τέχνης και του πολιτισμού, όπως οι Κωστής Παλαμάς, Γεώργιος Δροσίνης, Ανδρέας Καρκαβίτσας, Γρηγόριος Ξενόπουλος κ.α. Η «Εθνική Εταιρεία» γρήγορα στελεχώθηκε από πλήθος στρατιωτικών και εξελίχθηκε σε ένα ακμαίο και ζωντανό πατριωτικό φορέα. Στόχος της ωστόσο, κάτι που έγινε αργότερα και με τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο υπο τον συνταγματάρχη Νικόλαο Ζορμπά, δεν ήταν η ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος και της δυναστείας, αλλά ένας γόνιμος παρεμβατικός ρόλος στην εξέλιξη των εθνικών θεμάτων. 
Η Εθνική Εταιρεία, δεν είχε κανένα ανατρεπτικό στόχο, στην εσωτερική πολιτική. Παρακολουθούσε όμως δυναμικά την τροπή των εθνικών μας θεμάτων και ιδιαίτερα το θέμα της Κρήτης, αλλά και την κατάσταση με την Τουρκία στα βόρεια σύνορα της χώρας και ιδιαίτερα στα Θεσσαλικά σύνορα. Η Εθνική Εταιρεία έχοντας αναπτύξει διευρυμένο δίκτυο τόσο στο εσωτερικό της χώρας που περιελάμβανε τον ανθό των ενόπλων δυνάμεων και της ελληνικής διανόησης, όσο και στο εξωτερικό στη Κύπρο και σε άλλες εστίες ελληνισμού, προέβη σε ένα παράτολμο εγχείρημα που βεβαίως ήταν ανακόλουθο προς την επίσημη πολιτική της χώρας. Με τρείς χιλιάδες άνδρες εισέβαλε στην Τουρκία στα βόρεια σύνορα της Θεσσαλίας στα τέλη του Μαρτίου του 1897. Όμως η κίνηση αυτή της Εθνικής Εταιρείας, όπλισε την Τουρκία με τα κατάλληλα προσχήματα για να ξεκινήσει εχθροπραξίες εναντίον μας στις 4 Απριλίου 1897 και να κηρύξει επίσημα τον πόλεμο στις 5 Απριλίου του ιδίου έτους. Η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε σε δεινή θέση και προπαντός με την αδήριτη πραγματικότητα, να υπαγορεύει αμείλικτα διλήμματα. Ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δεληγιάννης και μέσα στο κλίμα έξαρσης που είχε δημιουργηθεί στις λαϊκές μάζες, αποδέχτηκε τον πόλεμο από την Τουρκία.Στο λόγο του στη Βουλή ο οποίος διεξήχθη μέσα σε πανηγυρικό κλίμα, αφού κατηγόρησε την Τουρκία ως υπαίτιο για την διεξαγωγή του πολέμου απεδέχθη την πρόκληση. Η Ελλάδα σύρονταν σε έναν πόλεμο. Όμως είχε τα στρατιωτικά εχέγγυα για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του; Η έξαψη της στιγμής είχε οδηγήσει τη χώρα σε μια πολεμική περιπέτεια, η ταπεινωτική ήττα της οποίας, θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες για την περαιτέρω πορεία της. Η κατάσταση του στρατού ήταν όπως αναφέραμε πρωθύστερα σε απελπιστική κατάσταση, ένεκα της περικοπής των στρατιωτικών δαπανών, αλλά και του κομματισμού που οδηγούσε σε μη αξιοκρατικές κρίσεις και προαγωγές. Και όμως με έναν τέτοιο μη αξιόμαχο στρατό η Ελλάδα έμπαινε σε πόλεμο !!! Στη φωτογραφία – λιθογραφία της εποχής- μάχη απο τον ολέθριο για τον τόπο ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Οι συνέπειές του στο φρόνημα και το ηθικό του ελληνικού λαού και του στρατού, ήταν καταλυτικές, ενώ δραματικές ήταν και οι επιπτώσεις του για την εθνική οικονομία. Συνεχίζεται … Δημοσιεύθηκε στις 18 April 2021 | 10:52 am
Κεντρικό μας άρθρο στην ψηφιακή Real, για τον κορυφαίο μας θεατράνθρωπο Βασίλη Διαμαντόπουλο !
Δημοσιεύθηκε στις 17 April 2021 | 10:37 am
Μιλώντας στην Αθηναΐδα και τον Χρήστο ! Κάθε ραδιοφωνική παρουσία μου, συνιστούσε πάντα για μένα, αφενός μεν μία μεγάλη τιμή, αφετέρου μία μεγάλη ευκαιρία, να επικοινωνήσω με φίλους και ακροατές, από τη μαγική έπαλξη του ραδιοφώνου, που σου χαρίζει μία μοναδική αίσθηση ελευθερίας, αλλά και ηθικής δύναμης. Και τούτο γιατί το ραδιόφωνο έναντι των άλλων μέσων επικοινωνίας, έχει πολλαπλασιαστική ισχύ στον αποδέκτη του, μιας και δεν είναι ένα παθητικό μέσο, πού να καθιστά τον ακροατή στατικό δέκτη του μηνύματος που λαμβάνει, αλλά μία δημιουργική σχέση μετοχής, που καλλιεργεί τη φαντασία και το μυαλό του αποδέκτη και του προξενεί κριτική εγρήγορση. Στην τηλεόραση ο ακροατής, παρακολουθεί παθητικά το μήνυμα και ενεργοποιεί ελάχιστα κριτικά στοιχεία της δημιουργικής του σκέψης, για να φιλτράρει αυτά που προσλαμβάνει. Σε αντιδιαστολή με το ραδιόφωνο, που ενεργοποιεί αμέσως το μυαλό, τη φαντασία και την κριτική σκέψη του ακροατή. Χαρακτηριστικά είναι άλλωστε εδώ για την γενικότερη αξία, αλλά και επικοινωνιακή ισχύ του ραδιοφώνου, τα λόγια του γνωστού Αγγλοούγγρου ευθυμογράφου George Mikes, που σημείωνε στο έργο του «Σοφία για τους άλλους» : «Δώστε μου τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του κόσμου και εκατό ανθρώπους ικανούς στην προπαγάνδα και σε δυο μήνες μπορώ : να κάνω την Ελβετία κομμουνιστική χώρα, να πείσω όλους τους κατοίκους της Ονδούρας να βάψουν τα μαλλιά τους κόκκινα, να πείσω τη δημοκρατία της Κιργκίς της Σοβιετικής Ένωσης να ζητήσει την άδεια να προστεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής» !
Με αυτά τα δεδομένα υπήρξαν μαγικές οι στιγμές για μένα, στις οποίες είχα μιλήσει στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών 90,1 FM» και ιδιαίτερα όσες φορές φιλοξενήθηκα από το εκπληκτικό δίδυμο της χαρισματικής Αθηναΐδας Νέγκα και του πολυμήχανου Χρήστου Φερεντίνου. Στιγμές και εκπομπές, στις οποίες μιλήσαμε για μείζονα ιστορικά μας ορόσημα, για την πολιτισμική μας πραγματικότητα, αλλά και για άλλα μείζονα θέματα της επικαιρότητας. Με την μαγική Αθηναΐδα, διάστικτη από την πολυεπίπεδη πνευματική και πολιτισμική της κατάρτιση, να ανεβάζει την αδρεναλίνη με τις μεστές, κοφτερές και γρήγορες ερωτήσεις της, αλλά και τον πολυμήχανο Χρήστο φερεντίνο με την υψηλή του αίσθηση της ιστορικής και κοινωνικής μας πραγματικότητας και το έξοχο και πηγαίο χιούμορ του, να προσδίδει μία μοναδική, χαριέσσα ατμόσφαιρα στην εκπομπή. Αναπολώ αυτές τις ωραίες στιγμές με την Αθηναΐδα και τον Χρήστο, που κάναμε δυνατές εκπομπές και στέφθηκαν με την καθολική επιδοκιμασία του κοινού. Για τούτο και επαναλήφθηκαν κατόπιν αιτήματος των ακροατών !
Υπήρξαν μαγικές οι ραδιοφωνικές μου στιγμές με την Αθηναΐδα και τον Χρήστο, που στην κυριολεξία με «έδεσαν» με το κοινό και μου χάρισαν μία ανεκλάλητη ηθική ανάταση. Τους αγαπώ πολύ και με την πρώτη ευκαιρία θα διασταυρωθώ ξανά, ραδιοφωνικά μαζί τους ! Δημοσιεύθηκε στις 9 April 2021 | 12:15 am
Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος Εικοστό Πέμπτο) Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος 
Οι κλυδωνισμοί όμως στο πολιτικό και κομματικό μας σύστημα, δεν μπορούσαν παρά να αποτυπώσουν τις παρενέργειές τους στην διακυβέρνηση της χώρας, που έδινε εικόνα παρακμής. Πρώτο θύμα αυτού του ευδιάπλαστου και ρευστού πολιτικού μας συστήματος ήταν οι ένοπλες δυνάμεις. Ευρίσκονταν σε δεινή θέση αφού εξέλιπε μια στιβαρή πολιτική ηγεσία που θα δρομολογούσε την ανασύνταξή τους. Και το κυριότερο όλων, το ηθικό του στρατεύματος ήταν καταβεβλημένο μετά την ταπεινωτική ήττα από τους Τούρκους το 1897. Τα οικονομικά της χώρας ήταν επίσης σε τραγική κατάσταση.. Σε τέτοιο μάλιστα σημείο που επεβλήθη - δοθέντος του δανεισμού μας- στη χώρα διεθνής οικονομικός έλεγχος. Το 1898 έτσι με νόμο η Ελλάς υπεβλήθη σε διεθνή οικονομικό έλεγχο. Ο προϋπολογισμός μας ετέθη υπο την παρακολούθηση μιας διεθνούς οικονομικής επιτροπής, που συνεκροτήθη για το σκοπό αυτό. Ο λαός μάλιστα απογοητευμένος για αυτή την εξέλιξη στηλίτευσε αυτή την επιτροπή με το χαρακτηριστικό όνομα «ο έλεγχος». Αντικείμενο της επιτροπής ήταν η παρακολούθηση των εσόδων του προϋπολογισμού. Από αυτά τα έσοδα το 35% απορροφούνταν για την εξυπηρέτηση του δανείου τεσσάρων εκατομμυρίων τουρκικών λιρών το οποίο είχε λάβει η χώρα για να ικανοποιήσει την πολεμική αποζημίωση που της επεβλήθη έναντι της Τουρκίας με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, αλλά και για την ικανοποίηση ταυτόχρονα των χρεών τα οποία ήταν απότοκος του δημοσιονομικού εκτροχιασμού της χώρας και είχαν οδηγήσει στην οικονομική κατάρρευση το 1893. Την τραγική όμως θέση του στρατού και των δημόσιων οικονομικών μας ακολουθούσε η δημόσια διοίκηση και η κρατική εν γένει μηχανή, που βρίσκονταν σε πλήρη αποσύνθεση. 
Την κακοδιαχείριση μάλιστα της δημόσιας διοίκησης και τη γενική παράλυση του κρατικού μηχανισμού που είχε επικρατήσει χαρακτήριζαν με πολύ δεικτικό τρόπο οι στρατιωτικοί που θα επιλαμβάνονταν του κινήματος του Στρατιωτικού Συνδέσμου λέγοντας χαρακτηριστικά ήταν μια διαρκής «απαίσια συναλλαγή». Παράλυτη διοίκηση, ανίκανες και αναποτελεσματικές υπηρεσίες με πλεονασματικό αριθμό υπαλλήλων, που ήταν απόρροια του κομματικού κράτους, το οποίο κυριαρχούσε αυτή την περίοδο, ήταν η εικόνα που αντικατόπτριζε την κρατική μηχανή της Ελλάδος. Και κοντά σε όλα τούτα μια δυσβάσταχτη και επαχθής φορολογία που ήταν αποτέλεσμα των βαρών της ανοικοδόμησης της χώρας την προηγούμενη δεκαετία, των χρεών της πτώχευσης, αλλά και των βαρών της οικονομικής αποζημίωσης προς την Τουρκία, με την οποία είχε καταδικαστεί η χώρα μετά τον ταπεινωτικό πόλεμο του 1897, εξουθένωναν το λαϊκό εισόδημα και είχαν οδηγήσει τους πολίτες σε απόγνωση. Στο ίδιο μήκος κύματος παρακμής και οι θεσμοί της δικαιοσύνης και της εκπαίδευσης. Η μεν δικαιοσύνη είχε συρθεί στις επιταγές του στυγνού κομματισμού και εξεδίκαζε με φαύλο τρόπο. Η δε εκπαίδευση παρέπαιε αφημένη στην τύχη της αφού εξέλιπε μια εμπνευσμένη ηγεσία για να την τροχιοδρομήσει. Το καταρρακωμένο ηθικό λοιπόν του στρατού μας και η εν γένει διάλυσή του, ο εκτροχιασμός των δημόσιων οικονομικών της χώρας, η καθολική παράλυση της κρατικής μηχανής και η πλήρης ανικανότητα τη δημόσιας διοίκησης συνιστούσαν τραγικές συνέπειες της κυβερνητικής αστάθειας της χώρας και της αποδιοργάνωσης του πολιτικού και κομματικού μας συστήματος. Παράλληλα όμως αποτελούσαν και το υπόστρωμα της αγανάκτησης του λαού, που εναγωνίως πρόσμενε μια κυβερνητική αλλαγή που θα ξανάδινε όραμα και θα έβαζε σε τάξη τον τόπο. Στη φωτογραφία μια εξαιρετική γελοιογραφία της εποχής, της οικονομικής μας κατάρρευσης το 1893, απεικονίζει τον μεγάλο Χαρίλαο Τρικούπη, να προσπαθεί απέλπιδα να πάρει τα σωτήρια δάνεια (αυγά) απο την Ευρώπη (χρυσοφόρο κότα) και αυτή εξοργισμένη να του επιτίθεται να τον τσιμπήσει !!! Όπου και απεικονίζεται με την εξαιρετική ηθική ενέργεια του σκιτσογράφου το δυσμενές κλίμα για την Ελλάδα στην Ευρώπη. Πόσες μεγάλες αλήθεια αναλογίες θα βρεί ο αναγνώστης με την σημερινή οικονομική και πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδος; Συνεχίζεται … Δημοσιεύθηκε στις 3 April 2021 | 12:57 am
Ενώ η Ηλεία αναμένει τα μαντάτα, κυβέρνηση και Πανεπιστήμιο Πατρών παίζουν την "κολοκυθιά" για ένα θέμα που "καίει" το δικό μας νομό...βάζοντας έτσι ταφόπλακα στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση στο νομό. Όσα με κόπο και αγώνα κατάφερε να κερδίσει η Ηλεία τα προηγούμενα χρόνια, εγκαταλείφθηκαν από τους αρμοδίους που δεν έκαναν όσα έπρεπε για να μπουν οι σωστές βάσεις για να “ριζώσουν” στο νομό τμήματα. Της Κατερίνας Πολυδώρου στο olympianews.gr Οι υποσχέσεις των εκλεγμένων και οι προσπάθειες τους, οι συναντήσεις με υπουργούς και πρωθυπουργό, η μη ισχυρή διεκδίκηση, αλλά και καθυστερημένη αντίδραση , όπως και η μοίρα ενός νομού που είναι του “κλώτσου και του μπάτσου” οδηγούν στο οριστικό κλείσιμο ενός κύκλου του τμήματος της Μουσειολογίας , που ίσως , όπως όλα δείχνουν γίνεται με πολιτική σκοπιμότητα και στρατηγικό σχέδιο διχασμού του νομού , αφού η σχολή του Πύργου μας "κουνάει το μαντήλι" με τις ευλογίες της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως, η οποία δεν έδειξε καμία αντίσταση στο σχεδιασμό του Πανεπιστημίου Πατρών και το ξεριζώνει από τα φετινά μηχανογραφικά, ενώ το πανεπιστημιακό τμήμα της Αμαλιάδας παραμένει ως έχει για λίγο ακόμα, τόσο λίγο που θα καταφέρνει να σπάσει το μέτωπο διεκδίκησης των δήμων στο θέμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ηλεία . Αναλυτικότερα, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες που φτάνουν από το Υπουργείο, οι αποφάσεις έχουν παρθεί... Το Τμήμα Γεωπονίας της Αμαλιάδας, δεν θα πάρει ακόμα το δρόμο για την Αιτωλοακαρνανία, αλλά παραμένει για ακόμα ένα χρόνο ίσα να ηρεμήσει τα ταραγμένα "νερά" και συνάμα να "σπάσει το κοινό μέτωπο Πύργου και Αμαλιάδας, μένει στα μηχανογραφικά για ακόμα μια χρονιά και μετά μας χαιρετά και αυτό , όπως η Μουσειολογία που ήδη έχει διαγραφεί από τα φετινά μηχανογραφικά και δεν το ξέρουμε... Αυτά είναι σύμφωνα με πληροφορίες τα σχέδια του Υπουργείο... που θα γίνουν πράξη. Και εν τέλει διερωτόμαστε… Αν δεν μπορεί η Ηλεία, της Ολυμπίας, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού, της μεγάλης γεωργικής παραγωγής και του δεύτερου μεγαλύτερου κάμπου στην Ελλάδα, να κρατήσει τα τμήματα που έχει σε αυτούς τους τομείς, τι μπορεί να διεκδικήσει; Τι έχουν να πουν επί της ουσίας οι βουλευτές και κυρίως οι κυβερνητικοί, που για άλλη μια φορά “αδειάζονται” από τις πολιτικές που εφαρμόζει η Κυβέρνηση; Τελικά ισχύει πως η Ηλεία ΔΕΝ έχει φίλους στην Κυβέρνηση! Τι κι αν η αντίδραση των τοπικών φορέων φαίνεται να είναι έντονη, τα δεδομένα δεν θα αλλάξουν, αν δεν υπάρξει κεντρική βούληση από την Κυβέρνηση να στηρίξει την Ηλεία και όχι να την αδειάσει για άλλη μια φορά… Όμως εδώ υπάρχει και άλλο ερώτημα, που έχει να κάνει με τον Ηλειακό λαό και αν μπορεί να το δεχτεί... Και δεν έφταναν όλα αυτά η κα Κεραμέως τάζει πειραματικά σχολεία, με τους διευθυντές των δύο βαθμίδων εκπαίδευσης Ηλείας -πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας- κ. Κλάδης και κ. Φωτεινόπουλος να προτείνουν τη δημιουργία πειραματικών σχολείων και δικαίως, πως όμως όλα αυτά μπορούν να λειτουργήσουν , χωρίς να υπάρχει μια πανεπιστημιακή σχολή στο νομό και την πρωτεύουσά του. Κινητοποιηθείτε! Είμαστε ο μόνος νομός στην Ελλάδα που σβήνει από τον ακαδημαϊκό χάρτη... Δεν μας ακούνε, δεν μας υπολογίζουν... Ίσως γιατί δεν φωνάζουμε , δεν μιλάμε, δεν αντιδράμε... Ούτε που ψιθυρίζουμε, όχι μόνο οι πολιτικοί φέρουν ευθύνες, αλλά και εμείς... Τα δεχόμαστε όλα και σε λίγο καιρό θα κλαιγόμαστε και θα τρωγόμαστε μεταξύ μας... Βλέπουμε να κινητοποιούμαστε για την υγεία και την παιδεία την ξεχνάμε! Η συνεχής αντιπολίτευση στα λόγια ,άλλωστε, συμφέρει κάποιους...  Δημοσιεύθηκε στις 1 April 2021 | 11:19 pm
Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος Εικοστό Τέταρτο) Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Ο μεγάλος πολιτικός και κοινωνικός μεταρρυθμιστής Χαρίλαος Τρικούπης έφυγε από την πολιτική σκηνή, αφήνοντας πίσω του ένα αβυσσαλέο κενό, το οποίο δυστυχώς θα συνοδευτεί από παρατεταμένη πολιτική αστάθεια, προοιωνίζοντας άσχημες πολιτικές εξελίξεις για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Η αστάθεια αυτή χρονικά καλύπτει την περίοδο 1895 έως το 1909 οπότε και εσπάζει το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου στο Γουδί, που οικοδόμησε το έδαφος για την έλευση του εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου. Γενεσιουργός αιτία της προκύψασας πολιτικής αστάθειας ήταν ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί που είχαν προηγηθεί δεν είχαν κατορθώσει να επιβιώσουν και παραχώρησαν έτσι τη θέση τους σε προσωποπαγή αρχηγικά κόμματα υπο τους πολιτικούς αρχηγούς Δημήτριο Ράλλη, Αλέξανδρο Ζαΐμη, Θεόδωρο Δεληγιάννη. Όμως η προϊούσα πολιτική αστάθεια συνεπάγονταν και την ανεπιθύμητη κυβερνητική αστάθεια που προξενούσε αδήριτα την αλυσιτελή διακυβέρνηση του τόπου. Όπως είχαμε δει πρωθύστερα προπάτορας αυτού του φαινομένου ήταν το δικομματικό μας σύστημα, όπως αυτό αναπτύχθηκε αρχικά μεταξύ των Αλέξανδρου Κουμουνδούρου και Επαμεινώνδα Δεληγιώργη, στη συνέχεια ανάμεσα στους Κουμουνδούρο και Χαρίλαο Τρικούπη και αργότερα μεταξύ των Χαρίλαου Τρικούπη και Θεόδωρου Δεληγιάννη. Ας παρατηρήσουμε όμως τα στιγμιότυπα της πολιτικής αστάθειας όπως αυτή εκδηλώνεται στη ομώνυμη χρονική περίοδο. Το 1895 ο Θεόδωρος Δεληγιάννης κερδίζει τις εκλογές. Έχει προηγηθεί μάλιστα το 1893 η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδος, πτώχευση. Πάραυτα ο τόπος το 1896 θα διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η διοργάνωσή τους θα ανατείνει ηθικά τους έλληνες και θα δημιουργηθεί αίσθημα εθνικής ευφορίας, με την επακόλουθη κορύφωση της δημοτικότητας του πρωθυπουργού Δεληγιάννη και του βασιλέως Γεωργίου του Α΄. Όμως τα σύννεφα της αστάθειας σκιάζουν τον πολιτικό ορίζοντα της Ελλάδος. Θα ακολουθήσει ο ολέθριος ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 που θα αποδιοργανώσει οικονομικά και κοινωνικά τον τόπο επισωρεύοντας νέα προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα. Η ήττα θα χρεωθεί εξ ολοκλήρου στον πρωθυπουργό, που κατά μοναδικό τρόπο στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά θα αντικατασταθεί στην κυριολεξία. Ενώ δηλαδή το υπουργικό συμβούλιο παρέμεινε αλώβητο, αντεκαταστάθη ο πρωθυπουργός, ωσάν να είχε αποφασίσει αυτός μόνος του, για την κήρυξη του πολέμου. Στη θέση του Δεληγιάννη διορίστηκε ο Δημήτριος Ράλλης, από τον Απρίλιο του 1897 έως το Δεκέμβριο του 1897 για έξι μήνες. Ακολούθησε στην πρωθυπουργία ο Αλέξανδρος Ζαΐμης από τον Σεπτέμβριο του 1897 έως το Φεβρουάριο του 1899 δηλαδή για δεκαέξι μήνες. 
Έλαβαν χώρα εκλογές και υποχώρησε προσωρινά το φαινόμενο της πολιτικής αστάθειας. Στην πρωθυπουργία ανήλθε ο Γεώργιος Θεοτόκης από τον Απρίλιο του 1899 έως το Νοέμβριο του 1901, για δυόμισι δηλαδή έτη. Σε κλίμα όμως και πάλι αστάθειας θα ακολουθήσουν βραχύβιες κυβερνήσεις. Έχουμε έτσι από το 1901 έως το 1902 κυβέρνηση Αλεξάνδρου Ζαΐμη και από το 1902 έως το 1903 εξάμηνη κυβέρνηση του Θεόδωρου Δεληγιάννη. Θα ακολουθήσει και πάλι κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη από τον Ιούνιο του 1903 για δυο μόνο μήνες και εν συνεχεία πεντάμηνη κυβέρνηση του Δημητρίου Ράλλη, έως το Δεκέμβριο του 1903. Και πάλι κυβέρνηση μονοετή του Γεωργίου Θεοτόκη από τον Δεκέμβριο του 1903 έως το Δεκέμβριο του 1904. Τον Δεκέμβριο του 1904 επανακάμπτει στην πολιτική μας σκηνή ως πρωθυπουργός ο Θεόδωρος Δεληγιάννης, ο οποίος θα είναι και ο νικητής των εθνικών εκλογών που θα διεξαχθούν τον Φεβρουάριο του 1905. Φεύ όμως δεν θα πρωθυπουργεύσει για πολύ, αφού λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα τον Μάιο θα δολοφονηθεί από έναν Γορτύνιο χαρτοπαίκτη, επ΄ ονόματι Κωσταγερακάρη, που μ΄ αυτόν τον ακατανόητο τρόπο, θα εκφράσει τη δυσφορία του για τους νόμους του Δεληγιάννη, που αφορούσαν την περιστολή της χαρτοπαιξίας στις λέσχες. Και πάλι ο τόπος θα βρεθεί σε πολιτικό κενό για έξι μήνες από τον Μάιο δηλαδή του 1905 έως τον Δεκέμβριο του 1905 για να ακολουθήσει επίσης μια ολιγόμηνη κυβέρνηση έξι μηνών υπο τον Δημήτριο Ράλλη. Στην παρατεταμένη πολιτική αστάθεια θα παρεμβληθεί μετά από μακρό χρονικό διάστημα μια σταθερή κυβέρνηση υπο τον Γεώργιο Θεοτόκη, από τον Δεκέμβριο του 1905 μέχρι τον Ιούλιο του 1909, για τρεισήμισι δηλαδή χρόνια. Επακολουθεί μια βραχύβια κυβέρνηση ενάμιση μήνα από το Ιούλιο του 1909 μέχρι τον Αύγουστο του 1909 υπο την πρωθυπουργία του Δημητρίου Ράλλη. Και λύση στην ρευστότητα του πολιτικού μας τοπίου, θα δώσει το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου στο Γουδί, που προετοιμάζει την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Στη φωτογραφία η δολοφονία του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηληγιάννη, στα σκαλοπάτια των ανακτόρων της Παλαιάς Βουλής, απο τον Γορτύνιο χαρτοπαίχτη μιας λέσχης τότε της Πλατείας Συντάγματος, Κωσταγερακάρη. Συνεχίζεται … Δημοσιεύθηκε στις 27 March 2021 | 1:31 am
Mέρα Λευτεριάς 25-η Μαρτίου Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Παγκόσμιο ηθικοπνευματικό σύμβολο στον ευγενή αγώνα των λαών για την ανάκτηση της ελευθερίας τους, η 25-η Μαρτίου 1821 αποτελεί και σήμερα το εδραίο θεμέλιο της πνευματικής και πολιτιστικής εκπόρευσης του ελληνισμού, στην απέραντη λεωφόρο του χρόνου. Την αλησμόνητη εκείνη ημέρα του ξεσηκωμού, απέναντι στην τυραννία και τον δεσποτισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όλοι οι έλληνες, πρόκριτοι, ιερωμένοι και λογάδες, αδελφωμένοι με τους ανθρώπους της στάνης, του αγρού αλλά και τους ατιθάσευτους αγωνιστές των βουνών και του πελάγου, ομονόησαν να εξεγερθούν. Για να καρπίσει και πάλι το δέντρο της λευτεριάς στα άγια χώματά μας. Εμπνευσμένοι από τις ιδέες του διαφωτισμού, τα λαμπρά διδάγματα της Γαλλικής επανάστασης, αλλά και το φωτεινό παράδειγμα των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής, πρόστρεξαν να σηκώσουν το βάρος της ανεξαρτησίας. Υποκινούμενοι πέρα από τις λαμπρές τούτες ηθικές διδαχές, όχι από κανέναν άλλο εξωγενή παράγοντα, αλλά από τον ακοίμητο πόθο της πολιτικής ελευθερίας του γένους και την ακλόνητη θέληση να διατηρηθούμε σαν έθνος. Τούτη η πίστη και η θέληση έστω και αν συνέτρεχαν και χιλιάδες άλλοι λόγοι, ήταν που ζέσταινε τις καρδιές των αγωνιστών και τους όπλιζε με θάρρος ασύγγνωστο, για να ριχθούν στην άνιση αναμέτρηση. Έχοντας σαν μοναδικό όπλο για να υπερκεράσουν τα απειράριθμα στίφη των Οθωμανών, την αρετή, την τόλμη και την γενναιότητα της αδούλωτης ελληνικής ψυχής. Πάνω σε αυτές λοιπόν τις ηθικές ομολογίες έσπευσαν όλοι οι πατριώτες από κάθε γωνία της ελληνικής γης, ανεξάρτητα από το μορφωτικό τους επίπεδο, την κοινωνική τάξη και την οικονομική τους κατάσταση να, δώσουν το δυναμικό παρών, στον σεπτό αγώνα της εθνεγερσίας. Η θέλησή μας να υπάρξουμε ήταν που μας οδήγησε και στα κατοπινά μας χρόνια να υποβληθούμε σε μαρτύρια ηθικά προκειμένου να διασφαλίσουμε την αδιάπτωτη πορεία μας. Και η πρωταρχία αυτής της ιδέας, είναι που μας υποκινεί σήμερα στην συμμετοχή και οργάνωση εκδηλώσεων ιστορικής μνήμης. Αυτών που με τον παιδευτικό τους χαρακτήρα, αποτελούν την ουσιωδέστερη δικλείδα της εθνικής μας συνοχής. Ιδία σήμερα που περισσότερο από ποτέ η διαρκής εξωτερική επιβουλή και δη της Τουρκίας, έχει προσλάβει καθημερινές διαστάσεις. Για τούτο άλλωστε η πλειονότητα των εθνών προσπαθεί να θεσπίσει τέτοιες ημέρες εθνική μνήμης, σε μια προσπάθεια τόνωσης με υγιή τρόπο του εθνικού αισθήματος, αλλά και για να καλλιεργήσει την αναγκαιότητα της εγρήγορσης, στις ποικίλες εξωτερικές προκλήσεις. Για τους Έλληνες όμως οι προαναφερόμενες ηθικές παρακαταθήκες ενυπάρχουν σαν συστατικό στοιχείο, της τρεισχιλιάχρονης ιστορίας τους. Αλλά παραστατικά της ουσίας, της ιερής εθνικής ιδέας, δεν είναι μόνον οι εορταστικές εκδηλώσεις, μα και τα σύμβολα και τα εθνικά εμβλήματα. Που δεν τα φθείρει ο πανδαμάτορας χρόνος, αφού δεν φθείρονται και οι αξίες που πρεσβεύουν. Αναφέροντας όμως με ψυχική παρρησία και εντιμότητα, την ζέση και το πάθος, με τα οποία πολέμησαν στον σκληρό αγώνα για την λευτεριά, όλοι ανεξαιρέτως οι αγωνιστές, δάσκαλοι έμποροι και σκαφτιάδες, δεν θα πρέπει με στρουθοκαμηλισμό να παρασιωπήσουμε, τον απαράδεκτο εκτροχιασμό τους, στις δολερές προκλήσεις της διχόνοιας. Έτσι πολλές φορές το θείο δώρο της ενότητας, κατασπαταλήθηκε αστόχαστα, έστω και από ηρωικά χέρια, με κίνδυνο το έρεβος της δουλείας να σκεπάσει και πάλι την ψυχή του επαναστατημένου έθνους. Από αδελφικό άλλωστε χέρι έφυγε το βόλι που σκότωσε τον γιό του γέρου του Μοριά, Πάνο Κολοκοτρώνη ... Και και στον ύστερο όμως βίο μας, τούτο το δολερό σαράκι όχι μια, όχι δυο, αλλά πολλές φορές ταλάνισε το έθνος. Με τον διχασμό Βενιζελικών και Βασιλικών και τον εμφύλιο του ’44, να έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην κατά τα άλλα λεβέντικη ελληνική ψυχή. Έτσι λοιπόν μετά τα πρώτα αποφασιστικά κτυπήματα στον κατακτητή, που σηματοδότησαν την ελευθερία, επεβάλλετο οι έλληνες να κατορθώσουν την νικηφόρα κάθοδό τους και στον δύσβατο πολιτικό στίβο. Να επιτύχουν την συγκρότησή τους σε ενιαίο κράτος, με αρχές δικαίου και ρυθμιστικούς κανόνες πολιτικής λειτουργίας, που θα διασφάλιζαν την συνοχή του. Τούτη η αναπόδραστη πρόκληση για τον αδούλωτο έλληνα, που για αιώνες είχε μάθει να ζεί άναρχα, αρνούμενος την κάθε μορφή πολιτικής εξουσίας, προϋπέθετε θυσίες και υπερβάσεις πολλές. Έπρεπε λοιπόν κοντά στα πολεμικά ανδραγαθήματα και μέσα στην μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα της εποχής, να μάθει να ζει στην ομάδα με νόμους και αρχές. Να καθυποτάξει δηλαδή το πάθος της προσωπικής του ελευθερίας, στην σπουδαία για όλους υπόθεση, της πολιτικής ελευθερίας. Όμως διαμπνέονταν από την δογματική άρνηση της πολιτικής εξουσίας. Και ήταν τούτο σύμφυτο με την μέχρι τώρα κουλτούρα και νοοτροπία του, αφού αυτή εκφράζονταν από τον κατακτητή. Όταν όμως η πολιτική εξουσία περιήλθε στα ελληνικά χέρια, δεν αποβλήθηκε και η αρνητική ψυχολογία που τον διακατείχε απέναντί της μέχρι τώρα. Έτσι ο αγώνας για την εθνική ελευθερία υπονομευόταν απο τον αγώνα για την εξουσία, που η σαγήνη της, του έδινε φατριαστική μορφή. Με πολύμοχθη προσπάθεια, κάποτε όμως όχι με τους ορθολογικότερους τρόπους, εμπέδωσαν οι αγωνιστές την ανάγκη του σεβασμού και την στήριξη της πολιτικής εξουσίας, που διασφάλιζε την αρραγή ενότητα - έστω και με την ύπαρξη των καθόλα σεβαστών αντιθέσεων - του έθνους και την ομαλή του, στον ιστορικό ρού πορεία. Και απο το προσωπικό εγώ περάσαμε στο εμπνευσμένο Μακρυγιαννικό εμείς, απο το οποίο, ώ της ειρωνείας της τύχης και αυτός ο απαράμιλλος αγωνιστής, πολλές φορές παρέκκλινε. Απελευθερωθήκαμε δηλαδή απο τα δεσμά των εγωκεντρικών συνδρόμων, που υπονόμευαν την κοινή προσπάθεια για εθνική αναγέννηση και προκοπή. Γιατί αν το ατιθάσευτο εγώ υπήρξε ανεξάντλητη πηγή της ποίησης, της φιλοσοφίας και της τέχνης, αν υπήρξε ο μοχλός για να αναδειχθούν οι πολύστροφοι και τολμηροί Έλληνες, στις θάλασσες της οικουμένης και τα εμπορεία της, υπήρξε συνάμα και η αιτία για να κατακερματιστεί το έθνος και να οδηγηθεί στην διασπορά και την δουλεία. Στην κατάρρευση και την αδυναμία να οδηγηθούμε στο υψηλό βάθρο που μας αρμόζει, προικοδοτημένοι για αιώνες, με τα χαρίσματα της θείας δύναμης. Στον αδυσώπητο βωμό της ικανοποίησής του, αυτοτραυματιστήκαμε πολλές φορές και διατηρηθήκαμε αλώβητοι, χάρις στα τεράστια αποθέματα των ηθικών μας αρετών. 
Και αν μας ταλάνισε ο διχασμός και αν κλόνισε συθέμελα τον εθνικό κορμό ο εμφύλιος, παραμείναμε σώοι. Πορευόμενοι 150 ολόκληρα χρόνια μετά, το ίσιο μονοπάτι της προόδου και της δημιουργίας. Πιά όμως σαν έθνος, δεν είμαστε άνηβοι. Θωρακισμένοι με την πείρα ενάμισι αιώνος, που μας γαλούχησε στο «η ισχύς εν τη ενώσει» διασφαλίσαμε την ενότητα μας και είμαστε έτοιμοι να αποβάλλουμε έγκαιρα το σαράκι του διχασμού, όποτε αυτό πλανάται απειλητικά στο γαλάζιο ελληνικό ουρανό. Να προχωρήσουμε επιτυχώς με την λεβεντιά, το μυαλό και τη δύναμη της ελληνικής ψυχής, μαζί με άλλους ώριμα πολιτικά λαούς, που για αιώνες προβαδίσανε, τον δρόμο της ευημερίας. Έτοιμοι να αξιοποιήσουμε με το αδιαμφισβήτητο εργαλείο της παιδείας, τα χαρίσματα, τις αρετές μας, αλλά και τις χρυσές παρακαταθήκες όλων των μεγάλων Ελλήνων, που δημιουργοί και οικοδόμοι, αναμορφώσανε και γονιμοποίησαν, την γή και τα πελάγη της ελληνικής πατρίδος. Γενναίοι να σταθούμε. Ακρίτες αληθινοί. Και να εργαστούμε σκληρά και ατέλευτα σε γή και σε θάλασσα, με το αλέτρι και τ’ αμόνι, για να εμπλουτίσουμε την ένδοξη ιστορία μας. Προσφέροντας όπως πάντοτε στον παγκόσμιο πολιτισμό, δώρα ατίμητα, πνεύματος, ηθικής τάξης και αρετής. Συμμετέχοντας ισότιμα στην παγκόσμια πνευματική εκπόρευση. Αλλά και διαφυλάσσοντας πιστά τις ιδέες, που μαζί με τον Προμηθέα και την Αφροδίτη, ανεδύθησαν απο τις θάλασσες και τα άγια χώματά μας, για να γονιμοποιήσουν ενισχυμένες με την ευλογία του Χριστού, την ενωμένη Ευρώπη. Το παρόν άρθρο έχει δημοσιευθεί και σε περιοδικά κοινωνικού στοχασμού. Δημοσιεύθηκε στις 25 March 2021 | 11:06 am
Ο αρχιστράτηγος της Εθνεγερσίας Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος «Μιαν φοράν όπου επήραμεν το Ναύπλιον ήρθε ο Άμιλτον να με ιδή και μου είπεν ότι πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν και η Αγγλία να μεσολαβήσει. Εγώ του αποκρίθηκα ότι αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος εμείς καπετάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάναμεν με τους Τούρκους. Άλλους έκοψε άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί, και άλλο καθώς εμείς εζήσαμεν ελεύθεροι από γενεά είς γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμιά συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτεινόν πόλεμον με τους Τουρκους και δυο φρούρια ήταν ανυπόταχτα. Με είπε ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια ; Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια, η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά. Έτσι δεν μου μίλησε πλέον». (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης) Στην μακρά και κοπιώδη πορεία του ελληνισμού για την προάσπιση της ελευθερίας του, υπήρξαν λαμπρά τέκνα του, που με την αυτοθυσία και την απαράμιλλη ηθική τους γενναιότητα, στέριωσαν την ελληνική διάρκεια, στην αχανή λεωφόρο του χρόνου. Υπήρξαν όμως και μερικοί έλληνες μέσα στην ηθικά έξοχη αυτή χωρία, που με την ατίμητη πολυεπίπεδη συμβολή τους, έσπασαν τα όρια του ηρωισμού και της αυτοθυσίας και πέρασαν στη λαϊκή συνείδηση στη σφαίρα του θρύλου, περιβεβλημένοι με την αλουργίδα του λυτρωτή του έθνους. Σ΄ αυτούς ανήκει αδιαφιλονίκητα ο Γέρος του Μοριά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ιδιοφυής στρατιωτικός που γνώριζε και την τελευταία ακόμη εξέλιξη της στρατιωτικής τέχνης έχοντας εκπαιδευτεί ως ταγματάρχης του αγγλικού στρατού, από τους καλλίτερους στρατιωτικούς της εποχής, αλλά και γνωρίζοντας συνάμα την τεχνική του ανταρτοπόλεμου ως λαμπρό γέννημα της «κλεφτουριάς», συνετός «πολιτικός» όπου και  αναδέχτηκε σε δύσκολές ώρες της ιστορίας δυσεκπλήρωτο έργο και το έφερε εις πέρας με την απαράμιλλη πολιτική του σύνεση, κατορθώνοντας όταν η φλόγα της επανάστασης έσβηνε από την κατάρα της διχόνοιας να ξαναενώσει και να εμπνεύσει τους έλληνες στον υπερ πίστεως αγώνα, μα πάνω από όλα ακαταδάμαστη ελληνική ψυχή που ήξερε να ψυχώνει και να οδηγεί τους έλληνες, ο Κολοκοτρώνης έχει καταχωριστεί στο πάνθεον της ελληνικής ιστορίας, σαν μια από τις έξοχες μορφές της. Ποιος ήταν όμως αυτός ο λαϊκός θρύλος που στο άκουσμά του και μόνο ο προαιώνιος εχθρός καταλαμβάνονταν από πανικό ; «Εγγε-νήθηκα εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής. Εγγεννήθηκα εις ένα βουνό, είς ένα δένδρο από κάτω, εις την Παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμα-βούνι» θα γράψει ο λαμπρός μας πολέμαρχος αυτοβιογραφώντας τον εαυτόν του. Ωστόσο πολύ κατατοπιστικές για την λαμπρή μορφή της εθνεγερσίας μας είναι και οι βιογραφικές περιγραφές των Γεώργιου Τσερτσέτη, Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου και Σπύρου Μελά. Γράφει ο Τερτσέτης «Ο Κολοκοτρώνης ήτον ικανός να ετοιμάζη την ζωοτροφίαν των στρατιωτών, είχε και τρόπον μαγευτικόν επάνω του. Επείθοντο εις αυτόν όλοι οι στρατιώται ….Η παρουσία του και η υπογραφή του ήτον το δυνατότερον όπλον είς τον στρατιώτην …Η φωνή του ήτον βροντώδης και μεγάλη, είχε βλέμμα ζωηρόν, τόλμηνμ εις τους πολέμους και στρατηγήματα …. Όταν έδιδε τον λόγον του έμεινε πιστός, όλα του τα επιχειρήματα τα έκαμνε φανερά. Η πλεονεξία του ήτον τίποτε, καλώς και η φιλαργυρία του… Απέφευγε την μελαγχολίαν, αποστρέφετο τους κατηφείς και ελαττωματί-ας». (Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη, «Παρθενών»). Ο Παπαρρηγόπουλος δίνοντας με ενάργεια την εικόνα του αρχιστράτηγου θα γράψει : Ήτο τω όντι πεπλασμένος ίνα άρξη της Πελοποννήσου … Το ευπαγές αυτού σώμα, η μεγάλη κεφαλή, η μακρά κόμη, οι αετώδεις οφθαλ-μοί, το ευρύ μέωπον, η βροντώδης φωνή, τα πάντα ήσαν πάρα αυτώ επιτήδεια να καταπλήξωσιν εκ πρώτης όψεως τους ρωμαλέους της χερσονήσου ορείτας…, είχεν τοσάυτην και τοιαύτην ορθότητα πνεύματος, ευγλωτττίαν, στρατηγικήν δεξιότητα, πανουργίαν και γνώσιν των πραγμά-των και των προσώπων οία και όσα απαιτούντο ίνα υπαγάγη τους Μωραΐτας του 1821 … έδειξε δείγματα τρανά μεγαλοφυΐας στρατιωτικής» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους). Ενώ με αδρές γραμμές περιγράφει τον ηγέτη της εθνικής μας παλιγγενεσίας και ο Σπύρος Μελάς « Μυσταγω-γός του πολέμου, μεγάλος εθνικός ψυχωτής και οδηγός». Ο Κολοκοτρώνης με την ηθική του εμπνοή, την πολεμική του ευτολμία και τα ακένωτα ψυχικά του χαρίσματα επεβάλλετο παντού. Στη συνείδηση του εχθρού είχε καταγραφεί σαν 
άτρωτος και η παρουσία του και μόνον προξενούσε ηθική παραλυσία στους Τούρκους. Δεν είναι τυχαίο έτσι ότι οι Τούρκοι στα βάθη της Ασίας τον είχαν ταυτίσει με μυθικό «τέρας»και τον επικαλούνταν όταν ήθελαν να εκφοβί-σουν κάποιον. «Κολοκοτρώνα ! Κολοκοτρώνα !» έτσι λέγανε τα Τουρκάκια μετά τη συντριβή του Δράμαλη και το αίμα τους πάγωνε. Η φαντασία τους τον έπλαθε τεράστιο γίγαντα με τρία μάτια - το μεσαίο πελώριο πάνω από τη μύτη – τριχωτό σαν αρκούδα, με φοβερά δόντια κάπρου, γυριστά κοφτερά σαν χατζάρια. Ενώ οι μανάδες στην Τουρκία όταν ήθελαν να εκφοβίσουν τα παιδιά τους για τις αταξίες που έκαναν τους έλεγαν απειλητικά «Κάτσε φρόνιμα γιατί θα σε αρπάξει ο Κολοκοτρώνης». Όμως όπως αποτυπώνεται και στις τρείς έγκυρες βιογραφίες του Γέρου του Μοριά ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν στη σωματική διάπλαση γίγαντας, όσο στην ψυχή και την ηθική αρετή. Με αυτά τα ακαταμάχητα ηθικά του προσόντα σύνδρομα και διαπλαστικά της ενάρετης προσωπικότητάς του, επιβάλλονταν, εμψύχωνε και οδηγούσε. Χαρακτηριστικό εξάλλου για αυτές τις κρίσεις είναι και το εξής γεγονός. Γύρω στα 1823 από μακριά είχε έλθει στην Τρίπολη ένας νεαρός για να δεί τον Κολοκοτρώνη. Καθώς σπρώχνονταν λοιπόν μέσα στο πλήθος για να δεί τον αρχιστράτηγο, τον είδε ο γραμματέας του Οικονόμου και επιτακτικά τον ρώτησε «Τι θέλεις, τι γυρεύεις; « Να ιδώ τον Κολοκοτρώνη απάντησε ο νεαρός. Και όταν του τον έδειξαν έμεινε άναυδος λέγοντας «Μα αυτός είναι σαν όλους τους ανθρώ-πους». Σαν όλους τους ανθρώπους, μη μπορώντας να αποτιμήσει ο νεαρός ότι το μεγαλείο του πολέμαρχου έγκειτο στην ψυχή και όχι στη σωματική διάπλαση. Ο Κολοκοτρώνης έφερε το βάρος μιας αδαμάντινης οικογενειακής παράδοσης στην Κλεφτουριά, που του είχε κληροδοτή-σει όλα τις αναγκαίες πολεμικές αρετές για να ανταποκριθεί – αλλά και να ηγηθεί - στον αγώνα της εθνεγερσίας. Μια μαρμάρινη πλάκα στο ανακαινισμένο σπίτι των Κολοκοτρωναίων στο χωριό τους το Λιμποβίτσι γράφει «Δώδεκα γενεές Κολοκοτρωναίων». Αυτή λοιπόν η μακρά στρατιωτική παράδοση εναντίον του εχθρού, είχε καταστήσει ετοιμοπόλεμο τον στρατηγό για τον πολύπλαγκτο αγώνα κατά των Τούρκων. Ο ίδιος θα γράψει στα απομνημονεύματά του « Όμως αυτό το είδος της ζωής όπου εκάμναμε μας εβοήθησε πολύ εις την επανάσταση, διότι ηξεύραμε τα κατατόπια, τους δρόμους, τις θέσεις, τους ανθρώπους. Εσυνηθίσαμε να καταφρονούμε τους Τούρκους, να υποφέρουμε την πείνα, την δίψα, την κακοπάθια, τη λέρα και κάθε εξής». Ο Κολοκοτρώνης έχοντας παράλληλα με αυτά τα βιώματα της κλεφτουριάς και την στρατιωτική γνώση από την θητεία στον αγγλικό στρατό, αλλά και τους ναπολεόντιους αξιωματικούς, αποδείχτηκε στο πεδίο της στρατηγικής, αριστοτέχνης. Με τις ενορατικές στρατιωτικές του εμπνεύσεις σε κρίσιμες στιγμές για την εξέλιξη του αγώνα επέτυχε περίλαμπρες νίκες και σφράγισε την μακρά πορεία για την απαλλαγή μας από το έρεβος της οθωμανικής δουλείας. 
Ήταν ο μόνος από τους έλληνες πολεμάρχους, που υποστήριξε σχέδιο συγκέντρωσης των επαναστατικών δυνάμεων γύρω από την Τρίπολη, η οποία ήταν το κέντρο στρατιωτικής ισχύος των Τούρκων. Η στρατηγική του τεχνική εδράζονταν στη σκέψη, συγκέντρωση των δυνάμεων και επίθεση στο κέντρο του εχθρού. Με την κατάρρευση του κέντρου, θα πέσουν και τα άκρα. Και απεδείχθη αληθινός, αντίπερα στις εκ διαμέτρου αντίθετες στρατιωτικές εκτιμήσεις των υπόλοιπων οπλαρχηγών. Στις 12-13 Μαΐου διεξήχθη η Μάχη στο Βαλτέτσι. Η νίκη θα στεφα-νώσει τα ελληνικά όπλα και θα αποβεί καθοριστική για την περαιτέρω πορεία του αγώνα. Ο γέρος του Μοριά θα γράψει «Εκείνος ο πόλεμος εστάθη η ευτυχία της πατρίδος. Αν εχαλιό-μεθα εκινδυνεύαμε να μην κάμωμε ορδί πλέον». Αλλά αξιοσημείωτη όμως εδώ είναι και η πίστη του πολεμάρχου στην θεία δύναμη στην οποία και αποδίδει τη νίκη. «Εκείνη την ημέρα ήταν Παρασκευή και έβαλα λόγο ότι : πρέπει να νηστεύσομε όλοι δια δοξολογίαν εκείνης της ημέρας και να δοξάζεται αιώνας αιώνων έωσου στέκει το έθνος, διότι ήταν η ελευθερία της πατρίδος». Και σε λίγο θα ακολουθήσει η μεγάλη νίκη των ελληνικών δυνάμεων, που θα ψυχώσει τους έλληνες και θα τους πείσει ότι οι Τούρκοι καίτοι στρατιωτικά υπέρτεροι σε άνδρες και εφόδια, δεν είναι άτρωτοι και ότι το όραμα της ελευθερίας είναι εφικτό. Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821 απελευθερώνεται η Τρίπολη. Είναι η μεγάλη στιγμή του Κολοκοτρώνη που τον εδραιώνει ως αρχιστράτηγο του αγώνα – αφού είχε σθεναρά υποστηρίξει το σχέδιο επίθεσης στο κέντρο του εχθρού – στα μάτια των οπλαρχηγών, αλλά και στα μάτια κάθε αγωνιζόμενου έλληνα για την ελευθερία της πατρίδος. Ενώ σε λίγο πλησιάζει και το απόγειο της στρατιωτικής επικυριαρχίας του Κολοκοτρώνη με την συντριπτική νίκη των Ελλήνων επι του «πολύ» Δράμαλη. Στα Δερβενάκια το 1822, ο Γέρος του Μοριά καταγάγει μια ανεπανάληπτη νίκη εναντίον ενός άτρωτου θεωρητικά στρατού, του οποίου ηγείται ο επίλεκτος των τούρκων στρατηγός Μαχμούτ Δράμαλης πασάς. 24.000 πεζούς, 6.000 ιππείς, 6 κανόνια, 30.000 ημίονους, 500 καμήλες φέρει μαζί του στην άτρωτη στρατιά του ο Δράμαλης πασάς. Δεν σταθούν όμως αρκετά για να κάμψουν τη στρατιωτική ευφυΐα του Κολοκοτρώνη. Με τη βοήθεια του Δημητρί-ου Υψηλάντη στήνει στους Μύλους - κομβική φρουρά στο φρούριο του Άργους – στρατόπεδο και εφαρμόζει στρατηγική «καμένης γής», στρατηγική αποκλεισμού δηλαδή στα καίρια σημεία εφοδιασμού του εχθρού, όπως νερό, τροφές κ.α. Είναι η πετυχημένη τακτική που έχει ενωρίτερα εφαρμόσει ο Κουτούζωφ εναντίον του Μεγάλου Ναπολέοντα. Το ευφυές σχέδιο αντιμετώπισης του Δράμαλη πετυχαίνει και οι έλληνες σημειώνουν μια περίσεπτη νίκη. Νίκη που αφενός θα αποδεκατίσει τον εχθρό και θα κάμψει κάθετα το 
ηθικό του, αφετέρου, θα εδραιώσει στους σκλαβωμένους έλληνες την πεποίθηση για να αποτινάξουν «τον βαρύν και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας». Τα αποτελέσματα για τους Τούρκους οικτρά : Ο Δράμαλης βυθισμένος σε κατάθλιψη από την ήττα πεθαίνει και ο εκλεκτός της Πύλης Χουρσίτ πασάς που είχε εξοντώσει τον Αλή Πάσά στα Γιάννενα, αυτοκτονεί αφού του χρεώνουν ότι δεν συνέδραμε έγκαιρα τον Δράμαλη. Όμως τη λαμπρή πορεία του γένους προς την ελευθερία, σύντομα θα την επισκιάσει το σαράκι της διχόνοιας. Και είναι ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός που τόσο εύστοχα θα γράψει στον 144 στίχο του «Ύμνου είς την ελευθερίαν» «Και η διχόνοια που βαστάει/ ένα σκήπτρο η δολερή/ καθενός χαμογελάει/ πάρτο λέγοντας και σύ». Στα 1823, το Μάρτιο, η εν Άστρει Εθνοσυνέλευση καταργεί την αρχιστρατηγία και παύει τον Κολοκοτρώνη από την ηγεσία του αγώνα. Ο πρώτος εμφύλιος πόλεμος είναι πια γεγονός, στιγματίζοντας ανεξίτηλα τον ιερό αγώνα των ελλήνων. Αφού λάβει χώρα μια θλιβερή διελκυ-στίνδα μεταξύ «Βουλευτικού» και «Εκτελεστικού» των δυο δηλαδή αρχηγικών τάσεων στους κόλπους του αγώνα, θα λήξει με υποχώρηση του μεγάλου έλληνα πολέμαρχου. Όμως είναι η αρχή του εμφύλιου σπαραγμού. Τον Μάιο του 1824 εκσπάζει και δεύτερος εμφύλιος. Και στις αρχές του 1825 ο γέρος του Μοριά οδηγείται στη φυλακή. Σίγουρα άδικη αμοιβή για το απαράμιλλο ελληνόπουλο, που έχει σφραγίσει με την παρουσία του, τις μέχρι τώρα επιτυχίες των ελληνικών όπλων. Με άλλους προκρίτους και οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου προσάγεται στην  Ύδρα και φυλακίζεται χωρίς δίκη στη Μονή του Προφήτη Ηλία. Και το τραγικότερο όλων για την επανάσταση ; Έχει αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο ο αριστοτέχνης της πολεμικής τέχνης και με την αρωγή των αξιωματικών των ναπολεοντίων πολέμων Ιμπραήμ πασάς, με την προο-πτική να καταπνίξει την επανάσταση. Τους πέντε κρίσιμους μήνες της εισβολής του Ιμπραήμ, ο Κολοκοτρώνης ευρίσκεται στη φυλακή. Ο τουρκοαιγύπτιος στρατιωτικός προελαύνει χωρίς καμία αντίσταση και ισοπεδώνει στο διάβα του τα πάντα. Σε μια έξαρση της αλαζονείας του θα πεί χαρακτηριστικά «Οπου περνάω δεν θα ξαναφυτρώσει χορτάρι». Ενώ στη λαϊκή συνείδηση θα μείνει ως εικόνα καθολικής καταστροφής το «πέρασε ο Μπραήμης». Σύντομα θα καταλάβει τη Μεσσηνία και σαν μη έφταναν όλα αυτά το ηθικό των ελλήνων που εν των μεταξύ βυθίζονται στις τραγικές διχαστικές έριδες, έχει εκμηδενιστεί.Κάτω από την πίεση των εξελίξεων και των γεγονότων ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίζεται. Είναι η πρώτη φορά που ο πολέμαρχος φυλακίζε-ται, γιατί θα ακολουθήσει και πάλι τον πικρό αυτό δρόμο με μια δίκη παρωδία. Σκηνοθετημένη αθλιότητα τη υποδείξει των «προστάτιδων δυνάμεων». Για πρώτη φορά θα φυλακίσουν τον αρχιστράτηγο οι φατρίες με αντικείμενο τα τιμάρια της εξουσίας. Τη δεύτερη το σύστημα εξουσίας που είχαν επιβάλει οι προστάτιδες δυνάμεις. Για την δίκη του Γέρου του Μοριά ο εκπρόσωπος της Πρωσίας Λούτζι θα γράψει χαρακτηριστικά «είναι τόλμημα μεγίστης αυθαι-ρεσίας, σκάνδαλον, ού το όνειδος έσται ανεξάλειπτον, εστερημένον κοινού νού και πάσης λογικής» (Δ. Φωτιάδη Κολοκοτρώνης). Η καταδίκη άλλωστε θα αποτελέσει μια χρυσή ευκαιρία για να αναδειχτεί τόσο το ατίμητο ήθος του πολέμαρχου που πάνω και πέρα από κάθε προσωπική πικρία για τον άδικο διασυρμό που υπέστη θέτει το συμφέρον της πατρίδος, όσο και το αδαμάντινο δικαστικό ήθος των δικαστών του Αναστασίου Πολυζωΐδη (προέδρου) και Γεωργίου Τερτσέτη. Εν πάσει περιπτώσει με την αποφυλάκισή του ο Κολοκοτρώνης θέτει άμεσα σχέδιο ανασύνταξης του αγώνα. Οι δυσκολίες πολλές. Μα πιότερο από όλες το πτοημένο ηθικό των ελλήνων. Πάραυτα και μέσα από τις στάχτες και την ηθική συντριβή του επάρατου εμφυλίου, ο Κολοκοτρώνης θα κατορθώσει να ξαναφουντώσει τη σπίθα της επανάστασης και να οδηγήσει το σκλαβωμένο γένος στην ελευθερία του. Όμως αξίζει εδώ εμφατικά να τονίσουμε την απαρασάλευτη πίστη που έτρεφε ο πολέμαρχος για τον αγώνα, αδιαφορώντας για την αριθμητική υπεροπλία, αλλά και τις καταφανώς ανώτερες στρατιωτικές υποδομές του εχθρού. Γιατί ο Κολοκοτρώνης πάλευε πάνω από όλα με την ψυχή και την καρδιά του ανυπόταχτου έλληνα και έπειτα με τα όπλα. Την εδραιωμένη πίστη του για την ανάκτηση της εθνικής μας ελευθερίας, δεν έστεργε να την κλονίσει τίποτε. Θυμίζοντας τα λόγια του ποιητή «Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το αίμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα».
Στα πρώτα βήματα της επανάστασης λοιπόν και ενώ οι άλλοι οπλαρχηγοί του υποδεικνύουν σαν στρατηγική να διασκορπιστούν και να καταφέρουν μικρά και αλλεπάλληλα στρατιωτικά πλή-γματα στον εχθρό, ο Κολοκοτρώνης εμμανώς επιμένει στο να σωρευτεί όλη η στρατιωτική ισχύς των ελλήνων στην Τρίπολη και να κτυπήσουν στην καρδιά τους Τούρκους. Γράφει χαρακτηρι-στικά «Εγώ τους είπα : Δεν έρχομαι, κάθομαι εις τούτα τα βουνά που με γνωρίζουν τα πουλιά και με τρών καλύτερα γειτονικά. Γυρίζει ο Παπαφλέσσας και λέει ενός παιδιού : «Μείνε μαζί του, μην τον φάνε τίποτες λύκοι». Εκατέβηκα κάτου και ήταν μια εκκλησία εις το δρόμο και το καθισιό μου ήταν όπου έκλαιγα την Ελλάς «Παναγιά μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες για να εμψυχωθούν ! Είς τον δρόμο απάντησα τον ξάδελφό μου Αντώνιο του Αναστάση Κολοκοτρώνη με εφτά ανιψίδια μου, εγινήκαμε εννιά και το άλογό μου δέκα. Εγώ ήμουν και χωρίς τουφέκι» Απαράμιλλη έκφραση της αδούλωτης ελληνικής ψυχής. Τέτοιοι ωραίοι έλληνες και με ανύπαρκτα μέσα, παρά μονάχα με το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής – που ζυγόν στον τράχηλο δεν δέχεται – ελευθέρωσαν την πατρίδα. Αλλά ο Κολοκοτρώνης πέρα από ακαταμάχη-τος πολέμαρχος ήταν –έστω και αν δεν πρωταγωνίστησε στο προσκήνιο - και εξέχον πολιτικός. Δεν τον ξεγελούσε κανένα δόλιο διπλωματικό τερτίπι και με οδηγό την πολιτική του ευθυκρισία και μόνον, έπαιρνε τις αποφάσεις του. Ενδεικτικό είναι το εξής περιστατικό, αναφορικά με τις δελεαστικές προτάσεις του εκπροσώπου της Αγγλικής κυβερνήσεως πλοιάρχου Χάμιλτον, όπως θα το αποτυπώσει ο Κολοκοτρώνης «Μιαν φοράν όπου επήραμεν το Ναύπλιον ήρθε ο Άμιλτον να με ιδή και μου είπεν ότι πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν και η Αγγλία να μεσολαβήσει. Εγώ του αποκρίθηκα ότι αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος εμείς καπετάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάναμεν με τους Τούρκους. Άλλους έκοψε άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί, και άλλο καθώς εμείς εζήσαμεν ελεύθεροι από γενεά είς γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμιά συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτεινόν πόλεμον με τους Τουρκους και δυο φρούρια ήταν ανυπόταχτα. Με είπε ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια ; Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια, η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά. Έτσι δεν μου μίλησε πλέον». Ενώ ακόμα, ο Γέρος του Μοριά είχε την ακλόνητο πεποίθηση ότι η Ελλάδα ελάχιστη βοήθεια θα ελάμβανε από τις έξω δυνάμεις στον υπερ πίστεως αγώνα. Προς αυτή την κατεύθυνση όταν οι έλληνες καπεταναί-οι γύρω στα 1810 θα υποβάλλουν από την Ζάκυνθο υπόμνημα στην αγγλική κυβέρνηση, για να μας συνδράμει στον αγώνα της εθνεγερσίας, θα δρέψουν την παγερή αδιαφορία της τελευταί-ας. Ο αρχιστράτηγος θα αποφανθεί « Ότι κάμωμε θα το κάμωμε μοναχοί και δεν έχομε ελπίδα καμιά από ξένους». Γράφει διεξοδικότερα ο Κολοκοτρώνης «Όταν είδα ότι εις τα συμβούλια της Βιέννας δεν έγινε κανένα καλό δια ημάς απελπίσθηκα από τους ξένους και είπα να μην έχωμε ελπίδα λυτρώσεως άλλη παρά από τον εαυτόν μας και από τον Ύψιστον». Ενώ στο ίδιο μήκος κύματος ο Λόρδος Πάλμερστον αργότερα πολύ εύγλωττα θα αποφανθεί για τις έξωθεν φιλίες στη διπλωματία και την πολιτική «Δεν υπάρχουν αιώνιες φιλίες και διαρκείς συμμαχίες. Υπάρχουν μόνον αιώνια και διαρκή συμφέροντα». Ο Κολοκοτρώνης με απαρασάλευτη πίστη διεξήγε πόλεμο διαρκή κατά των Τούρκων σε πείσμα κάθε αντιξοότητας που αντιστρατεύονταν την έκβαση του αγώνα. Ενέπνεε με την ηθική λεβεντιά και την πολεμική του ανδρεία, αλλά ήξερε και να επιβάλλεται κατά το πώς η κάθε περίσταση του αγώνα όριζε. Όταν λοιπόν με την έλευση του φοβερού Ιμπραήμ που, που ισοπεδώνει στην Πελοπόννησο τους ακέφαλους - λόγω του εμφυλίου – στρατιωτικά έλληνες, πολλοί χάνουν το ηθικό τους και υποτάσσονται στον κατακτητή, ο αρχιστράτηγος εφαρμόζει ποινή θανάτου στους προσκυνημένους, και κατορθώνει έτσι να ανακόψει την εγκατάλειψη του αγώνα, από τους πανικόβλητους χωρικούς που λιποψυ-χούν στο πέρασμα του τρομερού αιγυπτίου. Γράφει ο ίδιος «Εγώ δεν έλειψα να κάμω μια προσταγή και επάτησα τη βούλα μου : όποιο χωριό δεν ήθελε να ακολουθήσει τη φωνή της πατρίδος τσεκούρι και φωτιά». Ήταν όμως ο λαμπρός μας πολέμαρχος προικοδοτημένος και με ηθική γενναιοδωρία μεγάλη, αλλά και ιστορική αυτοσυνειδησία που του επέτρεπε, ηθικά, να είναι πάνω από τις περιστάσεις. Έτσι όταν αποφυλακίζεται από την Ύδρα και κατευθύνεται στο Ναύπλιο, καθώς θα συναντήσει στην κεντρική πλατεία τους Ναυπλιώτες να σκάβουν προς αναζήτηση θησαυρού, θα τους πεί με την μεγαθυμία που τον διέκρινε «Ερχόμενος εδώ από την Ύδρα, έπνιξα εις την θάλασσα τα πάθη μου. Πνίξετε και σείς τα δικά σας. Θάψετε εις αυτήν την άβυσσο όλας τάς έριδας και τάς διχόνοιας. Αυτός είναι ο θησαυρός που θα βρήτε». Ενώ τα σπάνια ψυχικά του χαρίσματα και τις ηθικές του αρετές, επικουρούσε η βαθιά και ειλικρινής πίστη του στην θεία δύναμη. Αυτή την του την πίστη, την είχε αναπόσπαστα συνδέσει με την μοίρα του ελληνισμού και την απελευθέρωσή του. Έλεγε χαρακτηριστικά «Ο θεός έδωσε τη υπογραφή του δια την ελευθερίαν της Ελλάδος, δεν την παίρνει πίσω». Ο Κολοκοτρώνης πίστευε ακραδάντως στην νίκη των ελλήνων. Και είχε την ικανότητα με την γενναία και τρυφερή του καρδιά, αλλά και με την αδρή πείρα ζωής που είχε προσκομίσει αυτός ο γίγαντας, να μεταδίδει τα ζεστά κύματα της ψυχής του, στους αδύναμους και άκαπνους χωρικούς και να τους ψυχώνει όσο τίποτε άλλο. Κατόρθωνε να εμπνέει και να καθοδηγεί με την απαράμιλλη λεβεντιά του, στα απάτητα λιμέρια της κλεφτουριάς. Συνέγειρε συνειδήσεις και προξενούσε μαζί και με τον άλλο σπουδαίο πολέμαρχο της Ρούμελης τον Καραϊσκάκη, τον λαϊκό αυτοματισμό. Προς επίρρωση των παραπάνω έρχεται το εξής περιστατικό. Στη μάχη στα Δερβενάκια ο Κολοκοτρώνης απευθυνόμενος σε ένα νεαρό βοσκό που ακουμπισμένος στην γκλίτσα του τον κοιτάζει αμήχανος, θα τον ρωτήσει -Τι είσαι συ ρε έλληνα ; - Τσοπάνος θα απαντήσει ο νεαρός. - Και γιατί δεν πας να πολεμήσεις ο Κολοκοτρώνης ; - Δεν έχω όπλα. – Και η αγκλίτσα είναι όπλο βρέ έλληνα ! - Πήγαινε μα αυτήν να σκοτώσεις Τούρκους και να πάρεις τα άρματά τους. Δεν πέρασε παρά λίγη ώρα και νεαρός τσοπάνος επέστρεφε με τα όπλα που είχε αφαιρέσει από τους Τούρκους. Ωστόσο ο σπουδαίος ιστορικός μας Σπύρος Μελάς, θα ανιχνεύσει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. «Ενώ ο Γέρος του Μοριά έφτιαξε την επανάσταση, ο ευφυής στρατηγός της Ρούμελης φτιάχτηκε από αυτήν». 
Παράλληλα όμως με την τεραστίων διαστάσεων συμβολή του στον αγώνα της εθνεγερσίας, ο Κολοκοτρώνης διακατείχετο και από μεγάλη αγωνία για την πορεία του ελληνισμού. Πολλώ μάλλον που το γένος ξαναέβγαινε στο προσκήνιο της ιστορίας τραυματισμένο μετά τεσσάρων αιώνων αφόρητη δουλεία. Τον ενδιέφερε καθώς ήταν οραματιστής η ελληνική διάρκεια. Στοιχείο που θα μπορούσε να την εξασφαλίσει στο διηνεκές, μόνο μια μορφωμένη και άξια να συλλάβει τους κυματισμούς της ιστορίας νεολαία. Θα απευθύνει έτσι βαρυσήμαντο λόγο από την Πνύκα το 1838 στις 13 Νοεμβρίου, στους μαθητές του Γυμνασίου Αθηνών. Αναδεικνύει μέσα από τον μεστό και εθνοπρεπή λόγο του, την αδιάσπαστη παρουσία του ελληνισμού στη λεωφόρο του χρόνου, αλλά και τις γενεσιουργούς αιτίες, πέραν πάσης λογικής της επανάστα-σης. Θα πεί χαρακτηριστικά «Δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τες πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «Πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα, βατσέλα», αλλά ως μια βροχή έπεσε είς όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνή-σαμε σ΄ αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση». Παρακάτω τονίζει τη σημασία της ομόνοιας ως ακρογωνιαίου λίθου για την επίτευξη του σκοπού των Ελλήνων και τις ολέθριες συνέπειες της διχόνοιας όταν αυτή ενέσκηψε στους κόλπους του αγώνα. Έτσι αφού αναφερθεί στη συμβολή της ομόνοιας κατά το πρώτο έτος της επανάστασης θα πεί με αποστροφή για το σαράκι του διχασμού «αν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δυο χρόνους ηθέλαμε κυριεύσει και τη Θεσσαλία, και τη Μακεδονία και ίσως εφθάναμε και ως την Κωνσταντινούπολη. Δυστυ-χώς δεν εβάσταξεν η ομόνοια. Ήρθαν μερικοί και ηθέλησαν να γίνουν μπαρμπέρηδες στού κασίδι το κεφάλι» Όμως είναι η ώρα να απευθυνθεί ο μεγάλος πολέμαρχος στους βλαστούς της πατρίδας τη νεολαία. Για την οποία αποδίδει μείζονα σημασία στις σπουδές και τη φιλοπονία της στα γράμματα. «Να μην περνάτε το χρόνο σας εις τα καφενεία και τα μπιλιάρδα. Να δοθήτε εις τας σπουδάς σας. Ενώ ως επιστέγασμα της ιστορικής αυτής ομιλίας του οραματιστή και ηγέτη της ελευθερίας του γένους, θα έλθει η αναφορά του στην πίστη μας. Είναι και η πιο πολύτιμη παρακαταθήκη μιας σπουδαίας ελληνικής ψυχής, που μέσα από την πίστη της στο θεό, άρδευσε τα απαραίτητα ηθικά αποθέματα για να οδηγήσει τους αλύτρωτους έλληνες στην πολυπόθητη εθνική και πνευματική τους ελευθερία. «Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος».
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π. Δημοσιεύθηκε στις 23 March 2021 | 10:12 pm
Η σεπτή εορτή της Κυριακής της Ορθοδοξίας !  Μείζονα μέρα για την ορθόδοξη πίστης μας, η Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα Κυριακή 21 Μαρτίου και σύσσωμος ο φιλάγιος λαός των Αθηνών, την εορτάζει κατανυκτικά, έστω και αν επιβάλλεται λόγω του κορονοιού, να βρίσκεται μακριά από τις αγαπημένες του εκκλησίες. Εορτάζει και τιμά ευλαβικά από το σπίτι του, το κορυφαίο γεγονός της πίστης μας, την Αναστήλωση των Εικόνων, που εορτάζεται την σημερινή πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής – των Νηστειών, από τα μέσα του 9-ου αιώνα, αφότου καθιερώθηκε. Η Κυριακή της Ορθοδοξίας, αναφέρεται από τα οδυνηρά χρόνια της εικονομαχίας στην βυζαντινή αυτοκρατορία, οπότε και κατίσχυσε τελικά με παρέμβαση της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, η προσκύνηση των ιερών εικόνων. Ειδικότερα το 842 η ευσεβής αυτοκράτειρα Θεοδώρα, μετέπειτα Αγία, επέβαλε την Αναστήλωση των ιερών εικόνων και έδωσε τέλος στην μεγάλη έριδα που είχε διχάσει επί μακρό τον βυζαντινό κόσμο, μεταξύ των εικονομάχων και των εικονολατρών. Τονίζοντας εμφατικά ότι με την προσκύνηση των ιερών εικόνων, αποδίδονταν η ηθική τιμή και ευσέβεια από τους πιστούς, πρό τον άγιο πρόσωπο που απεικόνιζε η εικόνα και όχι βεβαίως, προς το αντικείμενο εικόνα – το άψυχο ξύλο- όπως στρεβλά υποστήριζαν οι εικονομάχοι, για να διαβάλουν την χριστιανική πίστη. Και η Θεοδώρα βαθύτατα πιστή και η ίδια, αλλά και θέλοντας να δώσει τέλος σε μια στείρα μάχη, που διαιρούσε την αυτοκρατορία, με την πολιτική της ευτολμία, επέβαλε την αναστήλωση των εικόνων και την παρεπόμενη δυνατότητα στους πιστούς, ευλαβικά να τις προσκυνούν. Χαρακτηριστικά εδώ τα λόγια των μεγάλων πατέρων της Ορθοδοξίας Μεγάλου Βασιλείου και Ιωάννη του Δαμασκηνού, που θέλοντας να καταδείξουν ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων δεν είναι ειδωλολατρία, διότι η τιμή της προσκύνησης δεν απευθύνεται στην ύλη, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, έγραψαν, «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ. Βασίλειος) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ιωάννης Δαμασκηνός). Και επομένως η χάρη και η ευλογία που λαμβάνει ο χριστιανός με την προσκύνηση, δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από το υλικό της εικόνας.  Το γεγονός της αναστήλωσης των εικόνων, αποτέλεσε έναν θρίαμβο για τον χριστιανικό κόσμο και εορτάστηκε στην βασιλεύουσα, με την προσήκουσα λαμπρότητα και μεγαλοπρέ-πεια. Στην Κωνσταντινούπολη έτσι το 842 μ.Χ. γιορτάσθηκε με λαμπρό τρόπο και πανηγυρική λιτανεία με μεγάλη πομπή, στην οποία αναθεματίσθηκαν οι εικονομάχοι, οι αιρετικοί και όλοι οι αναθεματισθέντες από τις Οικουμενικές Συνόδους. Παράλληλα με το πέρας της πανηγύρεως, έγινε τιμητική μνεία σε όλους τους «αθλητές» της χριστιανικής πίστης. Και έκτοτε σε ανάμνηση αυτού του θριάμβου της ορθόδοξης πίστεως, κάθε χρόνο στην Πόλη, αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της βυζαντινής επικράτειας, ελάμβανε χώρα η εορτή της αναστήλωσης των ιερών εικόνων, με τον εξής τελετουργικό τρόπο. Ο ιερός κλήρος, με τους μοναχούς που είχαν πρωτοστατήσει στους μακρούς αγώνες για τις σεπτές εικόνες, πραγματοποιούσαν «παννύχιον υμνολογίαν», στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών και επακολουθούσε στο τέλος της, μεγαλοπρεπής λιτανεία στην Μεγάλη Εκκλησία, με την τιμητική παρουσία του Αυτοκράτορα. Κατά αντιστοιχία σήμερα σε όλες τις εκκλησίες εορτάζεται με κατάνυξη και λαμπρότητα, η «Κυριακή της Ορθοδοξίας», την πρώτη Κυριακή των Νηστειών, ήτοι 42 ημέρες πρίν το Άγιο Πάσχα. Και κατά την διάρκεια της λειτουργίας διαβάζεται, με ιδιαίτερη ευλάβεια , περικοπή εκ της επιστολής προς τους Εβραίους, όπου και αναφέρονται οι αγώνες των ιερών ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης υπέρ της πίστεως, αλλά και περικοπή από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, στην οποία αναφέρεται η κλήση των Αγίων Φιλίππου και Ναθαναήλ, οι οποίοι ομολόγησαν τον Ιησού Χριστό, ως υιό του Θεού. Και εδικά στην χριστιανική Ελλάδα, από τα χρόνια της Βασιλείας του Γεωργίου του Α΄ θεσπίστηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, να προσέρχεται στην Μητρόπολη των Αθηνών, ο Βασιλεύς και να απαγγέλει παρά το Δεσποτικό το Σύμβολο της Πίστεως. Η συγκεκριμένη αυτοκρατορική τελετή, μεταφέρθηκε έως τις μέρες μας και επι βασιλέως Κωνσταντίνου του Β’. Και με το πέρασμα στην μεταπολίτευση, το έθιμο αναπαράγεται, από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Δημοσιεύθηκε στις 21 March 2021 | 9:41 am
Έκτακτη Συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 22/3/2021 με αντικείμενο το Στρατηγικό Σχεδιασμό Ακαδημαϊκής και Ερευνητικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Πατρών Έκτακτη Συνεδρίαση της Συγκλήτου θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 22/3/21 με μοναδικό θέμα την εφ’ όλης της ύλης συζήτηση για το Στρατηγικό Σχεδιασμό της Ακαδημαϊκής και Ερευνητικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Πατρών (https://www.upatras.gr/sites/www.upatras.gr/files/eisigisi_epitropis.pdf). Στη Συνεδρίαση της παρούσας Συγκλήτου έχουν προσκληθεί και θα παρίστανται ο Περιφερειάρχης Ν. Φαρμάκης, οι επικεφαλής συνδυασμών του Περιφερειακού Συμβουλίου, Βουλευτές των Νομών Αχαΐας, Ηλείας, Αιτωλοακαρνανίας, ο Δήμαρχος Πατρέων και οι Δήμαρχοι των πέντε πόλεων Αιγίου, Μεσολογγίου, Αμαλιάδας (Δήμος Ήλιδας), Πύργου και Αγρινίου.
Πρόταση απορρόφησης του Τμήματος Μουσειολογίας από το Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας με ταυτόχρονη μεταφορά της έδρας του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας στην Πάτρα Το Τμήμα Μουσειολογίας, με έδρα τον Πύργο, είναι καινούργιο και ιδρύθηκε με το νόμο 4610/2019 ΦΕΚ 70/Α/7-5-2019. Το ακαδημαϊκό περιεχόμενο και το γνωστικό αντικείμενο του Τμήματος είναι υπό συζήτηση για το επίπεδο των προπτυχιακών σπουδών. Μεγάλα προβλήματα προκύπτουν από την υποστελέχωση του Τμήματος που αδυνατεί να υπηρετήσει αξιοπρεπώς το πρόγραμμα εκπαίδευσης. Το Τμήμα Μουσειολογίας ανήκει στη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών που αποτελείται από τα εξής τμήματα. Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία, με έδρα την Πάτρα Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας, με έδρα την Πάτρα Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, με έδρα την Πάτρα Τμήμα Φιλολογίας, με έδρα την Πάτρα Τμήμα Φιλοσοφίας, με έδρα την Πάτρα Τμήμα Ιστορίας- Αρχαιολογίας, με έδρα το Αγρίνιο Τμήμα Μουσειολογίας, με έδρα τον Πύργο
Οι προτεινόμενες αλλαγές σχετίζονται με τις εξής ακαδημαϊκές παραδοχές: Μία Σχολή δεν μπορεί να λειτουργεί Τμήματα σε διαφορετικές περιφερειακές ενότητες (νομούς) και σε αποστάσεις που είναι απαγορευτικές για οποιασδήποτε μορφής ακαδημαϊκές συνέργειες, διδακτικές ή ερευνητικές. Η Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών είναι η μοναδική Σχολή του Πανεπιστημίου που είναι κατακερματισμένη με Τμήματα και στις τρεις περιφερειακές ενότητες της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Η Σχολή πρέπει να λειτουργεί με Τμήματα που εξασφαλίζουν τον πυρήνα του προγράμματος σπουδών εκ των ενόντων, δηλαδή από μόνιμα μέλη ΔΕΠ και ΕΔΙΠ. Κάθε λειτουργούν Τμήμα πρέπει να έχει ως στόχο ένα ελάχιστο αριθμό 10-12 μελών ΔΕΠ και αντίστοιχα εργαστήρια και εργαστηριακό προσωπικό. Τα προγράμματα σπουδών πρέπει να ανταποκρίνονται σε γνωστικά αντικείμενα που να θεραπεύονται από προπτυχιακά προγράμματα σπουδών και να είναι γενικώς αποδεκτά ως τέτοια. Στο Παράρτημα 6 αυτής της πρότασης παρατίθενται στοιχεία για τους νεοεισερχόμενους φοιτητές των Τμημάτων της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών. Είναι εμφανές ότι:
Οι βαθμολογικές επιδόσεις των νεοεισερχόμενων φοιτητών στα νέα Τμήματα του Αγρινίου και του Πύργου έχουν εξαιρετικές διαφορές από τις επιδόσεις των υπολοίπων φοιτητών της Σχολής Ο αριθμός των εισακτέων δεν είναι ενδεικτικός του μεγέθους των Τμημάτων Ιστορίας-Αρχαιολογίας και Μουσειολογίας. Οι νεοεισερχόμενοι φοιτητές και φοιτήτριες του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας είναι 70% των επιτυχόντων επειδή οι διαγραφές λόγω μετεγγραφής είναι πολύ υψηλές. Από τους νεοεισερχόμενους αυτού του Τμήματος μόνο 65% είναι ενεργοί πρωτοετείς στις εξετάσεις, δηλαδή φοιτητές ή φοιτήτριες που συμμετείχαν σε έστω και μία εξέταση. Το Τμήμα Μουσειολογίας δεν παρουσιάζει διαρροές επιτυχόντων διότι δεν υπάρχει αντίστοιχο τμήμα στις μετεγγραφές. Από τους νεοεισερχόμενους αυτού του Τμήματος μόνο 57% είναι ενεργοί πρωτοετείς στις εξετάσεις, δηλαδή φοιτητές ή φοιτήτριες που συμμετείχαν σε έστω και μία εξέταση. Το ανθρώπινο δυναμικό (μέλη ΔΕΠ, ΕΔΙΠ και ΕΤΕΠ) των Τμημάτων Μουσειολογίας και Ιστορίας-Αρχαιολογίας είναι ολιγάριθμο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποστηρίξει τα βασικά μαθήματα των προγραμμάτων σπουδών. Η απορρόφηση του Τμήματος Μουσειολογίας και η μεταφορά του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας στην Πάτρα θα επιτρέψουν σε μέλη ΔΕΠ άλλων τμημάτων της Σχολής να συμβάλουν στο προπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας μέχρι εξομαλύνσεως της ροής των φοιτητών και της προσθήκης μελών ΔΕΠ με συναφή γνωστικά αντικείμενα. Πρόταση Αναδιοργάνωσης Συνένωση του Τμήματος Μουσειολογίας με το Τμήμα «Ιστορίας-Αρχαιολογίας» με ονομασία Τμήμα «Ιστορίας-Αρχαιολογίας» και έδρα την Πάτρα. Οι φοιτητές του Τμήματος «Μουσειολογίας» της Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών ολοκληρώνουν το πρόγραμμα σπουδών του Τμήματός τους. Θα τους απονεμηθεί πτυχίο «Μουσειολογίας» της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών. Το Τμήμα «Ιστορίας-Αρχαιολογίας» μεταφέρεται από το Αγρίνιο στην Πάτρα και θα πρέπει να θεωρηθεί ο καθολικός διάδοχος
για όλα τα ζητήματα των προγραμμάτων σπουδών, την παροχή τίτλων σπουδών, την έκδοση πιστοποιητικών και βεβαιώσεων στους φοιτητές του Τμήματος Μουσειολογίας. Το φοιτητικό αρχείο του Τμήματος «Μουσειολογίας» θα περάσει στο τμήμα «Ιστορίας- Αρχαιολογίας». Ο διάδοχος για εργαστήρια και υποδομές, εν εξελίξει θέσεις μελών ΔΕΠ, ΕΤΕΠ, ΕΔΙΠ, οργάνωση μαθημάτων και εξετάσεων και άλλες υποχρεώσεις, είναι το Τμήμα «Ιστορίας-Αρχαιολογίας». Δομή της Σχολής μετά τις μεταβολές:  Τμήμα Πάτρα Τμήμα Τμήμα Τμήμα Τμήμα Τμήμα
Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική, με έδρα την Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας, με έδρα την Πάτρα Θεατρικών Σπουδών, με έδρα την Πάτρα
Φιλολογίας, με έδρα την Πάτρα
Φιλοσοφίας, με έδρα την Πάτρα Ιστορίας- Αρχαιολογίας, με έδρα την Πάτρα Δημοσιεύθηκε στις 20 March 2021 | 11:44 pm
Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος Εικοστό Τρίτο) Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος 
Σ΄ αυτό το χρονικό διάστημα σημαντικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα τόσο στο εσωτερικό της Ελλάδος, όσο και στην διεθνή σκηνή. Κατ΄ αρχάς υπογράφεται η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που σηματοδοτεί αλλαγή του status quo στη Βαλκανική. Με την υπογραφή της Συνθήκης το 1878 εξακτινώνεται εδαφικά η Βουλγαρία από το Δούναβη ως το Αιγαίο, συρρικνώνεται η Οθωμανική αυτοκρατορία και η Ρουμανία και η Σερβία αποκτούν την ανεξαρτησία τους. Τίθεται όμως από τα εμπλεκόμενα μέρη θέμα επαναπροσδιορισμού του γεωπολιτικού χώρου που διαμόρφωσε η συνθήκη. Έτσι το 1878 στο Βερολίνο με την ομώνυμη Συνθήκη του Βερολίνου αναθεωρείται η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Που πια προβλέπει την εδαφική μείωση της Βουλγαρίας, αλλά και εγράφη δεσμεύσεις προς την Ελλάδα για παραχώρηση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου. Η δε Κύπρος παραχωρείται στους Άγγλους, όπου και θα παραμείνει στην κυριαρχία τους μέχρι τη σύναψη των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου αντιστοίχως το 1959 και το 1960. Το 1881 όμως λαμβάνει χώρα ένα ακόμη μεγάλο γεγονός για την Ελλάδα. Επι διακυβερνήσεως Αλ. Κουμουνδούρου συντελείται ένα ακόμα βήμα προς την εθνική μας ακεραίωση. Προασαρτάται στη μητέρα Ελλάδα ολόκληρη η Θεσσαλία και απο την Ήπειρο η Άρτα. Με αυτές τις εξελίξεις ολόκληρος ο πληθυσμός της Ελλάδας προσεγγίζει τα δυο εκατομμύρια. Στις 340,000 υπολογίζονταν οι κάτοικοι της Θεσσαλίας και της Άρτας που προσαρτήθηκαν. Μετά λοιπόν το πρώτο μεγάλο βήμα της εθνικής ακεραίωσης με την ένωση των Επτανήσων το 1863-1864, η Ελλάδα έκανε με τις νέες προσαρτήσεις και το δεύτερο. Αξίζει ωστόσο να σημειώσουμε εδώ μια ιδιότυπη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος που θα την ξανασυναντήσουμε και με άλλους μεγάλους πολιτικούς μας, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όπως εξάλλου και με τον Χαρίλαο Τρικούπη. Ενώ ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος με εμπνευσμένες κινήσεις στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, υπογράφει την ένωση της Θεσσαλίας και της Άρτας από την Ήπειρο το 1881, στις επικείμενες εκλογές δεν κατόρθωσε να αποσπάσει την πλειοψηφία. Τις εκλογές κέρδισε ο Χαρίλαος Τρικούπης όπου και παρέμεινε στην πρωθυπουργία για τρία χρόνια. Αυτή η κυβέρνηση του Χ.Τ. ήταν η πιο σταθερή από το 1862 κυβέρνηση. Με το ίδιο νόμισμα θα πληρωθεί και ο Χ.Τ. το 1875 όπου και δεν πλειοψηφεί παρότι ήταν εισηγητής της «Αρχής της Δεδηλωμένης» που ήταν σπουδαίο βήμα για τον δημοκρατικό μας εκσυγχρονισμό. Για να ξαναχάσει επίσης απροσδόκητα από το Θ. Δεληγιάννη τον Απρίλιο του 1885 και ενώ είχε πραγματώσει ένα πελώριο θεσμικό και αναπτυξιακό έργο. Αυτή είναι μάλλον η μοίρα των μεγάλων στην Ελλάδα. Αλλά όπως και πιο πάνω προαναφέραμε αντίστοιχη αμοιβή είχε λάβει από την Ελλάδα και ο μέγας Ελευθέριος Βενιζέλος στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, παρότι είχε ανασυγκροτήσει το κράτος και είχε υλοποιήσει με την εδαφική εξάπλωση της Ελλάδος το όραμα της Μεγάλης Ιδέας. 
Ένα ακόμη σημαντικό γεγονός αυτής της περιόδου, που κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή του στα πολιτικά μας δρώμενα είναι αυτό που με τη σύγχρονη πολιτική ορολογία ονομάζουμε αποστασία. Για πρώτη φορά λοιπόν τον Μάϊο του 1886, εξήντα εννέα βουλευτές του κόμματος του Δεληγιάννη προσχώρησαν στο κόμμα του Τρικούπη και του παρείχαν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση που σχημάτισε. Ενώ λοιπόν ο Δεληγιάννης είχε κερδίσει τις εκλογές, με πολιτικά ανήθικο τρόπο του αφαιρούνταν η δυνατότητα να κυβερνήσει. Δυστυχώς το αντίστοιχο φαινόμενο θα συμβεί και λίγα χρόνια αργότερα και με αντισυνταγματικό μάλιστα αυτή τη φορά τρόπο. Τον Οκτώβριο του 1890 διενεργήθηκαν εκλογές. Το κόμμα του Δεληγιάννη πλειοψήφησε και ενώ είχαν προηγηθεί δυο πολύ εποικοδομητικές για τη χώρα πρωθυπουργίες του Χαριλάου Τρικούπη. Πάραυτα ο βασιλεύς Γεώργιος ο Α΄ ακύρωσε τον πρωθυπουργό. Του ζήτησε να παραιτηθεί διότι ήταν αντίθετος με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Ο Δεληγιάννης απήντησε σθεναρά στον βασιλιά ότι ο ίδιος ήταν ο μόνος αρμόδιος για την οικονομική πολιτική του τόπου και ότι ακόμα δεν είχε καμιά συνταγματική υποχρέωση να υποβάλλει παραίτηση. Και συνέβη τότε το απίστευτο γεγονός, όπου ο βασιλιάς έπαυσε τον πρωθυπουργό Δεληγιάννη. Το φαινόμενο αυτό της έκθεσμης παρέμβασης του βασιλιά εξαναγκάζοντας σε παραίτηση τον πρωθυπουργό ήταν σύνηθες σε όλη την Ευρώπη και θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια, μόλις με το πέρας του Β΄ παγκοσμίου πολέμου για να εκλείψει. Ειδικότερα δε στην Ελλάδα θα συνεχιστεί ως τη δεκαετία του ’60, οπότε και εξώθησε σε παραίτηση τον Γ. Παπανδρέου το 1965 μετά και την αποστολή των περιβόητων επιστολών του, που πολλοί αναλυτές και ιστορικοί τις χρεώνουν όχι στον νεαρό και ανώριμο τότε βασιλιά Κωνσταντίνο τον Β΄, αλλά στη αυλή του και δη στον στρατιωτικό διευθυντή του απόστρατο υποπτέραρχο Χαράλαμπο Ποταμιάνο. Στο ίδιο μήκος κύματος μάλιστα λίγα χρόνια αργότερα το 1897 ο βασιλιάς πάλι με έκθεσμο τρόπο θα αντικαταστήσει τον πρωθυπουργό Δεληγιάννη μετά την ατυχή έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου. Και ενώ ακόμη όταν παραιτείται ένας πρωθυπουργός και παίρνει άλλος τη θέση του, έχουμε δημιουργία άλλης κυβέρνησης, συνέβη το 1897 το εκπληκτικό με την εξωθεσμική παρέμβαση του βασιλιά, να αντικαθίσταται ο πρωθυπουργός και να παραμένει η ίδια κυβέρνηση με άλλον πια πρωθυπουργό !!! Ήταν αυτά μερικά σαφή δείγματα της στρεβλής σχέσης που είχε δημιουργηθεί μεταξύ Γεωργίου Α’ και Θ. Δεληγιάννη, αλλά και των ωμών κατά παράβαση του συντάγματος παρεμβάσεων του βασιλιά, στα κοινοβουλευτικά πράγματα της χώρας. Στην ιστορική φωτογραφία η Συνθήκη του Βερολίνου το 1878, βάσει της οποίας περιορίζονταν δραστικά η εδαφική επέκταση της Βουλγαρίας, εγγράφονται δεσμεύσεις υπέρ της Ελλάδος για μελλοντική πρσάρτηση σ΄αυτήν της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, ενώ περιορίζονται στο ελάχιστο τα εδαφικά κέρδη της Ρωσίας απο την αποσυντιθέμενη Οθωμανική αυτοκρατορία. Συνεχίζεται …
Δημοσιεύθηκε στις 19 March 2021 | 9:53 pm
Χρόνια Πολλά και καλά «Κούλουμα», αγαπητοί μου φίλοι ! Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Ο αγαπημένος μας χαρταετός φτάνει στα ουράνια, εδώ στον πανέμορφο Αττικό ουρανό !!! Συμβολική μέρα του χρόνου η «Καθαρά Δευτέρα», μέσα στη σαρακοστή και ως κορύφωση της Αποκριάς, σηματοδοτεί πολλά πράγματα στην κοινωνική μας ζωή. Αξεδιάλυτα δεμένη με την Ορθοδοξία, την νηστεία, τις αλλαγές του καιρού και τις εποχές μας, αποτυπώνει την σοφία και την αρμονία με την οποία είναι δεμένη η ζωή των Ελλήνων. Αλλά μας αναρριπίζει ωραίες μνήμες απο την γλυκιά μας παιδική ηλικία, τότε που φτιάχνουμε με 
δεξιοτεχνία, μεράκι, αλλά και φαντασία τον χαρταετό, για να τον πετάξουμε όσο ψηλότερα γινόταν και να πάρουμε το ηθικό βραβείο της παρέας. Ωραίες κόλλες λοιπόν χρωματιστές, ζυμάρι αν δεν υπήρχε κόλα, καλά ξερά καλάμια για τον σκελετό και καλό σχοινί – «κερωμένο» που δεν κόβονταν με την αντίσταση στον αέρα – για το κουβάρι («τσικλί») ήταν τα απαραίτητα υλικά. Το μεγάλο μυστικό όμως στον χαρταετό και ακόμα περισσότερο στο «ΑΣΤΕΡΙ» με τα τέσσερα καλάμια, διότι ο χαρταετός είχε τρία, ήταν τα περίφημα «ζύγια». Ο τρόπος που θα έδενες δηλαδή τα τρία σχοινιά των δυο πάνω ακτινών του αετού, με τον κεντρικό κόμπο στον οποίο ήταν δεμένα όλα τα καλάμια. Αν τα ζύγια ήταν καλά, τότε αετός πήγαινε σφαίρα !!! Αν τα ζύγια δεν ήταν πετυχημένα, τότε κρίμα τις ωραίες πολύχρωμες κόλλες πολυτελείας και τα καλά καλάμια. Ο αετός δεν «πήγαινε» και σε έπιανε «κατάθλιψη» για την αδυναμία σου, όταν οι διπλανοί αετοί απογειώνονταν. Αυτό ήταν εν τέλει το μεγάλο μυστικό της τέχνης του αετού, τα «ζύγια». Άντε λοιπόν παιδιά, ας πετάξουμε τον χαρταετό μας, ας πούμε δυνατά Χρόνια Πολλά, να αναταθεί η ελληνική ψυχή, που τόσα δεινά τράβηξε τον τελευταίο καιρό από τον φοβερό ΚΟΡΟΝΟΪΟ και ας θυμηθούμε την ηθική ικανοποίηση του Μίμη και της Έλλης, από το ιστορικό αναγνωστικό μας, για το πετυχημένο – υψηλό πέταγμα του αετού τους. Χρόνια Πολλά και Καλή Σαρακοστή !
Δημοσιεύθηκε στις 15 March 2021 | 11:37 am
Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος Εικοστό Δεύτερο) Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Απόρροια αυτής της στρέβλωσης ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης να κληρονομήσει ένα δημόσιο τομέα με επτά φορές περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από ότι είχε πραγματικά ανάγκη, λαμβάνοντας ως μέτρο σύγκρισης την δημόσια διοίκηση της Αγγλίας. Στο πεδίο τώρα της εξωτερικής πολιτικής ο Χαρίλαος Τρικούπης υιοθέτησε φιλοαγγλική πολιτική. Ίσως σ΄ αυτήν του την επιλογή να είχε επηρεαστεί και από τους παραδοσιακούς δεσμούς της οικογένειάς του, με την αγγλική ηγέτιδα πολιτική τάξη. Ας μην λησμονήσουμε εδώ ότι ήταν και ανεψιός του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Όμως ήταν εμφανές ότι ο Τρικούπης όπως και ο Ελευθέριος Βενιζέλος αργότερα στην ύστερη φάση της πολιτικής του σταδιοδρομίας έριξε το βάρος στην οικονομική, διοικητική και θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας και λιγότερο στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Η αγγλική πολιτική όπως είχαμε δει πρωθύστερα είχε ισχυροποιηθεί με το δημοψήφισμα για τον πρίγκιπα Αλφρέδο το 1862 και απώλεσε τα ερείσματά της με τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Ο Χ. Τ. προσανατολίστηκε λοιπόν στην ισχυροποίηση της αγγλικής επιρροής κατά την πρωθυπουργία του. Αλλά ας δούμε από πού αντλεί ο Χαρίλαος Τρικούπης τα απαιτούμενα μεγάλα κεφάλαια για να υλοποιήσει το ευρύ πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων του. Το περιζήτητο ιδιωτικό χρήμα διοχετεύεται στη βιομηχανία, τις τράπεζες, τα ορυχεία και εν γένει τις ιδιωτικές επενδύσεις. Όχι όμως στα ταμεία του δημοσίου. Έτσι ο Χ.Τ. προσφεύγει αναπότρεπτα στον εξωτερικό δανεισμό και την επαχθή σκληρή φορολογία, που γονατίζει τα λαϊκά στρώματα και εμπνέει το μίσος για τον Μεσολογγίτη πολιτικό. Ο Θόδωρος Δεληγιάννης αδράχνει την ευκαιρία και με δήθεν φιλολαϊκά μέτρα αναλαμβάνει έτσι αρκετές φορές την πρωθυπουργία, ανακόπτοντας το μεταρρυθμιστικό έργο του Χ.Τ. Εστίαζε μάλιστα την πολιτική του στην δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών. Στο απόγειο αυτής της δημοσιονομικής πολιτικής του προβαίνει σε ένα γελοίο μέτρο με στόχο την απερίσκεπτη δήθεν περιστολή της σπατάλης. Αποφασίζει έτσι το κλείσιμο των ελληνικών πρεσβειών στο εξωτερικό το 1885, με αποτέλεσμα την διεθνή μόνωση της χώρας και τον θανάσιμο τραυματισμό της διεθνούς της εικόνας. Το μεταρρυθμιστικό έργο έτσι του Χαρίλαου Τρικούπη διακόπτεται βίαια από την ασπόνδυλη πολιτική του Δεληγιάννη και κοντά σ΄ αυτό μετά από τις αλλεπάλληλες εκλογικές του ήττες, έρχεται το 1893 η πτώχευση της χώρας. Η αδυναμία της δηλαδή να αντεπεξέλθει στις διεθνείς δανειστικές της υποχρεώσεις. Ο Χαρίλαος Τρικούπης αναφώνησε το ιστορικό «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Δραματικές επιπτώσεις της τότε δημοσιονομικής μας κατάρρευσης ήταν η αδυναμία περαιτέρω δανεισμού της χώρας για να μπορέσει να αναστηλωθεί η οικονομία και η εξευτελιστική για το κύρος της δέσμευση των δημοσίων εσόδων της για να εξυπηρετηθούν τα δάνεια του εξωτερικού. 
Το 1895 ο Χαρίλαος Τρικούπης μέσα σε ένα περιβάλλον κατάπτωσης δίνει την τελευταία του εκλογική μάχη. Υπέστη εκλογική πανωλεθρία. Μάλιστα δεν κατόρθωσε να εκλεγεί βουλευτής, ούτε ο ίδιος ως πρωθυπουργός της χώρας !!! στην περιφέρειά του το Μεσολόγγι. Καταπικραμένος τότε είπε την περιβόητη φράση «Ανθ ημών Γουλιμής» υπαινισσόμενος ότι αντί για αυτόν – για τέσσερις μόλις ψήφους - που με την λαμπρή και εμπνευσμένη πολιτική του είχε επιχειρήσει την θεσμική ανασυγκρότηση και την ταχεία αναδιοργάνωση της χώρας, εξελέγετο ένας άσημος και ασήμαντος πολιτικός του Μεσολογγίου. Άδικη αμοιβή για ένα λαμπρό ελληνόπουλο που είχε σφραγίσει με την εμπνευσμένη παρουσία του τα βήματα της σύγχρονης Ελλάδας. Όμως ας δούμε και την ευγένεια ήθους του εκλεγέντος Άνθιμου Γουλιμή. Μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός έμεινε έκπληκτος. Προσεφέρθη έτσι να παραιτηθεί για να εκλεγεί στη θέση του ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο μεγάλος έλληνας πολιτικός δεν απεδέχθη την αβρότητα του Γουλιμή. Κατέφυγε στο εξωτερικό και ένα έτος αργότερα το 1896 έχασε τη μάχη με τη ζωή στο Παρίσι. Στη φωτογραφία ο Άνθιμος Γουλιμής, είχε εκλεγεί στην θέση του μεγάλου Χαριλάου Τρικούπη, που πλήρωνε βαρύ φόρο πολιτικής υστεροφημίας και αξιοπρέπειας, επειδή είχε αποτολμήσει την δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας. Αλλοίμονο !!! έτσι πλήρωνε η Ελλάδα πάντα τα άξια παιδιά της. Έτσι γράφονταν δυστυχώς η πολιτική ιστορία της Ελλάδος απο αρχαιοτάτων χρόνων, με τις περίεργες και ηθικά άδικες τροπές της... Συνεχίζεται … Δημοσιεύθηκε στις 13 March 2021 | 10:33 am
Ο αναγεννησιακός Νάσος Κανελλόπουλος! Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Ακτιβιστής, οικουμενικός διανοούμενος, ακαδημαϊκός δάσκαλος, διαπρεπής συγγραφέας, δημοσιογράφος, περιώνυμος γνώστης της αρχαιοελληνικής και λατινικής γραμματείας, κριτικός, ανυπέρβλητος πολιτικός άνδρας, μα πάνω όλα υψηλόφρων άνθρωπος, ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος, διασταύρωσε τα οιστρηλατημένα βήματά του με κάθε έκφανση της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής και πνευματικής μας εκπόρευσης και δικαίως αναγορεύτηκε από την αδέκαστη ιστορική μοίρα ως μεγίστη φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελλάδος, πολλώ δε μάλλον της αγαπημένης μας Ηλείας, που ευτύχησε να τον εκθρέψει με τα άγια χώματά της. Η αναγεννησιακή φυσιογνωμία του αοίδιμου δασκάλου Νάσου Κανελλόπουλου - έτσι απεκαλείτο από τους αγαπημένους του συνεργάτες και φίλους στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη- δεν θα μπορούσε παρά να αναφυεί δίπλα στον Επικούρειο Απόλλωνα. Ο Νάσος Κανελλόπουλος είδε το φώς της ζωής στην Ανδρίτσαινα το 1923. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές του σπουδές, έχοντας εκδηλώσει από τα πρώτα χρόνια της ζωής του μια απαράμιλλη σχέση με τα γράμματα, ακολούθησε Νομικά, Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με την αποπεράτωση των σπουδών του ασχολήθηκε επαγγελματικά με την δημοσιογραφία, όπου και διέγραψε στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη μια ασύλληπτης έκτασης σε πολυποίκιλο έργο και επιτυχίες σταδιοδρομία. Διετέλεσε διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», ενώ αποτέλεσε παράλληλα οικονομικό αναλυτή, συντάκτη, αρθρογράφο, κριτικό και πολιτικό σχολιαστή, πολλών άλλων ημερήσιων και περιοδικών εντύπων, όπως «Η Καθημερινή», «Η Ναυτεμπορική», «Η Βραδυνή» κ.α. Σε ότι αφορά την ακαδημαϊκή του καριέρα αναγορεύτηκε διδάκτωρ Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, για να συνεχίσει με την ανάληψη της έδρας τακτικού καθηγητή στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς το 1958 και στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών – στην ίδρυση της οποίας άλλωστε πρωτοστάτησε με μια μερίδα άλλων εμπνευσμένων διανοουμένων, που ενωρίς διέβλεψαν την συμβολή του ιδρύματος στην γοργή Οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος - το 1976. Πολυσχιδής φυσιογνωμία με πελώρια παρουσία στο φάσμα του πνεύματος του πολιτισμού και της Ορθοδοξίας – πρωτίστως ως πολιτισμικής κατάκτησης και έπειτα ως λατρευτικού δόγματος- ο Νάσος Κανελλόπουλος συμμετείχε ακόμα ως περίοπτο αναπότρεπτα μέλος, σε πλήθος αντίστοιχων Σωματείων, Ενώσεων και Εταιρειών. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι διετέλεσε μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών, της Ελληνικής Κοινωνιολογικής Εταιρείας κ.α. 
Αν ένα μεγάλο κομμάτι όμως της πνευματικής του ικμάδος ο Νάσος Κανελλόπουλος το ανάλωσε στον πολιτισμό και τα γράμματα, το άλλο το αφιέρωσε στην πολιτική. Στην πολιτική που όπως ο ίδιος διετείνετο του χάρισε δόξα, τιμές, οικουμενική καταξίωση και προβολή, αλλά και που πολλές φορές τον γέμισε με θλίψη και πίκρα, άδικη σίγουρα αμοιβή, για την απροσμετρήτων διαστάσεων συνεισφορά του σ΄ αυτήν… Από νεαρή ο Νάσος Κανελλόπουλος εξεδήλωσε ξεχωριστό ενδιαφέρον για τα κοινά, προσδοκώντας με τον πλούτο του νού του, αυτό το αξεπέραστο Ηλειωτόπουλο, να αλλάξει την μοίρα του τόπου, που βίωνε τις ανεπιθύμητες δυσπλασίες της μετακατοχικής εποχής. Άλλωστε με απαράμιλλο δημοκρατικό ήθος και ενταγμένος στα πρωτοπόρα πολιτικά ρεύματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας, χτυπήθηκε απο τους αντιδραστικούς - κατασταλτικούς μηχανισμούς και φυλακίστηκε και εξορίστηκε ως Αριστερός. Είναι συγκλονιστικές εδώ οι μαρτυρίες των συναγωνιστών του Νάσου στην εξορία, που έβλεπαν την «θεία» δίψα του για διάβασμα, ακόμα και στις αλγεινές εκείνες στιγμές του πόνου. Τον θυμούμαστε εξομολογούνται παλιοί εξόριστοι αριστεροί, «να διαβάζει κάτω απο τις κουβέρτες στις σκηνές της εξορίας, για να πάρει το διδακτορικό του» !!! και μας έδινε ηθικό κουράγιο και δύναμη, με τα τεράστια ψυχικά αποθέματα που διέθετε αυτός ο τιτάνας του πνεύματος. Ενώ απέναντι στην προσπάθεια του μετεμφυλιακού κράτους να τρομοκρατήσει ηθικά τους διανοούμενους, που πρότασαν δημοκρατικό ήθος, ο αλησμόνητος Νάσος Κανελλόπουλος έλεγε χαρακτηριστικά «Διώκονται οι άνθρωποι, ΟΧΙ ΑΙ ΙΔΕΑΙ» !!! Στην σύγχρονη πολιτική μας κονίστρα πρωτοεμφανίστηκε εκλεγόμενος βουλευτής Ηλείας το 1963 με την Ένωση Κέντρου, οπότε και επανεξελέγη υπό την σκέπη της το 1964. Με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις επανεξελέγη ακόμη το 1974. Το 1974 εξελέγη με την Ε.ΔΗ.Κ. του Γεωργίου Μαύρου. Ενώ το 1977, 1981, 1985 και τον Ιούνιο του 1989 εξελέγη με την Νέα Δημοκρατία. Με τον ίδιο πολιτικό σχηματισμό εξελέγη επίσης ως βουλευτής Επικρατείας τον Νοέμβριο του 1989, το 1990 και το 1993. Διαλεχτό μέλος των πολιτικών φορέων που μετέσχε δεν θα μπορούσε παρά να αναλάβει πλειάδα χαρτοφυλακίων. Για πρώτη φορά ανέλαβε έτσι υφυπουργός Εμπορίου στις υπηρεσιακές κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Δόβα το 1961 και Παναγιώτη Πιπινέλη το 1963. Ακόμη διετέλεσε υφυπουργός Συντονισμού (μετέπειτα Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας για τους νεότερους) στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1964-65.Υπουργικό θώκο ανέλαβε, καταλαμβάνοντας αντίστοιχα τα εξής υπουργεία : Εμπορίου το 1974 στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, Γεωργίας και Οικονομικών στις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή και Γεωργίου Ράλλη τις περιόδους (1978-80), (1980-1981), Προεδρίας της Κυβερνήσεως στην ομώνυμη κυβέρνηση συνεργασίας Τζαννή Τζαννετάκη 1989, Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Κώστα Μητσοτάκη (1990-1992). Την περίοδο άλλωστε (1990-1992) διετέλεσε και αντιπρόεδρος κυβερνήσεως. Επίσης αναφορικά με την πολυεπίπεδη κοινοβουλευτική του παρουσία και δραστηριότητα ο Νάσος Κανελλόπουλος κατά περιόδους χρημάτισε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας όπως επίσης και μέλος διαφόρων κοινοβουλευτικών της επιτροπών. Τέλος διετέλεσε και μέλος του πολιτικού της συμβουλίου. Στο πεδίο του λόγου τώρα για να επανέλθουμε στην μεγίστη πνευματική παρουσία του αοίδιμου Ηλείου πολιτικού, αυτή είναι αναντίλεκτα γιγαντιαία. Ιδία του γραπτού λόγου. Ο Νάσος Κανελλόπουλος κατέλιπε ογκωδέστατο συγγραφικό έργο ανεπανάληπτης ποιότητας, το οποίο συνίσταται σε πανεπιστημιακά συγγράμματα οικονομικού χαρακτήρα, πολιτικά δοκίμια, φιλοσοφικά μελετήματα, ιστορικές και πολιτικές αναλύσεις, κριτικές δοκιμές κ.α. και που αποτελεί αδαμάντινη πνευματική παρακαταθήκη για τις νέες ιδιαιτέρως γενιές. 
Δεσπόζουσα θέση στο επίζηλο συγγραφικό του έργο κατέχουν τα βιβλία του : «Απόψεις επί της αναπτύξεως της Ελληνικής Οικονομίας», «Η Ελλάς ως περίπτωσις ημιαναπτύκτου οικονομίας», «Κράτος και άτομον κατά την ανάπτυξιν», «Διαλογισμοί για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία», «Η ευρωπαϊκή πρόκληση», «Επανάσταση και παιδεία», «Παραπολιτικά», «Το επταήμερο της αλλαγής», «Το χιούμορ των πολιτικών», «Γράφει ο Εύβουλος» κ.α. Άπαυτος υπήρξε ο συγγραφικός οίστρος του Νάσου Κανελλόπουλου. Δεν αφήκε ούτε στιγμή να περάσει, που να μην της αποτυπώσει το θερμουργό πάθος του για δημιουργία και να μην την φλογίσει με το πνευματικό του σήμα για την αλήθεια, την ομορφιά και την αρετή. Ο κόσμος των ελληνικών γραμμάτων δικαίως τον περιέβαλε στο πάνθεον των μεγάλων ιερουργών του. Ο Νάσος Κανελλόπουλος ξεχώρισε ακόμα και στο πεδίο της γλωσσομάθειας. Ομιλούσε Γαλλικά, Αγγλικά, Ιταλικά και Γερμανικά. Με την αχώριστη σύντροφο του κ-α Χρυσή Σπηλιωτοκάρα – για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο απαράμιλλος πολιτικός και δάσκαλος είχε γνωρίσει τη σύζυγό του ως φοιτήτριά του στη Νομική το 1954, ερωτεύτηκαν έτσι και παντρεύτηκαν - δημιούργησε μια στέρεα οικογένεια και απέκτησε τρείς κόρες. Και οι τρείς τους φέρουν τα σπέρματα της αναγεννησιακής παιδείας του αοίδιμου Ηλείου πολιτικού και πέραν της λαμπρής ακαδημαϊκής τους καριέρας, ομιλούν απταίστως αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Την Κρινιώ Αρχιτέκτονα Μηχανικό – για μια εξαιρετική της εργασία (Master) είχε βραβευτεί στη Γενεύη σε αντίστοιχο διαγωνσιμό αρχιτεκτόνων - που εξελέγη βουλευτής Ηλείας με την «Νέα Δημοκρατία» τον Νοέμβριο του 1989, το 1990, το 2004 και το 2007 – την Λίσσυ (από τη γιαγιά της Βασιλική) με σπουδαία καριέρα ως Δ/ρας Ψυχολογίας στη Φιλοσοφική Αθηνών, άλλωστε με υπερηφάνεια διετείνετο ο αξέχαστος Νάσος Κανελλόπουλος σε συνέντευξή του στο «ΠΑΝΘΕΟΝ» ότι προτού αναγορευτεί διαδάκτωρ του Πανεπιστημίου, είχε συγγράψει δέκα πολύ αξιόλογες εργασίες -papers- στη θεματική περιοχή μελέτης της και τη Νέδα – ονοματοδοτήθηκε από τη γνωστή νύμφη στη μυθολογία τροφό του Διός, που με λαμπρές περγαμηνές και συγγραφική συμμετοχή σε βιβλίο συνταγματικού δικαίου με τον διακεκριμένο μας συνταγματολόγο κ-ο Δημήτρη Τσάτσο, ακολουθεί σήμερα πανεπιστημιακή καριέρα έχοντας τον τίτλο του επικούρου καθηγητή της Νομικής. Ο Νάσος Κανελλόπουλος αταλάντευτα πιστός μια ζωή, στην σχέση του με την μελέτη, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά στο «ραντεβού του με τον θάνατο». Ήταν μια νύκτα του 1994 γύρω στις 2:00 π.μ. όπου περίμενε το τέλος της «Δίκης της Νυρεμβέργης» στην τηλεόραση για να ετοιμάσει ένα από τα πύρινα άρθρα του αναταράσσοντας και πάλι τα νερά της κοινοβουλευτικής μας μακαριότητας … όταν έφυγε έτσι απλά και σιωπηρά. Δεν θα μπορέσει όμως ο πανδαμάτορας χρόνος να σβήσει από το μυαλό την μνήμη και την καρδιά μας το ανυπέρβλητο ηλειωτόπουλο. Γιατί ο Νάσος Κανελλόπουλος έχει περάσει με την ασύλληπτη για τα ανθρώπινα μέτρα και οιστρηλατημένη πνευματική του παρουσία, στην αιωνιότητα… Κλείνοντας δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το ανεπανάληπτης ποιότηρας, εμπνευσμένο και ενίοτε αυτοσαρκαστικό χιούμορ του απαράμιλλου δασκάλου Νάσου Κανελλόπουλου, που ήταν έγκονο της ευρυδιάστατης πολιτισμικής του συγκρότησης και της αναγεννησιακής του παιδείας και που συχνά-πυκνά δρόσιζε την άνδυρη και αποστεωμένη πολιτική μας σκηνή. Άλλωστε και το μνημειώδες βιβιλίο του «Το χιούμορ των πολιτικών», συνιστά παρακαταθήκη στην νεοελληνική γραμματεία. Παραθέτουμε τρία απο τα πλέον διαδεδονένα πολιτικά του ανέκδοτα, που έκαναν θραύση στο πολιτικό μας πεδίο και αποτέλεσαν σήμα κατατεθέν του σπινθηροβόλου και ανεπανάληπτου πνεύματου του Νάσου Κανελλόπουλου. Στη Βουλή συνεζητείτο λοιπόν με πρόταση της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, η ποινικοποίηση του βιασμού μεταξύ συζύγων και ενώ είχε προηγηθεί η κατάργηση της μοιχείας. Και ο Νάσος Κανελλόπουλος με το σπινθηροβόλο πνεύμα του «Μα τι κυβέρνηση είναι επιτέλους αυτή; Αποποινικοποιεί την γκαρσονιέρα και ποινικοποιεί την κρεββατοκάμαρα !!!».Σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στη Βουλή, ένας βουλευτής μιλάει ωραία αλλά πάρα πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τον παρακολουθήσουν. Του κάνουν σύσταση να μιλάει πιο αργά για να καταστεί δυνατή η παρακολούθησή. Ο πρόεδρος της Βουλής λέει «Και γώ συμφωνώ δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε». Και ο Νάσος Κανελλόπουλος «Και μείς κύριε πρόεδρε. Έχω την αίσθηση ότι προσπαθώ να διαβάσω το «Πλαίυ Μπόυ» και η γυναίκα μου, μου γυρίζει τα φύλλα !!!». Τέλος σε μια συζήτηση για τον απόδημο ελληνισμό, ο αρμόδιος υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ, συμφωνεί με μια ακόμα αναβολή, αλλά παράλληλα ρωτά πότε θα ξαναέλθει το θέμα προς συζήτηση διότι έχει προγραμματίσει πολλά ταξίδια. Και ο Νάσος Κανελλόπουλος τον κεραυνοβολεί «Είναι αλήθεια κύριε υφυπουργέ ότι έχετε πολλά ταξίδια. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάτε ότι είστε υφυπουργός Απόδημου Ελληνισμού και όχι ο … Απόδημος Ελληνισμός» !!! Αυτός ήταν ο αναγεννησιακός Νάσος Κανελλόπουλος. Ενας γίγαντας των γραμμάτων, της Ορθοδοξίας και της πολιτικής, που ανάλωσε όλη την ηθική και βιολογική του ικμάδα, για να μην σβήσει ποτέ «αυτός ο μοναδικός τρόπος του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι, που λέγεται ελληνισμός». Ένα ταφικό επίγραμμα εξάλλου, στον λιτό και απέριττο τάφο του Νάσου Κανελλόπουλου στο Α΄ Νεκροταφείο, αποτυπώνει την μεγαλουργό ηθική δράση-προσφορά του στην ελληνική κοινωνία «Αναλίσκεσθε εν τω υπηρετείν». Περαίνοντας οφείλω ηθικές χάριτες στην μοναδική μου τύχη, να εισδεχθώ το βαθύβλυστο και πολυδύναμο πνευματικό σήμα του μεγάλου αυτού Έλληνα-δασκάλου, είτε ευρισκόμενος στον κύκλο των πολιτικών συνεργατών του, είτε ως ένας εκ των υπευθύνων του Γραφείου Τύπου, της επίσης έξοχης κόρης του τ. Βουλευτού της Ν.Δ. Κρινιώς Αθ. Κανελλοπούλου, κατά την θητεία της, ως Προέδρου της Μόνιμης Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής των Ελλήνων, στην κυβέρνηση Κώστα Αλ. Καραμανλή. Το παρόν κείμενο έχει δημοσιευθεί σε εφημερίδες της Ηλείας και σε έντυπα κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού. Δημοσιεύθηκε στις 10 March 2021 | 10:03 pm
Απαράδεκτες οι δηλώσεις του Πρύτανη για την Ηλεία....Θα μας πάρει τις σχολές και θα μας φέρει Μεταλυκειακά!!!«Ήδη δρομολογούμε μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην Αρχαία Ολυμπία.Συζητάμε με το Ανοικτό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου για διάφορα προγράμματα και είμαστε έτοιμοι, όταν οι τοπικοί φορείς θέλουν να προτείνουν τη δημιουργία Σχολών Μεταλυκειακού Επιπέδου, το Πανεπιστήμιο Πατρών με τον ακαδημαϊκό του προσωπικό να συμμετέχει και να υπογράφει τις βεβαιώσεις όσων θα φοιτούν σε αυτές. Η Ηλεία αποτελεί προτεραιότητά μας λόγω και των ξενοδοχειακών υποδομών που διαθέτει για συνέδρια, θερινά σχολεία, πρακτική άσκηση των φοιτητών και μεταπτυχιακά».
Δημοσιεύθηκε στις 6 March 2021 | 10:15 pm
Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος Εικοστό Πρώτο) Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν άνθρωπος της ευθύνης, του μέτρου, των έργων και της άοκνης προσπάθειας για την ανασυγκρότηση του τόπου. Ο Δεληγιάννης ήταν αριβίστας, ενδιαφερόταν μόνο για τα βραχυπρόθεσμα προσωπικά του οφέλη, τον κατευνασμό των λαϊκών αντιδράσεων στα δύσκολα αναπτυξιακά μέτρα του Τρικούπη και ήταν ακατάσχετα επιρρεπής στη δημαγωγία. Είχε ξεχωριστή ικανότητα με την δημαγωγία, να πείθει τα πλήθη, υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες και να κερδίζει τις εκλογικές αναμετρήσεις. Είχε συνολικά κερδίσει σε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις. Ελλείψει οράματος και ιδεών δεν μπορούσε να μείνει για καιρό στην εξουσία. Περιορίζονταν έτσι στην εδραίωση του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων των οποίων θεωρείται «πατριάρχης», αλλά και στην αναστολή των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών του μεταρρυθμιστή Χ. Τρικούπη. Θα πρέπει όμως να του πιστωθεί ένα είδος ευπρέπειας πολιτικής, αφού στην υλοποίηση των πολιτικών του στοχεύσεων δεν χρησιμοποίησε βία και ηθική τρομοκρατία, όπως και ευρύτατη μόρφωση και πολιτική παιδεία. Από αυτά τα στοιχεία άλλωστε της μόρφωσης, αλλά και του κοινοβουλευτικού παραστήματος που είχε, αντλούσε τη δύναμη να γίνει λαμπρός δημαγωγός. Σε αντιδιαστολή λοιπόν με τον Δημήτριο Βούλγαρη που ήταν κυνικός, αδίστακτος και φαύλος, ο Δεληγιάννης είχε πολιτική ευπρέπεια στην πολιτεία του. Ήταν μεν ρουσφετολόγος, αλλά όχι φαύλος όπως ο Βούλγαρης. Ο για έξι χρόνια πρωθυπουργός της Ελλάδος Βούλγαρης ήταν η προσωποποίηση της πολιτικής εξαχρείωσης και της ισοπέδωσης κάθε ίχνους ηθικής στην πολιτική. Πρωταγωνίστησε σε κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, πολέμησε σφόδρα το δημοκρατικό μέτρο της καθολικής ψηφοφορίας και δεν δίστασε να συνεργαστεί και με τους ληστές για να πραγματώσει τους στόχους του. Στην μεγάλη αντιπαράθεση που ήδη έχουμε περιγράψει μεταξύ «πεδινών» και «ορεινών» στην οποία έλαβαν χώρα ένοπλες συγκρούσεις, ο Βούλγαρης προσεταιρίστηκε τον διαβόητο ληστή Κυριακό, τον οποίον μάλιστα και επήνεσε για την προσφορά του στη χώρα !!! Αναφερθήκαμε μέχρι στιγμής στην σπουδαία συμβολή του Χ. Τρικούπη στην αναπτυξιακή πορεία και τον εκσυγχρονισμό της χώρας.  Ας δούμε όμως επιμέρους σε ποιες μεγάλες αναπτυξιακές παρεμβάσεις προέβη ο Χ.Τ. Στο φάσμα των μεταφορών επικεντρώθηκε στο πλέον χαρακτηριστικό μέσο της εποχής τον σιδηρόδρομο. Έτσι από ένα σχεδόν ανύπαρκτο δίκτυο μόλις δέκα χιλιομέτρων Αθήνας – Πειραιά δημιούργησε ένα πρωτοπόρο δίκτυο εξακοσίων χιλιομέτρων. Δημιούργησε ακόμα δρόμους και λιμάνια βελτιώνοντας θεαματικά τις συγκοινωνιακές υποδομές της χώρας. Όμως το ρηξικέλευθο μέτρο στο φάσμα των Μεταφορών που άλλαξε άρδην τη φυσιογνωμία της χώρας ήταν η κατασκευή της διώρυγας της Κορίνθου, ένα έργο με βαθιά αναπτυξιακή πνοή στον ορίζοντα που θα ενώνει πια τον Πειραιά με την Ιταλία. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να επιτευχθεί το γιγαντιαίο αυτό έργο της εποχής. Ξεκίνησε το 1883 και αποπερατώθηκε το 1893. Στο πεδίο της αγροτικής οικονομίας έκανε και εδώ μεγάλες μεταρρυθμίσεις για την τόνωση των χειμαζόμενων αγροτών. Το σπουδαιότερο μέτρο του για τον αγροτικό κόσμο ήταν η αποξήρανση της λίμνης της Κωπαϊδος, μέσω της οποίας διένειμε δωρεάν σε αγρότες, διακόσιες σαράντα χιλιάδες στρέμματα καλλιεργήσιμης γής. Αλλά εκεί που ο Χ.Τ. προέβη σε έναν καταιγισμό θεσμικών τομών και μεταρρυθμίσεων ήταν το πεδίο της δημόσιας διοίκησης. Παραθέτουμε παρακάτω μερικά από τα ριζοσπαστικά μέτρα του Χ.Τ. που άλλαξαν ριζικά τη δημόσια διοίκηση της Ελλάδος προς το καλύτερο. Οργάνωσε τη δικαιοσύνη με την θέσπιση του αμετάθετου επι διετία μετά τον διορισμό των δικαστικών, απέπεμψε από το δικαστικό σώμα τους διεφθαρμένους δικαστές. Αναδιοργάνωσε την αστυνομία. Θέσπισε μέτρα κατά της ληστείας, της τοκογλυφίας, της ζωοκλοπής και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Ίδρυσε σχολές αξιωματικών, υπαξιωματικών, αναδιοργάνωσε τη Σχολή Ευελπίδων και θέσπισε την υποχρεωτική άδεια για όσους στρατιωτικούς πολιτεύονταν. Μέχρι τότε μπορούσε ένας στρατιωτικός παράλληλα με την στρατιωτική του ιδιότητα, να πολιτεύεται και όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε σε τι στρεβλώσεις και τι εκβιασμούς μπορούσε να οδηγήσει αυτή η συνύπαρξη ιδιοτήτων. Ακόμη ο Χαρίλαος Τρικούπης επιχείρησε στο πεδίο της διοίκησης να εφαρμόσει αξιοκρατικά κριτήρια. Προς την ίδια κατεύθυνση είχε κινηθεί ανεπιτυχώς και ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, αλλά και Βαυαροί το 1844. Όμως η εκσυγχρονιστική αυτή προσπάθεια είχε ανακοπεί από τον Ιωάννη Κωλέττη που είχε αποδεχθεί με τη σειρά του το «δίκαιο» αίτημα του στρατηγού Μακρυγιάννη περί κατάργησης της αξιοκρατίας για να μπορέσουν να «φάνε ψωμί» και τα παιδιά των φτωχών αγωνιστών του ΄21 που δεν μπορούσαν ελλείψει προσόντων, να ανταγωνιστούν τα παιδιά των λογίων της εσπερίας και επομένως να μπούν στο Δημόσιο. Στην φωτογραφία σκίτσο της σατιρικής εφημερίδας της εποχής «Νέος Αριστοφάνης», που παρουσιάζει τους δυο κεντρικούς αντιπάλους της πολιτικής σκηνής της Ελλάδος, να παίζουν «ζατρίκιον»-σκάκι για το μέλλον τη χώρας. Επακριβώς γράφει η λεζάντα του «Νέου Αριστοφάνη» «Οι εσαεί παίζοντες προς ευημερίαν του λαού» !!! Συνεχίζεται …
Δημοσιεύθηκε στις 6 March 2021 | 10:50 am
Tο όραμα των αγροτικών συνεταιρισμών Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Στα μεγάλα και εμπνευσμένα εγχειρήματα που επεχειρήθησαν προκειμένου να εξορθολογικοποιηθεί η αγροτική οικονομία - τομέας με ξεχωριστή συμβολή στον εθνικό πλούτο - καταγράφεται αδιαφιλονίκητα και η δημιουργία-θέσπιση των αγροτικών συνεταιρισμών. Όραμα οιστρηλατημένο προς την κατεύθυνση της στρατηγικής αντιμετώπισης των μεγάλων εθνικών οικονομικών ζητημάτων, που προσδοκούσε συνάμα την δημιουργία μέσα από την ενιαία σπουδή τους, προστατευτικών μηχανισμών ανάδρασης. Το ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο επιχειρείται η θέσπιση των αγροτικών συνεταιρισμών έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα και σίγουρα δημιουργεί σε συνδυασμό με την επιρροή των ξένων οικονομικών ρευμάτων, καταλυτικές αντιδράσεις προς την κατεύθυνση της θεσμοθέτησής τους. Τούτο το ιστορικό εγχείρημα για την πορεία του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα στην δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας, μέσα σε ένα ρευστό διεθνές περιβάλλον, με τα εθνικά εδάφη να έχουν ριζικά διαφοροποιηθεί στην τράπεζα δια-πραγματεύσεων του ευρύτερου γεωπολιτικού χώρου, αλλά και με τον αγροτικό πληθυσμό να προβάλλει σαν πρωτεύον κοινωνικό αιτούμενο την διευθέτηση των επεσσωρευμένων προβλημάτων του αγροτικού κλάδου. Και βεβαίως η πραγμάτωσή του δεν μπορεί παρά να έχει την σφραγίδα μιας πολιτικής ηγεσίας που δονείτο - έστω και με τους όποιους συμβιβασμούς που επέβαλαν οι κανόνες του πολιτικού παιγνίου- από κοινωνικό ρομαντισμό και προσέβλεπε μέσα από το όραμα του «αστικού εκσυγχρονισμού» όπως απεκλήθη τότε, στην απάλειψη των αντίρροπων κοινωνικών δυνάμεων που αναπτύσσονταν από τη ανισοκατανομή του εθνικού πλούτου και στην δημιουργία ενός κοινωνικού τοπίου με όσο το δυνατόν λιγότερες κοινωνικές στρεβλώσεις. Ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος δεσπόζουσα φυσιογνωμία της εθνικής οικονομικής πολιτικής -ΥΠΕΘΟ, ο Αλ. Μυλωνάς - γεν. γραμματέας του ΥΠΕΘΟ και μια άλλη ομάδα εμπνευσμένων οικονομολόγων, όλοι τους μέλη της σοσιαλίζουσας ομάδας των κοινωνιολόγων του αοίδιμου Αλέξανδρου Παπαναστασίου, που πρώτη ρίχνει τα σπέρματα δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας, είναι που θα καταθέσουν το 1914 τον νόμο Ν.602/14 για την οριστική θεσμοθέτηση των αγροτικών συνεταιρισμών. Και λέμε οριστική για λόγους σεβασμού προς την ιστορική αλήθεια γιατί ήδη από το 1911 έχει προηγηθεί η προσπάθεια προώθησής τους μέσω νομοσχεδίου, από τον επίσης άξιο πολιτικό άνδρα Εμμ. Μπενάκη. Το εγχείρημα του Μπενάκη τότε δεν θα τελεσφορήσει, ωστόσο θα δρομολογήσει τις απαραίτητες εξελίξεις στο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον και θα καλλιεργήσει το κατάλληλο έδαφος, για να θεσμοθετηθούν τρία χρόνια αργότερα από τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο και τους συνεργάτες του. 
Το λογικό εποικοδόμημα μέσω του οποίου τόσο ο Μπενάκης όσο και Μιχαλακόπουλος προσδοκούσαν να επιλύσουν τα καίρια προβλήματα της αγροτικής οικονομίας, εδράζονταν στην εμπέδωση ενός συστήματος προσωπικής αγροτικής πίστης. Ειδικότερα εκτιμούσαν ότι μέσω της συμβολής των αγροτικών συνεταιρισμών θα εδημιουργείτο ένας μηχανισμός αλληλέγγυας ευθύνης μεταξύ της ΕΤΕ, του πιστωτικού ιδρύματος δηλαδή που στήριζε στον μεγαλύτερο όγκο της την αγροτική πίστη και των αγροτών συνεταιριστών, επαυξάνοντας συνακόλουθα την προσωπική τους φερεγγυότητα. Το προσδοκώμενο αποτέλεσμα ; Διττό. Θα εμπεδώνονταν η ανάγκη από τους αγρότες ενός συστήματος δανειοδοτικής πολιτικής που θα στηρίζονταν στην ίδια την προσωπική τους πίστη μέσα στους κόλπους των συνεταιρισμών, ενώ θα διασφαλίζονταν από την άλλη και τα συμφέροντα των τραπεζών, που μάλλον με καχυποψία αντιμετώπιζαν την αύξηση του όγκου των δανείων τους προς τους αγρότες. Εδώ όμως θα πρέπει πέρα από την οπτική γωνία και τους οραματισμούς της πολιτικής ηγεσίας που θεσμοθέτησε τους συνεταιρισμούς, να δούμε και τις παραμέτρους της αγροτικής οικονομίας που πίεσαν μέσω της κοινωνικής δυναμικής τους στην εισαγωγή αυτού του ριζοσπαστικού ιδία για τη εποχή του μέτρου. Σε αυτές μεταξύ άλλων θα αναγνωρίσουμε : Την αύξηση των καλλιεργούμενων εκτάσεων ως απόρροια της προσάρτησης νέων εθνικών εδαφών, που αύξανε αυτοδύναμα τον κύκλο εργασιών της αγροτικής οικονομίας. Την διεύρυνση επίσης της εσωτερικής αγοράς και του εθνικού προϊόντος. Την ισχυρή εξασκούμενη πίεση από τον αγροτικό πληθυσμό προκειμένου να αποκτήσει αγοραστική δύναμη. Παράμετρος που τροφοδοτούσε διαρκώς κοινωνικές αντιδράσεις και επεξέτεινε την δυσαρέσκεια προς τους εκάστοτε ιθύνοντες της οικονομικής πολιτικής, με ανυπολόγιστο βεβαίως για αυτούς πολιτικό κόστος. Αλλά και την έλλειψη θεσμικού οπλοστασίου γενικότερα, για να αντιμετωπιστούν τα καίρια προβλήματα του αγροτικού τομέα. Μέσα σ’ αυτό λοιπόν το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό πλαίσιο δημιουργούνται οι αγροτικοί συνεταιρισμοί που ευαγγελίζονται την οικονομική τόνωση και τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού κλάδου. Ενυπάρχουν όμως δυστυχώς και εν τη γενέσει τους αρνητικά στοιχεία που θα αντιστρατευτούν τον ζωογόνο αναπτυξιακό τους χαρακτήρα και θα φαλκιδεύσουν μεσοπρόθεσμα το ελπιδοφόρο μέλλον τους. Και τούτο διότι σαν θεσμός που επιβάλλεται από την κορυφή της πολιτικής ηγεσίας και δεν είναι προϊόν ενός διευρυμένου διαλόγου με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, αποτελεί τη σύνθεση σωρείας αντιθέσεων. Έτσι αυτές οι αντιθέσεις καιροφυλακτούν στο όνομα των πολιτικών και κοινωνικών εκφραστών τους, που με την πρώτη ευκαιρία θα επωφεληθούν είτε για να σφετεριστούν τον θεσμό, είτε για να τον κτυπήσουν υπονομεύοντας την περαιτέρω πορεία του. Όπως και να’ χει πάντως το ρηξικέλευθο τούτο μέτρο θα κληροδοτήσει στον αγροτικό κόσμο ένα γιγαντιαίο δίκτυο σε εθνικό επίπεδο συνεταιρισμών, με τις ευεργετικές επιδράσεις που μπορεί να έχει. Μέσα στην πενταετία 1915-1920 δημιουργούνται πάνω από 1.500 αγροτικοί συνεταιρισμοί, το 1/3 εκ των οποίων στην Πελοπόννησο και στην Μακεδονία. Την αρχική φάση της δημιουργίας τους χαρακτηρίζει η αμοιβαία τροφοδότηση αγροτικής πίστης και νέων συνεταιρισμών. Παράλληλα όσο αυτοί αυξάνονται τόσο αυξάνονται και οι χορηγήσεις της ΕΤΕ προς την γεωργία. Μάλιστα από 4,7 εκατομμύρια δραχμές που είναι το ύψος τους το 1915, θα προ-σεγγίζει τα 80 εκατομμύρια το 1920. Αύξηση που αποτυπώνει ανάγλυφα τις ραγδαίες εξελίξεις στην χορηγητική πολιτική της Εθνικής Τράπεζας προς τον αγροτικό τομέα. Δεν θα συνεπιφέρει όμως η αλλαγή στο δανειοδοτικό status τις προσδοκώμενες αλλαγές στην Αγροτική Οικονομία. Τούτη η στρέβλωση έχει να κάνει με το ότι οι συνεταιρισμοί δεν μετεξελίσσονται από τις απλές πιστωτικές μορφές τους στις πιο σύνθετες και δομικά εξελιγμένες παραγωγικές. Μοιραία λοιπόν δεν θα αποκτήσουν επενδυτικό χαρακτήρα που θα μπορούσε να δρομολογήσει την αναδιάρθρωση της αγροτικής οικονομίας και επομένως την οικονομική της ευημερία. Εγκλωβίζονται οι συνεταιρισμοί στην κοντόφθαλμη προσδοκία της δανειοδότησης των αγροτών με ευνοϊκότερους - δεν θα το αμφισβητήσει κανείς - όρους, άλλα χάνεται έτσι ο μεγάλος και ουσιώδης στόχος που είναι η ανάπτυξη. Στην επόμενη του ’20 δεκαετία λοιπόν διαπιστώνεται μείωση από 9% σε 6% των ούτως ή άλλως λίγων παραγωγικών συνεταιρισμών. Το αποτέλεσμα ; Αναπόδραστα θλιβερό. Χάνουν την αναπτυξιακή τους προοπτική και εκφυλίζονται σταδιακά σε απλούς μηχανισμούς εγγυοδοσίας, για την ομαλή εξόφληση των δανείων των αγροτών προς την ΕΤΕ. Και φυσικά κανείς έγκυρος πολιτικός ή οικονομικός παράγοντας δεν θα μπορέσει να αναζητήσει στοιχεία συμμετρίας προς τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς, που σφύζουν από αναπτυξιακούς μετασχηματισμούς και στηρίζουν τις αγροτικές τους οικονομίες, οι οποίες βάλλονται από τις αρνητικές διεθνείς οικονομικές συγκυρίες. Ακόμα όμως και μέσα από την αντιαναπτυξιακή και στρεβλή τους λειτουργία οι συνεταιρισμοί θα πρέπει με παρρησία να ομολογήσουμε ότι συνδράμουν την ελληνική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό. Στην εποικοδομητική τους συμβολή συγκαταλέγεται το χτύπημα του δράκου της τοκογλυφίας, που όπως με έμφαση κατα-γράψαμε σε προηγούμενο άρθρο μας για το αγροτικό κίνημα, γονάτιζε το αγροτικό εισόδημα και ισοπέδωνε τους αγωνιστές της υπαίθρου, βυθίζοντάς τους στην απελπισία. Ακόμα κατορθώνουν να ενισχύσουν την διαπραγματευτική δύναμη των μικροκαλλιεργητών που μέχρι πρότινος αντιμετωπίζονταν σαν αμελητέα κοινωνική μάζα. Λειτουργούν κανονιστικά με κοινωνική δικαιοσύνη, στην εξόφληση των χρεών των αγροτών προς την ΕΤΕ και συμβάλουν έτσι στην άμβλυνση της κοινωνικής οξύτητας, που τροφοδοτούνταν από το αίσθημα αδικίας του αγροτικού πληθυσμού. Τέλος σαν μεγάλο επίτευγμα θα πρέπει να αναγνωριστεί η ίδια η λειτουργία τους, που συνεπάγεται την εγκαθίδρυση ενός κολοσσιαίου σε εθνικό επίπεδο αγροτικού δικτύου, το οποίο αριθμεί περί τα 80.000 μέλη. Μακροπρόθεσμα αυτό το διεσταλμένο δίκτυο με την ισχυρή κοινωνική δυναμική που εγκλείει μέσα του, θα αποτελέσει ένα σπουδαίο διαπραγματευτικό όπλο των αγροτών τόσο στην διεκδίκηση των κλαδικών αιτημάτων τους, όσο και στην καταπολέμηση της αυθαιρεσίας της πολιτικής εξουσίας. Χωρίς να παραβλεφθεί όμως αργότερα και η δυνατότητα μέσω της κομματικής ποδηγέτησης των συνεταιρισμών, του εκφυλισμού του αγροτικού κινήματος. Συνολικά όμως αποτιμώντας το όραμα και την θεσμοθέτηση των αγροτικών συνεταιρισμών θα πρέπει να τα καταγράψουμε στα εμπνευσμένα και πιο ριζοσπαστικά μέτρα στην ιστορία του αγροτικού ζητήματος στην Ελλάδα. Δημοσιεύθηκε στις 5 March 2021 | 1:29 am
Ραδιοφωνική μας εκπομπή, για την Αγία Φιλοθέη αύριο Τρίτη, 2-3-21 και ώρα: 19:00 μ.μ, στο διαδικτυακό ραδιόφωνο της «Πεμπτουσίας» ! Αθήνα, 1-3-21 Αγαπημένοι μου φίλες και φίλοι, Καλησπέρα, καλό μήνα ! Σας προσκαλούμε με πολλή αγάπη στην αυριανή μας διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή, Τρίτη 2/3/2021 και ώρα : 7:00 μ.μ., στο διαδικτυακό ραδιόφωνο της «Πεμπτουσίας», όπου θα μιλήσουμε για τον άχραντη κόρη των Αθηνών, Αγία Φιλοθέη. Την εμπνευσμένη Αγία της Αθήνας, που θυσίασε την πελώρια περιουσία της για τους φτωχούς και τους αδυνάτους, υπήρξε πρόγονος της τεχνικής παιδείας των Ελληνοπαίδων, δημιουργώντας πολλά τεχνικά σχολεία στην Αθήνα, διέσωσε τις κοπέλες της πόλης μας, από την ατίμωση και τον
αναγκαστικό εξισλαμισμό των Τούρκων, προσφέροντας τους στέγη, ηθική θαλπωρή και παιδεία και σφυρηλάτησε το αγωνιστικό φρόνημα των Ελλήνων, σπέρνοντας παντού τον σπόρο της ελευθερίας. Μέχρι που ήλθε η πολυπόθητη ώρα της λευτεριάς και το γένος αποτίναξε τον «βαρύ και απαραδειγμάτιστον ζυγό της τυραννίας», στα λόγια του έξοχου ποιητή Ανδρέα Κάλβου ! Στην εκπομπή παρεμβαίνει και μιλά για την Αγία Φιλοθέη, ο σεπτός Πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Αρχιμανδρίτης κ.κ. Βαρνάβας Θεοχάρης. Τον οποίο και ευχαρι-στούμε από καρδιάς, για την σπουδαία ηθική του συμβολή, στην εκπομπή. https://www.pemptousia.gr/pemptousia-web-radio/ Μαζί σας λοιπόν αύριο Τρίτη 2/3/2021 και ώρα 7:00 μ.μ. στο διαδικτυακό ραδιόφωνο της «Πεμπτουσίας», για την άχραντη κόρη των Αθηνών, Αγία Φιλοθέη. Με πολλήν αγάπη Αθήνα, 1-3-2021 Δημοσιεύθηκε στις 1 March 2021 | 9:40 pm
Πύργος - Ειδήσεις και Νέα
Ειδήσεις Πύργος Νέα Πύργος Ηλείας τοπικά νέα σήμερα τώρα γεγονότα εξελίξεις ρεπορτάζ ρεπόρτερ εφημερίδες ελλάδα νιουσ νιους νιουζ eidhseis nea efimerides news greek newspapers hellas press
|
|
