|
Η Ελλάδα ευλαβικά, χαιρετά το παιδί της Λοχία (ΠΖ) Κ.Μ. ! Σύσσωμος ο ελληνικός λαός αποχαιρετά το άξιο τέκνο της πατρίδας Λοχία(ΠΖ) Κ.Μ. που τραυματίστηκε θανάσιμα χθές υπέρ πατρίδος, στα πλαίσια νυχτερινής άσκησης ελευθέρας πτώσεως.
Για να απολαμβάνουμε τα αγαθά της εθνικής ανεξαρτησίας – ελευθερίας και της δημοκρατίας, ορισμένοι Έλληνες θυσιάζουν στην ελληνική διαχρονία τη ζωή τους. Σε αυτούς τους σπουδαίους Έλληνες σκύβουμε ευλαβικά το γόνυ και τους ευχαριστούμε ολόψυχα, που με το ιδεοφόρο παράδειγμά τους, δίνουν στις νεότερες γενιές το παράδειγμα της θυσίας και της προσφοράς. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει το έξοχο Ελληνόπουλο Λοχία Κ.Μ. Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην τιμημένη οικογένειά του.
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 4-9-2020 Δημοσιεύθηκε στις 5 September 2020 | 8:18 am
Ηθικός αίνος, για την εορτή της χαριτόβρυτης Τιμίας Ζώνης της Παναγίας, στον ομώνυμο ναό της Κυψέλης !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Σε ένα κλίμα άφατης κατάνυξης και με την κατακλυσμιαία παρουσία του λαού του 6-ου Διαμερίσματος των Αθηνών (Κυψέλης), αλλά και πλήθους άλλων Αθηναίων, από τις υπόλοιπες περιοχές της πόλης, εορτάστηκε με την προσήκουσα μεγαλοπρέπεια και χάρη, σήμερα Κυριακή 30 Αυγούστου 2020, το απόγευμα, η πάνσεπτος εορτή της Ανακομιδής της χαριτόβρυτης Τιμίας Ζώνης της Παναγίας. Του ιερού κειμηλίου και μοναδικού στοιχείου της επίγειας ζωής της θεομήτορος, που είχε δωρίσει στον Απόστολο Θωμά, προτού αναληφθεί με τους αγγέλους στους ουρανούς. Και πού μέσα από την πολυκύμαντη και δαιδαλώδη πορεία του, ωσότου καταλήξει στην Αγία και Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου, καταδεικνύει την αταλάντευτη πίστη των κορυφαίων προσωπικοτήτων της ορθοδοξίας μας, οι οποίες μερίμνησαν για την διαφύλαξή του, αλλά και την ιερότητά του, ως εγκόσμιου στοιχείου της παναχράντου Παρθένου Μαρίας, που είναι η Μητέρα, του ιστορικού γένους των Ελλήνων.
 Την Τιμία Ζώνη της Παναγίας, είχε φτιάξει η ίδια η Παναγία από τρίχες καμήλας και πρίν αναληφθεί στους ουρανούς, την προσέφερε κατόπιν παράκλησής του, στον Απόστολο – Άγιο Θωμά, που ιερουργούσε στα Ιεροσόλυμα, για να την φυλάσσουν έκτοτε αγνές παρθένες, καταγόμενες από την ευλαβή οικογένεια της Παναγίας, στους αγίους τόπους. Η ανακομιδή της ιεράς ζώνης έγινε από τον αυτοκράτορας Αρκάδιο (395-408), στην Κωνσταντινούπολη και με έξοχες ηθικές τιμές, όποτε και την τοποθέτησε σε λειψανοθήκη, ονομάζοντάς της «αγίαν σωρόν». Και η κόρη του αυτοκράτορα Αρκάδιου η Πουλχερία, για να διακοσμήσει την τιμία ζώνη, την κέντησε με χρυσές κλωστές, που φαίνονται και σήμερα στο εναπομείναν τμήμα της Αγίας Ζώνης, στην Ιερά και Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, ενώ είχε και οικοδομήσει και ναό προς τιμήν της Παναγίας, στην περιοχή των «Χαλκοπρατείων» στην πόλη. Στην Αγία Τράπεζα της εκκλησίας και σε ειδική λειψανοθήκη,  φυλάσσονταν η Αγία Ζώνη. Και πλήθος κόσμου τότε συνέρρεε από όλη την ανθρωπότητα, για να προσευχηθεί στην Παναγία και να το απαλλάξει από τις ασθένειες και τις θλίψεις που το ταλάνιζαν. Στην συνέχεια η αγία ζώνη τεμαχίστηκε και κομμάτια της μεταφέρθηκαν σε διάφορες εκκλησίες της βασιλεύουσας. Ενώ όταν αλώθη η πόλη το 1204 από τους Σταυροφόρους, ορισμένα από αυτά μεταφέρθηκαν, από απολίτιστους και βάρβαρους κατακτητές στην δύση. Με την ανακατάληψη της βασιλεύουσας ένα τμήμα της Αγίας Ζώνης που είχε διασωθεί, φυλάσσονταν στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών, από τον αυτοκράτορα τον Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγο. Ενώ κατά την παράδοση των Αγίων Πατέρων της Αγίας και Μεγίστης Μονής του Βατοπαιδίου, τμήμα της αγίας ζώνης, είχε δωρηθεί στην Μονή, από τον αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ΄ Κατακουζηνό (1341-1354), ο οποίος αργότερα παραιτούμενος από το αυτοκρατορικό αξίωμα, μόνασε στο Βατοπαίδι, με το όνομα Ιωάσαφ. Αφότου κατελήφθη η πόλη από τους Τούρκους το 1453, χάθηκαν τα ίχνη της Αγίας Ζώνης από την πόλη. Συνέβαινε όμως το εξής. Ο Άγιος Κωνσταντίνος, είχε φτιάξει έναν χρυσό  σταυρό, για να τον προστατεύει στις εκστρατείες. Είχε εγχαράξει σε αυτόν και λειψανοθήκες στις οποίες είχε τοποθετήσει αποτμήματα ιερών λειψάνων αγίων, για να τον προστατεύουν στις σκληρές μάχες που έδινε και βεβαίως και ένα τμήμα της Αγίας Ζώνης. Τον Άγιο Κωνσταντίνο, μιμούνταν αρκετοί αυτοκράτορες και αυτό έκαμε και ο Ισαάκιος Β΄ Άγγελος (1185-1195), σε μια καθοριστική μάχη με τον βούλγαρο ηγεμόνα Ασάν, που νικήθηκε από τον τελευταίο. Στον χαλασμό της μάχης, ένας ιερέας άρπαξε τον σταυρό και τον πέταξε σε ένα ποτάμι, για να μην τον σπιλώσουν ηθικά οι βέβηλοι. Τον βρήκαν όμως μετά από λίγο καιρό οι Βούλγαροι και έτσι περιήλθε στα χέρια του Ασάν. Θα ακολουθήσουν και οι Βούλγαροι αυτοκράτορες τα παράδειγμα των βυζαντινών, φέροντας κοντά τους στις μάχες, την σεπτή και θαυματουργή Αγία Ζώνη, αλλά σε μια ιστορική μάχη με τους Σέρβους, θα ηττηθούν συντριπτικά από τον ηγεμόνα Λάζαρο (1371-1389), ο οποίος με θείο δέος και ευλάβεια, θα δωρίσει τόσο τον Σταυρό του Μεγάλου Κωνσταντίνου, όσο και το τμήμα της Αγίας Ζώνης, στην Αγία και Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου, πέραν της δωρεάς του αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ΄ Κατακουζηνού. Έτσι διασώζεται μέχρι σήμερα, το χαριτόβρυτο απότμημα της Αγίας Ζώνης της Παναγίας, στην Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου, το οποίο με δέος και άφατη κατάνυξη, επισκέπτονται και κατανυκτικά προσεύχονται για την ευλογία του, εκατομμύρια πιστών από την οικουμένη, αλλά και πλήθος προσωπικοτήτων και ηγεμόνων από όλο τον κόσμο. Μεταξύ αυτών, ο βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας, ο ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και πολλοί άλλοι.
 Στον λαμπροστόλιστο ναό έτσι της Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη, συνέρρευσαν μαζικά οι Αθηναίοι, για να εορτάσουν το κορυφαίο επίγειο σημείο της Παναγίας. Σημαιοστολισμένος ο ναός με την βυζαντινή πορφύρα και την καθολική φροντίδα και αγάπη των σεπτών ιερέων και των εθελοντών του ναού, έλαμπε και μετέδιδε τα πιο συγκινητικά αισθήματα ευλάβειας και κατάνυξης σε όλους τους πιστούς. Για την κορυφαία προσωπικότητα τη Παναγίας, που ως στοργική μητέρα του γένους των Ελλήνων, υποστασιοποιεί στην διαχρονία, όλα τα όσια και τα ιερά του ελληνισμού, σώζοντας με την θεία παρέμβασή της τα γένος, σε όλες τις κρίσιμες ιστορικές καμπές του. «Εκ παντίων με κινδύνων ελευθέροσον»! Γιατί η Πλατυτέρα των Ουρανών, είναι «και των προ αυτής αιτία και των μετά αυτής προστάτης και των αιωνίων πρόξενος» !
Του πανηγυρικού εσπερινού χοροστάτησε ο Άγιος Θαυμακού κ.κ. Ιάκωβος, συνεπικουρού-μενος από τον σεπτό Πρωτοσύγκελο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών Αρχιμανδρίτη κ.κ. Βαρνάβα Θεοχάρη, τον αρχιερέα του ναού, Αρχιμανδρίτη κ.κ. Άνθιμο Ηλιόπουλο, τους άλλους ιερείς του, Πατέρες Νιράκη Εμμανουήλ και Στάμο Χαράλαμπο και άλλους ακόμα ιερείς της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Με το πέρας του Εσπερινού, τον λόγο έλαβε ο σεπτός Επίσκοπος κ.κ. Ιάκωβος και αφού διεμήνυσε το παναθρώπινο μήνυμα αγάπης για την Τιμία Ζώνη της Παναγίας, του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, τόνισε εμφατικά την μοναδική ευκαιρία που μας δίνει η εορτή της χαριτόβρυτης ζώνης της Παναγίας, για να αναβαπτιστούμε ηθικά και να ενωτιστούμε το ευλαβές μήνυμα της Παναγίας, που ανυψώνει ηθικά τον άνθρωπο και τον θωρακίζει απέναντι στα ευτελή μηνύματα της παθογενούς εποχής μας. Στην αντιφώνηση του, ο ευλαβής αρχιερέας της εκκλησίας Αρχιμανδρίτης κ-ος Άνθιμος Ηλιόπουλος, ευχαρίστησε τους πιστούς για την συγκινητική παρουσία τους στην εορταστική διήμερη πανήγυρη, που αναδεικνύει την αξεδιάλυτα δεμένη σχέση στο χρόνο, των Ελλήνων με την Παναγία, τους ευγενείς εθελοντές, το ενοριακό συμβούλιο και τις ακαταπόνητες κυρίες του φιλοπτώχου ταμείου, για την φροντίδα τους στον καλλωπισμό του ναού και την εν γένει συμβολή τους στην αρτιότητα της πανηγύρεως.
Χρόνια Πολλά ευλαβείς Αθηναίοι και η χαριτόβρυτη ζώνη της Παναγίας, μητέρας όλων των Ελλήνων, να χαριτώνει εσάς και τις ευσεβείς οικογένειές σας, να σας απαλλάσσει από κάθε «θλίψη και ανάγκη» και να σας χαρίζει κάθε ηθική ευτυχία ! Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα !
Παραθέτουμε, το απολυτίκιο της Καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας : «Πρὸς δόξαν ακήρατον, ανερχομένη Αγνή, χειρί σου δεδώρησαι τω αποστόλω Θωμά την πάνσεπτον Ζώνην σου»
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.gr
Δημοσιεύθηκε στις 31 August 2020 | 12:23 am
Δημοσιεύθηκε στις 28 August 2020 | 7:09 pm
Ο ταλαντούχος ηθοποιός μας, Δημήτρης Καλλιβωκάς
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Με την αστική του αύρα, την έμπεδη δραματική του παιδεία, αλλά και την βαθιάν του αγάπη για το θέατρο, το οποίο υπηρέτησε σε όλο του το φάσμα, διήγε μια μακρά και επιτυχημένη καλλιτεχνική πορεία ο Δημήτρης Καλλιβωκάς. Αλησμόνητοι θα μείνουν σε όλους μας, οι ποικίλοι δραματικοί του ρόλοι, τόσο στο πεδίο της κωμωδίας, όσο και του δράματος, όπου μας συγκίνησε με το ευγενές λυρικό του κύτταρο. Υπενθυμίζουμε εδώ τον ρόλο του ως γιατρός Κωλέττης στο ιστορικό μας δράμα «Η Λίμνη των στεναγμών» (1959) του Γρηγόρη Γρηγορίου, όπου και επιδιώκει να σώσει από τον θάνατο την κυρά- Φροσύνη (Ειρήνη Παππά), την αξεπέραστη συμμετοχή του, στην κωμωδία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965) του Γιώργου Τζαβέλλα, όπου υποδύεται ως Ιάσων Παγκιναρόπουλος αριστοτεχνικά, έναν εκ των φίλων του Αντωνάκη Κοκοβίκου (Γιώργος Κωνσταντίνου), ο οποίος προσπαθεί να τον πείσει ότι οφείλει να αποκαταστήσει ηθικά την μνηστή του Μάρω Κοντού, την χαριέσσα συμμετοχή του στην ταινία «Μια τρελή τρελή σαραντάρα» (1970) του Γιάννη Δαλιανίδη, με την αξεπέραστη Ρένα Βλαχοπούλου και τόσες άλλες εμπνευσμένες συμμετοχές, που κατεδείκνυαν το μεγάλο δραματικό του τάλαντο.
 Ο Δημήτρης Καλλιβωκάς είδε το φως της ζωής στις 30 Ιουλίου του 1930 στην Αθήνα. Από μικρός εκδήλωσε μεγάλη αγάπη για το θέατρο και την τέχνη. Αποφοιτώντας από το γυμνάσιο, ενεγγράφη στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με καθηγητές τους κορυφαίους μας θεατρανθρώπους Δημήτρη Ροντήρη, Αιμίλιο Βεάκη, Γ. Σιδέρη κ.α. Με την αποπεράτωση της Σχολής προσελήφθη στο Εθνικό Θέατρο και ξεκίνησε την μακρά του πορεία. Την πρωτόλεια συμμετοχή του θα κάνει το καλοκαίρι του 1954 συμμετέχοντας στον χορό της «Ορέστειας» του Αισχύλου στο Ηρώδειο. Θα συνεχίσει για τρία ακόμα χρόνια στο Εθνικό, παίζοντας σημαντικούς ρόλους του δραματολογίου. Όπως τον Βαλεντίνο στον «Φάουστ» του Γκαίτε, τον Μαρτινέθ στην «Άμαξα» του Μεριμέ, τον Όσβαλντ στον «Βασιλιά Λήρ» του Σαίξπηρ και αρκετούς ακόμα ρόλους. Το 1957 κάνει μια στροφή στην καριέρα του φεύγοντας από το Εθνικό και δραστηριοποιούμενος στο ελεύθερο θέατρο. Και σε αυτή την κυρία θεατρική του φάση, θα συνεργαστεί με τους περισσότερους από τους κορυφαίους μας σκηνοθέτες, αλλά και τους μεγάλους μας ηθοποιούς. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους : Αλεξανδράκη, Βλαχοπούλου, Κωνσταντάρα, Καρέζη, Κοντού, Κούρκουλο, Παπαγιαννόπουλο, Κωνταντίνου κ.α.
 Παράλληλα με την υποκριτική του ενασχόληση, ο Δημήτρης Καλλιβωκάς, αποτέλεσε ιδρυτικό στέλεχος, πολλών εταιρικών θεατρικών σχημάτων. Όπως : ο Εταιρικός θίασος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, το «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολομού, το Δημοτικό Θέατρο Κηφισιάς, το «Πειραϊκό Θέατρο – Δημήτρης Ροντήρης» και το Δημοτικό Θέατρο Θράκης. Στη εύκρατη θεατρική παρουσία του, ο μεγάλος μας ηθοποιός έπαιξε σε 95 θεατρικές παραστάσεις και υποδύθηκε κορυφαίους ρόλους του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου. Σε ότι αφορά την παρουσία του στην μεγάλη μας οθόνη άφησε και εκεί αναλλοίωτο το ευγενές καλλιτεχνικό του αποτύπωμα και με το βαθύ λυρικό του σήμα, αγαπήθηκε πλατιά από το κινηματογραφικό μας κοινό. Συμμετείχε σε 38 ταινίες. Από τις χαρακτηριστικές ταινίες του Δημήτρη Καλλιβωκά είναι οι : 1959 «Στουρνάρα 288», «Η λίμνη των στεναγμών», 1965 «Μια τρελλή τρελλή οικογένεια», «Η δε γυνή να «Μαντάμ Σουσού», «Επειδή και δια ταύτα», «Ξενοδοχείο ο 7ος ουρανός», 1976 «Γιούγκερμαν», 1980 «Αργώ», 1985 «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», 1989 «Όλη η δόξα όλη η χάρη», 1991 «Το ρετιρέ», 1995 «Ντόλτσε Βίτα», «Το τρίτο στεφάνι», 2004 «Επτά Θανάσιμες Πεθερές» κ.α. Με το εμπνευσμένο λυρικό του κύτταρο και το ευγενές κοινωνικό του ήθος, ο Δημήτρης Καλλιβωκάς, διήνυσε μια μακρά και επιτυχημένη πορεία στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο και μας κατέλειπε σπουδαίες ερμηνείες. Και με αυτά τα στοιχεία τον αγαπούμε βαθιά, σαν έναν από τους μεγάλους ηθοποιούς, μας ιστορικής καλλιτεχνικής γενιάς.  φοβήται τον άνδρα», 1970 «Ο ντιρλαντάς», «Μια ζωή χωρίς αγάπη», «Μια τρελή τρελή σαραντάρα», 1985 «Ρένα, τα ρέστα σου», 2001 «Στάκαμαν», 2007 «Ελ Γκρέκο» κ.α. Τέλος ευπρόσωπο υπήρξε το πέρασμα του Δημήτρη Καλλιβωκά και από την μικρή μας οθόνη, όπου φανέρωσε τις μεγάλες δραματικές του αρετές. Από τις σημαντικές του τηλεοπτικές του παρουσίες, υπήρξαν στις σειρές : 1972
Φιλμογραφία
1958 Ο Μιμίκος και η Μαίρη, Μακρυά από τον κόσμο 1959 Στουρνάρα 288, Η λίμνη των στεναγμών 1962 Όταν ξυπνά το παρελθόν, Μερικοί το προτιμούν κρύο, Δέκα μέρες στο Παρίσι 1965 Μια τρελλή τρελλή οικογένεια, Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα 1966 Τζένη Τζένη, Ο ξυπόλητος Πρίγκιψ 1967 Ο αχόρταγος, Ο γαμπρός μου ο προικοθήρας 1969 Ο γόης, Η Παριζιάνα 1970 Ο ντιρλαντάς, Μια ζωή χωρίς αγάπη, Μια τρελή τρελή σαραντάρα 1971 Διακοπές στο Βιετνάμ, Μια Ελληνίδα στο χαρέμι, Ένας ξένοιαστος παλαβιάρης 1980 Γεύση από Ελλάδα, Ρένα, να η ευκαιρία 1982 Φυλακές ανηλίκων 1983 Ο δράκος, το πρόσωπο της ημέρας 1985 Ρένα, τα ρέστα σου 1987 Βίος και Πολιτεία 2001 Στάκαμαν 2007 Ελ Γκρέκο Θεατρικές παραστάσεις
1954/1955 Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνζορ 1954/1955 Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται 1955/1956 Ο άρχοντας 1955/1956 Θεοφανώ 1956/1957 Η κυρά της αυγής 1956/1957 Δεσποινίς Τζούλια - Άμαξα 1959/1960 Η διαβολεμένη μυλωνού 1960/1961 Η κυρά της αυγής 1960/1961 Η διαβολεμένη μυλωνού 1964/1965 Να ντύσουμε τους γυμνούς 1977/1978 Ο Ταρτούφος 1993/1994 Ο εχθρός του λαού
Τηλεοπτικές Εμφανίσεις
1971 Δόκτωρ Τικ 1972 Μαντάμ Σουσού, Επειδή και δια ταύτα, Ξενοδοχείο ο 7ος ουρανός 1974 Αληθινές ιστορίες 1976 Γιούγκερμαν 1978 Έρωτας και επανάσταση 1980 Αργώ 1984 Η γυναίκα στη μονόπρακτη κωμωδία 1985 Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του 1989 Όλη η δόξα όλη η χάρη 1991 Το ρετιρέ 1992 Θα μιλήσεις με το δικηγόρο μου 1994 Ταύρος με Τοξότη 1995 Ντόλτσε Βίτα, Το τρίτο στεφάνι *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 25 August 2020 | 10:11 pm
Η εμπνευσμένη μας ηθοποιός, Τζένη Ρουσσέα !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Πολυεπίπεδο δραματικό ταλέντο η Τζένη Ρουσσέα, σκέπασε για δεκαετίες ολόκληρες με την κατακλυσμιαία παρουσία της και τις μοναδικές λυρικές της αρετές, το θεατρικό μας σανίδι, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Με την ηθική της ένταση, την φυσική της ομορφιά, την αισθαντικοτητά της, αλλά και την ακένωτη αγάπη της για την υποκριτική τέχνη. Να θυμίσουμε εδώ ενδεικτικά την σπουδαία ερμηνεία της, στον «Εγωισμό» (1964) του Γιάννη Δαλιανίδη, όπου πλάι στη μεγάλη Ζωή Λάσκαρη και τον Σπύρο Φωκά, έσπασε τις καρδιές μας και μας έκανε να υποκλιθούμε στο αξεπέραστο τάλαντό της. Το κοινωνικό μας δράμα «Ανάμεσα σε δυο γυναίκες» (1967) του Κώστα Καραγιάννη, με την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, σε μια επίσης σπουδαία της ερμηνεία, την επική υποκριτική της στην «Εσχάτη προδοσία» με το Κώστα Πρέκα (1971) του Πάνου Γλυκοφρύδη, την «Κατηγορώ τους Ανθρώπους» (1966) πλάι στον Νίκο Κούρκουλο και πολλές άλλες ακόμα μεγάλες δραματικές ερμηνείες, μέσα απ τις οποίες θα εξακτινώσει την δημοτικότητα της στο ευρύτερο κοινό του κινηματογράφου, αναπτύσσοντας παράλληλα και την αδιάλειπτη και εμπνευσμένη θεατρική της παρουσία.
 Η Τζένη Ρουσσέα, είδε το φως της ζωής στις 25 Οκτωβρίου 1932 στην πανέμορφη Ζάκυνθο, που υπήρξε διαχρονικά ένα από τα προπύργια της τέχνης και του πολιτισμού, σε μια καλλιτεχνική οικογένεια, με πατέρα τον ζωγράφο, αγιογράφο Χρήστο Ρουσσέα. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές της σπουδές – και ενώ ως μαθήτρια είχε παίξει στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Κόκκινος βράχος» (1949) - φοίτησε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκτοτε ξεκίνησε την καταιγιστική της υποκριτική παρουσία. Ήδη από φοιτήτρια του Εθνικού Θεάτρου, έπαιξε το 1954 στον χορό στην τραγωδία του Ευρυπίδη «Ιππόλυτος», σε σκηνοθεσία του μεγάλου δασκάλου Δημήτρη Ροντήρη, μαζί με τους Αλέκο Αλεξανδράκη και Έλσα Βεργή, αλλά και στην ταινία «Πρέπει να τα παντρέψουμε». Τον Μάιο του 1956, επακολουθεί ουσιαστικά η πρωτόλεια εμφάνισή της, με την παράσταση «Στη λιμνοθάλασ-σα του Μεσολογγίου» σε σκηνοθεσία του επίσης σπουδαίου δασκάλου Πέλου Κατσέλη, πλάι στην Αλέκα Κατσέλη.
 Πρόβα τζενεράλε στο θέατρο θα κάνει με την παράσταση «Το ημερολόγιο της Άννα Φράνκ» το 1956 με το σχήμα του Κώστα Μουσούρη και θα συνεχίσει στο ίδιο σχήμα μέχρι το 1956, όποτε έπαιξε με το θέατρο του Νίκου Χατζίσκου. Θα επακολουθήσουν σπουδαίες δραματι-κές συμμετοχές με επιτυχημένους θιάσους όπως των : Απόστολου Αβδή, Έλσας Βεργή, Κώστα Χατζηχρήστου κ.α. Το 1963 συστήνει δικό της θίασο με τον Κώστα Φαρμάκη και ανεβάζουν πολλές παραστάσεις στην Θεσσαλονίκη. Έπεται μια περιοδεία της στην Ελλάδα το 1964 με τον θίασο των «Επτανησίων ηθοποιών» (Δ. Παγουλάτου – Απέργη) για την εκατοντατηρίδα της  ένωσης των Επτανήσων και επανακάμπτει στο θέατρο Μουσούρη, όπου έως και το 1983, πρωταγωνιστεί σε πληθώρα παραστάσεων του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου, ήτοι σε έργα των : Τένεσι Ουίλιαμς, Τσέχωφ, Ζακ Ντεβάλ, Νηλ Σάιμον, Αλέκου Λειβαδίτη, Αλέξανδρου Κασόνα, Κωστούλας Μητροπούλου κ.α. Το 1975 κάνει ένα σημαντικό βήμα και αναλαμβάνει την διεύθυνση του θεάτρου Κώστα Μουσούρη, συνεχίζοντας αμείωτα τις συμμετοχές της σε σπουδαίες παραστάσεις του διεθνούς δραματολογίου, περιοδεύοντας και στην επαρχία με θιάσους. Την περίοδο 1990-94 πρωταγωνίστησε στο θέατρο Βεργή, σε παραστάσεις κύρους, όπως τα «Ιερά Τέρατα» του Ζαν Κοκτώ.
 Στην μεγάλη μας οθόνη η Τζένη Ρουσσέα έκαενε την πρωτόλεια εμφάνισή της το 1958 με την ταινία «Όλα για το Παιδί της» του Κώστα Στράντζαλη, για να επακολουθήσει μια μακρά κινηματογραφική αλυσίδα, επιτυχιών, που την εμπέδωσαν στο ευρύ κοινό και ανέδειξαν το μεγάλο καλλιτεχνικό της άστρο. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις ταινίες : 1961 "Στο κατώφλι της αμαρτίας" του Στέφανου Στρατηγού, 1964 "Εγωισμός" του Γιάννη Δαλιανίδη, 1964 "Ένας μεγάλος έρωτας" του Ντίνου Δημόπουλου με την Τζένη Καρέζη, 1965 "Οι Εχθροί" του Ντίνου Δημόπουλου με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, 1966 "Κατηγορώ τους ανθρώπους" του Ντίνου Δημόπουλου με τον Νίκο Κούρκουλο, 1967 "Πυρετός στην άσφαλτο" του Ντίνου Δημόπουλου με τον Γιώργο Φούντα, 1967 "Ο Σπαγγοραμένος" του Κώστα Καραγιάννη με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, 1968 "Οι άνδρες δεν λυγίζουν ποτέ" του Κώστα Καραγιάννη με τον Δημήτρη  Παπαμιχαήλ, 1968 "Το κορίτσι του λούνα παρκ" του Κώστα Καραγιάννη με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, 1968 "Ο Μπούφος" του Ορέστη Λάσκου με τον Γιώργο Πάντζα, 1969 "Πληγωμένα νιάτα" του Παύλου Τάσιου με τον Λευτέρη Βουρνά, 1969 "Η οργή του αδικη-μένου" του Κώστα Ανδρίτσου με τον Πέτρο Φυσσούν, 1969 "Ησαΐα μη χορεύεις" του Κώστα Καραγιάννη με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, 1970 "Ένας τρελός γλετζές" του Κώστα Καραγιάννη με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα κ.α. Το διάστημα 1972-1986 καταπιάνεται μόνο με το θέατρο και θα επανακάμψει το 1986 στο σελιλόιντ, με την σπουδαία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ο θάνατος του μελισσοκόμου», παίζοντας επίσης στην ταινία «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995) του Θ. Αγγελόπουλου, για να κλείσει τις συμμετοχές της στον κινηματογράφο το 2009, με την ταινία του Κλεάθη Δανόπουλου «Στο βάθος κήπος». Υψηλού δραματικού ήθους υπήρξε η παρουσία της μεγάλης μας ηθοποιού και στην τηλεόραση. Αναφέρουμε τις σειρές : «Άγνωστος πόλεμος», 1976-1977 ΥΕΝΕΔ "Αθάνατες ιστορίες αγάπης" του Γρηγόρη Γρηγορίου,1981-1982 ΕΡΤ "Το φως του Αυγερινού" του Ερρίκου Ανδρέου,1988 ΕΤ2 "Κλειστοί δρόμοι" του Γιώργου Μιχαηλίδη, 1989 ΕΤ2 "Έκτη εντολή" των Θάνου Λειβαδίτη-Κώστα Λυχναρά κ.α.
Για την πολυεπίπεδη συμμετοχή της στην τέχνη η Τζένη Ρουσσέα, το 2002 τιμήθηκε με το Βραβείο «Κυβέλη» από το «Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου». Η Τζένη Ρουσσέα ήταν παντρεμένη από το 1970 με τον γνωστό φαρμακοβιομήχανο της «ΧΡΩΠΕΙ» Σωτήρη Σοφιανόπουλο και απέκτησαν μια κόρη την Έλλη. Είναι αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου, που το λάμπρυνε με την οιστρηλατημένη δραματική πορεία της, για αυτό την περιβάλλουμε, με την προσήκουσα αγάπη και σεβασμό ! *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 19 August 2020 | 10:10 pm
Άφατη κατάνυξη για την κεχαριτωμένη Μαρία, στην Παναγία Κολοκυνθούς - Κολωνός ! Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Σε μια ατμόσφαιρα ηθικής έξαρσης και με την συντριπτική πλειοψηφία του λαού του 4-ου Διαμερίσματος των Αθηνών – Κολωνός, αλλά και πλήθους άλλων Αθηναίων, που συνέρρευσαν από το κέντρο της Αθήνας και παρακείμενα Διαμερίσματα, εορτάσθηκε πανηγυρικά σήμερα Παρασκευή 14-8-20, η κοίμηση της Θεοτόκου Παναγίας. Της κεχαριτωμένης Μαρίας, που συνιστά την μητέρα του τραγικού στην ιστορία γένους των Ελλήνων και επισκοπεί με την παρουσία της στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, την τιμαλφή πολιτισμική μήτρα του ελληνισμού. Βρέθηκε πολλές φορές ο ελληνισμός στα σταυροδρόμια της ιστορίας και στην δίνη της επιβουλής αμέτρητων εχθρών, αλλά ήταν η πάντοτε  παρούσα η γλυκοματούσα Παναγιά, που σαν στοργική μητέρα άπλωνε τις προστατευτικές της φτερούγες και διέσωζε το γένος. «Εκ παντίων με κινδύνων ελευθέροσον» ! Εκεί στο τέρμα της Λένορμαν λοιπόν, στην λαμπροστόλιστη Παναγία της Κολοκυνθούς, που λαμπυρίζοντας στο γλυκύ λιόγερμα, κατηύγαζε το πνευματικό θάμπος του σταυραετού του βυζαντίου, αλλά και την ηθική μεγαλουργία της Ορθοδοξίας, με την καταιγιστική παρουσία του, ο ευσεβής λαός των Αθηνών, διατράνωσε την ακατάλυτη στο χρόνο, σχέση ελληνισμού και ορθοδοξίας. Με την διάστικτη κατάνυξή του, αλλά και την ηθική του έξαρση, για την προστάτιδα του γένους κεχαριτωμένη Μαρία. Κατασυγκινημένος και ένδακρυς για την κοίμηση της Πλατυτέρας των Ουρανών, που μεταλαμπαδεύει διαχρονικά στα πέρατα της οικουμένης, την πνευματική ταυτότητα και το ήθος των Ελλήνων. Αλλά και ο περικαλλής ναός της Κολοκυνθούς, με έκδηλη την φροντίδα και την αγάπη σε κάθε του σημείο, του ευλαβούς πατρός και προϊσταμένου της ιερέως Δημητρίου Κουντούρη, είχε στην κυριολεξία τα γιορτινά του και λαμποκοπούσε από ομορφιά και παστρικότητα, για να τιμήσει την κοίμηση της κορυφαίας της Ορθοδοξίας μας, παναχράντου Παναγίας. Της κεχαριτωμένης Μαρίας, που είναι ο εμπνευστής και δημιουργός της κτίσης όλης. Η «και των προ αυτής αιτία και των μετ αυτής προστάτης και των αιωνίων πρόξενος» !  Του πανηγυρικού εσπερινού, χοροστάτησε ο σεπτός Επίσκοπος Ωρεών και Αρχιγραμματέας της ιεράς Συνόδου κ.κ. Φιλόθεος Θεοχάρης, συνεπικουρούμενος από τον προϊστάμενο του ναού, Πατέρα Δημήτριο Κουντούρη, αλλά και πολλούς άλλους ιερείς από τις εκκλησίες του Κολωνού και αλλού, που προσήλθαν ευλαβικά, να τιμήσουν την Παναγία. Ενώ η συγκλονιστική παρουσία του κόσμου, που στην κυριολεξία βούλιαξε τον ναό, δημιούργησε μια ανεκλάλητη ατμόσφαιρα ηθικής κατάνυξης και έξαρσης, με τους πιστούς να δέονται ταπεινά στην Παναγία, να τους προστρέξει να υπερκεράσουν τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της άστατης ηθικά εποχής μας και να έχουν μια προοδευμένη πορεία στην ζωή. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσαν οι δεήσεις πλήθους μητέρων, αλλά και νεαρών μαθητών και νέων παιδιών, που προσεύχοντο στην Παναγία, για να έλθει αρωγός στην ζωή τους και να λαμπρύνει ηθικά τα βήματά τους.  Κατά την απόλυση, τον λόγο έλαβε ο σεπτός Επίσκοπος Ωρεών κ.κ. Φιλόθεος, που με τον μελίρρυτο θεολογικά λόγο του, για την κεχαριτωμένη Μαρία, συγκίνησε και δόνησε τις καρδιές του χριστεπώνυμου πλήθους. Στον σύντομο χαιρετισμό του ο Επίσκοπος, αφού πρωτίστως διαβίβασε το έμπλεο αγάπης μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, για τον πανηγυρικό εορτασμό της Παναγίας, επεσήμανε εμφατικά πως σε μια δύσκολη περίοδο για την ελληνική πατρίδα, σύσσωμος ο λαός μας, πρέπει να επαναπροσεγγίσει με βαθύτερη πίστη, τις ανώτερες ηθικές αρετές και αξίες της ορθοδοξίας και μέσα τους, να αναβαπτισθεί ηθικά και πνευματικά, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της δύσβατης εποχής μας.  Περαίνοντας τον λόγο έλαβε ο σεπτός προϊστάμενος του ναού, Πατέρας Δημήτριος Κουντούρης, που κατασυγκινημένος για τον εξαιρετικού ήθους και κύρους εορτασμό της παναχράντου Παναγίας, ευχαρίστησε εκ βαθέων καρδίας, όλους τους συντελεστές της ιεράς πανηγύρεως της Παναγίας της Κολοκυνθούς. Ειδικώτερα το χριστεπώνυμο πλήθος, που με την συγκλονιστική παρουσία του, διατράνωσε την ακατάλυτη σχέση λαού και ορθοδοξίας. Τον ευλαβή Επίσκοπο Ωρεών κ.κ. Φιλόθεο, που τίμησε και λάμπρυνε με την παρουσία του, την κοίμηση της Θεοτόκου, τους ευγενείς εθελοντές του ναού, που καθάρισαν και κόσμησαν την εκκλησία στην πανηγυρική της ημέρα, τις κυρίες του φιλοπτώχου ταμείου, για την συμβολή τους στην αρτιότητα του εορτασμού, αλλά και το ενοριακό συμβούλιο, για τις ανύσταγες υπηρεσίες του και την στήριξή του, στην επίμοχθη προσπάθεια του πατρός Δημητρίου, στο ωφέλιμο θεολογικό και κοινωνικό του έργο. Και του χρόνου φίλες και φίλοι και η κεχαριτωμένη Μαρία, να προστατεύει τις αξιοπρεπέστα-τες οικογένειές σας, από κάθε κίνδυνο και να σας χαρίζει υγεία και κάθε ηθική επιτυχία στην ενάρετη ζωή σας. Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα ! Παραθέτουμε το Απολυτίκιο της Παναχράντου Παναγίας : Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών. *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων www.panosavramopoulos.blogspot.gr Δημοσιεύθηκε στις 15 August 2020 | 12:25 am
Ο εμπνευσμένος μας ηθοποιός, Γιάννης Αργύρης ! Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Πολυεδρικό ταλέντο με μακρά και πολύπλαγκτη δραματική παρουσία, στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τη τηλεόραση ο Γιάννης Αργύρης, σμίλευσε με τα εμπνευσμένα βήματά του, την καλλιτεχνική μας σκηνή και μας χάρισε μοναδικές ερμηνείες. Να θυμίσουμε εδώ την σπουδαία ερμηνεία του στο κοινωνικό μας δράμα «Ορατότης μηδέν» (1970) του Νίκου Φώσκολου, όπου υποδύετο τον αεροδίκη, πλάι στην εκπληκτική ερμηνεία του Νίκου Κούρκουλου – που λέει και την ιστορική ατάκα «Όχι άλλο κάρβουνο» - την επική ερμηνεία του στο ιστορικό μας δράμα «Αστραπόγιαννος» (1970) του Νίκου Τζήμα, όπου με άφατη ενάργεια παίζει τον αρχηγό των κοτζαμπάσηδων «Κωνσταντή Βελούση», που δεν διστάζει να σκοτώσει και την ίδια του την κόρη – πανέμορφη Νίκη Τριανταφυλλίδη – για να μην παντρευτεί ο μισητός του ληστής «Αστραπόγιαννος», που προσπαθεί να απονείμει δικαιοσύνη στους τραγικούς κολλήγους – και εδώ ο επικός Νίκος Κούρκουλος ως Αστραπόγιαννος- την έξοχη δραματική του ερμηνεία στο ωραίο κοινωνικό μας δράμα «Κατάχρηση εξουσίας» (1971) του Σταύρου Τσιώλη, όπου υποδύετο τον αρχηγό ενός μεγάλου κυκλώματος διακίνησης ηρωίνης στην Αθήνα, το οποίο τελικά ξεσκεπάζει ο χειμαρρώδης αστυνομικός «Σιώντης» - και πάλι ο μοναδικός Νίκος Κούρκουλος και πολλές ακόμα άλλες ! Σε όλο αυτό το ευρύ δραματικό φάσμα, ο Γιάννης Αργύρης, μας φανέρωσε σπάνιες δραματικές αρετές. Κι για τούτο τους «δεύτερους» ρόλους που του ανέθεταν οι σκηνοθέτες, μπορούσε να τους δίνει μεγάλη δραματική υπόσταση και να τους αναγάγει σε πρώτους !  Ο Γιάννης Αργύρης είδε το φως της ζωής το 1918 στο Σχηματάρι Βοιωτίας και από νεαρή ηλικία εκδήλωσε μεγάλη αγάπη για το θέατρο και την τέχνη. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές του σπουδές, γράφτηκε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού μας Θεάτρου και παρακολούθησε υποκριτική. Την πρωτόλεια εμφάνισή του στο παλκοσένικο θα κάνει το 1937 σε ηλικία μόλις 19 ετών, στη παράσταση «Οθέλλος» του Σαίξπηρ, με το θεατρικό σχήμα Καρούσου. Και θα επακολουθήσει ένας καταιγισμός παραστάσεων. Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές χαρακτηριστικές από αυτές τις παραστάσεις : 1946/1947 «Το παιχνίδι της τρέλλας και της φρονιμάδας» του Γ. θεοτοκά, 1949/1950 «Λίλιομ» του Φέρεντς Μόλναρ, 1949/1950 «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» του Σαίξπηρ, 1951/1952 «Ουδέν αξιοση-μείωτον» της Ελένης Σταθοπούλου, 1952/1953 «Ο αρχισιδηρουργός» του Ζώρζ Ονέ, 1952/1953 «Ο ποπολάρος» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, 1958/1959 «Αρραβωνιάσματα» του Δημήτρη Μπόγρη, 1961/1962 «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λ. Πιραντέλο, 1964/1965 «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Λουίτζι Πιραντέλο, 1970/1971 «Το φιντανάκι» του Παντελή Χόρν, κ.α.  Στην μεγάλη οθόνη πρόβα τζενεράλε θα κάνει το 1951 με την ταινία «Νεκρή Πολιτεία» του ταλαντούχου Φρίξου Ηλιάδη και θα συνεχίσει με 50 περίπου συνολικά ταινίες, μερικές εκ των οποίων συγκαταλέγονται στα διαμάντια του ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις : 1956 «Ο δράκος», «Γραφείο συνοικεσίων», 1960 «Είμαι αθώος», 1961 «Αντιγόνη», «Καραγκούνα», «Ματωμένα στέφανα», «Το σπίτι της ηδονής», 1967 «Θάνος και Δέσποινα», «Ματωμένη γη», «Το χρήμα ήταν βρώμικο», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», 1969 «Η αρχόντισσα του λιμανιού», «Η νεράιδα και το παλικάρι», «Το κορίτσι του 17», 1970 «Εν ονόματι του νόμου», «Ο Αστραπόγιαννος», «Ορατότης μηδέν», «Η ανταρσία των δέκα», 1971 «Πρόκληση», «Κατάχρηση εξουσίας», «Δάκρυα για έναν αλήτη» 1973 «Αστερισμός της Παρθένου», 1974 «Παύλος Μελάς», 1989 «Η μάνα της φόνισσας» κ.α. Αλλά αντίστοιχα σπουδαία και με υψηλό λυρικό ήθος, ήταν η παρουσία του Γιάννη Αργύρη και στην μικρή μας οθόνη, όπου μέσα από αριστουργήματα της ελληνικής τηλεόρασης, μας ξεδίπλωσε τις ακένωτες δραματικές του αρετές. Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά από τα σπουδαία σήριαλ, που συμμετείχε ο μεγάλος μας ηθοποιός. Ήτοι : 1972 «Η γειτονιά μας» ΥΕΝΕΔ, 1975 «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» ΕΙΡΤ, 1977 «Οι πάνθεοι» ΕΡΤ, 1980 «Λωξάντρα» ΕΡΤ, 1981 «Οι πρωταγωνιστές» ΥΕΝΕΔ, «Η κραυγή των λύκων» ΥΕΝΕΔ, 1983 «Το δίχτυ»ΕΤ2, 1991 «Παράξενο σπίτι» ΕΤ1 , «Η αγάπη δε γνώρισε σύνορα» MEGA κ.α. Στις 22 Ιουλίου 1993 εκδήμησε από τη ζωή και το αλγεινό άγγελμα του θανάτου του σκόρπισε καθολική θλίψη σε όλο τον καλλιτεχνικό μας κόσμο. Για την ενάρετη φυσιογνωμία του, θα τον θυμόμαστε με αγάπη για πάντα ! Φιλμογραφία 1951 Η λύκαινα 1952 Νεκρή πολιτεία 1953 Μεγάλοι δρόμοι, Μπροστά στον Θεό 1955 Dva zina grozdja, Τζο ο τρομερός, Το οργανάκι του Αττίκ 1956 Ο δράκος, Γραφείο συνοικεσίων 1957 Το παιδί του δρόμου 1958 Έρωτας στους αμμολόφους 1959 Σαν θέλει η νύφη και ο γαμπρός, Για την αγάπη της βοσκοπουλας 1960 Είμαι αθώος 1961 Αντιγόνη, Καραγκούνα, Ματωμένα στέφανα, Το σπίτι της ηδονής 1962 Δέσπω, Κατηγορούμενος ο έρως 1963 Το τυχερό πανταλόνι, Λίγο πριν ξημερώσει, Για την αγάπη του παιδιού μου, Ο Ιππόλυτος και το βιολί του 1964 Σε ποιον να πω τον πόνο μου, Η δική σου μοίρα με σέρνει, Αυτοί που χαλάσαν τον Θεό, Η μοδιστρούλα, Μας ενώνει ο πόνος, Δρόμος χωρίς σύνορα 1965 Η μοίρα του αθώου, Φτωχολογιά, Με πότισες φαρμάκι 1966 Λουίζα, Αμαρτωλές της νύχτας, Το συρτάκι της αμαρτίας, Το σπίτι των ανέμων 1967 Θάνος και Δέσποινα, Το κάθαρμα ήταν βρόμικο, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, Οι βοσκοί Ματωμένη γη, Το χρήμα ήταν βρώμικο, Κοντσέρτο για πολυβόλα 1968 Αγάπη και αίμα, Τίμιος δρόμος, Η ζωή ενός ανθρώπου 1969 Στον δάσκαλό μας... με αγάπη, Η αρχόντισσα του λιμανιού, Η νεράιδα και το παλικάρι, Το κορίτσι του 17 1970 Εν ονόματι του νόμου, Ο Αστραπόγιαννος, Η ζωή μου στα χέρια σου, Ορατότης μηδέν, Η ανταρσία των δέκα 1971 Πρόκληση, Κατάχρηση εξουσίας, Δάκρυα για έναν αλήτη 1973 Το κορίτσι με το άλογο, Αστερισμός της Παρθένου 1974 Παύλος Μελάς 1980 Ο γυρολόγος 1989 Η μάνα της φόνισσας Θέατρο 1941/1942 Απόψε θα γελάσουμε 1946/1947 Το παιχνίδι της τρέλλας και της φρονιμάδας 1948/1949 Κάρμεν η χιτάνα 1949/1950 Αντώνιος και Κλεοπάτρα 1951/1952 Ουδέν αξιοσημείωτον 1952/1953 Ο ποπολάρος 1952/1953 Ο αρχισιδηρουργός 1954/1955 Το σπίτι των τεσσάρων κοριτσιών 1955/1956 Ο Χριστός ξανασταυρώνεται 1956/1957 Οθέλλος 1958/1959 Αρραβωνιάσματα 1961/1962 Απόψε αυτοσχεδιάζουμε
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων www.panosavramopoulos.blogspot.gr Δημοσιεύθηκε στις 8 August 2020 | 7:17 pm
Η εμπνευσμένη μας θεατράνθρωπος, Έλλη Φωτίου !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Προικοδοτημένη με αρχαιοελληνική ομορφιά, άφατη γλυκύτητα, αλλά και ένα πολύπλευρο δραματικό υπόβαθρο, πορεύτηκε στα μονοπάτια της τέχνης η Έλλη Φωτίου και μας κατέλειπε έξοχες λυρικές ερμηνείες, που συνιστούν κεφάλαιο στην δραματική μας τέχνη. Η υποκριτική της παρουσία, είχε μια μοναδική ηθική ένταση μέσα στην απλότητά της και συνέγειρε ψυχικά τον θεατή. Για τούτο και αγαπήθηκε και αποθεώθηκε σαν μοναδικό αστέρι, η μεγάλη μας πρωταγωνίστρια και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγάπη του θεατρόφιλου κοινού, για πέντε και πλέον δεκαετίες ! Ανεξίτηλη θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας, η πρωταγωνιστική της παρουσία, στο πολεμικό δράμα «Προδοσία» (1964) του Κώστα Μανουσάκη, όπου υποδύεται με ανεκλάλητη παραστατική ενάργεια, την ανεψιά «Λίζα» του καθηγητή της αρχαιολογίας «Βίκτορα Καστριώτη» - ο απαράμιλλος Μάνος Κατράκης- την οποία ερωτεύεται ο γερμανός υπολοχαγός της Γκεστάπο «Κάρ Φον Στάιν» - τον υποδύεται έξοχα ο Πέτρος Φυσσούν- ο οποίος έχει επιτάξει το σπίτι του καθηγητή, 
χωρίς να υποπτεύεται ότι η Λίζα είναι εβραία ! Θα την παραδώσει τελικά στην Γκεστάπο και ο ίδιος ζητάει μετάθεση για το ανατολικό μέτωπο. Με την κατάρρευση του μετώπου επιστρέφει στο Βερολίνο και ρωτώντας για την τύχη των εβραίων αιχμαλώτων, μαθαίνει ότι η Λίζα είναι νεκρή. Εκεί συνειδητοποιώντας ότι έστειλε στο απόσπασμα την κοπέλα που παράφορα αγαπούσε, για να μείνει πιστός στις αρχές της Γκεστάπο, αυτοκτονεί ! Ανεπανάληπτη εδώ η ερμηνεία της Έλλης Φωτίου, που μας συγκλονίζει ψυχικά, με την υποκριτική της δεινότητα. Να σημειώσουμε ακόμα, ότι ένεκα της αριστουργηματικής της υποκριτικής, η Έλλη Φωτίου, εκπροσώπησε την Ελλάδα, στο Φεστιβάλ κινηματογράφου στις Κάννες το 1965, στο Βερολίνο το 1966 και στην Μόσχα το 1966. Ενώ για την έξοχη δραματική της συμμετοχή στην ταινία «Επιστροφή», απέσπασε το 1966 το Α΄ Βραβείο γυναικείου ρόλου, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μια μακρά πορεία υψηλού δραματικού ήθους και επιτυχιών, που την κατευόδωνε η ευγένεια και η καλλιτεχνική αιδημοσύνη, της μεγάλης μας ηθοποιού.
Η Έλλη – Ευαγγελία Τριγονοπούλου – Φωτίου, του Φωτίου, είδε το φως της ζωής στις 30 Σεπτεμβρίου 1939 στον Πειραιά και εκδήλωσε από μικρή μεγάλη αγάπη και έφεση για το θέατρο. Με την αποπεράτωση των γυμνασιακών της σπουδών, ακολούθησε υποκριτική στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1962. Έκτοτε ακολούθησε μια σπουδαία αλυσίδα θεατρικών, κινηματογραφικών, αλλά και ραδιοφωνι-κών της παρουσιών, που την καταξίωσε στο ευρύ κοινό, ως ένα καλλιτεχνικό αστέρι πρώτου μεγέθους. Στο φάσμα του κινηματογράφου από τις πιο χαρακτηριστικές της δραματικές ερμηνείες, υπήρξαν στις ταινίες : «Η 7η ημέρα της δημιουργίας» (1966), «Ο φόβος» (1966), «Διχασμός» (1965), «Επιστροφή» (1965), «Δίψα για ζωή» (1964), «Προδοσία» (1964) κ.α. Στο παλκοσένικο τώρα η Έλλη Φωτίου, έπαιξε σε μεγάλες παραστάσεις του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου, ενώ αργότερα δραστηριοποιήθηκε θεατρικά κατά κόρον στο ιδιόκτητο θέατρο «Άλφα», που ίδρυσε με τον σύζυγό της, αξιόλογο επίσης ηθοποιό, Στέφανο Ληναίο. Από τις αντιπροσωπευτικές της εμφανίσεις υπήρξαν οι : 1964/1965 «Όταν οι Ατρείδες», 1995/1996 «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», 1998/1999 «Ανοιχτοί λογαρια-σμοί», 2012/2013 - 2013/2014 «Ένας εχθρός του λαού» κ.α.
Σημαντική υπήρξε επίσης η παρουσία της Έλλης Φωτίου, στην μικρή μας οθόνη. Πρωταγωνίστησε σε πολύ αξιόλογες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης και άφησε και εκεί, αναλλοίωτο το δραματικό της αποτύπωμα. Παραθέτουμε ενδεικτικά της σειρές : 1972 «Ο Άνθρωπος Δίχως Πρόσωπο», 1973, «Εφιάλτης», 1978 «Η Ετυμηγορία», 1993 «Κωστής Παλαμάς», 1998 «Επιθυμίες», 2007 «Γιούγκερμαν». Στην προσωπική της ζωή, η μεγάλη μας ηθοποιός είχε παντρευτεί όπως αναφέραμε τον ηθοποιό Στέφανο Ληναίο, με τον οποίο και συνεργάστηκαν καλλιτεχνικά. Απέκτησαν δυο παιδιά, την Μαργαρίτα Μυτιληναίου, γνωστή και επιτυχημένη ραδιοφωνικό παραγωγό και έναν γιό, τον Αλέξη, ζώντας για δεκαετίες την θαλπωρή μιας ευτυχισμένης και στέρεας οικογένειας. Με το ευγενές καλλιτεχνικό της ήθος και την δραματική της πολυμέρεια, η Έλλη Φωτίου, διέγραψε μια καμπύλη προόδου και ευημε-ρίας, στην θεατρική και κινηματογραφική μας σκηνή. Για αυτό και την περιβάλλουμε όλοι, με την αγάπη μας και την βαθιά εκτίμησή μας !
Φιλμογραφία
Συντρίμμια ψυχής (2007) [Allegra] Κλαίνε την ώρα που τα σκοτώνουν (2007) Μιας πεντάρας νιάτα (1967) [Ειρήνη Τένγκουλα-Στρατάκη] Η 7η ημέρα της δημιουργίας (1966) [Χριστίνα Σταθάκη] Ο φόβος (1966) [Χρύσα Καβανάρη] Διχασμός (1965) [Θάλεια] Επιστροφή (1965) [Άννα] Δίψα για ζωή (1964) [Νίκη] Προδοσία (1964) [Λίζα] Ζήλια (1963) [Λένα] Ο τρίτος δρόμος (1963)[Λίλα Ρωμανού, προγονή Τερέζας Ρωμανού] Εξομολόγησις μιας μητέρας (1962) Ο λουστράκος (1962) [Νόρα]
Τηλεόραση 1972 Ο Άνθρωπος Δίχως Πρόσωπο 1973 Εφιάλτης 1978 Η Ετυμηγορία 1993 Κωστής Παλαμάς 1998 Επιθυμίες 2007 Γιούγκερμαν
Θεατρικές παραστάσεις 1964/1965 Όταν οι Ατρείδες 1995/1996 Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα 1998/1999 Ανοιχτοί λογαριασμοί 2012/2013 - 2013/2014 Ένας εχθρός του λαού
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων www.panosavramopoulos.blogspot.gr Δημοσιεύθηκε στις 4 August 2020 | 12:37 am
Ευλαβική προσευχή στον Άγιο Ελευθέριο Αχαρνών, για την ανακομιδή των λειψάνων του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου
Μέρα μείζονος σημασίας και ιερότητας η 2-α Αυγούστου, για την ορθοδοξία, δοθέντος ότι έλαβε χώρα, η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου – Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Και με την προσήκουσα ευλάβεια και μεγαλοπρέπεια, στον καλλιεπή και μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών, εορτάστηκε σήμερα το ομώνυμο ιερό, ορθόδοξο γεγονός. Στα πανέμορφα και ιστορικά Πατήσια, που μυροβολούσαν διαχρονικά με τους ευωδιαστούς κήπους τους και έστελαν τα πιο χαρμόσυνα κοινωνικά μηνύματα, με τους καλοσυνάτους και ευγενείς ανθρώπους τους. Αποτελώντας πάντα μια γειτονιά, με υψηλή συνείδηση και αγάπη, για το πολιτισμικό ήθος της ορθοδοξίας. Για τούτο εξάλλου, η κοινωνική αλληλεγγύη, η ανθρώπινη αγάπη και φιλότητα και η στήριξη των αδυνάτων, στα Πατήσια είναι σε ιδανικά επίπεδα, γιατί με αγάπη Θεού οι Πατησιώτες, σαρκώνουν το «αγαπάτε αλλήλους» !
Στα πανέμορφα Πατήσια λοιπόν στον ναό του Αγίου Ελευθερίου, για την εορτή της ανακομιδής των ιερών λειψάνων του Αγίου Στεφάνου. Κατά την ορθόδοξη παράδοση, η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του Αγίου Στεφάνου, έλαβε χώρα επί Αγίου Κωνσταντίνου στην αυτοκρατορία, όταν πλέον είχαν κοπάσει οι φοβεροί διωγμοί του Διοκλητιανού. Εκείνα τα χρόνια φανερώθηκε ο Άγιος Στέφανος τρείς φορές, σε έναν σεβάσμιο ιερέα τον Λουκιανό και του αποκάλυψε που είναι θαμμένα τα λείψανα του. Εν συνεχεία ο Λουκιανός, πήγε και ενημέρωσε τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη, που με την σειρά του, επισκέφθηκε το μέρος που ήταν αποτεθειμένα τα ιερά λείψανα του Αγίου Στεφάνου. Και καθώς γίνονταν η αποκάλυψή τους έλαβε χώρα μεγάλος σεισμός, ενώ το ιερό λείψανο πλημμύρισε από ευωδία και μύρο. Μάλιστα λέγεται κατά την θεία παράδοση, ότι ακούστηκαν αγγλικές φωνές που έψαλλαν το «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Ήτοι δόξα στο Θεό στα ύψιστα σημεία του ουρανού και στην βρίθουσα από την αμαρτία των ανθρώπων γη, ας βασιλέψει η ειρήνη, δοθέντος ότι ο θεός φανέρωσε την ευαρέσκειά του στους ανθρώπους, με την ενανθρώπιση του Υιού του. Έδειξαν έτσι οι άγγελοι, ότι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος θυσιάστηκε, προς δόξα και αγάπη του Θεού. Σε μεταγενέστερα χρόνια, τα ιερά λείψανα του Αγίου Στεφάνου, μεταφέρθηκαν από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και αποτέθησαν, στον ομώνυμο ιερό ναό, που έχτισε ο Μέγας Κωνσταντίνος, στην μνήμη του Αγίου Στεφάνου.
Στον επιβλητικό και καλλιμάρμαρο ναό του Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών – που φεγγοβολούσε καταυγάζοντας το ιερό ήθος της ορθοδοξίας, αλλά και την μεγαλουργία της βυζαντινής πορφύρας - σύσσωμος ο λαός των Πατησίων, εόρτασε το ιερό γεγονός της ανακομιδής των αγίων λειψάνων, δείχνοντας με την βροντερή παρουσία του και τηρώντας τα μέτρα προστασίας για τον κορονοϊό, ότι δεν μπορεί να ανασχέσει την αγάπη του, για την ορθοδοξία, καμία δύναμη. Γιατί προεξάρχει στις φλογερές καρδιές των χριστιανών, η αγάπη και η θεία δίψα για την ορθοδοξία. Της θείας λειτουργίας προέστη, ο προϊστάμενος του ναού, σεπτός πατέρας κ.κ. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου – ένας λαμπρός ιερέας, που με την πολυμερή παιδεία του και από το ραδιόφωνο της εκκλησίας της 
Ελλάδος, αλλά και με το ευρυδιάστατο ανθρωπιστικό και πολιτισμικό του έργο, λαμπρύνει την ελλαδική εκκλησία - πλαισιούμενος από τους άλλους ιερείς του ναού. Περαίνοντας ο πατέρας Θεμιστοκλής την θεια λειτουργία, αφού διεβίβασε το διάστικτο από αγάπη και ευλάβεια μήνυμα του Αρχιεπισκόπου μας Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, αναφέρθηκε στον θείο βίο του Πρωτομάρτυρος Στεφάνιου, που με τη θυσία του, διατράνωσε την ακλόνητη πίστη του στο Θεό, στέλνοντας ένα διαχρονικό μήνυμα αγάπης και ευλάβειας στους χριστιανούς του κόσμου.
Και του χρόνου με υγεία και ο Ιερός Στέφανος, να σκέπει και να ευλογεί όλο τον κόσμο. Παραθέτουμε το Απολυτίκιο του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου :
Βασίλειον διάδημα, ἐστέφθη σὴ κορυφή, ἐξ ἄθλων ὧν ὑπέμεινας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Μαρτύρων Πρωτόαθλε· σὺ γὰρ τὴν Ἰουδαίων, ἀπελέγξας μανίαν, εἶδες σου τὸν Σωτῆρα, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν. Αὐτὸν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Συγγραφέας www.panosavramopoulos.blogspot.gr Αθήνα, 2-8-2020
Δημοσιεύθηκε στις 2 August 2020 | 9:38 pm
Ευλαβική προσευχή, για τον Ιαματικό Αγιομάρτυρα Παντελεήμονα, στον ομώνυμο ναό της Αχαρνών !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Με την αθρόα συμμετοχή του λαού του 1-ου και του 6-ου Διαμερίσματος, αλλά και πλήθους άλλων Αθηναίων, έλαβε χώρα σήμερα Δευτέρα 27-7-20, ο ευλαβικός εορτασμός του ιαματικού Αγιομάρτυρος της Ορθοδοξίας μας Παντελήμονος. Του ευγενούς την ψυχή και την καταγωγή ιατρού από την Νικομήδεια της Βιθυνίας, που αρνήθηκε όλα τα πλούτη, τις τιμές και την κοινωνική του ανέλιξη, για να διατρανώσει στον διώκτη αυτοκράτορα του Χριστιανισμού Μαξιμιανό, την απαρασάλευτη πίστη του στην Ορθοδοξία και να εμπεδώσει με το ιδεοφόρο παράδειγμα και την μαρτυρική θυσία του, τις διδαχές του Κυρίου μας. Ήρε την καταγωγή του γεννημένος περί το 275 μ.Χ στην Νικομήδεια, από επιφανή κοινωνικά οικογένεια ο νεαρός Παντολέων, όπως ήταν το πραγματικό όνομά του, με πατέρα εθνικό τον Ευστόργιο, μητέρα χριστιανή την Ευβούλη και ήταν βεβαία η  κοινωνική και επαγγελματική του επιτυχία, με τις επίζηλες για την εποχή του σπουδές στην ιατρική, δίπλα στον Ευστόργιο, αλλά και ισχυρές διασυνδέσεις στο παλάτι του πανίσχυρου αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Η ηθική του ζέση όμως και το πύρωμα της ψυχής του, για τον λόγο του Κυρίου, τον οδήγησαν και με την επίνευση του ιερέα της Νικομήδειας Ερμόλαου, στις υψηλές αξίες της Ορθοδοξίας μας. Με τον θάνατο του πατέρα του ο εμπνευσμένος νεαρός ιατρός Παντολέων, που ήδη είχε βαπτισθεί χριστιανός, θα διαμοιράσει την περιουσία του και θα ασκεί την ιατρική αμισθί, επ΄ωφελεία των κοινωνικώς αδυνατών, όπως διεκήρυττε ο Ιησούς. Αλλά αυτή η κοινωνική του προσφορά, θα επιφέρει την μήνιν των ιατρών, που θα τον καταδώσουν στον Μαξιμιανό για το χριστιανικό του  φρόνημα. Ο αυτοκράτορας θα διατάξει να φέρουν μπροστά του έναν παράλυτο και θα ζητήσει από τους ιερείς και από τον ιερό Παντελεήμονα, να επιχειρήσουν να τον αποθεραπεύσουν. Και όταν ο Μαξιμιανός θα συνειδητοποιήσει την θεία παρέμβαση στο θαύμα του Αγίου Παντελεήμονα, εξοργισμένος θα διατάξει να τον βασανίσουν και να τον θανατώσουν. Πολλώ μάλλον που κατ΄ επανάληψη είχε ζητήσει στον εκλεκτό του Χριστού Παντολέωνα, να θυσιάσει στα είδωλα και ο Άγιος αρνείτο μετ΄επιτάσεως. Οι δήμιοι του Μαξιμιανού έκαιγαν με πυρσούς το σώμα του Ιερού Παντελεήμονα, τον μαστίγωναν ανηλεώς και του έριχναν καυτό λάδι. Επι ματαίω όμως, αφού ο Κύριος τον προστάτευε. Όταν και στην αρένα με τα θηρία απέτυχε ο αιμασταγής και χριστιανοδιώκτης Μαξιμιανός, έδωσε εντολή να αποκεφαλίσουν τον ευλαβικό Παντελεήμονα. Όμως η σπάθα του δημίου λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί !, ενώ οι παρευρισκόμενοι ειδωλολάτρες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος θέλοντας να ανυψωθεί στην βασιλεία του κυρίου, πρόσφερε ο ίδιος την τιμία κεφαλή του. Ήταν το 305 μ.Χ. όταν η έξοχη αυτή φυσιογνωμία της ορθοδοξίας μας, παρέδωσε την ευγενική και χριστιανική καρδιά της, στον κύριο!
 Πλήθος κόσμου συνέρρευσε λοιπόν στον περικαλλή ναό του Αγίου στην Αχαρνών, για να τιμήσει την σεπτή μνήμη του και να δεηθεί για την ιαματική αρωγή του. Του πανηγυρικού συλλείτουργου χοροστάτησαν οι Άγιοι Πατέρες, κ.κ. Λαοδικείας Θεοδώρητος και Πτολεμαΐδος Εμμανουήλ, με την επικουρία των ευλαβών ιερέων του ναού, του Προϊσταμένου του Αρχιμανδρίτη, πατρός Νικολάου Κατσαφαρόπουλου, Ταριάδη Αβίβου , Ναζαρούκ Πέτρου, Γιαννακόδημου Παναγιώτη, Kalandadze Συν, Ejibishvili Zaza, Γιουρίνα Μιχαήλ, Πανουσόπουλου Παναγιώτη, Ζολοτένκο Γεωργίου, των διακόνων του Αλέξιου Περεβόζτσικοβ και Νικόλαου Khvichia και πλήθους ακόμα ιερέων, που προσήλθαν να τιμήσουν την ιερή μνήμη του Αγίου Παντελεήμονος. Πανέμορφος και επιβλητικός ο λαμπροστόλιστος ναός της Αχαρνών, έλαμπε στην κυριολεξία από το θείο φώς του Αγίου και κατηύγαζε ηθικά την άχραντη μορφή του. Και αποτέλεσε η κατανυκτική αυτή πανηγυρική εορτή, ένα πελώριο αντάμωμα όλου του λαού των Αθηνών, που κατασυγκινημένος ήλθε να προσκυνήσει τον Άγιό μας, προστάτη και Έφορο της επιστήμης της Ιατρικής. Με το πέρας του εσπερινού επακολούθησε εκλιτάνευση της ιεράς εικόνας του Αγίου, στους περιμετρικούς δρόμους της εκκλησίας στην Αχαρνών, υπο τις χαρμόσυνες νότες της φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων, που λάμπρυνε την λιτανεία με το ηχόχρωμά της. Και διάστικτοι από συγκίνηση οι κάτοικοι των πολυκατοικιών έραιναν την εικόνα του εφόρου τους, με μύρα και άνθη. Εκφράζοντας ευλαβικά την πίστη τους στον Ιερό και Ιαματικό Παντελεήμονα, που επισκοπεί ανά τους αιώνες με την αγιομαρτυρική του θυσία, το ευγενές ήθος της Ορθοδοξίας μας.
 Με την επάνοδο της εικόνας στον ναό, τον λόγο έλαβε ο Αρχιερατικός Προϊστάμενος του ναού, ευλαβής Αρχιμανδρίτης κ-ος Νικόλαος Κατσαφαρόπουλος και αφού πρωτίστως διεμήνυσε το έμπλεο αγάπης μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, για τον εορτασμό της μνήμης του Ιερού και Ιαματικού Παντελεήμονα, ευχαρίστησε ευγενικά, τους Επισκόπους κ.κ. Εμμανουήλ και Θεοδώρητο, που προσήλθαν για να τιμήσουν την μνήμη του Αγίου, τον ευσεβή λαό των Αθηνών, για την συγκλονιστική παρουσία του, το ενοριακό συμβούλιο, τις κυρίες του φιλοπτώχου ταμείου και τους εθελοντές του ναού, που με πολύ μόχθο και ηθική φροντίδα, μερίμνησαν για τον πανηγυρικό στολισμό του, την φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων που επένδυσε αισθητικά με τους παιάνες της την πανήγυρη, αλλά και την Τροχαία Αθηνών και την Ελληνική Αστυνομία, για τα άψογα μέτρα τάξης και την εν γένει τους φροντίδα στον εορτασμό.
Χρόνια Πολλά και του Χρόνου με υγεία, αγαπημένες μου Αθηναίες και Αθηναίοι. Ο ιδεοφόρος και Ιαματικός, Αγιομάρτυρας της Χριστιανοσύνης μας Παντελεήμονας, να σκέπει και να ευλογεί τις ευλαβικές οικογένειές σας και να σας χαριτώνει στη ζωή, με κάθε ηθικήν ευτυχία. Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα !
Παραθέτουμε το Απολυτίκιο του Αγίου Παντελεήμονος Αθλοφόρε Άγιε, και ιαματικὲ Παντελεήμον, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχῃ ταις ψυχαίς ἡμών *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 27 July 2020 | 11:34 pm
Η πανέμορφη πρωταγωνίστριά μας, Ντίνα Τριάντη !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Γοήτευε τις καρδιές μας με το γλυκύ, αισθαντικό της πρόσωπο, τη χαρακτηριστική μαύρη ελιά και με τα καλοσυνάτα, γλυκά αμυγδαλωτά της μάτια και επέπρωτο να αποτελέσει με το ευγενές λυρικό της κύτταρο, μια από τις μεγάλες ντίβες του κινηματογράφου μας την δεκαετία του ΄70. Συμπρωταγωνιστώντας με όλα τα άλλα μεγάλα αστέρια της μεγάλης μας οθόνης και κληροδοτώντας μας μοναδικές ερμηνείες. Ερμηνείες που έβγαζαν άφατο λυρισμό, αγάπη, έρωτα, πόνο, ηθική πίκρα, λεβεντιά εγκατάλειψη και αποτύπωναν όλες τις κοινωνικές δυσπλασίες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Με την φτώχεια, την κακοπάθεια, αλλά και την ασίγαστη δίψα για ζωή. Να θυμίσουμε εδώ χαρακτηριστικά τις ταινίες της μεγάλης μας ηθοποιού : «Ο αδελφός μου ο τροχονόμος», «Τύφλα να ΄χει ο Μάλον Μπράντο», «Ο τρελάρας» με τον αξεπέραστο Θανάρη Βέγγο με τον οποίο έπαιξε τέσσερις φορές μαζί του, «Ο Καζανόβας», «Κρουαζιέρα στην Ρόδο», «Ο Κύριος πτέραρχος», με τον Κώστα Χατζηχρήστο, με τον οποίο ξαναέπαιξαν άλλες πέντε φορές, «Οι άγγελοι του πεζοδρομίου» με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, «Χρυσός και τενεκές» με τον Μίμη Φωτόπουλο, «Ο Χαζομπαμπάς» με τον Νίκο Σταυρίδη, «Ο διάβολος και η ουρά του» με τον Ανδρέα Μπάρκουλη και τόσες άλλες βεβαίως ταινίες, που κόσμησαν τον ασπρόμαυρο κινηματογράφο μας. Το διάστημα 1958-67 ήταν εύκρατο κινηματογραφικά για την πανέμορφη ηθοποιό και γύρισε περί τις 70 ταινίες. Ασύλληπτη πυκνότητα, που την έκανε στην κυριολεξία, να μην προλαβαίνει να κοιμηθεί, όπως θα εξομολογηθεί η ίδια αργότερα, σε συνέντευξή της.
 Η Ντίνα Τριάντη είδε το φως της ζωής στις 7 Νοεμβρίου του 1936 στην Νέα Ιωνία, από πρόσφυγες γονείς, τον Γιάννη και την Ροδάνθη Μαξούρη, που έδιναν αγώνα για την επιβίωση, στα δίσεκτα μεταπολεμικά μας χρόνια. Φτωχά και ανήλιαγα τα παιδικά χρόνια της αγαπημένης μας ηθοποιού, μα με άσβεστο το όνειρο και τη δίψα για δημιουργία, κάτι που χαρακτήριζε όλους τους ευγενείς και καλόκαρδους Έλληνες της Μικρασίας. Μετά τις βασικές γυμνασιακές της σπουδές, βγήκε στην βιοπάλη για να βοηθήσει την οικογένειά της. Ένας τρελός εφηβικός έρωτας όμως με τον ηθοποιό Αίαντα Τριάντη, θα της αλλάξει την μοίρα και τη ζωή της. Ήδη στα 18 της χρόνια θα βρεθεί παντρεμένη με ένα παιδί, την κόρη της Γκέλλυ. Αλλά τυχαία δίπλα στον Αίαντα θα έλθει και η περιπέτεια με την τέχνη. Αυτός φοιτούσε στην Δραματική Σχολή Μηχαηλίδη και έπαιζε στο αρχαίο δράμα. Και κάποια στιγμή είπε ο Μινωτής στην Ντίνα, πως ζητούσε κοπέλες. Ήταν η ευκαιρία της  ζωής της, εκμεταλλεύθηκε την πρόταση και μπήκε στο παιχνίδι. Λίγο αργότερα καθώς ο Νίκος Κούνδουρος, γύριζε το «Ποτάμι» αναζητούσε μια κοπέλα με το αισθητικό προφίλ της Ντίνας και τελικά θα επιλέξει αυτήν. Έτσι θα ξεκινήσει η μακρά και πολύπλαγκτη κινηματογραφική της πορεία, με μια πολύ πλούσια σχετικά συγκομιδή, για μια δεκαετία. Θα χωρίσει με τον Άιαντα Τριάντη και το 1967, θα γνωρίσει τον σπουδαίο μας ηθοποιό Λάκη Κομηνό. Θα ερωτευτούν παράφορα, ξαναπαντρεύεται και κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της. Το 1971 θα αποκτήσουν το πρώτο τους αγόρι τον Γιώργο και λίγα χρόνια αργότερα θα αποκτήσουν και το δεύτερο αγόρι τους, τον Γιάννη. Όμως οι αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις, θα απομακρύνουν σταδιακά την πανέμορφη ηθοποιό, από την μεγάλη μας οθόνη. Θα περιοριστεί και με τον Λάκη Κομνηνό σε περιοδείες μόνο, στην ομογένεια της  Αμερικής, του Καναδά, της Αυστραλίας, στην επαρχία, αλλά και στα ελληνικά νησιά και προϊόντος του χρόνου θα έλθει η πλήρης έξοδός της, από τα καλλιτεχνικά μας δρώμενα. Μικρή εξαίρεση στην δύση της καριέρας, της λίγες τηλεοπτικές και θεατρικές συμμετοχές, όπως στο «Μίνι σούπερ μάρκετ ονείρων» του Π. Λαοκράτη στην ΕΤ1, η «Γόβα στιλέτο» στον Antenna και κάποια θεατρικά, για να σφραγίσουν την ωραία καλλιτεχνική της πορεία. Πρίν λίγα χρόνια η Ντίνα Τριάντη χώρισε κι με τον δεύτερο σύζυγό της Λάκη Κομνηνό και έκτοτε διοχετεύει την αγάπη και την ηθική θαλπωρή της, στα αγαπημένα της εγγόνια.
Μοναδική γλυκύτητα, άφατη μελαχρινή ομορφιά και ένα ευγενές λυρικό τάλαντο, είναι τα στοιχεία με τα οποία πορεύτηκε στα μονοπάτια της μεγάλης μας οθόνης, η Ντίνα Τριάντη, καταλείποντας μας, σπουδαίες δραματικές και κωμικές ερμηνείες. Και με αυτά τα ωραία στοιχεία, την έχουμε πάντα στην καρδιά μας !
Μερική φιλμογραφία
1960 «Στουρνάρα 288», «Τρεις κούκλες κι εγώ» 1961 «Διαμάντω», 1963, «Ο τρελλάρας», «Αμαρτωλά χέρια», «Της κακομοίρας», «Ο κος πτέραρχος», «Τύφλα να 'χει ο Μάρλον Μπράντο» 1964 «Σχολή για σωφερίνες» 1968 «Ο μαχαραγιάς» 1971 «Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει»
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 25 July 2020 | 9:45 pm
Ηθικός αίνος για την Παρθενομάρτυρα Μαρκέλλα, στον ομώνυμο ναό του Βοτανικού !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Σε κλίμα άφατης συγκίνησης και με την καταιγιστική παρουσία του λαού των Αθηνών του 3-ου Διαμερίσματος (Βοτανικός, Θησείο, Πετράλλωνα), αλλά και πολυάριθμου πλήθους Αθηναίων, από τα υπόλοιπα Διαμερίσματα της πόλης, γιορτάστηκε χθές Δευτέρα 21-7-20, στον λαμπρηφόρο ναό της του Βοτανικού, η ιερά μνήμη της Παρθενομάρτυρος Μαρκέλλας. Της ευλαβούς κόρης της Χίου, που από τα χλωρά της νιάτα – έζησε περί το 1500 μ.Χ. στην Βολισσό της Χίου – αφιερώθηκε με όλην την δύναμη της ψυχής και της ευγενικής καρδιάς της στον Χριστό, κατά τις ηθικές επιταγές της σεμνής, χριστιανής μητέρας της, που την άφησε ορφανή πολύ μικρή. Φεύ όμως η ευλαβής Μαρκέλλα που διακρίνονταν για την ευγένεια, την ευπροσηγορία, την καλοσύνη και το άκαμπτο σε κάθε πίεση και εμπόδιο χριστιανικό της φρόνημα, βρέθηκε γρήγορα στο στόχαστρο του ειδωλολάτρη πατέρα της. Πέρα από την ορθόδοξη πίστη της, που του προξενούσε μίσος αδιάλλακτο, ο σαρκολάτρης πατέρας της επιθυμούσε και το σώμα της, δοθείσης ότι η θεία δύναμη, την είχε προικοδοτήσει πέρα από τα έξοχα ψυχικά της χαρίσματα και με εκστατική ομορφιά. Αναγκάστηκε έτσι για να αποφύγει τις ιταμές σαρκικές ορέξεις του πατέρα της, να κρυφτεί σε μια βάτο, όπου και ένας βοσκός την πρόδωσε και ο πατέρας της για να την κάψει, έβαλε φωτιά στην βάτο. Με την παρέμβαση της θείας δύναμης η Μαρκέλλα διέφυγε, αλλά καθώς έτρεχε, ο πατέρας της την τόξευσε και το βέλος του την βρήκε στο σώμα. Το αγνό αίμα της άχραντης Μαρκέλλας πότισε τα βράχια και έτρεξε έστω και τραυματισμένη για να γλυτώσει. Όταν άρχισαν οι δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν και να την πλησιάζει ο  σαρκολάτρης πατέρας της, η Αγία της Χίου, έστρεψε τα μάτια της ψηλά, στον Ουράνιο νυμφίο παρακαλώντας να ανοίξει ο βράχος που πλησίαζε και να την κρύψει. Ο βράχος άνοιξε και προστάτευσε το μισό σώμα της αγνής Μαρκέλλας. Ο πατέρας της εκστασιαμένος εξοργίστηκε αφόρητα, από την θεία παρέμβαση. Έβγαλε έτσι το μαχαίρι του, έκοψε τους μαστούς της Αγίας και τους πέταξε στα βράχια και εν συνεχεία της έκοψε και το κεφάλι, το οποίο πέταξε στην θάλασσα. Έχασε έτσι την φθαρτή βιολογική ζωή με το μαρτύριο της, η άμωμη και τίμια Αγία της Χίου, αλλά κέρδισε την επουράνιο βασιλεία και τον κότινο, της ηθικής αριστείας του Χριστού μας. Ενώ ο σχισμένος βράχος που υπεδέχθη το μαρτυρικό σώμα της Αγίας, αποτελεί και σήμερα ευλαβικό προσκύνημα και αναβλύζει αγίασμα. Οι δε επισκέπτες που προσεύχονται με πίστη στην αγία, παρατηρούν ενίοτε τον ερυθρό χρωματισμό του και το νερό που ατμίζει. Η πολύαθλος πνευματικά Αγία Μαρκέλλα, έχει φανερώσει θαυμαστά σημεία, σε σπουδαίες φυσιογνωμίες της Ορθοδοξίας, που ήκμασαν ηθικά και πνευματικά με την χάρη και την ευλογία της, προεξαρχόντος του Επισκόπου Πενταπόλεως Αγίου Νεκταρίου. Στον περικαλλή ναό του Βοτανικού λοιπόν, έδωσε το δυναμικό παρόν ο αθηναϊκός λαός, για να τιμήσει την έξοχη παρθενομάρτυρα της ορθοδοξίας μας Μαρκέλλα. Έκδηλη παντού η ηθική φροντίδα και η αγάπη του προϊσταμένου του ναού, Αρχιμανδρίτη, πατρός Ανδρόνικου Αλεξάκη, για τον άψογο στολισμό της εκκλησίας, αλλά και την άρτια υποδοχή των προσκυνητών. Λαμπύριζε από την βυζαντινή πορφύρα ο ναός της Σπύρου Πάτση και πρόσφερε μοναδική ηθική ανάταση στους πιστούς, από την άχραντη και κατανυκτική του ατμόσφαιρα. Του πανηγυρικού εσπερινού χοροστάτησε ο σεπτός Πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών Αρχιμανδρίτης κ.κ. Βαρνάβας  Θεοχάρης, συνεπικουρούμενος, από τον Αρχιμανδρίτη πατέρα Ανδρόνικο της Αγίας Μαρκέλλας και από πολλούς άλλους ιερείς γειτονικών εκκλησιών, που προσήλθαν ευλαβικά, για να τιμήσουν την ιερά μνήμη της Αγιομαρτύρου Μαρκέλλας. Με το πέρας του εσπερινού, τον λόγο έλαβε ο ευσεβής Πρωτοσύγκελος κ.κ. Βαρνάβας, ο οποίος αφού διαβίβασε το μήνυμα αγάπης και ευλάβειας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, εξήρε το χριστιανικό ήθος, την σεμνότητα και την απαρασάλευτη πίστη της Παρθενομάρτυρος Αγίας Μαρκέλλας, στις αξίες και τις ιδέες της Ορθοδοξίας μας. Στην αντιφώνησή του ο ευλαβής προϊστάμενος του ναού, Αρχιμανδρίτης κ-ος Ανδρόνικος Αλεξάκης, ευχαρίστησε τον ευλαβή Πρωτοσύγκελο που τίμησε με την παρουσία του την εορτή, το χριστεπώνυμο πλήθος που με τόση ζέση καρδιάς και ευλάβεια προσήλθε για να τιμήσει την μνήμη της Αγίας, τους εθελοντές, τις κυρίες του φιλοπτώχου ταμείου και το ενοριακό συμβούλιο, για τις ανύσταγες προσπάθειές τους στην άρτια οργάνωση της εορτής. Παρόντες και μείς στην κατανυκτική εορτή για την παρθενομάρτυρα Μαρκέλλα, για να τιμήσουμε το σεπτό όνομά της και να αντλήσουμε ηθικές δυνάμεις από το ακένωτο ορθόδοξο ηθικό της φέγγος, που καταυγάζει και λαμπρύνει κάθε καθαρή χριστιανική καρδιά ! Χρόνια Πολλά, Αγαπημένες μου Αθηναίες και Αθηναίοι και του χρόνου με υγεία. Η Παρθενομάρτυς Αγία Μαρκέλλα, να σας χαρίζει υγεία, ηθική και πνευματική ευεξία και να σκέπει τις σεβαστές οικογένειές σας. Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα ! Παραθέτουμε παρακάτω το απολυτίκιο, στην μνήμη της Αγίας Μαρκέλλας Της αγνείας το ρόδον καὶ της Χίου το βλάστημα, την Αγίαν Μαρκέλλαν εν ωδαὶς ευφημήσω-μεν τμηθείσα γὰρ χειρὶ τη πατρική, ως φύλαξ εντολών των του Χριστού, ρώσιν νέμει και κινδύνων απαλλαγήν, τοις προς αυτὴν κραυγάζουσι, δόξα τω δεδοκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα. *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 22 July 2020 | 9:42 pm
Ο μεγάλος μας θεατράνθρωπος, Βασίλης Μητσάκης !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Με ένα σπουδαίο λυρικό κύτταρο άσβεστη δίψα για το θέατρο, αλλά και βαθιά θεατρική παιδεία, διήνυσε μια μακρά και εύκρατη υποκριτική πορεία στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ο εμπνευσμένος μας ηθοποιός Βασίλης Μητσάκης. Η ερμηνείες του είχαν υψηλή ηθική ένταση και μας μετέδιδαν τα πιο δυνατά λυρικά αισθήματα με το παίξιμό του. Ανεξάλειπτες θα μείνουν έτσι από τη μνήμη μας, μερικές ερμηνείες του, που τεκμηριώνουν το πλατύ του δραματικό τάλαντο και το υψηλό λυρικό του ήθος. Αναφέρουμε ενδεικτικά την συμμετοχή του στον επικό «Παπαφλέσσα» (1971) του Ερρίκου Ανδρέου, όπου με υποκριτική δεινότητα υποδύεται τον Φιλικό Αναγνωστόπουλο και μας προξενεί ψυχική έξαρση με τον άφατο και ανιδιοτελή πατριωτισμό του, την ταινία «Ως την τελευταία στιγμή» (1972) του Μάριου Ρετσίλα, όπου ως πατέρας επιχειρηματίας, στα μετακατοχικά μας χρόνια, αποκρύβει συγκλονισμένος από την βαθιά άρρωστη κόρη του (Κάτια Δαναδουλάκη), τον θάνατο του αγαπημένου της και προσλαμβάνει έναν αριβίστα με αστική παιδεία που του μοιάζει εκπληκτικά, για να τον υποδυθεί και να τις κάνει τις τελευταίες στιγμές της πιο ανθρώπινες, την ταινία «Ολοκαύτωμα» (1971) σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου και σενάριο Γιώργου Λαζαρίδη, όπου ως ακέραιος ιατρός πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, διασώζει στην γερμανοκρατούμενη Ελλάδα, έναν τραυματία αυστριακό αξιωματικό (Χρήστος Πολίτης) του οποίου η περίπολος έπεσε σε ενέδρα ανταρτών και μετά μαζί με όλο το χωριό, την κόρη του (Κάτια Δανδουλάκη) και τον αυστριακό αξιωματικό ενώνονται, για να αντιμετωπίσουν την ισοπέδωση του, από την γερμανική αντίποινα και πολλές άλλες ακόμα ερμηνείες, που περίτρανα μας κατέδειξαν την μεγάλη δραματική στόφα του Βασίλη Μητσάκη.
 Ο Βασίλης Μητσάκης είδε το φως της ζωής το 1935 στους Σοφάδες της Καρδίτσας και από νεαρή ηλικία εκδήλωσε μεγάλη αγάπη για το θέατρο. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές του σπουδές, εισήχθη και αποφοίτησε από την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ αποφοίτησε και από την Σχολή Καλών Τεχνών. Η καρδιά του όμως πάντα σκιρτούσε για το θέατρο, οπότε και γράφτηκε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, του μεγάλου δασκάλου Καρόλου Κούν. Από κεί αποφοίτησε το 1960, σφυρηλατώντας το σπουδαίο δραματικό του υπόβαθρο. Την πρωτόλεια εμφάνισή του θα κάνει στο παλκοσένικο το 1961, με τα επικά «Κόκκινα Φανάρια», στο Θέατρο «Πορεία», σε σκηνοθεσία Αλέξη Δαμιανού. Ακολουθεί η ερμηνεία του στο «Πάρτυ» (1961) του Jane Arden, σε σκηνοθεσία επίσης του Αλέξη Δαμιανού και πάλι στο  Θέατρο «Πορεία». Το 1970 παίζει στο «Κοκτέιλ Πάρτυ» του Τ.Σ. Έλιοτ, στο «Θέατρο Βεργή», σε σκηνοθεσία του Λυκούργου Καλλέργη. Και το 1971 παίζει στην παράσταση «Βασίλισσα Αμαλία» του Γεωργίου Ρούσσου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαμιχαήλ, στο θέατρο «Αλίκη». Το 1980 συμμετέχει στην παράσταση «Ο άνθρωπος ελέφαντας» του Μπέρναντ Πόμερανς, στο «Θέατρο Έρευνας» του Δημήτρη Ποταμίτη. Το 1982 ο Βασίλης Μητσάκης, πραγματώνει ένα μεγάλο εγχείρημα ιδρύοντας τον δικό του θίασο «Θεατές», ανεβάζοντας αρκετές παραστάσεις του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου, τον οποίο στεγάζει αρχικά στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας. Περί τα τέλη μάλιστα της δεκαετίας του ’80 και αφού έχει διανύσει μια εύκρατη θεατρική διαδρομή, πραγματοποιεί μια μεγάλη περιοδεία στην Γεωργία της Σοβιετικής Ένωσης. Και από το 1993 κάνει μια στροφή στην πορεία του και εγκαθίσταται θεατρικά στον Βόλο. Σε πρώτη φάση στεγάζει το θέατρό του στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου και αργότερα στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου της πόλης. Συνεχίζοντας πλέον αδιάλειπτη θεατρική του παρουσία στην επαρχία, αναλαμβάνει την διεύθυνση του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Ρούμελης, το οποίο γονιμοποιεί με την δημιουργία, εντόπιας Δραματικής Σχολής.
 Τα τελευταία χρόνια ο μεγάλος μας ηθοποιός, που εν τω μεταξύ έχει αποτυπώσει το λυρικό του κραδασμό και στο πεδίο της συγγραφής, διοργανώνει υψηλού πολιτισμικού ήθους λυρικές εκδηλώσεις όπως βραδιές ποίησης, αναγνώσεις – κριτικό σχολιασμό σπουδαίων κειμένων της ελληνικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ενώ από καιρού εις καιρόν, ανεβάζει και μερικές παραστάσεις εκλεκτικά, για το επιλεγμένο κοινό του, που με αγάπη προσκαλεί. Ο Βασίλης Μητσάκης, είναι παντρεμένος, με την ηθοποιό Αμαλία Γκίζα, αποτελώντας ένα αγαπημένο κοινωνικο-καλλιτεχνικό ζευγάρι. Το 2012 εξέδωσε το πρώτο μυθιστόρημα υπο τον αλληγορικό τίτλο «Τα παιδιά της Κατακόμβης» (εκδόσεις Σμίλη). Με το ευγενές καλλιτεχνικό του ήθος, την πλατιά δραματική - πολιτισμική του παιδεία, ο Βασίλης Μητσάκης, αποτελεί έναν από τους κορυφαίους μας ηθοποιούς – θεατρανθρώπους, για αυτό τον περιβάλλουμε με την αγάπη και τον σεβασμό μας !
Φιλμογραφία Η ώρα του λύκου (1979) Η δαιμονισμένη (1975) Οκέι, φίλε (1974) Σεξομανία (1974) Το σφάλμα (1974) Στα δίχτυα της αράχνης (1973) Η Αλίκη δικτάτωρ (1972) Μπουμ Ταραταζούμ (1972) Ναι μεν, αλλά... (1972) Οι σατανάδες της νύχτας (1972) Σουλιώτες (1972) Ως την τελευταία στιγμή (1972) Η κόρη του ήλιου (1971) Δώστε τα χέρια (1971) Ολοκαύτωμα (1971) Παπαφλέσσας / Η μεγάλη στιγμή του '21 (1971) Πυρετός στην άσφαλτο (1967) Μέχρι το πλοίο (1966)
Μαγνητοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει: Ένας απρόσκλητος μουσαφίρης 1979 ΕΡΤ Ότι φάμε κι ότι πιούμε 1987 ΕΡΤ Απροσάρμοστοι γονείς 1979 ΥΕΝΕΔ Βάρκα δίχως ψαρά 1977 ΕΡΤ Ενοικιάζεται δωμάτιον μετ' επίπλων (1977) ΕΡΤ Επιστροφή στην ευτυχία 1977 ΥΕΝΕΔ Ερημιά 1976 ΕΡΤ Η Μαριμπέλ και η παράξενη οικογένεια 1977 ΕΡΤ Η δεσποινίς ντετέκτιβ 1973 ΥΕΝΕΔ Η ηδονή της τιμιότητος 1976 ΕΡΤ Καληνύχτα Καρολίνα 1979 ΥΕΝΕΔ Λεντς 1981 ΕΡΤ Λευκή κηλίδα 1980 ΕΡΤ Ο κύριος με τα παρδαλά (1980) 1980 ΥΕΝΕΔ Πανώρια 1979 ΕΡΤ Πριν απ' το ηλιοβασίλεμα 1979 ΕΡΤ Ράφτης κυριών 1979 ΕΡΤ Τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ 1979 ΥΕΝΕΔ Το δίλημμα (1977) ΥΕΝΕΔ Το επάγγελμα της κυρίας Γουώρεν 1977 ΕΡΤ Το μεγάλο παιχνίδι (1977) ΥΕΝΕΔ Το χτες δεν γυρίζει ξανά 1977 ΥΕΝΕΔ Χάρτινο φεγγάρι 1978 ΕΡΤ
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 19 July 2020 | 9:10 pm
Η εμπνευσμένη μας πρωταγωνίστρια, Αφροδίτη Γρηγοριάδου !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Προικοδοτημένη με βαθύ λυρικό κύτταρο, σπουδαία εξωτερική εμφάνιση και ακόρεστη δίψα για τα θέατρο η Αφροδίτη Γρηγοριάδου, διήνυσε μια μακρά και επιτυχημένη πορεία στο σανίδι, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Σημειώνοντας εμφατικά την μοναδική παρουσία στης στο ραδιόφωνο, στην περίφημη εκπομπή – που άδειαζε με την δημοφιλία της τους δρόμους της Αθήνας – «Το σπίτι των ανέμων», ως ντεντέκτιβ «Τζιοβάννα Δεπάστα», πλάι στον ραδιοφωνικό, αλλά και φυσικό σύζυγό της, επίσης σπουδαίο ηθοποιό, Βύρωνα Πάλλη – Ορέστη Λαμπίρη. Η Αφροδίτη Γρηγοριάδου είδε το φως της ζωής στις 29 Δεκεμβρίου 1938 στην Σεβαστούπολη της Ρωσίας. Και αργότερα εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Ελλάδα.
 Μετά την αποπεράτωση των γυμνασιακών της σπουδών και θέλοντας να γίνει θεατρίνα, συμμετέχει κρυφά σε έναν διαγωνισμό ενός περιοδικού, για την επιλογή μιας κοπέλας, που θα πρωταγωνιστούσε στην ταινία «Το εισπρακτοράκι». Κερδίζει τον διαγωνισμό και πρωταγωνιστώντας στην ταινία το 1958, εισπράττει αμέσως την δημόσια αναγνώριση. Είναι μια κομβική στιγμή στην καλλιτεχνική της σταδιοδρομία, που κατ΄ουσίαν της ανοίγει τις μεγάλες πόρτες του θεάτρου. Επακολουθούν οι εξετάσεις της στο Εθνικό Θέατρο, αλλά και στην Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη, επιτυγχάνοντας και στις δυο. Μάλιστα στου Ροντήρη, θα κερδίσει και υποτροφία. Αλλά τελικά θα επιλέξει την Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία θα αποφοιτήσει το 1962. Και έκτοτε ξεκινά η μακρά και επιτυχημένη καλλιτεχνική της σταδιοδρομία.
 Πρόβα τζενεραλε θα κάνει στο θέατρο το 1962, με την παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζου-με», με το σχήμα του Δημήτρη Μυράτ. Θα επακολουθήσει μια μακρά αλυσίδα θεατρικών συμμετοχών, με όλους τους κορυφαίους σκηνοθέτες της θεατρικής μας σκηνής, μέσα από την οποία ξεδιπλώνει το βαθύ λυρικό της κύτταρο, γεγονός που εξακοντίζει την δημοτικότητά της στο ευρύ κοινό. Συνεργάστηκε έτσι με τους : Αλέξη Μινωτή, Δημήτρη Χόρν, Μίνω Βολανάκη, Δημήτρη Μυράτ, Τάκη Βουτέρη, Ζύλ Ντασσέν, Frank Hauser, Σπύρο Α.Ευαγγελάτο, Γιούρι Λιουμπίμοφ, Γιώργο Μιχαηλίδη, Γιώργο Μεσσάλα, Γιάννη Ιορδανίδη, Ρέϊνα Εσκενάζυ Στέφανο Ληναίο, κ.α. Και υποδύθηκε μεγάλους ρόλους κορυφαίων συγγρα-φέων του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου, όπως : Πιραντέλλο, Ίψεν, Τ.Ουίλλιαμς , Ζιροντού, Στρίντμπεργκ, Α.Μίλλερ, Σ.Μώμ, Τσέχωφ, Ντε Φίλιππο, Αισχύλο Θεοτοκά, Βερναδάκη, κ.α. Και βεβαίως κλασικές ελληνικές κωμωδίες. Εν συνεχεία ίδρυσε θεατρικό σχήμα με τον σύζυγό της και θεατρικό της παρτενέρ Βύρωνα Πάλλη και περιόδευσαν στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αυστραλία, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.
Αλλά την εύκρατη θεατρική διαδρομή της μεγάλης μας ντίβας, συνοδεύει και η καταλυτική της παρουσία στο ραδιόφωνο, που έκανε στην κυριολεξία με τον άνδρα της Βύρωνα Πάλλη θραύση, με την θρυλική τους εκπομπή «Το σπίτι των ανέμων», έντεκα συναπτά έτη. Για να έλθουν και οι συμμετοχές της στην μεγάλη και την μικρή μας οθόνη. Πρωταγωνίστησε σε αρκετές ελληνικές ταινίες, συνεργαζόμενη με μεγάλους μας σκηνοθέτες όπως οι : Μιχάλης Κακογιάννης, Γιάννης Δαλιανίδης, Μιχάλης Γρηγορίου, Ερρίκος Ανδρέου κ.α. Ενώ υψηλού δραματικού ήθους ήταν και οι συμμετοχές της, στην τηλεόραση σε μεγάλες παραγωγές που γνώρισαν την καθολική αναγνώριση του κοινού, των Γιώργου Μιχαηλίδη, Κ. Κουτσομύτη, Αντώνη Τέμπου κ.α. Από τις μεγάλες επίσης κινηματογραφικές στιγμές της μεγάλης μας ηθοποιού, οι συμμετοχές της για την αμερικάνικη τηλεόραση για τις θεατρικές μεταφορές των παραστάσεων «Εκάβη» και «Προμηθέας Δεσμώτης», πλάι στα ιερά τέρατα της τέχνης μας Κατίνα Παξινού και Αλέξη Μινωτή.
 Η Αφροδίτη Γρηγοριάδου για την πολυσχιδή της παρουσία στο φάσμα του θεάτρου και του κινηματογράφου έλαβε τιμητικές διακρίσεις από διάφορους φορείς. Τιμήθηκε έτσι από τον Δήμο Νικαίας για την ερμηνεία της την παράσταση «Μετά το πανηγύρι», σε σκηνοθεσία Frank Hauzer, με το βραβείο Β΄ γυναικείου ρόλου, για την συμμετοχή της, στο σπουδαίο σήριαλ εποχής «Η αγάπη άργησε μια μέρα» του Κώστα Κουτσομύτη, όπως και με άλλες θεατρικές τιμές. Παράλληλα με τις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες, η Αφροδίτη Γρηγοριά-δου δίδαξε για έξι χρόνια στην Σχολή Θεάτρου «Θεμέλιο» του Νίκου Βασταρδή. Σ ότι αφορά την προσωπική της ζωή απέκτησε από τον πρώτο της γάμο, μια κόρη την ηθοποιό Κοραλία Καράντη και στον δεύτερο γάμο της παντρεύτηκε τον ηθοποιό και καλλιτεχνικό παρτενέρ της Βύρωνα Πάλλη, που αποτέλεσαν ένα αχώριστο δίδυμο. Με το ήθος της και την πλατιά δραματική της σταδιοδρομία, η Αφροδίτη Γρηγοριάδου, αποτέλεσε μια από τις μεγάλες ντίβες του θεάτρου και του κινηματογράφου μας. Για αυτό και το καλλιτεχνικό μας κοινό, την περιέβαλλε με βαθιάν αγάπη και τιμή ! Έφυγε από τη ζωή στις 2 Ιουλίου 2020, σε πάνδημη θλίψη.
Θέατρο Απόψε αυτοσχεδιάζουμε Απόψε αυτοσχεδιάζουμε (1962) Μια λαμπερή μέρα (1970) Οντίν Κληρονόμος Σαμπρίνα Λεωφορείο ο πόθος Θεατρίνα Καρέ της ντάμας Εκάβη Προμηθέας δεσμώτης Χίτ Βυσσινόκηπος (1974) Το παιχνίδι της τρέλλας και της φρονιμάδας (1981) Δώσε Θεοδόση...δώσε (1982) Μαρία Δοξαπατρή Ευμενίδες (1986) Εμπρός μαρς-άρω (1988) Ακρότητες Μετά το πανηγύρι (1992) Ο γλάρος (1993-95) Χάρολντ και Μώντ (1995) Εκατομμυριούχοι της Νάπολης (1997) Σολίστες για πρωταγωνιστές (2000) Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία ,(2003-04) Η ζωή είναι ωραία Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά (2005) Δύσκολες νύχτες (2005) Κοπεγχάγη Ήταν όλοι τους παιδιά μου (2006-08) Ο θάνατος του εμποράκου (2008-09) Το ημερολόγιο της Άννας Φράνκ (2010) Δεν θυμάμαι τίποτα
Κινηματογράφος Το εισπρακτοράκι (1958) Ηλέκτρα (1962) Ο θάνατος του παλληκαριού (1962) Εγωισμός (1964) Είμαι μια δυστυχισμένη (1964) Ευχή και κατάρα (1964) Βάνα (1965) Η φωνή μιας αθώας (1965) Το λάθος (1965) Όταν σημάνουν οι καμπάνες (1965) Έχω δικαίωμα να σ'αγαπώ (1966) Ο άνθρωπος που γύρισε από τον πόνο (1966) Ο κατατρεγμένος (1966) Μιράντα, αγάπη μου (1966) Δακρυσμένα μάτια (1967) Ο Λαμπίρης εναντίον των παρανόμων (1967) Θύελλα στο σπίτι των ανέμων (1967) Η καρδιά ενός αλήτη (1968) Η ζωή ενός ανθρώπου (1968) Ποτέ δεν είναι αργά (1968)
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 13 July 2020 | 12:08 am
Βιβλιοπαρουσίαση«Εννέα μικρές ιστορίες για το φως και το σκοτάδι» Μαριέττα Πεπελάση  Με μια καλαίσθητη και εμπνευσμένη ποιητική συλλογή, που επιγράφεται «Εννέα μικρές ιστορίες για το φως και το σκοτάδι», μας καταθέτει η οιστρηλατημένη και πολύπλαγκτη καλλιτεχνικά δημιουργός Μαριέττα Πεπελάση, την καινούρια μαρτυρία της, στο φάσμα της ποιητικής δημιουργίας. Πρόκειται για εννέα αισθαντικά άμετρα ποιήματα, διάστικτα από υψηλής ηθικής εμπνοής εικόνες, που αποτυπώνουν την αγωνία της ποιήτριας, για τον χαρακτήρα των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και την βάσανο μέσα στην οποία διέρχονται οι μεγάλες κλασικές αξίες της ζωής. Η αγάπη, ο έρωτας, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η ακεραιότητα, η ειρήνη και η συνεργασία των ανθρώπων. Ενώ με την ενάρετη ποιητική γραφίδα της, η ποιήτρια αναδεικνύει και την αντίστιξη των ειδεχθών αισθημάτων, που έχουν καταβάλει σαν πνιγηρό νέφος, τις σύγχρονες κοινωνίες. Την ιδιοτέλεια, την επιθετικότητα, την βία, το μίσος, την φιλαυτία, την εκμετάλλευση, έως και αυτή την κατάρα του πολέμου. Η ποίηση της ενάρετης Μαριέττας Πεπελάση, ξεπηδά από τα έγκατα της ψυχής της, σαν ένας ατιθάσευτος ηθικός πίδακας και αναδεικνύει μια τίμια και γρηγορούσα συνείδηση, που παλεύει με αξιοπρέπεια και διακριτικά, αντίπερα στους σκληρούς και αναθεωρητικούς καιρούς μας, του πυρός και του σιδήρου, για να αναδείξει το φως, την ομορφιά, την αρετή και την δημιουργία. Αλλά και τις ειδεχθείς όψεις της ανθρώπινης ψυχής, που σκιάζουν σήμερα τις κοινωνίες παγκοσμίως.
 Η δημιουργός αντλεί τις παραστατικές εικόνες της, επάνω στις οποίες δομεί με την ευαίσθητη και τίμια ψυχή της, τα διαχρονικά αξιακά μηνύματα της ανθρώπινης ζωής, είτε από τον κοινωνικό μας διάκοσμο, είτε από τον σουρεαλισμό του υποσυνειδήτου. Και κατορθώνει μέσα από τις αντιθέσεις της, να μας στείλει ένα μεγάλο μήνυμα αγάπης και νίκης της ηθικής υπόστασης του ανθρώπου, απέναντι στις παραμορφωτικές στρεβλώσεις που δημιουργεί, το σκοτάδι, ο φόβος, η βία, η απομόνωση και η κάθε παθογενής αντίληψη της ζωής. Και εδώ πρέπει να εστιάσουμε την επιτυχία της ποιήτριας, που επιτυγχάνει με την ενάρετη και καθάρια ποίησή της, να μας προσανατολίσει σε υψηλές ηθικές σφαίρες και να μας αποστείλει ένα βαθύτατο παιδευτικό μήνυμα, ανθρωπιάς, ειρήνης, αλληλεγγύης, δημιουργίας και ανθρώπινης φιλότητας. Σε ότι αφορά την τεχνική υφή της ποιητικής συλλογής, είναι ευρύχωρη, διάπλατη, χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη, ενώ πάντα διακρίνεται για την ευμελή και διάστικτη από βαθιά ηθική επεξεργασία, γραφίδα της. Οι «Εννέα μικρές ιστορίες για το φως και το σκοτάδι», αποτελούν μια ακόμα εξαίρετη συλλογή στην μακρά και πολυδύναμη ποιητική δημιουργία της αγαπημένης μας Μαριέττα Πεπελάση, που μέσα από την ποίηση, την ζωγραφική και την μουσική σύνθεση, σκορπά την ψυχή της, στα δύσβατα και γοητευτικά μονοπάτια της τέχνης. Αισθητικά άψογη είναι και η έκδοση από τον «Ιανό», που πάντα μας προσφέρει εμπνευσμένες και καλοφρόντιστες εκδόσεις. Καλοτάξιδη να είναι Μαριέττα μου και αυτή σου η ποιητική δημιουργία, που μας δροσίζει ηθικά και υπομνίζει δραματικά, την ανάγκη επιστροφής στις ηθικές μας ρίζες και να συνεχίσεις απρόσκοπτα , την άξια και εμπνευσμένη σου καλλιτεχνική παραγωγή.
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 5-7-2020 Δημοσιεύθηκε στις 5 July 2020 | 9:13 pm
Η αισθαντική μας μούσα, Φλωρέττα Ζάννα !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Με την ανεκλάλητη ομορφιά της, που προσιδίαζε σε ιέρεια αρχαίας τραγωδίας, το βαθύ λυρικό της κύτταρο και την μεγάλη της αγάπη για την δραματική τέχνη, κατήγε μια ευπρόσωπη και επιτυχημένη παρουσία στο θέατρο και τον κινηματογράφο η Φλωρέττα Ζάννα. Η υποκριτική της ανέδυε ένα μοναδικό άρωμα ηθικής ευγένειας, απροκατάληπτης αρχοντιάς, κοινωνικής εντιμότητας και καλοσύνης και με αυτά τα στοιχεία την αγαπήσαμε και την αγαπούμε για πάντα. Εξάλλου άσβεστες θα μείνουν από την μνήμη μας, οι έξοχες λυρικές της παρουσίες της στις ταινίες : 1965 «Κατηγορώ τους ανθρώπους», 1966 «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» 1966 κ.α.
Η Φλωρέττα Ζάννα είδε το φως της ζωής στις 25 Αυγούστου 1936, στον Άγιο Νικόλαο Μεσσηνίας και το φυσικό της όνομα ήταν Ανθή – Φλώρα Στυλιανέα. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές της σπουδές και με ξεχωριστή έφεση και αγάπη για την δραματική τέχνη, ακολούθησε σπουδές υποκριτικής, στην Δραματική Σχολή Μιχαηλίδη. Και πρίν ακόμα αποπερατώσεις τις σπουδές της, έκανε την πρωτόλεια εμφάνισή της στο  θέατρο, ως μέλος Χορού αρχαίου δράματος, στην επική παράταση «Ιππόλυτος» του μεγάλου δασκάλου Δημήτρη Ροντήρη, με το Εθνικό Θέατρο, αλλά και στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου. Μάλιστα στο χορό έπαιζαν ως φοιτήτριες επίσης, αλλά της Δραματικής Σχολής του Εθνικού, οι Μαίρη Χρονοπούλου και Μάρω Κοντού. Η Φλωρέττα Ζάννα έμεινε στις τάξεις του Εθνικού έως και το 1958. Και την περίοδο 1960-61 έπαιξε με το σχήμα του Μίμη Φωτόπουλου, στην παράταση «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» του Σωτήρη Πατατζή. Επακολούθησαν οι ερμηνείες : «Ο Φανούρης και το σόι του» των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου, «Έξω οι κλέφτες» του Σ. φωτιάδη κ.α. Την περίοδο 1962-63 έπαιξε στον θίασο του Δ. Μυράτ, στην παράσταση «Η Πικραγαπημένη» του Ιάκωβου Μπενεβέντε. Για να επακολουθήσει η πρωταγωνιστική της συμμετοχή το 1965, στην παράσταση «Έκτο πάτωμα» με το σχήμα του Ντίνου Ηλιόπουλου, αλλά στην παράσταση «Πάρτι για Νέους» των Τσιφόρου – Βασιλειάδη, αλλά και στην «Υπουργός περιοδεύει» των Ενέκ- Βεμπέρ, με το σχήμα του Μίμη Φωτόπουλου. Το διάστημα 1965-66 η πανέμορφη ηθοποιός μας θα εγκαινιάσει μια νέα συνεργασία, με το σχήμα του Γιώργου Παππά, στις παραστάσεις « Ο Τρίτος Μάρτυς» (Ν. Ντοέν), «Τρείς άγγελοι» (Α.Ισόν) και «Τον καιρό τη Ειρήνης» του Αλέκου Γαλανού. Για να επακολουθήσουν και άλλες εξίσου σημαντικές ερμηνείες της, στο παλκσένικο, όπως οι : «Ορέστεια», «Οιδίποδας Τύραννος», «Μήδεια», Άμλετ», «Νεράιδα» κλπ.
Σημαντική ωστόσο ήταν η παρουσία της αγαπημένης μας ηθοποιού όπως προαναφέραμε και στο σελιλόνιντ, με εμπνευσμένες συμμετοχές, που την έκαναν να την αγαπήσουμε βαθιά και της εξακτίνωσαν το καλλιτεχνικό της κύρος. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις : 1959 «Αμαρυλλίς», 1962 «Όταν λείπει η γάτα!», 1963 «Αμόκ» 1964, «Ο τελευταίος πειρασμός», 1966 «Οι κυρίες της αυλής» και 1968 «Η αρχόντισσα κι ο αλήτης». Ειδικότερα στην κωμωδία μας «Η αρχόντισσα και ο αλήτης», όπου μαζί με το εθνικό μας δίδυμο Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρη Παμαμιχαήλ, μας βγάζει μια άφατη γλυκύτητα και ανεπιτήδευτη ομορφιά.
 Στην προσωπική της ζωή η Φλωρέττα Ζάννα, είχε παντρευτεί στον δεύτερο γάμο του, τον μεγάλο μας σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο – που υπέγραψε μερικά από τα αριστουργήματα ρου ελληνικού κινηματογράφου όπως «Κοντσέρτο για πολυβόλα» κ.α. - και απέκτησε μαζί του μια κόρη την Μυρτώ. Επίσης είχε ως κουμπάρα βαφτίσει την δεύτερη κόρη του Ντίνου Ηλιόπουλου, Χίλντα. Παραδόξως και ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καλλιτεχνικής της παρουσίας, η Φλωρέττα Ζάννα αποφάσισε να αποσυρθεί από την καλλιτεχνική μας σκηνή, ανοίγοντας μια μπουτίκ γυναικείων ρούχων στο Κολωνάκι. Έκτοτε απολάμβανε την ηθική ευτυχία της οικογενειακής της θαλπωρής, με τον αγαπημένο της σύζυγο Ντίνο Δημόπουλο, έως και τον θάνατό του, το 2003. Μοίρα τραγική η αγαπημένη μας ηθοποιός, στις 13 Φεβρουαρίου 2019, προσβεβλημένη από πνευμονικό οίδημα, έφυγε από την ζωή, για να μείνει αναλλοίωτο ωστόσο για πάντα στις καρδιές μας, το ευγενές και εμπνευσμένο της, καλλιτεχνικό σήμα !
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 4 July 2020 | 9:56 pm
Η αισθαντική πρωταγωνίστριά μας, Αλεξάνδρα Λαδικού !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Με την προικοδοσία μας μοναδικής φυσικής ομορφιάς, ανεακλάλητη αγάπη για το θέατρο, αλλά και μια πλατιά θεατρική παιδεία, που έχτισε βήμα-βήμα, πορεύτηκε στα μονοπάτια της τέχνης η σπουδαία μας ντίβα Αλεξάνδρα Λαδικού, μας κατέλειπε υψηλές δραματικές ερμηνείες και αναγορεύτηκε στις μεγάλες κυρίες του ελληνικού θεάτρου. Η βορειοελλάδίτισσα ηθοποιός είδε το φως της ζωής στις 26 Ιανουαρίου του 1933 στην Καβάλα. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές της σπουδές, συμμετείχε στα καλλιστεία κερδίζοντας τον επίζηλο τίτλο της Β΄ Μις Ελλάς, αλλά και της Αναπληρωματικής Μις Κόσμος, το ίδιο έτος στο Λονδίνο, έπαθλα που της άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες για τον χώρο του θεάματος. Αγαπώντας όμως το θέατρο γράφτηκε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και από εκεί σφυρηλάτησε μια δυνατή δραματική παιδεία, που αποτέλεσε το διαβατήριο στο φάσμα της τέχνης.
Με την αποφοίτησή της από το Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, έκανε πρόβα τζενεράλε στο παλκοσένικο, με την παράσταση «Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλη, στο ομώνυμο θέατρο του Καρόλου Κούν. Στην συνέχεια ανέπτυξε συνεργασία με το «Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, τα σχήματα των Πέτρου  Φυσσούν, Γιάννη Φέρτη – Ξένιας Καλογεροπούλου, αλλά και με τους σκηνοθέτες Πέλο Κατσέλη, Ντίνο Δημόπουλο, Μήτσο Λυγίζο κ.α. Πρωταγωνίστησε σε αμέτρητες παραστάσεις του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου και έδωσε μοναδικές λυρικές ερμηνείες, που της χάρισαν την καθολική καταξίωση του θεατρόφιλου κοινού. Ενδεικτικά μνημονεύουμε τις παραστάσεις : «Eλ Γκρέκο», «Στέλλα Bιολάντη», «Kόκκινα φανάρια», «Η μικρή μας πόλη», «Λεωφορείο ο πόθος», «Μαίρη-Μαίρη», «Ένας ιππότης για τη Bασούλα», «Βασιλιάς Ληρ», «Το σπίτι της Mπερνάρντα Άλμπα», «Ιούλιος Καίσαρ», «Οι ξεριζωμένοι», «Χάρτινα λουλούδια», «Βρικόλακες», «Γλάρος» κ.α. Αλλά επίσης καταλυτικό ήταν το πέρασμά της και στην μεγάλη μας οθόνη, στην οποία άφησε ανεξάλειπτο το σπουδαίο δραματικό της σήμα. Συμπρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική της παρουσία με όλους σχεδόν τους μεγάλους μας ηθοποιούς, όπως Μάνο,  Κατράκη, Νίκο Κούρκουλο, Δέσπω Διαμαντίδου, Γιώργο Φούντα, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Μαίρη Χρονοπούλου, Πέτρο Φυσσούν κ.α. και μας φανέρωσε σπουδαίες ερμηνείες. Από τις χαρακτηριστικότερες ταινίες της, τα επικά «Κόκκινα Φανάρια» (1963) του Βασίλη Γεωργιάδη, όπου ερωτευμένη ως «Άννα» με τον Μάνο Κατράκη – «Καπετάν Νικόλα», κρατάει επτασφράγιστο το μυστικό ενός παιδιού, το οποίο μόνη της σπουδάζει, για να πνιγεί ο αγαπημένος της και να μας δώσει μοναδικές δραματικές νότες, «Το Ρεμάλι της Φωκίονος Νέγρη» σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιαννη (1965), που ως «Μαίρη» πανέμορφη ορφανή αρχοντοπούλα, ερωτεύεται παράφορα τον «Αλέκο» - Άλκης Γιαννακάς, ένα πρωτοπαλίκαρο του υποκόσμου, χαρτοπαίχτη και πρώην πυγμάχο, αναδύοντας με μοναδικό τρόπο, το άρωμα ενός φλογερού έρωτα και πολλές άλλες ακόμα ταινίες μας, που είχαν την σφραγίδα της μεγάλης μας ντίβας ! Για να έχει και στην μικρή μας οθόνη η πανέμορφη Αλεξάνδρα Λαδικού, πολύ σημαντικές παρουσίες, που της πρόσφεραν και από αυτή την έπαλξη, την καθολική αναγνώριση του κοινού. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις : 1973 «Στα δίχτυα του τρόμου», 1975 «Ο βασιλιάς και το άγαλμα», 1976 «Λέσχη μυστηρίου», 1983 «Αρχαία σκουριά», 1987 «Μάγισσες», 1990 «Η Αλτάνα της Πάργας», 1995 «Ανατομία ενός εγκλήματος» κ.α.
 Την χρονική περίοδο 1996 – 2010, η Αλεξάνδρα Λαδικού, δίδασκε δραματική τέχνη, έχοντας αναλάβει και την διεύθυνση της Δραματικής Σχολής του Διομήδη Φωτιάδη, δίνοντας το στίγμα της και ως δασκάλα της θεατρικής τέχνης. Τα τελευταία χρόνια ανέβασε παραστάσεις με το δικό τη θεατρικό σχήμα, ενώ συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ). Για την πολυεπίπεδη προσφορά της στο φάσμα της τέχνης, η μεγάλη μας ηθοποιός βραβεύτηκε με το «Έπαθλο Κυβέλη» τον Μάρτιο του 1999, από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικό Μουσείο. Τέλος να σημειώσουμε ένα σύντομο πέρασμα της μεγάλης μας ντίβας και τις επάλξεις της πολιτικής στις Ευρωεκλογές του 2014,ως υποψήφια Ευρωβουλευτής του ΕΠΑΜ, του Δημήτρη Καζάκη.
Με την καλλιτεχνική της πολυμέρεια και το σπουδαίο της λυρικό κύτταρο, η Αλεξάνδρα Λαδικού, έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο της ντίβας του θεάτρου και του κινηματογράφου μας. Για αυτό και την περιβάλλουμε όλοι, με την αγάπη και τον σεβασμό μας !
Θέατρο
(1950), "Τρωάδες" του Ευριπίδη Η Aυλή των θαυμάτων Θείος Bάνιας H άνοδος και η πτώση του Aρτούρο Oύι Το παιχνίδι των ρόλων του Πιραντέλο Αντόνιο ή το μήνυμα Το θέμα της ημέρας Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές Φώτο φίνις Eλ Γκρέκο Στέλλα Bιολάντη Kόκκινα φανάρια Εμείς, αυτοί και οι άλλοι Η μικρή μας πόλη Ερωτική αναρχία O αντιπρόσωπος Xαίρε Λουίζα Καλλιπάτειρα Λεωφορείο ο πόθος H κόμισσα της φάμπρικας Μαίρη-Μαίρη Ένας ιππότης για τη Bασούλα O φάκελος Ατμόπλοιο Tζόαν Nτάνβερνς Ένας πρίγκιπας για μένα Σιρανό ντε Mπερζεράκ Βασιλιάς Ληρ Το σπίτι της Mπερνάρντα Άλμπα Ιούλιος Καίσαρ Οι ξεριζωμένοι Στη γέφυρα του Λουλέ Mπουργκάζ Zωρζ Nταντέν Όλα στην κήπο Χάρτινα λουλούδια Βρικόλακες Γλάρος Ένας μήνας στην εξοχή Το παιχνίδι των ρόλων H σιωπή της Άλκηστης Ελένη (τραγωδία) Xάρολντ και Mωντ H τρελή του Σαγιώ Ο σοβαρός Ερνέστος Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα
Φιλμογραφία
1962 Οι Υπερήφανοι, Ποτέ δεν σε Ξέχασα, Τα Χριστούγεννα του Αλήτη 1963 Τα κόκκινα Φανάρια 1964 Μονεμβασιά, Η Κύπρος στις Φλόγες 1965 Το Μπλόκο, Οι Νέοι θέλουν να ζήσουν, Το Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη 1966 Η Αχάριστη, Δάφνις και Χλόη, Εμείς οι Αμαρτωλοί, Δεν είμαι ατιμασμένη, Ο Γυρισμός του Στρατιώτη 1967 Χώμα και Αίμα, Αν όλες οι Γυναίκες, 1968 Λάουρα, Παρένθεση 1970 Όμορφες Μέρες, Ο μεγάλος Ένοχος, Δεν υπάρχουν Λιποτάκτες 1975 Στα Δίκτυα του Τρόμου 1994 Ο Δραπέτης του Φεγγαριού 1998 Μια Αιωνιότητα και μια μέρα *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 20 June 2020 | 9:08 pm
Ο έξοχος πρωταγωνιστής μας, Σπύρος Κωνσταντόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Πολυεδρική φυσιογνωμία στο φάσμα της τέχνης, ο εμπνευσμένος μας ηθοποιός Σπύρος Κωνσταντόπουλος, αποτύπωσε αδρά το στίγμα του στο θεατρικό μας σανίδι, τον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και την μικρή οθόνη. Με υψηλό λυρικό κύτταρο, πλατιά και βαθιά δραματική παιδεία και ένα εντελώς προσωπικό χρώμα, που έδιναν ειδικό βάρος στις ερμηνείες του και τον καθιστούσαν έναν από τους εκλεκτούς της δραματικής μας τέχνης. Για τούτο και αγαπήθηκε πλατιά και από τους θεατρόφιλους και από τους σινεφίλ ο μεγάλος μας ηθοποιός και όλα τα εμπνευσμένα καλλιτεχνικά του βήματα, τα κατευόδωνε η επιδοκιμασία του κόσμου. Θυμίζουμε εδώ την εξαιρετική συμμετοχή του στην δραματική ταινία «Κατάχρηση εξουσίας» (1971) σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσιώλη, με συμπρωταγω-νιστές τους μεγάλους μας ηθοποιούς Μάνο Κατράκη, Νίκο Κούρκουλο και Μπέτυ Αρβανίτη, όπου υποδύεται με αριστοτεχνικό τρόπο, έναν γιατρό αναμεμιγμένο σε κύκλωμα ναρκωτικών, ο οποίος προσπαθούσε να χειραγωγήσει με ενέσεις μορφίνης, τον αστυνομικό της δίωξης ναρκωτικών Νίκο Κούρκουλο ! Μια αριστουργηματική ερμηνεία, που ανεδείκνυε το μεγάλο δραματικό ύψος του Σπύρου Κωνσταντόπουλου. Αλλά εξίσου σπουδαία υπήρξε η υποκριτική δεινότητα του Σπύρου Κωνσταντόπουλου και στο φάσμα της κωμωδίας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τον «Παπατρέχα» (1966) του Ερρίκου Θαλασσινού, όπου υποδύεται τον κουρέα - έναν από τους γαμπρούς των επτά ανύπαντρων αδελφών του αεικίνητου Θανάση Βέγγου.
 Ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος είδε το φως της ζωής στην Αθήνα το 1925. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές του σπουδές, γράφτηκε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του μεγάλου μας θεατρανθρώπου Καρόλου Κούν, στο οποίο και επανέκαμψε αργότερα, για να υποδυθεί μεγάλους ρόλους του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου. Με την αποφοίτησή του συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους θιάσους της εποχής και σε περίσεπτες παραστάσεις του δραματολογίου. Αναφέρουμε τις συνεργασίες του με τα σχήματα, του Αλέξη Δαμιανού, του «Ελληνικού Θεάτρου» του Μάνου Κατράκη, των Βασίλη Διαμαντόπουλου – Μαρίας Αλκαίου. Συνάμα συνεργάστηκε με τον Νίκο Κούρκουλο, με τον Ζύλ Ντασέν και την Μελίνα Μερκούρη στην «Όπερα της πεντάρας», όπου υποδύονταν τον κύριο Πίτσαμ και ανέβηκε στο θέατρο «Κάππα» του Νίκου Κούρκουλου το 1975, ακόμα με την Τζένη Καρέζη, για να επανακάμψει την τριετία 1980-83 στο Θέατρο Τέχνης και πάλι. Την δεκαετία 1983-1993 ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και τιμήθηκε με το Βραβείο Κούν, για την σπουδαία ερμηνεία του, στην παράσταση «Περιποιη-τής φυτών» του Παύλου Μάτεσι. Και επακολούθησε η συνεργασία του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Ωραία μου Κυρία». Την περίοδο 1994-1996 ο μεγάλος μας ηθοποιός συνεργάστηκε με το σχήμα του Γιώργου Κιμούλη και συμμετείχε στις παραστάσεις «Μάκβεθ», «Ιβάνωφ» και «Επιθεωρητής».
 Παράλληλα όμως με το παλκοσένικο, ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος ανέπτυξε την δραματική του παρουσία και στο σελιλόιντ, με υψηλού λυρικού ήθους συμμετοχές, συμπρωταγων-ιστώντας με όλα τα ιερά τέρατα του ελληνικού κινηματογράφου, που εξακόντισαν την αναγνωρισιμότητά του στο ευρύ κοινό της μεγάλης μας οθόνης. Όπως τους Νίκο Κούρκου-λο, Κώστα Καζάκο, Ζωή Λάσκαρη, Τζένη Καρέζη, Μαίρη Χρονοπούλου, Ντίνο Ηλιόπουλο, Θανάση Βέγγο, Κώστα Χατζηχρήστο, Κώστα Βουτσά, Μάρθα Καραγιάννη, Λαυρέντη Διανέλλο, Σπύρο Καλογήρου κ.α. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις ταινίες του : 1960 «Λύτρωσέ με, αγάπη μου», 1964 «Οι κληρονόμοι», 1966 «Στεφανία», «Ο παπατρέχας», 1967 «Πυρετός της ασφάλτου», 1968 «Το κανόνι και τ' αηδόνι», «Η λεωφόρος του μίσους», 1971 «Ο αρχιψευταράς», «Κατάχρηση εξουσίας», 1972 «Λυσιστράτη», 1973 «Η Μαρία της σιωπής», 1980 «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο» κ.α.
 Αξιοσημείωτη ωστόσο υπήρξε η παρουσία του Σπύρου Κωνσταντόπουλου και στην μικρή μας οθόνη, σε σημαντικά σήριαλ των δεκαετιών ΄80 και ΄90. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις σειρές : 1976 «Εν Αθήναις», «Πικρά χαμόγελα», «Το λυκόφως μιας ζωής», 1980 «Οι άθλιοι των Αθηνών», 1981 «Τραγούδια της λευτεριάς», 1983 «Η αναδυομένη», «Τα αρραβωνιά-σματα», 1990 «Η θυσία», «Ζητώ γνωριμία», «Το καπλάνι της βιτρίνας», 1991 «Η δικαστίνα», «Οι δυο ορφανές», «Το κορίτσι από το ποτάμι» κ.α. Ο Σπύρος Κωνσταντόπου-λος είχε παντρευτεί την ηθοποιό Μαρία Ζαφειράκη και απέκτησαν έναν γιό. Στις 28 Μαρτίου 2007 σε ηλικία 82 ετών, ο εμπνευσμένος μας ηθοποιός έφυγε από τη ζωή, έχοντας διανύει με το ευγενές λυρικό του κύτταρο, μια σπουδαία διαδρομή στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο. Με την σεμνότητα και την καλλιτεχνική ευπρέπεια, να αποτελούν τα κεντρικά στοιχεία της πολύπλαγκτης καλλιτεχνικής του παρουσίας. Και με αυτά θα τον θυμόμαστε για πάντα !
Φιλμογραφία
1960 Λύτρωσέ με, αγάπη μου 1961 Διαβόλου κάλτσα 1963 Ο μπαμπάς μου κι εγώ 1964 Οι κληρονόμοι 1965 Ου κλέψεις, Υιέ μου.., υιέ μου, Τα δίχτυα της ντροπής, Άγγελοι χωρίς φτερά, Μπετόβεν και μπουζούκι 1966 Στεφανία, Ο παπατρέχας 1967 Πυρετός της ασφάλτου, Θύελλα στο σπίτι των ανέμων 1968 Ο τυχεράκιας, Το κανόνι και τ' αηδόνι, Η λεωφόρος του μίσους 1969 Ο μικρός δραπέτης 1970 Ένας Γερμανός στα Καλάβρυτα 1971 Ο αρχιψευταράς, Κατάχρηση εξουσίας 1972 Λυσιστράτη, Με φόβο και πάθος, Μπουμ ταρατατζούμ! 1973 Η Μαρία της σιωπής 1978 Η βαλίτσα του παπά 1980 Τώρα θέλω, τώρα, Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο 1986 Αντίστροφη πορεία 1987 Σ' αγαπάω, στο τιμόνι που κρατάω 2005 Μια υπέροχη μέρα
Θεατρικές Παραστάσεις
1959 Όταν γυρίζουν τα χελιδόνια 1961 Γαλιλαίος 1971 Ασπασία 1973 Το μεγάλο μας τσίρκο 1977 Πάπισσα Ιωάννα, Η Παναγία των δολλαρίων 1978 Πολίτες Β' Κατηγορίας 1994 Μάκβεθ 1995 Ιβάνωφ, Ο επιθεωρητής 1997 Προς Ελευσίνα 1998 Η μεγάλη μαγεία 1955/1956 Η αγριόπαπια 1957/1958 Η αυλή των θαυμάτων 1959/1960 Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια 1965/1966 Ο καπετάν Μιχάλης 1969/1970 Πάρτυ γενεθλίων 1983/1984 Η κασέτα 1996/1997 Φιλουμένα 1997/1998 Προς Ελευσίνα *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
Δημοσιεύθηκε στις 15 June 2020 | 7:32 pm
Ο απαράμιλλος «μεγαλομπακάλης» του κινηματογράφου μας, Κώστας Δούκας !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Πηγαίο ταλέντο ο Κώστας Δούκας στο φάσμα της κωμωδίας, αποτύπωσε αδρά τον ίσκιο του σε θρυλικές ταινίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας και καταγράφηκε στους μεγάλους της κωμικής μας τέχνης. Κόμιζε στην φαρέτρα του τα ευλογημένα σπέρματα και την ακόρεστη δίψα δημιουργίας του Μικρασιατικού ελληνισμού, αλλά και την αλύγιστη θέλησή του να πετύχει αντίπερα στους ριπτασμούς και της αντιξοότητες της ζωής. Μας κληροδότησε έτσι με το εμπνευσμένο του λυρικό κύτταρο, στην μεγάλη μας οθόνη, επικές ερμηνείες – έπαιξε σε 34 συνολικά ταινίες - ενώ σπουδαίος υπήρξε και στις οπερέτες και τις επιθεωρήσεις της μεσοπολεμικής και μεταπολεμικής μας περιόδου, ένεκα και της επίζηλης βραχνής του φωνής. Έστω και αν χρειάστηκε να φτάσει στα 68 του χρόνια τελικά, για να μας δώσει την κορυφαία του ερμηνεία, στην θρυλική κωμωδία μας «Της κακομοίρας» ή «Μπακαλόγατος», όπως είναι ευρύτερα πιο γνωστή.
Ο Κώστας Δούκας είδε το φως της ζωής το 1895 στην Σμύρνη. Μετά  το γυμνάσιο φοίτησε στην Εμπορική Σχολή και την δεκαετία του ΄20 αποφοίτησε από αυτήν, αποζητώντας δουλειά στον οικονομικό κλάδο. Θα πιάσει δουλειά σε μια τράπεζα, αλλά σύντομα το 1925 θα συνειδητοποιήσει πως η μεγάλη του αγάπη ήταν το θέατρο και δη η κωμωδία και έτσι θα παραιτηθεί, για να αναζητήσει το μέλλον του, στα μονοπάτια της τέχνης. Στρατηγική επιλογή, που απαιτούσε να βγεί από την βολή του και την ασφάλεια της επαγγελματικής του επιβίωσης, που ωστόσο τελικά, με τις υποκριτικές του επιδόσεις τον δικαίωσε στο έπακρο. Σε πρώτη φάση ακολουθεί τα «θεατρικά μπουλούκια» της εποχής, όπου κάνει και τα πρώτα του βήματα – η πρωτόλεια εμφάνισή του στο παλκοσένικο είναι στην ποιμενική «Γκόλφω», υποδυόμενος τον Κίτσο - και προσπαθεί να εμπεδωθεί σιγά-σιγά στο χώρο. Πραγματοποιεί μάλιστα και την πρώτη του συμμετοχή στον βουβό κινηματογράφο της εποχής. Αποκτά βασικά ερείσματα στην Αθήνα και από την δεκαετία του ΄40, συμμετέχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, με πιο χαρακτηριστική τις «Ακουαρέλλες» το 1943, για να επανακάμψει στον κινηματογράφο μετά τον βουβό το 1947, με την ταινία «Μαρίνα» του εμπνευσμένου Αλέκου Σακελλάριου. Αρχίζει έτσι να εξακτινώνεται το κύρος του στην κωμωδία και να εμπεδώνεται από το ευρύ κοινό, σαν ένας σπουδαίος «δευτερορολίστας».
 Και στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 έρχονται και οι μεγάλες του στιγμές που θα τον αποθεώσουν. Το 1957 παίζει μαζί με τον Μίμη Φωτόπουλο στην ταινία «Ο Φανούρης και το σόι του» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ιωανόπουλου και σενάριο του αξεπέραστου Αλέκου Σακελλάριου και πραγματώνει μια σημαντική ερμηνεία, αποδείχνοντας πόσο πολύ συμβατός ήταν, με τους μεγάλους μας ηθοποιούς της ελληνικής κωμωδίας. Τρία χρόνια αργότερα το 1960 εγκαινιάζει την συνεργασία του με τον άλλο ιερό τέρας της κωμωδίας μας, τον Κώστα Χατζηχρήστο, στην ταινία «Ο Θύμιος τα ΄χει τετρακόσια» (1960) του Γιώργου Τσαούλη και βγάζουν ένα έξοχο κωμικό αποτέλεσμα, που καταχειροκροτείται από το κοινό. Ήδη με τις εμπνευσμένες ατάκες του ο Κώστας Δούκας, που τις  περισσότερες φορές εκφεύγουν από το σενάριο και την σκηνοθεσία, συναρπάζει τον κόσμο και κερδίζει τις καρδιές του, θεωρώντας τον σύμφυτο με τις μεγάλες κωμικές ερμηνείες του Κώστα Χατζηχρήστου. Και το 1963 ήδη στα 68 χρόνια του σπουδαίου μας ηθοποιού, θα έλθει και η κορυφαία κωμική στιγμή του, στον περίφημο «Μπακαλόγατο» ή της «Κακομοίρας»(1963), σε σκηνοθεσία του αριστοτέχνη Ντίνου Κατσουρίδη, που στην κυριολεξία τον απογειώνει. Υποδύθηκε εκεί τον ερωτευμένο «Παντελής», που ερωτεύεται την φίλη της αγαπημένης του «Ζήκου» - Κώστα Χατζηχρήστου, «Φιφίκας» - «Λίτσα» - Ντίνα Τριάντη, αλλά και αρτη-ριοσκληρωτικό συνάμα μπακάλη και συνέθεσε στον ρόλο του βοηθού του «Ζήκου», ένα σωρό ατάκες, που έκαναν πάταγο ! Πάραυτα τόσο ο Παντελής αφεντικό του μπακάλι-κου, όσο και ο βοηθός του Ζήκος, θα μείνουν ρέστοι ! αφού η μεν «Φιφίκα» – Νέλλη Παππά, θα παντρευτεί τον αληθινό αγαπημένο της «Κιτσάρα» - Νίκο Ρίζο, καθώς εμπαίζει τον Ζήκο, ενώ και η Λίτσα, θα παντρευτεί τον «Αρύρη» - Θανάση Μυλωνά. Μέσα όμως από την στυφή γεύση του ανευόδωτου έρωτά τους, ο Παντελής και ο Ζήκος, μας σκορπούν ατελείωτες μερίδες γέλιου, οικοδομώντας, μια από τις καλύτερες κωμωδίες μας ! Το 1967 ο Κώστας Δούκας σε ηλικία 72 ετών εκδήμησε από τη ζωή, σκορπώντας ακένωτη θλίψη στους φίλους της ελληνικής κωμωδίας, που τόσο τον είχα λατρέψει, για το μοναδικό πηγαίο του κωμικό τάλαντο και την εμπνευσμένη εν γένει υποκριτική παρουσία του. Και με αυτά τα έξοχα λυρικά στοιχεία, θα θυμόμαστε και εμείς για πάντα τον έξοχο «Παντελή» του «Μπακαλόγατου»
Φιλμογραφία 1947 «Μαρίνα» 1951 «Η λύκαινα» 1952 «Μαύρη γη», «Τρεις δραπέται του φρενοκομείου» 1957 «Έχει θείο το κορίτσι», «Ο Φανούρης και το σόι του» 1959 «Δράκουλας και σία», «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση» 1960 «Τα κίτρινα γάντια», «Ποτέ την Κυριακή», «Ο Θύμιος τα 'χει 400», «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά» 1962 «Ο ταξιτζής», «Το καρπουζάκι», «Η Αθήνα την νύχτα», «Μην είδατε τον Παναή";», «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Ο άντρας της γυναίκας μου», «Ο γαμπρός μου ο δικηγόρος» 1963 «Ο τρελάρας», «Της κακομοίρας», «Οι κατεργάρηδες», «Ο κύριος πτέραρχος» 1964 «Τα 201 καναρίνια», «Ένας ζόρικος δεκανέας», «Ο Γιάννης τα 'κανε θάλασσα», «Έξω φτώχεια και καλή καρδιά» 1965 «Το φτωχόπαιδο», «Μοντέρνα Σταχτοπούτα», «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»
Θέατρο 1943 «Ακουαρέλλες» 1949 «Οι φοιτηταί», «Ελληνικά όνειρα», «Θέλω να χορεύω», «Δώδεκα παρά πέντε», «Μ'αγαπά - δε μ'αγαπά» 1951 «Πάμε πρίμα», «Γαλανός ουρανός», «Όλα τον ανήφορο», «Σκάνδαλα γυναικών» 1955 «Ομόνοια πλας», «Το τραγούδι της Αθήνας», 1961 «Σκάνδαλα και κομπίνες»
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 7 June 2020 | 12:37 pm
Η πανέμορφη ντίβα του κινηματογράφου μας, Λίλλη Παπαγιάννη !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Από τις ωραίες φυσιογνωμίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας η Λίλλη Παπαγιάννη. Πανέμορφη, επιβλητική με αστική αύρα και με το βαθύ λυρικός της κύτταρο, επένδυε με την παρουσία της, τις αξέχαστες κωμωδίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας. Αποτελώντας τις περισσότερες φορές ένα χρυσό κινηματογραφικό δίδυμο, με τον απαράμιλλο Λάμπρο Κωνσταντάρα. Υποδύθηκε με ενάργεια, την καλή φίλη, την αστή ερωμένη, την απατημένη μεγαλοκυρία και μας φανέρωσε δραματικές ικανότητες σπουδαίες. Για τούτο και αποτέλεσε αναπόσπαστο αστικό στοιχείο, στις ταινίες όλων των μεγάλων μας σκηνοθετών. Η Λίλλη Παπαγιάννη είδε το φως της ζωής το 1935 στην Αθήνα και από την παιδική της ηλικία, εκδήλωσε μεγάλη αγάπη για το θέατρο, αλλά και φυσικές λυρικές αρετές.
 Με την αποπεράτωση των γυμνασιακών της σπουδών, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στην Δραματική Σχολή του θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κούν, από την οποία αποφοίτησε το 1958 και έκτοτε ακολούθησε την μακρά κα επιτυχημένη περιπέτεια της στα μονοπάτια της τέχνης. Πρόβα τζενεράλε στην μεγάλη οθόνη θα κάνει το 1959, με την ταινία «Νταντα με το ζόρι», με μια μεγάλη αλυσίδα κινηματογραφικών ταινιών να έπεται. Παραθέτουμε μερικές από τις χαρακτηριστικές ταινίες της : 1959 «Νταντά με το ζόρι», 1960 «Το μυστικό του κόκκινου μανδύα» ,1962 «Το ταξίδι», 1964 «Η χαρτοπαίχτρα», « Οι φτωχοδιάβολοι»,» Δεσποινίς Διευθυντής», 1965 «Μια τρελή, τρελή οικογένεια»,» Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», 1966 «Εκδρομή», 1979 «Παύλος Μελάς», «Η βαλίτσα του παπά» κ.α.
 Στο θέατρο έκανε την πρωτόλεια εμφάνισή της το 1957, παίζοντας στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Την ίδια μάλιστα χρονιά γνώρισε και παντρεύτηκε τον εξαίρετο ηθοποιό μας Ανδρέα Φιλιππίδη, με τον οποίο συνέστησαν δικό τους θίασο και συμπορεύτηκαν καλλιτεχνικά, έως το 1965. Εν συνεχεία η ωραία μας ηθοποιός, συνεργάστηκε καλλιτεχνικά με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) μέχρι το 1969. Για να κλείσει η πολύπλαγκτη θεατρική της παρουσία κατά το διάστημα 1982-1988, με το Εθνικό μας Θέατρο, όπου και εκεί αποτύπωσε αδρά, το ευγενές λυρικό της κύτταρο. Σε ότι αφορά την προσωπική της ζωή, η Λίλλη Παπαγιάννη, είχε παντρευτεί όπως προαναφέραμε τον ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη, με τον οποίο έζησε μια ευτυχισμένη ζωή, αδιάλειπτα μέχρι τον θάνατό του τον Ιανουάριο του 1989. Η φυγή του μάλιστα την συνέτριψε ηθικά και έκτοτε κλείστηκε στον εαυτόν της στο διαμέρισμά της στην Κυψέλη. Με μοναδικές στιγμές ηθικής ανάτασης, την συντροφιά της μεγάλης κυρίας του θεάτρου μας Δέσπως Διαμαντίδου, η οποία σημειωτέον είχε προηγούμενο γάμο, με τον Ανδρέα Φιλλιπίδη. Ωστόσο το γεγονός αυτό, ποτέ δεν έθραυσε την αγάπη και την αμοιβαία βαθιά εκτίμηση, μεταξύ των δυο σπουδαίων μας ηθοποιών. Η Λίλλη Παπαγιάννη , στις 12 Μαΐου 2015, μετά από μια μακρά και επιτυχημένη σταδιοδρομία, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, εκδήμησε από τη ζωή. Το αλγεινό άγγελμα του θανάτου της, σκόρπισε άφατη θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά και στον κόσμο, για την σπουδαία ηθοποιό και ευγενή άνθρωπο, που τόσο είχαμε αγαπήσει !
Κινηματογράφος 1959 Νταντά με το ζόρι Άννα 1960 Το μυστικό του κόκκινου μανδύα Νίκα Παύλου 1962 Το ταξίδι Σούλα 1964 Η χαρτοπαίχτρα, Οι φτωχοδιάβολοι, Δεσποινίς Διευθυντής 1965 Μια τρελή, τρελή οικογένεια, Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα 1966 Εκδρομή 1979 Παύλος Μελάς, Η βαλίτσα του παπά Θεατρικές παραστάσεις 1959/1960 Η διαβολεμένη μυλωνού 1960/1961 Η κυρά της αυγής 1960/1961 Η διαβολεμένη μυλωνού 1979/1980 Άσκηση πέντε δακτύλων 1982/1983 Οθέλλος *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 6 June 2020 | 9:18 am
Από την ομιλία μας, στον «Παραπολιτικά Fm 90,1» ! Είχαμε την ηθική τιμή να επαναληφθεί την Παρασκευή 29-5-2020, στον ραδιοφωνικό σταθμό «Παραπολιτικά Fm 90,1» ! και στην εκπομπή του έγκριτου Ανδρέα Μαζαράκη, «Ο Εξαρχείων», η ραδιοφωνική παρουσία μας, με θέμα συζήτησης, «τα αίτια της πτώσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας». Μιλήσαμε : • Για την ηθική και πολιτισμική μεγαλουργία του Βυζαντίου • Την πνευματική αναγέννηση, που κόμισε - εισέφερε στην ανθρωπότητα • Το γεωπολιτικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε και εξακτινώθηκε η βυζαντινή αυτοκρατορία • Την μοναδική διοικητική του δομή, που το κατέστησε την μακροβιότερη αυτοκρατορία στον κόσμο, για δέκα αιώνες ! • Αλλά και για την αναπόδραστη αποδόμησή του, κατά τις νομοτέλειες των μεγάλων γεωπολιτικών σχηματισμών. Ευχαριστούμε θερμά όλους τους ακρατές του σταθμού, για την αγάπη με την οποία περιέβαλλαν την εκπομπή και της προσέδωσαν υψηλή ακροαματικότητα, ώστε να επαναληφθεί. Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 31-5-2020 Δημοσιεύθηκε στις 31 May 2020 | 11:58 pm
Δημοσιεύθηκε στις 29 May 2020 | 9:10 pm
Ο εμπνευσμένος πρωταγωνιστής του θεάτρου και του κινηματογράφου μας, Βύρων Πάλλης
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Με το πλατύ λυρικό του κύτταρο, την έξοχη φωνή του που συνέγειρε καρδιές για χρόνια στο ραδιόφωνο, μέσω της θρυλικής εκπομπής «Το σπίτι των ανέμων», αλλά και την προικισμένη αστική του εμφάνιση που εξέπεμπε μια μοναδική γοητεία, διήνυσε μια πολυεπίπεδη καριέρα ο Βύρων Πάλλης, ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός, περνώντας με ξεχωριστή επιτυχία, από όλες τις επάλξεις του θεάτρου, του κινηματογράφου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Για τούτο και η εμπνευσμένη του παρουσία, αποτελεί σήμερα ένα ατίμητο πολιτισμικό κεφάλαιο για τους νεότερους του χώρου. Στον κινηματογράφο, υπήρξε μνημειώδης η υποκριτική του, στην ταινία σταθμός του έξοχου Αλέκου Σακελλάριου, «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954) όπου και σπαταλούσε αλόγιστα τα λεφτά του μπακαλόγατου κουνιάδου του ως Θανασάκης Γκοβότσος, για την πολιτική του καριέρα, αναδεικνύοντας συνάμα, τις ήδη από την δεκαετία του ΄50, στρεβλώσεις του πελατειακού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα !
 Ο Βύρων Πάλλης είδε το φως της ζωής στην Αθήνα το 1923 και από μικρός εκδήλωσε την αγάπη του για το θέατρο. Γράφτηκε έτσι στην Δραματική Σχολή του Εθνικού – βασιλικού τότε – Θεάτρου, όπου και έλαβε το δραματικό υπόβαθρο για την περαιτέρω καλλιτεχνική του πορεία. Πρόβα τζενεράλε στο σανίδι θα κάνει το 1950 στην παράσταση «Άννα χιλίων ημερών», πλάι στην κραταιά κυρία του θεάτρου μας Μαρίκα Κοτοπούλη, με την οποία θα συνεργαστεί για τέσσερα χρόνια. Ήδη από το 1955 χτίζει το σπουδαίο θεατρικό του προφίλ, με μεγάλους ρόλους του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου. Και από το 1957 θα συνεργαστεί στο ελεύθερο θέατρο με σημαντικά σχήματα της εποχής όπως των : Λαμπέτη, Κυβέλη, Μυράτ, Κατράκη, Χορν κ.α. Από τις σπουδαίες δραματικές του ερμηνείες στο σανίδι, ήταν στους ρόλους του «Οθέλου» και του Οιδίποδα Τυράννου. Αλλά πέρα από το παλκοσένικο, σημαντικό ήταν το αποτύπωμα του Βύρωνα Πάλλη, στα ραδιοκύμματα, όπου η εκπομπή του «Το σπίτι των ανέμων» γνώρισε κατακλυσμιαία επιτυ-χία και συνέδεσε τις μεταπολεμικές μας δεκαετίες, την αρρενωπή και αισθαντική φωνή του, με το ραδιόφωνο. Οι παλιοί θυμούνται πως οικογένειες έμεναν ερμητικά στο σπίτι, για να παρακολουθήσουν τον θρυλικό «δικηγόρο Ορέστη Λαμπίρη» στο ραδιοφωνικό «Σπίτι των ανέμων», έχοντας πλάι του ως ραδιοφωνική γυναίκα του, την έξοχη Αφροδίτη Γρηγοριάδου, που ήταν και γυναίκα του στη ζωή. Μάλιστα είχε δημιουργήσει και κοινωνικό πρότυπο και πολλοί νέοι ήθελαν να γίνουν αυριανοί δικηγόροι «Λαμπίρηδες»! Αντίστοιχη επιτυχία είχε και η μνημειώδης εκπομπή του «Θρίλερ στο Δεύτερο Πρόγραμμα» της Ραδιοφωνίας, όπου εκδηλώνοντας αρετές ραδιοσκηνοθέτη, διασκεύασε για το ραδιόφωνο πολλά επιτυχημένα θεατρικά έργα. Το μέγεθος της ραδιοφωνικής επιτυχίας ήταν τόσο μεγάλο, που δρομολόγησε το γύρισμα πολλών κινηματογραφικών ταινιών με πρωταγωνιστή τον ίδιο, όπως «Ο Λαμπίρης εναντίων των παρανόμων» (1967) και Θύελλα στο σπίτι των ανέμων» (1967), με συμπρωταγωνίστρια την γυναίκα του Αφροδίτη Γρηγοριάδου.
 Σε ότι αφορά την κινηματογραφική παρουσία του Βύρωνα Πάλλη, υπήρξε καταλυτική και με την υψηλή του δραματική παιδεία, υποδύθηκε σπουδαίου ρόλους. Οι ερμηνείες του εξέπεμπαν την αύρα αστικής γοητείας, αρχοντιάς και μεγαλοπρέπειας και με την επικουρία πάντα, της προικισμένης εξωτερικής του εμφάνισης. Έκανε την πρωτόλεια εμφάνισή του με την ταινία «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954) του Αλέκου Σακελλάριου και έκτοτε ακολούθησε μια μακρά αλυσίδα σαράντα περίπου επιτυχημένων παρουσιών. Με την κραταιά Φίνος – Φίλμ έπαιξε επτά ταινίες, ξεκινώντας από την βουκολική «Γκόλφω» (1955) του Ορέστη Λάσκου. Θα επακολουθήσουν με άλλες εταιρείες οι πολύ σημαντικές ταινίες, «Άγνωστο» (1956), «Ένας ήρως με παντούφλες» (1958), «Γαλήνη» (1958), «Ζάλογγο, το κάστρο της λευτεριάς» (1959) κ.α. Την δεκαετία ωστόσο του ΄70 μεγάλος μας ηθοποιός θα εξακοντίσει το κύρος του με άλλες σπουδαίες ταινίες και θα εμπεδωθεί σαν μια μεγάλη φίρμα. Αναφέρουμε τις ταινίες – σπουδαία δράματα της περιόδου : «Διωγμός» (1964), «Ανήφορος» (1964), «Εχθροί» (1965), «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» (1966) και «Στεφανία» (1966), που κατέστησαν την παρουσία του, ανεξίτηλη. Για να επακολουθήσει και το πολύ αξιόλογο πέρασμά του στην ελληνική τηλεόραση, όπου και εκεί άφησε το ευγενές λυρικό σήμα του. Αναφέρουμε έτσι τις δέκα σπουδαίες συμμετο-χές του στις σειρές : «Στησιχόρου ’73», «Οι Δίκαιοι», «Ταξίδι», «Έρωτας και επανάσταση», «Οι άθλιοι των Αθηνών», «Λαυρεωτικά», «Δεσμώτες», «Κάθοδος», «Ο θάνατος του Τιμόθε-ου Κώνστα «Φάκελος Αμαζών», «Δέκατο τρίτο κιβώτιο» και «Δικηγόροι της Αθήνας», με την ιδιωτική τηλεόραση.
 Σε ότι αφορά την προσωπική του ζωή, ο Βύρων Πάλλης, είχε παντρευτεί την σπουδαία ηθοποιό Αφροδίτη Γρηγοριάδου, που υπήρξε συμπρωταγωνίστριά του, τόσο στο θέατρο και τον κινηματογράφο, όσο και στην τηλεόραση. Μοίρα τραγική ο Βύρων Πάλλης τα τελευταία χρόνια της ζωής του προσεβλήθη από καρκίνο και έδωσε μεγάλη με στωικότητα απέναντί του. Έμεινε στις καλλιτεχνικές επάλξεις, μέχρι που τον εγκατέλειψαν πλήρως οι δυνάμεις του. Τελικά εκδήμησε από τη ζωή στις 14 Δεκεμβρίου 1995. Η κηδεία του έγινε σε κλίμα πάνδημης θλίψης στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ευγένεια ήθους, καλλιτεχνική πολύ-μέρεια που εκτείνονταν από το ραδιόφωνο και το θέατρο έως τον κινηματογράφο και την τηλεόραση εν παραλλήλω με ένα σπουδαίο ταλέντο, ήταν τα στοιχεία που κατευόδωναν τον έξοχο Βύρωνα Πάλλη, στην πολυεδρική σταδιοδρομία του. Και με αυτά, με αγάπη, θα τον θυμόμαστε για πάντα !
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 22 May 2020 | 11:02 pm
Μια ευχή από την καρδιά μας, για τις Μητέρες όλου του κόσμου ! «ΜΑΤΩΣΕΣ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ» ! Παγκόσμια ημέρα για την Μητέρα σήμερα 10 Μαΐου και όλοι αναστοχαζόμαστε την ιερή παρουσία της στον κοινωνικό βίο. Την ατίμητη προσφορά της στον θεμελιώηδη θεσμό της οικογένειας και στην ανάπτυξη του κοινωνικού ιστού. Η μητέρα ηθικός παιδαγωγός, επιστήμονας, καλλιτέχνης, κοινωνική αγωνίστρια, πατριώτης και μπροστάρης και μαχητής της ζωής. Μια ανεκτίμητη παρουσία και προσφορά σε κάθε έκφανση της ζωής.
Και με αυτή την ηθική ομορφιά και προσφορά της, η ΜΗΤΕΡΑ φωτοδότησε και την ελληνική ζωή, στην αχανή λεωφόρο του χρόνου. Από την αρχαία Ελλάδα, όταν η τολμηρή και χειραφετημένη Καλλιπάτειρα, έσπασε τα κοινωνικά δεσμά και εισήλθε – όπου αυστηρά απαγορεύονταν - στο στάδιο, για να καμαρώσει τον έξοχο ολυμπιονίκη, πανέμορφο γιό της Διαγόρα της Ρόδου, τους χριστιανικούς χρόνους όπου η Μητέρα όλου του κόσμου Παναγία, θρήνησε σπαρακτικά στο Γολγοθά τον σωτήρα του κόσμου γιό της, Ιησού Χριστό, έως το Ζάλογγο, όπου οι υπερήφανες Σουλιωτοπούλες έπεφταν στον γκρεμνό με τα μωρά τους, για να προασπίσουν το ηθικό αγαθό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Αλλά και τα παγωμένα ακόμη βουνά της Πίνδου, όπου οι ανυπόταχτες Ελληνίδες πρόσφεραν κάθε υπηρεσία, για να στηρίξουν τους ήρωες του έπους μας. Μια μακρά αλυσίδα προσφοράς και ανιδιοτελούς υπηρεσίας στον άνθρωπο και την αρετή.
 Πόσο παραστατικά όμως μας δίνει ο εμπνευσμένος Ζαν Ρισπέν (1849 – 1926) σε ένα κείμενό του την αγάπη της μάνας ! «Ένα παλικάρι κάποτε είχε ερωτευθεί παράφορα την πανέμορφη κόρη μιας μάγισσας. Και η μάγισσα επιτακτικά του είπε, θα σου δώσω την κόρη μου, μόνον αν μου φέρεις την καρδιά της μάνας σου. Θαμπωμένο από την αγάπη του το παλικάρι, σκότωσε την μάνα του, της ξερίζωσε την καρδιά και κρατώντας την, πήγε από το δάσος στο σπίτι της μάγισσας, για να την παραδώσει. Καθώς όμως βάδιζε στο δάσος με την καρδιά της μάνας στα χέρια, σκόνταψε σε έναν σκίνο και έπεσε στο έδαφος. Και τότε μίλησε πληγωμένη η καρδιά και είπε κλαίγοντας «ΜΑΤΩΣΕΣ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ» !!! Η αγάπη της ΜΑΝΑΣ στη ζωή, είναι ο ιερότερος και ευγενέστερος ηθικός δεσμός.
Στις μητέρες όλου του κόσμου σήμερα, σκύβουμε ευλαβικά και τους φιλούμε το χέρι. Προεξαρχούσης της ΜΗΤΕΡΑΣ του Ελληνισμού, Παναχράντου Παναγίας μας, που υπήρξε σε κάθε μας μετερίζι διαχρονικά, ο φύλακας άγγελος του γένους μας. «Εκ παντίων με κινδύνων ελευθέρωσον» !
Χρόνια Πολλά, στις μητέρες όλου του κόσμου και η άχραντος Παναγία, να τους χαρίζει υγεία και να σκέπει και να λαμπρύνει ηθικά τα βήματά τους !
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 10-5-2020 Δημοσιεύθηκε στις 10 May 2020 | 11:07 am
Πύργος - Ειδήσεις και Νέα
Ειδήσεις Πύργος Νέα Πύργος Ηλείας τοπικά νέα σήμερα τώρα γεγονότα εξελίξεις ρεπορτάζ ρεπόρτερ εφημερίδες ελλάδα νιουσ νιους νιουζ eidhseis nea efimerides news greek newspapers hellas press
|
|
