|
Ελένη Σκούρα, η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής του κοινοβουλίου μας !  Αφότου στήριξε πολυδύναμα τον απελευθερωτικό μας αγώνα κατά των γερμανών – ιταλών και εν συνεχεία ανέπτυξε μεταπολεμικά πλατιά κοινωνική και πολιτισμική δράση, εξελέγη για πρώτη φορά γυναίκα βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου το 1953 και έγραψε και στον πολιτικό στίβο, την δική της ξεχωριστή ιστορία. Η Ελένη Παπαχρήστου – Σκούρα γεννήθηκε στο Βόλο στις 21 Δεκεμβρίου του 1896. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές της έφυγε για την Θεσσαλονίκη και σπούδασε φωνητική και μουσική. Το 1950 έλαβε πτυχίο νομικής και άσκησε μάχιμη δικηγορία με τον σύζυγό της Δημήτριο Σκούρα στην πόλη. Με την έκσπαση του ελληνοϊταλικού πολέμου η Ελένη Σκούρα ανέπτυξε πλούσια αντιστασιακή και πατριωτική δράση και στην γερμανική κατοχή προσέτρεξε την αντίσταση, ως πρόεδρος της «Στέγης της φαλαγγίτισσας», αλλά και της «Φανέλας του στρατιώτη». Για αυτήν της τη δράση το 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίσθηκε μαζί με τον αδελφό της Απόστολο Παπαχρήστου και τον σύζυγο της Δημήτριο Σκούρα.
 Και ως απότοκος της πολυμερούς κοινωνικής και ανθρωπιστικής της δράσης ήλθε η εκλογή της ως Βουλευτή της Α΄Θεσσαλονίκης, με τον «Ελληνικό Συναγερμό», στα 18 Ιανουαρίου του 1953. Εκλογή σταθμός στα κοινωνικά μας δρώμενα, που σηματοδότησε την χειραφέτηση της Ελληνίδας και την ενεργό ανάμειξή της πλέον στα δημόσια δρώμενα. Με την εκλογή της συγκινημένη και με το ανεκδιήγητο αίσθημα αξιοπρέπειας και ευθύνης που την διέκρινε δήλωσε : «Θα προσπαθήσω να πράξω παν το δυνατόν διά να φανώ ανταξία της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων μου, τους οποίους θερμώς ευχαριστώ. Γνωρίζω ότι ως πρώτη και μοναδική γυναίκα εις την Βουλήν έχω μεγάλας ευθύνας και πολλά καθήκοντα. Είναι πολλά εκείνα που πρέπει να πράξωμεν υπέρ των Ελληνίδων, ιδίως εις τον τομέα της κοινωνικής μερίμνης».
Ένεκα της μεγάλης της προσφοράς στην κοινωνία η Ελένη Σκούρα τιμήθηκε από τον βασιλιά Παύλο με το στρατιωτικό μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, αλλά και με τον Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος Ευποιίας. Ενώ ο Δήμος Βόλου για την σύνολη προσφορά της, ανάγειρε την προτομή της στο αύλειο χώρο του Δημαρχείου Βόλου. Η Ελένη Σκούρα απεβίωσε πλήρη δόξης και ημερών στις 4 Φεβρουαρίου 1991. Υπήρξε μια πρωτοπόρος και πολύ εύτολμη κοινωνικά ελληνίδα, που σημάδεψε την πορεία του γυναικείου κινήματος στην Ελλάδα !
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 21-1-2020
Δημοσιεύθηκε στις 21 January 2020 | 6:56 pm
Οι έξοχοι Αναστασία Παντούση και Ιωάννης Παπαζήσης, στο επικό «Κόκκινο Ποτάμι» !  Μας κόβουν στην κυριολεξία την ανάσα, οι ταλαντούχοι νέοι μας ηθοποιοί Αναστασία Παντούση και Γιάννης Παπαζήσης - όπως και όλοι οι άλλοι εξαίρετοι συμπρωταγωνιστές τους, Τατιάνα Παπαμόσχου, Αργύρης Πανταζάρας,Τάκης Βαμβακίδης, Κωνσταντίνος Καζάκος, Τάνια Τρύπη, Σωτήρης Χατζάκης, Στέφανος Κυριακίδης, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Δημήτρης Δρόσος, Κώστας Ξυκομηνός, Θοδωρής Φραντζέσκος, Λάμπρος Κτεναβός,, Δήμητρα Βήττα, Παυλίνα Ζάχρα, Δήμητρα Σιγάλα, Γιωργής Τσαμπουράκης, Κέλλυ Γιακουμάκη, Δημήτρης Τοπαλίδης, Πέτρος Ξεκούκης κ.α. –στο επικό μεγαλούργημα του μεγάλου μας σκηνοθέτη Μανούσου Μανουσάκη. Με την ηθική τους εμπνοή, τη δίψα και το πείσμα τους για ζωή και την ακλόνητη θέληση, να αντιπαρέλθουν την τραγική τους μοίρα, που είναι και η μοίρα του δύσμοιρου ελληνισμού της Ιωνίας. Με τις έξοχες λυρικές τους αρετές, την εκτυφλωτική τους ομορφιά και τον ρωμαλέο δραματικό τους χαρακτήρα, οι ταλαντούχα ηθοποιοί, μας υπόσχονται πολλά.
Το σήριαλ που προβάλλεται από το κανάλι Open,  συνιστά πολύ επιτυχημένη μεταφορά του ομώνυμου ιστορικού μυθιστορήματος του Χάρη Τσιρκινίδη, σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη, σενάριο Νίκου Απειρανθίτη, μουσική Χρήστου Παπαδόπουλου, τραγούδι Ελεονώρας Ζουγανέλη, Φωτογραφία Γιώργου Παπανδρικόπουλου, σκηνικά Κατερίνας Ζουράρη και ενδυματολογία Μαρίας Μαγγίρα, και πραγματεύεται την τραγωδία, τα πάθη και τα κλέη του μικριασιατικού ελληνισμού, λίγο πριν εκσπάσει ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος. Πόνος, δάκρυ, αγάπη, ελπίδα, θάνατος, ευγενής πατριωτισμός, ξεριζωμός, ηθική συντριβή, προδοσία, είναι αξεδιάλυτα δεμένα με ασύλληπτη μαεστρία από τον Μανούσο Μανουσάκη, σε αυτό το ιστορικό μεγαλούργημα, που αποδίδει με παραστατική ενάργεια τον ιστορικό δυναμισμό και τον δραματικό χαρακτήρα, του ελληνισμού της Ιωνίας. Του εκλεκτότερου και ευλογημένου αυτού κομματιού της ελληνικής πατρίδας, που εκδιώχθηκε άδοξα και θανατώθηκε από τις πατρογονικές του εστίες, στο όνομα των άθλιων παιγνίων της διεθνούς πολιτικής και διπλωματίας. Τα γυρίσματα της ταινίας έχουν γίνει σε πάνω από 15 ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, συμμετέχουν ακόμα πλήθος κομπάρσων, ενώ η αισθητική επένδυση με τα αριστοτεχνικά σκηνικά, τα ενδύματα και την πανοραμική φωτογραφία του σήριαλ, το καθιστούν ένα από τα μεγαλουργήματα της ελληνικής τηλεόρασης. Αυτή την φορά από το κανάλι open. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές, για την ατίμητη αυτή προσφορά τους, προξεραχόντως του μεγάλου μας σκηνοθέτη Μανούσου Μανουσάκη, σε μια τηλεόραση υψηλού καλλιτεχνικού ήθους και ποιότητας. Πάνω από όλα όμως για την σπουδαία αναρρίπιση της ιστορικής μνήμης της μεγαλύτερης τραγωδίας του ελληνισμού. Γιατί προσπαθούν κάποιοι να μας αφιονίσουν ιστορικά, να μας προξενήσουν λοβοτομή στη ιστορική μας μνήμη και συνείδηση και να μας κάνουν να ξεχάσουμε τους τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες νεκρούς και το ενάμιση εκατομμύρια πρόσφυγες, από τις λατρεμένες πατρογονικές εστίες της Ιωνίας ! Πρωτίστως όμως τον ξολοθρεμό ενός μοναδικού ελληνικού πολιτισμού στην Σμύρνη, που όμοιό του δύσκολα θα γνωρίσει η ανθρωπότητα ! Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 20-1-2020 Δημοσιεύθηκε στις 20 January 2020 | 11:38 am
Το αφιέρωμά μου στον κορυφαίο μας ηθοποιό Γιάννη Φέρτη, στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» 18-1-20
 Με μια ολύμπια ηρεμία, την λεπταισθησία και την ευγένεια ήθους ενός πεπαιδευμένου ανθρώπου, αλλά και την εκχυλίζουσα ανθρώπινη γλυκύτητά του, έχει καταγραφεί στην συνείδησή μας, στην πολυεπίπεδη καλλιτεχνική πορεία του, σαν κάτι σπάνιο, μοναδικό ! Και έτσι ήταν και είναι ο έξοχος Γιάννης Φέρτης, που συνιστά έναν από τους κορυφαίους του θεάτρου και του κινηματογράφου μας. Η παρουσία του σηματοδοτούσε και στο παλκοσένικο και στην μεγάλη και στην μικρή μας οθόνη, σφραγίδα ήθους και ποιότητας και με αυτά τα στοιχεία γονιμοποιημένα με την πλατιά θεατρική του παιδεία, αλλά και την εκστατική ομορφιά του, πορεύτηκε στα μονοπάτια της τέχνης, ο υψιπετής Γιάννης Φέρτης. Έχοντας συνάμα και μια ακόμα θεία ευεργεσία, που τον κατέστησε μοναδικό. Μια σπάνια βελούδινη φωνή, που συνόδευσε πάμπολλες σημαντικές αισθητικά στιγμές στη ζωή μας και τον αναγόρευσε ως έναν εκ των κορυφαίων αφηγητών της μεταπολιτευτικής μας ζωής. Από απαγγελίες ποιημάτων των μεγάλων ελλήνων ποιητών – Ρίτσου, Σεφέρη, Ελύτη κ.α. – μέχρι ραδιοφωνικά κοινωνικά μηνύματα, αλλά και υψηλής αισθητικής διαφημίσεις. Σε όλο αυτό το ευρύ φάσμα, η φωνή του μεγάλου μας ηθοποιού ήταν πάντα παρούσα και μα συνέγειρε, με το ωραίο χρώμα της, την βελούδινη υφή της και την μοναδική της ευγένεια. Τα τάλαντα της θείας δύναμης ! Προσωπικά θεωρούμε ως καλύτερη και άφθαστου δραματικού ήθους ερμηνεία του, τον ρόλο του πρωταγωνιστή «Ροδίνη», στο επικού χαρακτήρα σήριαλ της μικρής μας οθόνης «Ο συμβολαιογράφος», του Αλέξανδρου- Ρίζου Ραγκαβή, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου  Μιχαηλίδη, από την ΕΡΤ το 1979, αλλά τι να πρωτοδιαλέξεις και τι να πρωταφήσεις, από τον σπουδαίο τούτο υπηρέτη της δραματουργικής τέχνης, τον αξεπέραστο Γιάννη Φέρτη. Ο κορυφαίος μας ηθοποιός είχε δυο επιλογές – όπως λέει χαριτολογώντας – είτε να γίνει χασάπης που ήταν το επάγγελμα του πατέρα του, είτε να γίνει ηθοποιός ! Αλλά ήταν το πεπρωμένο του να γίνει ηθοποιός. Ο πατέρας του γύρω στα δεκατρία του ήλθε στην Αθήνα και δούλεψε χασάπης στην κεντρική αγορά κα αργότερα άνοιξε το δικό του χασάπικο «Τα πέντε αδέλφια». Μέσε σε αυτό το ετερογενές περιβάλλον ωστόσο, ο μικρός Γιάννης Φέρτης βίωνε εσωτερικά την ασίγαστη δίψα του θεάτρου. Ακόμα και αυτές τις δουλειές του μαγαζιού, τις έκανε με υποκριτική τέχνη. Πασάλειφε τα χέρια του με αίμα και μετά, λέρωνε και την ποδιά του με αίμα και προσέδιδε στην παρουσία του κάτι δραματικό. Αλλά όταν πήγαινε πιτσιρικάς να μεταφέρει κρέατα στο πολυτελές εστιατό-ριο της Πανεπιστημίου «Ιντεάλ» και περνούσε πρίν από το Θέατρο Τέχνης του μεγάλου δασκάλου Καρόλου Κούν, ξύπναγε μέσα του, το ασίγαστο πάθος του θεάτρου. Σκέπτονταν πως θα το ανακοινώσει στους γονείς του, αλλά τελικά είπε το μεγάλο «ναι» μέσα του και προχώρησε. Το πατρικό σπίτι τους τότε ήταν στους πρόποδες του Λυκαβηττού και καθώς ανηφόριζε για τον Λυκαβηττό, έκανε πρόβες στο χωρίο – μονόλογο του «Άμλετ», «Να ζεί κανείς ή να μην ζει» του Σαίξπηρ, με το οποίο, καθώς και με ένα ποίημα του Καβάφη, θα έδινε εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του θεάτρου Τέχνης. Οι εξετάσεις του ήταν επιτυχείς και κάπως έτσι ξεκίνησε το μακρύ και εμπνευσμένο ταξίδι στην τέχνη, του Γιάννη Φέρτη. Μάλιστα αργότερα θα έπαιζε και ως επαγγελματίας ηθοποιός πλέον τον ρόλο, αλλά θα προτιμούσε να μην τον είχε υποδυθεί, για να ζεί για πάτα με τον πόθο αυτού του καλλιτε-χνικού του ονείρου !
 Ο Γιάννης Φέρτης αίρει την καταγωγή του από το χωριό Δάφνη του Νομού Φθιώτιδας. Είδε το φως της ζωής στην Αθήνα, στις 21 Απριλίου του 1938 και μετά τις βασικές του γυμνασια-κές σπουδές, αφότου εισήχθη στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κούν, αποφοίτησε το 1958 και ρίχτηκε ευθύς στο παλκοσένικο. Πρόβα τζενεράλε θα κάνει στο σανίδι το 1959 στην παράσταση «Η ηλικία της νύχτας» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, για να ακολουθήσουν σύντομα μεγάλες παραστάσεις του δραματολογίου, όπως : «Ευρυδίκη» του Ζακ Ανούιγ, «Επικίνδυνη στροφή» του Τζ. Πρίσλευ, «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τενεσί Ουίλιαμς, μαζί με την κραταιά Μελίνα Μερκούρη, «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, «Άσκηση πέντε δακτύλων» του Π. Σάφερ, «Μικρή μας πόλη» του Θ. Γουάιλντερ, με την μεγάλη Έλη Λαμπέτη και σε σκηνοθεσία Μάριου Πλωρίτη, «Το θαύμα της Άννας Σάλιβαν» του Γ. Γκίμπσον, «Πέγκ Καρδούλα μου» του Τζ. Μάνερς, «Ένας μήνας στην εξοχή» του Ι. Τουργκέ-νιεφ, «Ο Δικέφαλος Αετός» του Ζ. Κοκτώ, «Μια ιστορία του Ιρκούτσκ» του Α. Αρμπούζωφ μαζί με τον Αλέκο Αλεξανδράκη κ.α. Ακολούθως συμμετείχε στις «Βάκχες» του Ευριπίδη με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Πειραματικό Θέατρο, του οποίου υπήρξε συνδημιουργός και έπαιξε στις παραστάσεις «Η Μάνα» του Μπ. Μπρέχτ και «Καπιταίν Σελ Καπιταίν Εσό» του Ρ. Σερζ.
 Την δεκαετία του ΄70 ο Γιάννης Φέρτης μαζί με την Ξένια Καλογεροπούλου, με την οποία παντρεύτρηκαν, ίδρυσαν δικό τους θίασο και ανέβασαν σπουδαίες παραστάσεις του διεθν-ούς δραματολογίου, όπως : «Ο Σοβαρός κύριος Ερνέστος» του Όσκαρ Ουάιλντ, «Ο Επιθεω-ρητής» του Ν. Γκόγκολ, «Ο Γλάρος» του Α. Τσέχοφ, « «Καημένε μου Μάρικ» του Α. Α. Αρμπούζωφ, «Η ηδονή της τιμιότητας» του Λ. Πιραντέλλο, «Το αυγουστιάτικο φεγγάρι» του Τ. Πάτρικ, «Φτωχέ φονιά» του Π. Κόχουτ, «Αφροδίτη και ντέντεκτιβ» του Π. Σάφερ, «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες» του Λ. Γκερς, «Βρικόλακες» του Ερ. Ίψεν, «Λουβ» του Μ. Σίσγκαλ, «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή» του Λ. Πιραντέλλο, «Ο δάσκαλος» του Μπ. Μπρέχτ κ.α. Στη δύση της δεκαετίας του ΄70, ο μεγάλος μας ηθοποιός συνεργάζεται με τα θεατρικά σχήματα «Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ» στο «Νυφικό κρεβάτι» του Γ. Χάρντογκ, «Καρέζη – Καζάκου» στην «Παναγία των δολαρίων» του Γκ. Κάνιν, αλλά και με τους Μάνο Κατράκη και Μελίνας Μερκούρη, στην παράσταση «Συντροφιά με τον Μπρέχτ» του Μπ. Μπρέχτ. Για να ξαναπρωταγωνιστήσει πάλι με την Μελίνα Μερκούρη το 1980, στο «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τενεσί Ουίλιαμς. Με την έλευση της δεκαετίας του ΄80 ο Γιάννης Φέρτης, με τον θίασό του στο «Αθηνά», πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις «Το τέλος της κυρίας Τσέυνι» του Φ. Λονσντεη, «Οργισμένα νιάτα» του Τ. Όσμπορν, «Το παιχνίδι του έρωτα» του Σ. Μωμ, «Το πιο αληθινό» του Τ. Στόπαρντ, Επικίνδυνες σχέσεις» του Κ. Χάμπτον, «Μπέντ» του Μ. Σέρμαν, «Αμαντέους» και «Μαύρη κωμωδία» του Π. Σάφερ. Συνάμα με το δικό του θεατρικό σχήμα στο πέρας της δεκαετίας του ’80, πρωταγωνίστησε στα έργα : «Λοκαντιέ-ρα» του Κ. Γκολντόνι, «Καινούρια σελίδα» του Ν. Σάιμον, «Ξενοδοχείο ο παράδεισος» του Ζ. Φειντώ, λαμβάνοντας μέρος και στις επιθεωρήσεις «Γελάς Ελλάς Αγελάς» το 1987 και «Χορός του Ζαλόγγου» 1988.
 Κομβικό σημείο στην εκτυφλωτική θεατρική πορεία του Γιάννη Φέρτη, αποτέλεσε η συνε-ργασία του, με το «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου, όπου και έδωσε ερμηνείες ασύγγνωστου υποκριτικού ήθους, σε κορυφαία έργα του διεθνούς δραματολογίου, όπως «Άμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1991, 1992), «Βόυτσεκ» του Γκ. Μπύχνερ (1990) και «Φάο-υστ» του Γκαίτε (2000). Την έξοχη αυτή θεατρική του παρουσία, θα επακολουθήσει μια γόνιμη επίσης θεατρική συνεργασία, με τον διεθνούς κύρους ρώσο σκηνοθέτη Γιούρι Λιου-μπίμοφ στις παραστάσεις «Ο Γλάρος» του Α. Τσέχοφ (1993, 1994), «Βυσσινόκηπος» (1995) και οι «Δανειστές» (1994) του Αυγ. Στρίντμπεργκ. Θα ακολουθήσουν πρωταγωνιστικές του συμμετοχές στα έργα «Δον Ζουάν» του Μολιέρου (1997), «Ούτε κρύο, ούτε ζέστη» του Ξ. Κρέτς (1998). Τον ίδιο χρόνο συμμετείχε στην αφιερωματική παράσταση για τον πρωτόθρο-νο ποιητή μας Γιώργο Σεφέρη «Όπου και να ταξιδέψω…» και το 2003 συμμετείχε στην αφιερωματική παράσταση στους Κάρολο Κούν και Μάνο Χατζηδάκη των μαθητών της Σχο-λής του Θεάτρου Τέχνης «Ο ύμνος στους Θεούς ας πάει»
 Το 2003 ο Γιάννης Φέρτης θα σημειώσει μια καινούρια μεγάλη θεατρική επιτυχία. Επανα-κάμπτει στο Θέατρο Τέχνης και πραγματώνει μια κορυφαία πρωταγωνιστική συμμετοχή με την παράσταση «Προσωπική Συμφωνία» του Ρ. Χάργουντ, που κυριολεκτικά σπάει ταμεία και αποσπά τοις εγκωμιαστικότερες κριτικές για δυο συναπτά έτη. Και από την ίδια θεατρι-κή σκηνή πρωταγωνιστεί στα έργα : «Το πορτρέτο του Όσκαρ Ουάιλντ» του Μ. Μακλιαμόρ (2004) «Η επιστροφή του Τζ. Κόνραντ» (2007) για την οποία απέσπασε και το θεατρικό βραβείο του κοινού, «Ο δρόμος περάνει από μέσα» του Ι. Καμπανέλλη (20011 και 2013), ενώ αριστουργηματική υπήρξε η ερμηνεία του στην παράσταση «Πατέρας» του Αυγ. Στρίντ-μπεργκ (2012). Την τελευταία δεκαπενταετία, ο Γιάννης Φέρτης, ανέπτυξε συνεργασία με διάφορα θέατρα όπως : Απλό Θέατρο οδού Κεφαλληνίας, Θέατρο Κ. Δανδουλάκη, Θέατρο Δ. Χόρν, Νέο Θέατρο Βασιλάκου, όπου και πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις «Θαυματο-ποιός» του Μπ. Φρίελ (2000 και 2001) αποσπώντας το Βραβείο Ερμηνείας Αιμίλιος Βεάκης, «Οι τρείς αδελφές» (2004), «Βυσσινόκηπος» (2009), «Ο θείος Βάνιας» (2014 και 2015) του Α. Τσέχοφ, «Η επιστροφή της γηραιάς κυρίας» του Φ. Ντύρενματ (2008), «Ο Θεός της σφα-γής» της Γ. Ρεζά (2010), «Από τη σιωπή έως την άνοιξη» του Λ. Προυσαλίδη (2016) καθώς και «Ήρωες» του Ζ. Σιμπλεϊρας (2017 και 2018), όπου και πάλι απέσπασε για την έξοχη δραματική του ερμηνεία το Θεατρικό Βραβείο του Κοινού το 2018.
 Ένα από τα σπουδαία δραματουργικά στοιχεία του Γιάννη Φέρτη, είναι η χαρακτηριστική υποκριτική του άνεση στους δυσερμήνευτους ρόλους της αρχαίας τραγωδίας, που αποδει-κνύουν εν άλλοις το ευρύ του λυρικό τάλαντο, αλλά και την μεγάλη του καλλιτεχνική έκτα-ση ως ηθοποιός, αφού υπηρέτησε εξίσου επιτυχώς όλα τα είδη του θεάτρου μας. Στην αρχαία τραγωδία μας έδωσε πολύ υψηλές ερμηνείες. Πρωταγωνίστησε στο Ηρώδειο, στην Επίδαυρο, όπως και στο εξωτερικό, αναπτύσσοντας συνεργασία, με διεθνούς κύρους σκη-νοθέτες, όπως οι Πήτερ Στάιν, Σπύρος Ευαγγελάτος, αλλά και με παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, του Αμφιθεάτρου κ.α. σχημάτων. Συμ-μετείχε πρωταγωνιστικά στις «Βάκχες» του Ευριπίδη το 1973 και το 1993 (Διόνυσος), στην «Ορέστεια» του Αισχύλου το 1998 (Παιδαγωγός), στον «Οιδίποδα επι Κολωνώ» του Σοφοκλή το 2003, στους «Πέρσες» του Αισχύλου το 2014 (Δαρείος), αλλά και στην «Άλκη-στη» του Ευριπίδη το 2017 (Φέρης). Μια πραγματικά απαστράπτουσα καλλιτεχνική συγκο-μιδή, με τις καλύτερες κριτικές, στον δύσβατο ρόλο του αρχαίου δράματος.
 Σπουδαίο όμως και στην μεγάλη μας οθόνη, το πέρασμα του κορυφαίου μας ηθοποιού, όπου και εκεί, αποτύπωσε αδρά τον υποκριτικό του ίσκιο. Πρωταγωνίστησε σε πάνω από 25 ταινίες με ξεχωριστή επιτυχία. Πρόβα τζενεράλε στην μεγάλη οθόνη έκανε το 1961 με την ταινία «Ποια είναι η Μαργαρίτα» με την Τζένη Καρέζη. Τον επόμενο χρόνο υποδύθηκε τον Ορέστη στην «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, που έκανε θραύση, αποσπώντας 25 διεθνείς διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και υποψήφια για Όσκαρ, καλύτε-ρης ξένης ταινίας. Το 2008 ένα ακόμα βραβείο υποκριτικής τέχνης για τον απαράμιλλο Γιάννη Φέρτη, ήτοι Βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Οι σκλάβοι στα Δεσμά τους», σε σκηνοθεσία του Α. Λυκουρέση. Αλλά στην μακρά αλυσίδα της επιτυχημένης του καλλιτεχνικής διαδρομής, θα πρέπει να προσθέσουμε και τις κορυφαίες πρωταγωνιστικές ερμηνείες του στην μικρή μας οθόνη, στις επικές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης «Ο συμβολαιογράφος» του Αλέξανδρου – Ρίζου Ραγκαβή σε σκηνοθεσία και σενάριο του Γιώ-ργου Μιχαηλίδη και «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Στρατή Μυριβήλη, σε σκηνοθεσία Κώστα Αριστόπουλου και σενάριο Μαργαρίτας Λυμπεράκη.
Περαίνοντας με την πολυεδρική καλλιτεχνική παρουσία του Γιάννη Φέρτη, θα πρέπει να μνημονεύσουμε την έξοχη αφηγηματική του παρουσία, σε πλήθος εκπομπών και εκδηλώ-σεων πολιτιστικού ήθους.
Το 2003 συμμετείχε ως αφηγητής στο αφιέρωμα για τον πρωτόθρονο ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο, που παρουσιάστηκε στην Μακρόνησο, αλλά και ως αφηγητής με την «Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης» παρουσιάζοντας το «Άξιον Εστί – Πνευματικό Εμβατήριο», στο Θέατρο του Ηρώδου του Αττικού, αλλά και σε άλλες θεατρικές στέγες και συναυλίες, ανά την Ελλάδα. Το 2014 με την ιδιότητα του αφηγητή μετείχε σε μεγάλο ορχηστρικό έργο με αντικείμενο για χορωδία, αφηγητή και σολίστες και ορχήστρα, υπο τον τίτλο «Μέρες Επιταφίου», που είχε ως πρώτη ύλη, πρωτότυπο κείμενο του ποιητή της Αμοργού Νίκου Γκάτσου και σε μελοποίηση του Δ. Παπαδημητρίου.
Με την λεπταίσθητη βελούδινη φωνή του, το 1971 από κοινού με την Αφροδίτη Μάνου, κυκλοφόρησαν το ντουέτο «Σαν με κοιτάς», τραγούδι που επένδυσε αισθητικά την σπου-δαία μας ταινία «Εκείνο το καλοκαίρι» - με τους Έλενα Ναθαναήλ και Λάκη Κομνηνό - και σε μουσική Γιάννη Σπανού, το οποίο έκτοτε περιελήφθη σε πολλές μουσικές συλλογές. Το 1972 συμμετείχε αφηγούμενος στο τραγούδι του Γιώργου Νταλάρα «Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω». Και το 2000 συμμετείχε στο CD του Π. Γαϊτάνου «Η πηγή της ζωής». Ακόμα το 2008 συμμετείχε στο «Τραγούδι του παλιού καιρού» του Μ. Μητσιά, απόσπασμα από τον δίσκο «Αργοναύτες». Τέλος με την βελούδινη φωνή του ο μεγάλος μας ηθοποιός έχει ντύσει αισθητικά, μερικές από τις πιο επιτυχημένες στην ιστορία και αγαπημένες μας διαφημίσεις, στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Μια λαμπρή και δαφνοστεφανωμένη πορεία από τον αισθαντικό Γιάννη Φέρτη και στο φάσμα της αφήγησης !
Στην προσωπική του ζωή ο Γιάννης Φέρτης, είναι ένας σεμνός, σοβαρός και ευγενής άνθρω-πος, όπως ακριβώς και στον καλλιτεχνικό του βίο, μακριά από βεντετισμούς και «σταριλί-κια», που υποβιβάζουν το ήθος ενός καλλιτέχνη. Έχει κάνει τρείς γάμους, κάτι που δεν το περίμενε ποτέ όταν ήταν νέος, όπως ο ίδιος εξομολογείται! Ο πρώτος του γάμος ήταν με την ηθοποιό Ξένια Καλογεροπούλου, με την οποία υπήρξαν και καλλιτεχνικό δίδυμο για μακρύ χρονικό διάστημα και ο δεύτερος με την ηθοποιό Μιμή Ντενίση. Τελικά ο έρωτας θα έλθει για ρίτη φορά για τον κορυφαίο μας ηθοποιό και θεατράνθρωπο, στο πρόσωπο της επίσης ηθοποιού Μαρίνας Ψάλτη. Δεν έχει αποκτήσει παιδιά παρότι θα το ήθελε, μέσα στην πολύπλαγτη ζωή του όπως διαμορφώθηκε. Διχάζει σήμερα το βίο του με επιλεγμένους ρόλους – και όχι μαζικές συμμετοχές – στην θαλπωρή της αγαπημένης του Μαρίνας και με εκείνο πάντα το ευγενές και γλυκύτατο χαμόγελο του, που μας κάνει να τον λατρεύουμε. Αγέρωχος, ηθικά ρωμαλέος, αλλά και αγέραστος, αφού θαρρεί κανείς, κατά πως λένε και οι συνάδελφοί του από τον καλλιτεχνικό χώρο, έχει ανακαλύψει το ελιξίριο της νεότητας. Χαρακτηριστική ήταν μάλιστα η καλοπραίρετη αποστροφή του συναδέλφου και φίλου του Γιάννη Βόγλη πρίν λίγα χρόνια, στην παράσταση «Οιδίπους επι Κολωνώ», όπου ο επίσης εξαίρετος Γιάννης Βόγλης υποδύετο τον Οιδίποδα και ο Γιάννης Φέρτης τον Αγγελιαφόρο και ο Βόγλης του έλεγε και του ξαναέλεγε «Μα είναι δυνατόν να σε περνάω μόνον έξι μήνες» !!! Αλλά πέρα από το αναπότρεπτο φυσικό γήρας, είναι αυτή η ολόδροση ψυχή και ολύμπια ευγένεια του Γιάννη Φέρτη, που τον καθιστά τον νεότερο όλων !
Ανείπωτο ήθος, στέρεα θεατρική συγκρότηση, υπέροχη φυσική ομορφιά και μια θεϊκή φωνή, είναι τα στοιχεία της καλλιτεχνικής ταυτότητας του έξοχου θεατρανθώπου μας Γιάν-νη Φέρτη, με τα οποία πορεύτηκε μέχρι σήμερα παλκοσένικο και τον κινηματογράφο και μας χάρισε δραματικές ερμηνείες μοναδικές, για τις οποίες έχει ήδη κατακτήσει μια θέση, στο πάνθεον της σύγχρονης καλλιτεχνικής μας δημιουργίας !
Φιλμογραφία :
1961 «Αγάπη και θύελλα», «Ποια είναι η Μαργαρίτα», 1962 «Ηλέκτρα» (Ορέστης), 1964 «Η Πρώτη Αγάπη», «Ο ανήφορος», «Στη σκιά μιας άλλης», 1965 «Το μπλόκο», «Εγκατάλειψη», 1966 «Με τη λάμψη στα μάτια», «Ο ζεστός μήνας Αύγουστος», 1967 «Η ώρα της δικαιοσύνης», «Κατάρα είναι ο χωρισμός», «Από τα Ιεροσόλυμα με αγάπη», 1968 «Ο μεγάλος διχασμός», «Καρδιά που λύγισε από τον πόνο», «Ένα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα», 1969 «Αδυναμίες», «Νυφοπάζαρο», 1970 «Αγάπη για πάντα», «Αυτοί που μίλησαν με το θάνατο», 1971 «Οι εγωιστές», «Υποβρύχιο Παπανικολής», 1972 «Αντάρτες των πόλε-ων», 1982 «Το ευτυχισμένο πρόσωπο της Λεωνόρας», 1983 «Ερμούπολη η πρώτη πόλη του Αιγαίου», «Υπόγεια διαδρομή», 1990 «Αδιόρθωτη Έλσα», 2002 «Ὀνειρα γλυκά», 2008 «Σκλάβοι στα δεσμά τους»
Τηλεόραση :
1976 «Αθάνατες ιστορίες αγάπης» ΥΕΝΕΔ, 1977 «Η θεατρίνα» ΕΡΤ, 1979 «Ο συμβολαιογράφος», «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» ΕΡΤ, 1980 «Οι άθλιοι των Αθηνών» ΕΡΤ, 1981 «Οι πρωταγωνιστές» ΥΕΝΕΔ κ.α. *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 19 January 2020 | 10:34 pm
Ο δωρικός Γιώργος Φούντας στη «Γαλήνη» ! Με το πολυεδρικό λυρικό του τάλαντο, ο μεγάλος μας ηθοποιός Γιώργος Φούντας, είχε αποτυπώσει αδρά το σήμα του, σε πολλές τηλεοπτικές μας παραγωγές. Και ιδίως σε τηλεοπτικές μεταφορές, αριστουργημάτων της ελληνικής λογοτεχνίας, χαρίζοντάς μας συγκλονιστικές ερμηνείες, που έγραψαν ιστορία και σημάδεψαν τα παιδικά μας χρόνια. Διάστικτες από τα αδρά εξωτερικά του χαρακτηριστικά, τον ψυχικό του όγκο, με τον οποίο αντιπαρέρχονταν τους ριπτασμούς της ζωής, αλλά και την γρανιτένια θέλησή του, με την οποία μετουσίωνε τις δραματικές του πτώσεις, σε άσβεστη δίψα για ζωή !
 Αυτά τα δραματικά στοιχεία μας είχε αφήσει ο μεγάλος μας ηθοποιός, με την πρωταγωνιστική συμμετοχή του, στο αριστουργηματικό σήριαλ «Γαλήνη», που προβλήθηκε από την ΕΡΤ το 1976 – σε 29 επεισόδια των 45΄λεπτών - και κέρδισε αμέσως την αγάπη και την επιδοκιμασία του τηλεοπτικού μας κοινού. Επρόκειτο για την μεταφορά του αριστουργήματος του μεγάλου μας συγγραφέα, ακαδημαϊκού και «τραγωδού» της Μικρασιατικής καταστροφής Ηλία Βενέζη, σε σκηνοθεσία Κώστα Λυχναρά, σενάριο του Τάκη Χατζηαναγνώστου και μουσική της Ελένης Καραίνδρου. Κατά το βιβλίο, μια ομάδα προσφύγων εγκαθίστανται μετά την μικρασιατική τραγωδία, στην περιοχή της Αναβύσσου το 1924. Και μέσα από την προσπάθειά τους να ριζώσουν στην νέα τους πατρίδα, αντιμετωπίζουν μύρια προβλήματα, αλλά και τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις των ίδιων των μελών του προσφυγικού συνοικισμού. Τελικά μέσα από τον ατέρμονο αγώνα τους, να λύσουν τα προβλήματα που τους κατατρύχουν, βρίσκουν την ηθική λύτρωση στη ζωή τους και δικαιώνονται κατά τον Βενέζη στα μάτια των αναγνωστών – εδώ τηλεθεατών της σειράς! Αριστοτεχνική στον πρωταγωνιστικό ρόλο η ερμηνεία του Γιώργου Φούντα, που σμίλευσε την ευαισθησία μας και κέρδισε αμέριστα την αγάπη και την συμπάθειά μας ! Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 19-1-2020 Δημοσιεύθηκε στις 19 January 2020 | 11:20 am
Ηθική έξαρση, για την εορτή του Αγίου Αθανασίου, στο ομώνυμο Μετόχι του, στην Κυψέλη
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Μέσα σε κλίμα άφατης κατάνυξης και με την καταιγιστική παρουσία του λαού των Αθηνών, τόσο από το 6-ο Διαμέρισμα (Κυψέλη), όσο και από άλλα διαμερίσματα της πόλης, έλαβε χώρα εχθές Παρασκευή 17-1-20, ο πανηγυρικός εσπερινός – αρχιερατικό συλλείτουργο - για τον εορτασμό του στυλοβάτη της ορθοδόξου εκκλησίας μας, Επισκόπου Αλεξανδρείας, Μεγάλου Αθανασίου. Της περίσεπτης φυσιογνωμίας της πίστεώς μας, που με την θεολογική του οξύνοια και τον έμπεδο φιλοσοφικό του στοχασμό, κατέρριψε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας τον ασεβή Άρειο και εδραίωσε την ορθόδοξη πίστη στον χριστιανικό κόσμο. Στην αρχοντική Κυψέλη λοιπόν που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα μεταπολεμικά σκιρτήματα του αστικού εκσυγχρονισμού της Αθήνας μας και μας αναρριπίζει τόσες και τόσες έξοχες μνήμες από την μεγαλουργία της Φωκίονος Νέγρη, της πολιτισμικής δημιουργίας με την διαμονή σε αυτήν των κορυφαίων του πολιτισμού μας, Νίκου Γκάτσου, Κικής Δημουλά, Έλλης Λαμπέτη κ.α. αλλά και πολλών άλλων ακόμα ατίμητων πνευματικών επιτευγμάτων, συνέρρευσε ο αθηναϊκός λαός, στο λαμπροστόλιστο με την βυζαντινή πορφύρα Μετόχι του Αγίου Αθανασίου, επι της οδού Κρίσης, για να τιμήσει την άχραντη μνήμη του κορυφαίου της πίστεώς μας. Κατά την ορθόδοξη παράδοση, ο Άγιος Αθανάσιος είδε το φώς της ζωής  το 296 μ.Χ. ή το 295 κατά άλλους μελετητές της ορθοδοξίας. Οι γονείς του ήταν φτωχοί και δεν είχε την οικονομική άνεση για να λάβει την μόρφωση που επιθυμούσε. Πάραυτα με την επίπονη και σκληρή προσωπική του μελέτη, κατόρθωσε να σφυρηλατήσει ένα πολύ σπουδαίο θεωρητικό υπόβαθρο στην θεολογία και την φιλοσοφία. Αλλά την ίδια ώρα που έλειπαν στην οικογένεια τα χρήματα για την επιβαλλόμενη μόρφωση, οι ευλαβικοί και ενάρετοι γονείς του, τον γαλούχησαν με αγάπη και ξεχωριστή φροντίδα, σε ευγενή ηθικά πρότυπα ζωής. Θεσμικά θα ενταχθεί στο φάσμα της ορθοδόξου πίστεως, με την χειροτόνησή του ως διάκονος το 312 μ.χ. απο τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Αλέξανδρο. Η χρονική αυτή περίοδος ταυτίζεται, με τις μεγάλες αναστατώσεις στο φάσμα της ορθοδοξίας, απο την εμφάνιση της αίρεσης του Αρείου και των θεολογικά ομοϊδεατών του. Γεγονός  που συγκλόνισε τον ορθόδοξο κόσμο και υπέσκαψε το θεολογικό φρόνημα πολλών χριστιανών. Ο Άγιος Αθανάσιος ωστόσο καίτοι νεαρός στην ηλικία και χαμηλόβαθμος στην ιερατική ιεραρχία, προσήλθε με θάρρος και παρρησία στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας το 325 μ.Χ. και καταπλήσσοντας τους παρευρισκομένους επισκόπους, διατύπωσε ακλόνητα επιχειρήματα για την κατάρριψη του Αρειανισμού, εστιάζοντας στο Ομοούσιο της Αγίας Τριάδος. Ήταν μια εκδήλωση της υψηλής και στέρεας θεολογικής του παιδείας, γονιμοποιημένης απο την ευλογία του θεού, προκειμένου να αποβληθεί το εξάμβλωμα της αρειανικής αιρέσεως απο το σώμα της εκκλησίας. Κατ΄ουσίαν όπως έχει καταγραφεί απο τους μεγάλους πατέρες της εκκλησίας μας, τα πρώτα επτά άρθρα του Ιερού Συμβόλου της Πίστεώς μας δηλαδή του «Πιστεύω», τεκμηριώθηκαν απο τον Άγιο Αθανάσιο, που άφησε αναλοίωτο έτσι το πολυεπίπεδο θεολογικό του αποτύπωμα, στην ορθόδοξη ιστορία. Το 326 μ.Χ. ή το 328 ο Άγιος Αθανάσιος, εκλεγμένος απο τον κλήρο και τον λαό, ανήλθε στο ύπατο αξίωμα του επισκόπου Αλεξανδρείας διαδεχόμενος τον Αλέξανδρο. Και  επισκοπούσε την διδασκαλία του κυρίου, με ευγενές θεολογικό ήθος, αλλά και με αυστηρά προσήλωση συνάμα στους ιερούς κανόνες. Γνωρίζοντας την καιροσκοπική θεολογικά συμπερι-φορά του Αρείου, ο Άγιος Αθανάσιος του αρνήθηκε την κοινωνία. Κάτι που τον έφερε αντιμέτω-πο, με την υψηλή πολιτική επιρροή που διέθετε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Άρειος, επισύροντας σωρεία διώξεων και βασανιστηρίων. Με αλλεπάλληλες συκοφαντίες πρός τους αυτοκράτορες Μ. Κωνσταντίνο, Κωσταντίνο τον υιό, Ιουλιανό τον Παραβάτη και τον Ουάλη, ο Άρειος και οι συνοδοιπόροι του ειδωλολάτρες ή Εθνικοί όπως αποκαλούνταν, κατόρθωσαν να εκδιώξουν τον Αθανάσιο απο τον επισκοπικό θρόνο και να τον εξορίσουν συνάμα πολλές φορές. Όμως παρόλες τις διώξεις και τα παρελκόμενα βασανιστήρια, δεν εκάμφθη ποτέ το υψηλό και αδαμάντινο φρόνημα του μεγάλου πατέρα της εκκλησίας μας. Ο Άγιος Αθανάσιος εξορίστηκε στην πόλη Τρίβερι (Τρέβιρα) της  Γαλλίας, φυγαδεύτηκε στη Ρώμη και στην συνέχεια στην έρημο και για πολλούς μήνες έμενε κρυμμένος σε υπόγεια και τρώγλες, υφιστάμενος χίλιες μύριες ταλαιπωρίες. Συνολικά διήρκεσαν 46 ολόκληρα χρόνια οι αλλεπάλληλοι διωγμοί του. Ενώ εμβόλιμα πολλοί απο τους αυτοκράτορες που τον εξεδίωκαν αναγνωρίζοντας την πλάνη τους, τον ανακαλούσαν στο επισκοπικό του αξίωμα. Όμως και ο επόμενος νέος αυτοκράτορας υπο την επίρροια των ανθρώπων του Αρείου, υπέπεφτε στο ίδιο ολίσθημα της δίωξης του Μεγάλου Αθανασίου, υιοθετώντας τις σκευωρίες που είχαν χαλκευτεί για τον σκοπό αυτό. Το χρονικό διάστημα που ο Αθανάσιος κρύβονταν στην έρημο, απόλαυσε την ηθική θαλπωρή και στήριξη των μοναχών της ερήμου, ηγέτιδα φυσιογνωμία των οποίων ήταν ο Άγιος Αντώνιος. Ο Αθανάσιος γοητεύτηκε απο την ιερά ασκητική μορφή του Αγίου Αντωνίου, που ήταν αξεπέραστο πρότυπο της μοναστικής ζωής και συνέγραψε έτσι και τον βίο του. Όμως είχε σημάνει η ώρα της ηθικής αποκατάστασης του Αγίου Αθανασίου, μετά απο πολύχρονες διώξεις και εξορίες και επέστρεψε έτσι μετά βαΐων και κλάδων στον επισκοπικό θρόνο της Αλεξανδρείας, διδάσκοντας και ιεραρχώντας τον ορθόδοξο λαό. Τελικά μετά απο όλη αυτή την πολύπλαγκτη και βασανιστική μακραίωνη θεολογική του πορεία, παρέδωσε το πνεύμα του στην θεία δύναμη στις 2 Μαίου του 373 μ.Χ.
Διάστικτο από κατάνυξη, αλλά και από τον ωραίο στολισμό της βυζαντινής πορφύρας - που έχει πάντα την φροντίδα και την μέριμνα του ευλαβούς προϊσταμένου του ναού, πατέρα Νικολάου Κουλιανοπούλου, αλλά και του σεπτού Μητροπολίτη Γουϊνέας και Β' Διευθυντή του Πατριαρχικού Γραφείου Αλεξανδρείας Αθηνών, κ.κ. Γεωργίου – το Πατριαρχικό Μετόχι του Αγίου Αθανασίου, ανέδυε τον άχραντο λυρισμό των πιστών και την ιερότητα της μεγάλης ημέρας της Ορθοδοξίας μας. Του πανηγυρικού εσπερινού, αρχιερατικού συλλείτουργου, χοροστάτησε ο ευσεβής Μητροπολίτης Μέμφιδος κ.κ. Νικόδημος, συλλειτουργούντων των ευσεβών Μητροπολιτών Πηλουσίου κ.κ. Νύμφωνος και Γουϊνέας κ.κ. Γεωργίου, του προϊστάμενου του Μετοχίου, πατέρα Νικόλαου Κουλιανόπουλου, αλλά και άλλων ιερέων, που με ευλάβεια προσήλθαν για να τιμήσουν την άχραντη μνήμη του Ιερού Αθανασίου. Με το πέρας του εσπερινού, ο ευσεβής αρχιμανδρίτης και προϊστάμενος του ναού της Αγίας Παρασκευής, της ομώνυμης περιοχής, κ.κ. Διονύσιος Κατερίνας, εξήρε το ευγενές ορθόδοξο ήθος του μεγίστου Πατέρα της Ορθοδοξίας μας Αγίου Αθανασίου, αλλά και τις ατέλευτες ηθικές θυσίες στις οποίες υπεβλήθη, για να κραταιώσει την ορθόδοξη πίστη και να ακυρώσει με την πολυδύναμη θεολογική του παιδεία, την δόλια αίρεση του Αρείου. Κάλεσε δε τους πιστούς, να εμπνευστούν από την ηγιασμένη ζωή του Ιερού Αθανασίου και να κάμουν κτήμα τους τις ατίμητες ηθικές του αρετές. Περαίνοντας το αρχιερατικό συλλείτουργο, που τόσο εύφρανε το χριστεπώνυμο πλήθος, ο οικοδεσπότης Μητροπολίτης Γουϊνέας έλαβε το λόγο και ευχαρίστησε τους πιστούς, που με αγάπη και ευλάβεια προσήλθαν για να τιμήσουν την σεπτή μνήμη του ακρογωνιαίου λίθου της ορθοδοξίας μας και την εν γένει συμμετοχή τους στο πανηγυρικό διήμερο του Ιερού Μετοχίου και ευχήθηκε ολόθερμα σε όλους, η ευλογία και τα πρεσβεία του ενάρετου - της Ορθοδοξίας μας Αγίου Αθανασίου, να χαριτώνουν και να λαμπρύνουν ηθικά την ζωή τους. Τονίζοντας την αδήριτη ανάγκη, σε δύσκολους καιρούς για την ελληνική κοινωνία, να αναβαπτιστούμε εσωτερικά, με τις διδαχές του Ιερού Επισκόπου Αλεξανδρείας και να πορευτούμε σε δρόμους ηθικής ευημερίας. Συνακόλουθα ευχαρίστησε τους ευγενείς εθελοντές του ναού τις κυρίες του φιλοπτώχου Ταμείου, αλλά και το ενοριακό συμβούλιο, για την ακαταπόνητη συμβολή τους, στο εορταστικό διήμερο. Επακολούθησε αρτοκλασία. Και του χρόνου με υγεία, αγαπημένες μου Αθηναίες και Αθηναίοι. Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα. Και ο στυλοβάτης της ορθοδοξίας μας Άγιος Αθανάσιος, να κατευοδώνει τα άξια βήματά σας.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 18 January 2020 | 10:12 am
Άφατη κατάνυξη, για τον Εσπερινό του Αγίου Αντωνίου, στα Άνω Πατήσια !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Με την συντριπτική παρουσία του λαού του 5-ου και του 6-ου Διαμερίσματος των Αθηνών, αλλά και πλήθος άλλων Αθηναίων, που προσήλθαν ευλαβικά για να τιμήσουν τον σεπτό ασκητή και δάσκαλο της ερήμου Μέγα Αντώνιο, έλαβε χώρα εχθές Πέμπτη 16 Ιανουαρίου, ο πανηγυρικός εσπερινός, για την μνήμη του Αγίου Αντωνίου, στην ομώνυμη εκκλησία των Άνω Πατησίων. Για να δεηθούνε ευλαβικά στην έξοχη φυσιογνωμία της ορθοδοξίας μας, που την λάμπρυνε ηθικά και θεολογικά, με τον ευλαβή και ενάρετο βίο του.
Ο Άγιος Αντώνιος, ο μέγας όπως απεκλήθη, για τα ασύγγνωστα επίπεδα ηθικής τελειότητας τα οποία προσήγγισε, υπήρξε πρότυπο ηθικής και πνευματικής άσκησης, ασκητής των ασκητών και μέγας διδάχος της χριστιανικής πίστης και κατέχει περίοπτη θέση στο πάνθεον των αγίων της  ορθοδόξου εκκλησίας μας. Τόσο με τον ενάρετο βίο του και την επίπονη άσκηση, που του επέτρεψαν να απαλλαγεί απο κάθε κάθε ανθρώπινη έξη και πάθος – για τούτο και του απεδόθη ο τίτλος του αρχηγού του μοναστικού βίου- όσο και με το βαθύβλυ-στο θρησκευτικό του συναίσθημα, που υπήρξε ατίμητο πρότυπο της ορθόδοξης πίστης, διαμόρφωσε μια μοναδική παρουσία στο μακραίωνο γίγνεσθαι της ορθόδοξης εκκλησίας μας. Ο Άγιος Αντώνιος είδε το φώς της ζωής στην Αίγυπτο το 251 μ.Χ. ή κατά άλλους μελετητές της ορθοδοξίας το 264 μ.Χ. απο πλούσιους γονείς, που του παρείχαν κάθε μέσο για να αποκτήσει μια επίζηλη μόρφωση για την εποχή, αλλά και ένα πολύ ισχυρό συνάμα ηθικό και κοινωνικό υπόβαθρο. Απο παιδί όμως έδειξε να αδιαφορεί για τις υλικές από-λαύσεις και εξεδήλωσε ξεχωριστό ενδιαφέρον για τα γράμματα και την ορθοδοξία.  Αδιαμφισβήτητα σ΄αυτές τις επιλογές στην παιδική του ηλικία, με το άνοιγμα της ευαισθη-σίας του, καθοριστικό ρόλο διαμόρφωσαν οι ευλαβικοί γονείς του, που πέρα απο την οικονομική και κοινωνική τους ευμάρεια, υπήρξαν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι. Τον γαλούχησαν πάνω στο ιδεώδες της αγάπης και της προσφοράς στον άνθρωπο. Παρακολου-θούσε ανελιπώς κάθε Κυριακή το θείο ευαγγέλιο και τον είχε καταλυτικά γοητεύσει το ανθρωποκεντρικό υπόβαθρο της ορθόδοξης πίστεως. Με διαίτερη προσήλωση άκουγε κάθε Κυριακή την περικοπή του ευαγγελίου, την σχετική με τον πλούσιο νεανίσκο στον οποίο ο Κύριος είπε «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε, πώλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασέ τα στους φτωχούς και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό. Και έλα να με ακολουθήσεις». (Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε, πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξοις θηαυρόν εν ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. 19:21). Όμως στην νεαρή ηλικία των είκοσι μόλις χρονών, ο Άγιος Αντώνιος θα δοκιμάσει και μια μεγάλη πίκρα και ηθική απογοήτευση στη ζωή. Χάνει και τους δυο γονείς του και επωμίζεται έτσι και την επιμέλεια της μικρής αδελφής του. Η βαθιά πίστη του όμως στη θεία δύναμη, τον βοηθά να ανακτήσει τις ψυχικές του δυνάμεις και να λάβει καθοριστικές αποφάσεις για την περαιτέρω ζωή του. Έτσι αποφασίζει να δωρήσει την περιουσία του σε αναξιοπαθούντες και φτωχούς οικογε-νειάρχες, κρατώντας μόνον ένα μικρό τμήμα της προκειμένου να διασφαλίσει την μικρή αδελφή του - την ανατροφή της οποίας εμπιστεύεται σε ένα παρθεναγωγείο με ενάρετες γυναίκες – και να αναχωρήσει για την έρημο στην μεγάλη διοκιμασια του ασκητικού βίου.
 Για είκοσι ολόκληρα χρόνια ο Αντώνιος πάλευε με τα πάθη, τους σαρκικούς πειρασμούς και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Και κατόρθωσε το ασύλληπτο, με την συσσώρευση και καταβολή όλων των ψυχικών του δυνάμεων, να υπερκεράσει τους πειρασμούς της ανθρώπινης φύσης και να απονεκρώσει κάθε μορφής πειρασμό, προσεγγίζοντας την τελειό-τητα. Σε μια τέτοι αγνή, άμωμη και άσπηλη ηθικά προσωπικότητα, είχε επελέξει ο μεγάλος θεός, να κληροδοτήσει τις θείες πνευματικές του προνομίες. Η φήμη του και ο βαθμός της ασκητικής και ηθικής του τελειότητας, δεν άργησε να εκσπάσει τα όρια της ερήμου και να καταστεί φυσιογνωμία σύμβολο της ορθοδοξίας της εποχής εκείνης. Απο όλα τα γεωγραφι-κά μήκη και πλάτη της γής, έρχονταν προσκυνητές για να εισδεχθούν, την χάρη, την ευλογία και την αγιοσύνη του Αγίου Αντωνίου, που του απεδόθη και ο περίσεπτος ηθικά χαρακτη-ρισμός Μέγας. Η έρημος στην κυριολεξία, μεταμορφώθηκε απο τους επισκέπτες προσκυνη-τές του Αγίου σε πόλη, στην οποία ο Αντώνιος κανοναρχούσε τις αρχές και τις αξίες του μοναχικού βίου. Τον επισκέφτηκαν έτσι και οι δυο λαμπροί και πολύφωτοι αστέρες της Ορθοδόξου εκκλησίας μας, ο Μέγας Βασίλειος και ο Μέγας Αθανάσιος.Ο τελευταίος μάλιστα θα επιμεληθεί και την συγγραφή του βίου του Αγίου Αντωνίου. Όμως ο άγιος προσέφερε την ηθική του αρωγή και βοήθεια σε όλους τους χριστιανούς και τους ανθρώ-πους που την είχαν ανάγκη και πέραν της ερήμου. Όποτε παρέστη ανάγκη ο Αντώνιος έσπευσε με απαρασάλευτη πίστη να συνδράμει τους  χριστιανούς. Έτσι το 312 μ.Χ. όταν ο αυτοκράτορας Μαξιμίνος πραγματοποίησε διωγμούς και φόνευσε πόλλούς πιστούς, ο άγιος έσπευσε να τους προσφέρει ηθική παρηγορία και στήριξη. Το ίδιο με πολλήν αγάπη και ηθική ζέση για την Ορθοδοξία, έκανε και το 335 μ.Χ. όταν στους κόλπους της είχε εμφυλοχωρήσει η έρις του Αρείου. Ο Άγιος Αντώνιος πήγε στην Αλεξάνδρεια τότε και με το πελώριο κύρος της ασκητικής του φυσιογνωμίας, πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες, στον χριστιανισμό για να ξεπεράσει την αίρεση του Αρείου. Και κατόρθωσε με την ενάρετο ήθος του, να επαναπροσεγγίσει πολλούς χριστιανούς, που είχε κλονιστεί το φρόνημά τους, στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Υπηρετώντας αυτές τις αξίες και αρετές ο Άγιος Αντώνιος, αναγο-ρεύτηκε σε αδαμάντινο σύμβολο της Ορθοδοξίας και του μοναχικού βίου. Πλήρης δόξης και ημερών και με την ευλογία του Κυρίου, παρέδωσε το πνεύμα του σε ηλικία 105 ετών, το 356 μ.X. Η ορθόδοξη εκκλησία μας εορτάζει κάθε χρόνο την μνήμη του Αγίου Αντωνίου του Μέγα, στις 17 Ιανουαρίου.
 Στον καλλιεπή ναό λοιπόν του Αγίου Αντωνίου Άνω Πατησίων, που λαμπύριζε από την βυζαντινή πορφύρα, εξέπεμπε το χαρμόσυνο μήνυμα της εορτής του Αγίου και ήταν διάστικτος από την επιμελημένη φροντίδα του ευλαβούς Πατέρα Θεολόγου που προΐστα-ται, αλλά και όλων των άλλων ευγενών εθελοντών του ναού, που κοπίασαν για την άρτια υλοποίηση της ιεράς πανηγύρεως, προσήλθαν ευλαβικά οι Αθηναίοι, για τιμήσουν την μνήμη του Αγίου και να αρδεύσουν ηθική δύναμη, από την θεοφόρο παρουσία του. Του πανηγυρικού εσπερινού χοροστάτησε ο σεπτός Επίσκοπος Ρωγών κ.κ. Φιλόθεος, συνεπι-κουρούμενος από τον ευλαβή Αρχιμανδρίτη και προϊστάμενο του Αγίου Αντωνίου κ-ο Θεολόγο Αλεξανδράκη, αλλά και πολλούς άλλους ιερείς, παρακείμενων εκκλησιών. Και ήταν αληθινά τόσο κατανυκτικός ο εσπερινός για τον μέγα ιεράρχη της ορθοδοξίας μας Αντώνιο, που προξένησε άφατη συγκίνηση στους πιστούς, αλλά και ηθική ανάταση από την διάχυτη παντού θεία παρουσία - ευλογία του. Με το πέρας του πανηγυρικού εσπερινού, ο Επίσκοπος κ.κ. Φιλόθεος αφού διεμήνυσε το ευγενές μήνυμα του Αρχιεπισκόπου μας Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, για την σεπτή μνήμη του Αγίου Αντωνίου, κάλεσε τους πιστούς να ενωτιστούν τα ιδεοφόρα μηνύματα της λιτής και άχραντης ηθικά ζωής του Αγίου Αντωνίου, να αναβαπτισθούν ηθικά, μέσα από τα εμπνευστικά πρότυπα ήθους και αρετής που εξέπεμψε με τον ασκητισμό του και να κραταιώσουν την πίστη τους, που είναι η μόνη σταθερά ζωής, στους άστατους και τρικυμισμένους καιρούς μας.
 Αλλά ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε με το πέρας του πανηγυρικού εσπερινού, η παρουσία του σεπτού αρχιεπισκόπου μας κ.κ. Ιερωνύμου, που προσήλθε εσπευσμένα από την Ακαδημία Αθηνών, στην οποία είχε προσκληθεί, για να ευλογήσει την πανήγυρη και να ευχηθεί σε όλους τους πιστούς, να τους χαριτώνει και να τους σκέπει, η ευλογία και η ηθική προστασία του μέγα δασκάλου της ερήμου Αγίου Αντωνίου. Εμφατικά να σημειώσουμε ακόμα την συγκίνηση που προξένησε η χορωδία παιδιών με ειδικές δεξιότητες, που με πολλήν αγάπη και υψηλή ανθρώπινη ευαισθησία, έχει οργανώσει ο ευλαβής προϊστάμενος του Αγίου Αντωνίου, πατέρας Θεολόγος Αλεξανδράκης, αλλά και οι ψαλτικές ομάδες του Ναού, υπο τον επίβλεψη των εξόχων καθηγητών της ψαλτικής, Αρχόντων της ΜτΧΕ κ.κ. Παϊκόπουλου και Γιαννακάκη, οι οποίες για πρώτη φορά, έχουν αναγνωρισθεί και ως επίσημο πανεπιστημιακό πρόγραμμα, υπο τον τίτλο «βυζαντινή μουσική ψαλτική τέχνη». Χρόνια Πολλά αγαπημένοι φίλες και φίλοι και ο μέγας ασκητής της Ερήμου Αντώνιος, να λαμπρύνει και να προστατεύει την ζωή σας.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π. Δημοσιεύθηκε στις 17 January 2020 | 11:23 am
Ηθική έξαρση για τα Άγια Θεοφάνεια, στην Δεξαμενή του Κολωνακίου !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
 Στιγμές ηθικής έξαρσης για τον λαό του 1-ου Διαμερίσματος των Αθηνών, αλλά και τις παρακείμενες περιοχές, που έσπευσαν μαζικά σήμερα Δευτέρα 6-1-20 στον Άγιο Διονύσιο του Κολωνακίου και εν συνεχεία στην ιστορική Δεξαμενή, για την μεγάλη εορτή της ορθοδοξίας, των Αγιασμό των Υδάτων. Τον εορτασμό των Αγίων Θεοφανείων, που είναι από τις παλαιότερες εορτές της Ορθοδοξίας μας, και σηματοδοτεί, την κάθαρση και την ηθική αναγέννηση του ανθρώπου, από την φθορά και τις αδυναμίες της καθημερινότητας. Σύσσωμος λοιπόν ο αθηναϊκός λαός σήμερα, συνέρρευσε με ηθική ένταση και παλμό, στον περικαλλή και μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου Διονυσίου της Σκουφά - πλαισιωμένος από την πολιτική και στρατιωτική μας ηγεσία- για να εορτάσει των αγιασμό των υδάτων και την ηθική κάθαρση του ανθρώπου. Υπο καταρρακτώδη βροχή βέβαια, αλλά ατρόμητοι στην καρδιά, για την αγία ημέρα. Και σε αυτό το χαρμόσυνο κλίμα της ηθικής μας αναγέννησης και με την έλευση του νέου έτους 2020, που το υποστασιοποιούσε η βαθιά κατάνυξη της ημέρας, αλλά και η μεγαλοπρέπεια του Αγίου Διονυσίου, ήπιαμε όλοι τον θειο αγιασμό και αναβαπτιστήκαμε εσωτερικά, προκειμένου με πίστη και αισιοδοξία, να πορευτούμε στην νέα χρονιά.
 Κατά την ιερά παράδοση ο αγιασμός των υδάτων, ξεκίνησε τον εορτασμό του από τον 2-ο μ.Χ. αιώνα και συναρτάται με την φανέρωση της Αγίας Τριάδας στην βάπτιση του Χριστού. Σύμφωνα με την οποία, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος έλαβε εντολή να αφήσει την ερημική του ζωή και να πάει στον Ιορδάνη ποταμό, όπου και άρχισε να κηρύττει τον λόγο του Θεού και να βαπτίζει. Και στον Ιορδάνη του παρουσιάστηκε μια ημέρα ο Χριστός, ζητώντας του, να τον βαπτίσει. Ο Άγιος Ιωάννης αν και είχε ενημερωθεί από το Άγιο Πνεύμα, για την θεια φυσιογνωμία του Ιησού, αρνήθηκε να τον βαπτίσει, λέγοντας ότι αυτός έχριζε βαπτίσματος, για να καθαρθεί. Ο Ιησούς όμως Κατήλθε εξ ουρανού το Άγιο Πνεύμα, υπο μορφή περιστεριού, επάνω στον ώμο του Ιησού, ενώ από τους ουρανούς ακούστηκε η φωνή του Θεού : «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα», δηλαδή «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου». Έκτοτε η βάπτιση των Χριστιανών, δεν τελεί έν ύδατι, καθώς το βάπτισμα «μετανοίας» του Ιωάννη στον Ιορδάνη, αλλά «εν Αγίω Πνεύματι». Με το γεγονός της βάπτισής του, ο Ιησούς ηγίασε το νερό και το κατέστησε νερό αγιασμού, συμπόρευσης με τον Θεό. Και με αυτό τον τρόπο, η Βάπτιση του Χριστού, διάνοιξε στους ανθρώπους, τις πύλες του Ιερού Μυστηρίου της Βάπτισης. Ενώ με την καθαρτική ιδιότητα του ιερού βαπτίσματος, ο προηγούμενος αμαρτωλός άνθρωπος αναγεννάται ηθικά και με την αυστηρή προσήλωση στις θείες εντολές, καθίσταται κληρονόμος της βασιλείας των ουρανών.  τελικά τον έπεισε να τον βαπτίσει, υπομνίζοντάς του, ότι αυτή ήταν η θεία επιταγή. Και καθώς ο Ιωάννης άρχισε να βαπτίζει τον Κύριο, μπροστά στα εμβρόντητα μάτια των ανθρώπων, έλαβε χώρα το εξής θείο γεγονός.
Της πανηγυρικής λειτουργίας χοροστάτησε ο σεπτός Επίσκοπος Ευρίπου κ.κ. Χρυσόστομος, πλαισιωμένος από τον ευλαβή Αρχιμανδρίτη του Αγίου Διονυσίου κ.κ. Θεοφάνη Δαρζέντα, τον ευσεβή του ιερέα κ-ο Καχρίλα Παναγιώτη, αλλά και άλλους ιερείς από παρακείμενες ενορίες, που προσήλθαν για να τιμήσουν την κορυφαία εορτή της Ορθοδοξίας. Με την αποπεράτωση της θείας λειτουργίας μετέβημεν όλοι στην Δεξαμενή στο Κολωνάκι, για την ανάσυρση του Σταυρού, υπο τους χαρμόσυνους παιάνες της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων, που χρωμάτισαν αισθητικά την πομπή και μετέδωσαν στους πολίτες της Αθήνας, τα πιο ευχάριστα συναισθήματα. Αφότου ανεσύρθη ο Σταυρός και ευλόγησε ραίνοντας το  χριστεπώνυμο πλήθος ο επίσκοπος κ.κ. Χρυσόστομος, ευχήθηκε στους πολίτες της Αθήνας, αλλά και στην πολιτική και στρατιωτική του ηγεσία, που παρίστατο σύσσωμη, ο αγιασμός των υδάτων, που σηματοτοδεί την αναγέννηση και την κάθαρση του ανθρώπου, από τον φθοροποιό χαρακτήρα της καθημερινότητας, να δρομολογήσει για τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, αλλά και την κοινωνία συνολικά, την ηθική και πνευματική μας ανασυγκρότηση, η οποία και μέσα από την εν χριστώ ζωή μας, στους κόλπους της εκκλησίας, είναι και η μόνη σωτηρία, για το βαλλόμενο σήμερα, από μύριους πειρασμούς άνθρωπο. Και του Χρόνου, με υγεία αγαπημένες μου Αθηναίες και Αθηναίοι. Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα και ο Αγιασμός των υδάτων, να δρομολογήσει κάθε ηθική πρόοδο και ευτυχία, στην άξια και ενάρετη ζωή σας. Παραθέτουμε το Απολυτίκιο των Αγίων Θεοφανείων :
Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις· τοῦ γάρ Γεννήτορος ἡ φωνή προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱόν ὀνομάζουσα· καί τό Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τό ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανείς Χριστέ ὁ Θεός, καί τόν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.
Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Συγγραφέας Αθήνα, 6-1-2020 Δημοσιεύθηκε στις 6 January 2020 | 1:22 pm
Καινούριος χρόνος πάλι ξημερώνει, λάμπει ο σκοτισμένος ουρανός, μ’ ελπίδες ο θεός να τον χρυσώνει και να’ ναι ευτυχισμένος και καλός.
Αγαπημένοι μου φίλες και φίλοι,
 Με την ευκαιρία της έλευσης του νέου έτους 2020, εύχομαι ολόψυχα για εσάς και τις οικογένειές σας, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, Υγεία, προκοπή και ευόδωση όλων των ευγενών προσδοκιών σας. Ένας καινούριος χρόνος ξημερώνει. Ας αδράξουμε την ευκαιρία, με την ευλογία του Χριστού, σε αυτή την ηθική επανεκκίνηση, να πράξουμε τα καλύτερα, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, για να οικοδομήσουμε μια κοινωνία, δίκαιη, περισσότερο όμορφη και πολιτισμικά προηγμένη.
Ανανεωμένοι απο το Μακρυγιαννικό συλλογικό «εμείς» και αντλώντας ατέλευτες ηθικές δυνάμεις, απο την τιμαλφή μήτρα του ελληνισμού την Ορθοδοξία, αλλά και απο τις κλασικές αξίες αρετής των Ελλήνων, όπως αγάπη, φιλότιμο, αλληλεγγύη, φιλαλληλία, και το φλογερό πάθος για δημιουργία, ας προστρέξουμε την πατρίδα μας, για να πρωταγωνιστήσει και πάλι στην πνευματική άθληση και την πολιτισμική οδοιπορία. Η Ελλάς είναι προορισμένη απο την αδέκαστη ιστορική μοίρα και απο την ευλογία του Χριστού, να επιβιώσει στο ιστορικό διηνεκές και να πρωταγωνιστήσει στο δύσβατο πεδίο της ηθικής και πνευματικής ευποιίας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να ολιγωρήσουμε, ούτε έναντι της ιστορίας μας, ούτε έναντι των μαρτυρικών προγόνων μας, που με το αίμα τους, πύργωσαν ηθικά τον ελληνισμό, στα πέρατα της οικουμένης. Στα λόγια του ποιητή :
«Δεν ζούμε εμείς μέσα στο ψέμα και την απάτη των ονείρων/ τρέχει στις φλέβες μας ηρώων αίμα, είμαστε απόγονοι μαρτύρων».
Ενωμένοι όλοι λοιπόν και ο καθείς μέσα απο τις υπερβάσεις του προσωπικά, ας δώσουμε τον ιερό αγώνα για την κοινωνική και πολιτισμική πρόοδο της πατρίδας μας. Χρόνια σας Πολλά και Καλή και ευλογημένη Χρονιά.
M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π., συγγραφέας
Δημοσιεύθηκε στις 30 December 2019 | 10:44 am
Όταν ο Παναγής Κουταλιανός, «ταπείνωνε» στην Πατησίων τα κανόνια !!!
Σύμφυτη με την πολιτισμική και κοινωνική ζωή της Αθήνας,  η αγαπημένη μας οδός Πατησίων, που στις αρχές του 20-ου αιώνα, ήταν το επίκεντρο της διασκέδασης – έχοντας δίπλα της και το στολίδι της πόλης – Πεδίον του Άρεως – της αστικής τάξης Από τα πιο χαρακτηριστικά επίσης γεγονότα, που σημάδεψαν την κοινωνική ζωή στην Πατησίων, ήταν και οι αθλητικές επιδείξεις, διαφόρων αθλητών και πεχλιβάνηδων. Με κυριότερη όλων αυτή του περίφημου και παγκοσμίου κύρους γίγαντα της δύναμης Παναγή Κουταλιανού. Ο οποίος ήρε την καταγωγή του, από την Κούταλη της Προποντίδος και ήταν τέκνο του τιμημένου Μικρασιατικού ελληνισμού. Ήταν τόση και αξεπέραστη η μυϊκή δύναμη του Κουταλιανού, που η λαϊκή μούσα τον είχε περιβάλλει με την αχλή του θρύλου. Ενώ το τραγούδι «Σίσδερα μασάει ο Κουταλιανός», ήταν εύγλωττο για τα κατορθώματά του !
Γύρω στα 1903 λοιπόν, ο περίφημος Παναγής Κουταλιανός, σε ένα πρόχειρο υπαίθριο θέατρο που ήταν απέναντι απο το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πατησίων, έκανε επίδειξη της μυϊκής του δύναμης, με διάφορες αυτοσχέδιες ασκήσεις. Απο τις πιο εντυπωσιακές του ασκήσεις που εξιτάριζαν στην κυριολεξία το φιλοθέαμον κοινό, ήταν η εκπυρσοκρότηση ενός κανονιού που στηρίζονταν στην πλάτη του. Του τοποθετούσαν ένα ή δυο κανόνια στην πλάτη, τα εκπυρσοκροτούσαν και ο γίγας Κοτυταλιανός, είχε την μυθική δύναμη να σταθεί ο όρθιος και να μην το πετάξει στα σύννεφα το κανόνι !!! Και φυσικά το κοινό εκστασιασμένο για το απίστευτο κατόρθωμα, ξέσπαζε σε ατέρμονα χειροκροτήματα. Σημειώνουμε ακόμα, ότι η παρουσία του Παναγή Κουταλιάνού, στο εξωτερικό και ιδίως στην Αμερική, την Αυστραλία, τον Καναδά και την Γερμανία, όπου υπήρχε παροικιακό ελληνικό στοιχείο, έκανε θραύση. Και οι εφημερίδες τους, με τα εγκωμιαστικότερα σχόλια, εξυμνούσαν την υπερφυσική δύναμή του.
Το παρόν κείμενο είναι απόσπασμα από το Βιβλίο μας «ΑΘΗΝΑ, ζαφειρόπετρα….» που πραγματεύεται την κοινωνική, πολιτισμική και αυτοδιοικητική ταυτότητα της Αθήνας.
Αθήνα, 29-12-19 Δημοσιεύθηκε στις 29 December 2019 | 11:28 am
Χριστουγεννιάτικο ΜήνυμαΠάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΑγαπημένοι μου φίλες και φίλοι,  Με την ευκαιρία της έλευσης της μεγάλης γιο-ρτής της Χριστιανοσύνης, σας εύχομαι ολόψυχα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του θεανθρώ-που, να ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές μας, από την οδυνηρή οικονο-μική, κοινωνική και πολι-τισμική κυρίως κρίση που υφιστάμεθα και να αποτελέσει έναυσμα δημιουργικής ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας.
Όμως η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Αναγεννημένοι απο την ευλογία του Χριστού και αντλώντας δυνάμεις από τις κλασικές αξίες αρετής των Ελλήνων – αλληλεγγύη, φιλότιμο, φιλοπατρία - θα την επανατροχιοδρομήσουμε και πάλι στην λεωφόρο της ευημερίας.
Η παρακαταθήκη του Νικολάου Πλαστήρα είναι επιτακτική «Την Ελλάδα απο τα αυτί θα την πιάσουμε και θα την σώσουμε θέλει δεν θέλει»! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, αγαπημένοι μου φίλες και φίλοι. Ο καινούριος χρόνος 2020, να είναι εποικοδομητικός, να σας χαρίσει Υγεία, ηθική ευημερία και κάθε καλό στο αρχοντικό σας.
Με βαθύβλυστη αγάπηΠάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.gr Δημοσιεύθηκε στις 24 December 2019 | 8:09 pm
Από την ομιλία μας για τον Παπαδιαμάντη, στον Άγιο Νικόλαο Αχαρνών !
Μέσα σε κλίμα χριστουγεννιάτικης κατάνυξης και με την συμμετοχή πλήθους κόσμου, έλαβε χώρα χθες Κυριακή 22-12-19, στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου Αχαρνών (Κάτω Πατησίων), η ομιλία μας για τον μεγάλο κοσμοκαλόγηρο της ελληνικής λογοτεχνίας Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Παράλληλα στα πλαίσια της σύνολης χριστουγεννιάτικης εκδήλωσης, με την ηθική μέριμνα και αγάπη του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου του ναού, εψάλησσαν χριστουγεννιάτικοι ύμνοι από την Χορωδία της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, αλλά και κάλαντα και χριστουγεννιάτικα τραγούδια, από την Μεικτή Χορωδία του Φιλοπτώχου Ταμείου της εκκλησίας. Τέλος πραγματοποιήθηκε βράβευση των κ.κ. Γιώργου Πατούλη Περιφερειάρχη Αττικής και Βασίλη Καπερνάρου, για την συνολική παρουσία τους στην δημόσια σφαίρα.
 Η εκδήλωση έγινε με την μέριμνα του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου του Αγίου Νικολάου και δη, με τις άοκνες προσπάθειες του προέδρου του Φιλοπτώχου Ταμείου, πρωτοπρεσβύτερου πατέρα κ-ου Δημητρίου Παπανδρέου, που έχει μετατρέψει με την πολυεδρική προσπάθειά του, τον ναό, σε ένα εργαστήρι πολιτισμού και ανθρωπιάς. Ενώ μετά λειτούργησε και Bazar, για την στήριξη των χριστουγεννιάτικων φιλανθρωπικών δράσεων της εκκλησίας. Είχαμε την χαρά να ανταλλάξουμε ευχές και παράλληλα να ενώσουμε την φωνή μας, στο ευγενές μότο του πατέρα Δημητρίου «Ούτε ένας άνθρωπος να μην πεινάει» ! Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές, που με την αγάπη τους και την ηθική τους ευγένεια, συνέβαλαν στην τόσο όμορφη και χαρμόσυνη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση, μεταδίδοντας τα πιο όμορφα συναισθήματα αγάπης και ανθρωπιάς.
Χρόνια Πολλά σε όλους και τις άγιες τούτες μέρες να μην λησμονήσουμε, ότι και ένα χαμόγελο ακόμα, για κάποιους συνανθρώπους μας είναι σημαντικό. Ο μεγάλος Θεός να σκέπει και να ευλογεί τις οικογένειές σας.
Αθήνα, 23-12-19
Δημοσιεύθηκε στις 24 December 2019 | 12:27 am
Η αισθαντική Ηρώ Κυριακάκη «Είναι ωραία η ζωή Κατερίνα» ! («Κόκκινα Φανάρια»)   Με την ανεκλάλητη αισθαντικότητά της και το ευγενές λυρικό της κύτταρο, άγγιζε τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας, η μοναδική Ηρώ Κυριακάκη. Μνημειώδης σε αυτό το αισθητικό μοτίβο, υπήρξε ο έξοχος ρόλος της στα επικά «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη, όπου υποδυόμενη την «ταπεινή καθαρίστρια» Κατερίνα, του «σπιτιού» στην «τρούμπα» του Πειραιά, μας προξενούσε ηθική έξαρση, με την ευαισθησία της και την δίψα για ζωή. Ήταν στην ταινία η σύντροφος του «ζητιάνου», μεγάλου μας ηθοποιού Νότη Περγιάλη και αντίπερα στους ριπτασμούς της ζωής και την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας τους, επιμένουν να κάνουν όνειρα και να είναι ερωτευμένοι ! Μέσα σε μια ζωή, ανήλιαγη, σκοτεινή, γεμάτη από ένα πηχτό στρώμα ηθικής θλίψης. «Είναι ωραία η ζωή Κατερίνα» της λέει όμως ο Νότης Περγιάλης και μας σχίζει την καρδιά ! Και της υπόσχεται να τη φτιάξει το καλύβι της ζωής τους, από κονσερβοκούτια ….Στιγμές άφθαστου δραματικού ήθους για τον ελληνικό κινηματογράφο, που ευελπιστούμε να τις ξαναζήσουμε !
 Η Ηρώ Κυριακάκη γεννήθηκε στον Πόρο το 1932 και μετά τις εγκύκλιες σπουδές της ακλούθησε σπουδές θεάτρου και Σκηνοθεσίας, στην Δραματική Σχολή του δασκάλου Καρόλου Κούν. Πλάι στον Κάρολο Κούν έπαιξε στις παραστάσεις «έργο Θείος Βάνιας» του Αντόν Τσέχωφ και «Τελευταίο φθινόπωρο» του Αλέξη Δαμιανού. Στην μεγάλη μας οθόνη έπαιξε όπως προαναφέραμε στα «Κόκκινα φανάρια», στην «Στεφανία», στα «Παιδιά της Χελιδόνας», στον «Παπατρέχα», αλλά και σε άλλες ακόμα υψηλού κινηματογραφικού ήθους ταινίες. Σημαντικό ωστόσο ήταν το πέρασμα της Ηρούς Κυριακάκη και στην μικρή μας οθόνη, όπου και εκεί άφησε το μεγάλο της λυρικό αποτύπωμα, με κυριότερες συμμετοχές στις μεγάλες τηλεοπτικές παραγωγές της δεκαετίας του ’80, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Γαλήνη», «Γιούνγκερμαν» κ.α. Ενώ στο πεδίο του Θεάτρου έπαιξε στις παραστάσεις : 1959 Θείος Βάνιας, 1960 Τελευταίο φθινόπωρο, 1961 Κόκκινα φανάρια, 1965 Χωριστά τραπέζια, 1977 Κομμάτια και θρύψαλα, 1990 Η σκιά του Μαρτ κ.α.
Η Ηρώ Κυριακάκη, ήταν παντρεμένη με τον καινοτόμο σκηνοθέτη Σταύρο Τορνέ. Την όλη δημόσια παρουσία της, κατευόδωνε πάντα το ήθος και η καλλιτεχνική αιδημοσύνη, κάτι που την έκανε ξεχωριστά αγαπητή σε όλο το καλλιτεχνικό μας φάσμα, αλλά και στην ελληνική κοινωνία.
Πόσο πολύ λατρέψαμε την απαράμιλλη καθαρίστρια «Κατερίνα», στα «Κόκκινα φανάρια», που μέσα από την ταπεινή και ανήλιαγη ζωή της, μας μετέδιδε τα πιο φωτεινά μαθήματα αγάπης, έρωτα, αισιοδοξίας και αξιοπρέπειας ! Για πάντα στην καρδιά μας !
Πάνος Ν. Αβραμόπουλοςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 22-12-19 Δημοσιεύθηκε στις 22 December 2019 | 11:15 am
Δημοσιεύθηκε στις 20 December 2019 | 11:38 pm
Κατανυκτική προσευχή, στον Προφήτη Δανιήλ Βοτανικού !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Σε κλίμα κατάνυξης, άφατης ευλάβειας και με την καθολική συμμετοχή του λαού των περιοχών του Βοτανικού, του Κολωνού της Ακαδημίας Πλάτωνος, των Σεπολίων και του Ρούφ, έλαβε χώρα σήμερα Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου ο πανηγυρικός εσπερινός, για την ιερή μνήμη του Προφήτου Δανιήλ. Της ενάρετης φυσιογνωμίας της ορθοδοξίας μας, που με το ευγενές ήθος και την πολυμερή μόρφωσή του, είχε κάμψει τον χριστιανοδιώκτη βασιλιά Κύρο και είχε συμβάλει ζωτικά, στην εμπέδωση της θείας διδασκαλίας στην Βαβυλωνία, στην εποχή που έζησε. Ο Προφήτης Δανιήλ γεννήθηκε στην Άνω Βηθαρά, καταγόμενος από την βασιλική γενιά του Δαυίδ και έζησε στις αρχές του 6-ου π.χ. αιώνα, με τέλη του 7-ου. Ήδη από την παιδική του ηλικία το 605 π.Χ. βίωσε το κυνηγητό και οδηγήθηκε με τους γονείς του, αιχμάλωτος στην Βαβυλώνα, όταν την κατέστρεψαν οι Βαβυλώνιοι και κράτη-σαν ομήρους τους Εβραίους. Πάραυτα με παρέμβαση του βασιλιά της Ναβουχοδονόσορα, που μάλιστα τον μετονόμασε σε Βαλτάσαρ, ο Δανιήλ μαζί με τους τρεις νέους Εβραίους Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ, έτυχαν της ευμενούς αντιμετώπισής του και σπούδασαν στην αυτοκρατορική αυλή, με μεγάλες τιμές και ευκολίες. Ένεκα μάλιστα των εξαιρετικών τους επιδόσεων, ο βασιλιάς τους κράτησε κοντά του και τους τοποθέτησε σε επίζηλες διοικητι-κές θέσεις. Ιδίως ο Δανιήλ, είχε το χάρισμα να ερμηνεύει όνειρα και μεθύστερα, προφήτευ-σε τον ερχομό του μεσσία Ιησού Χριστού.
 Όμως η αυταρέσκεια του Ναβουχοδονόσορα σύντομα θα τους έφερε αντιμέτωπους μαζί του. Ο βασιλιάς έφτιαξε μια χρυσή εικόνα του και αξίωνε από όλους τους επιτελείς του, να την προσκυνήσουν, ένα διάστημα μάλιστα όπου ο Δανιήλ έλειπε από την αυλή. Ο τρείς παίδες αρνήθηκαν σθεναρά να προσκυνήσουν την εικόνα του αυτοκράτορα, γεγονός, που τον εξόργισε. Τους απείλησε μάλιστα ότι θα τους βάλει σε καμίνι φωτιάς. Ανένδοτοι όμως στην πίστη τους στον Θεό, οι τρεις νεαροί χριστιανοί αρνήθηκαν πεισματικά να προσκυνήσουν την εικόνα. Και έδωσαν την εξής θαρραλέα απάντηση στο βασιλιά «Άκου βασιλιά, ο ουράνιος Θεός, τον οποίο εμείς λατρεύουμε, είναι τόσο δυνατός, που μπορεί να μας βγάλει σώους και αβλαβείς από το καμίνι της φωτιάς και να μας σώσει από τα χέρια σου. Αλλά και αν ακόμα δεν το κάνει, να ξέρεις τους θεούς σου δεν λατρεύουμε και την εικόνα σου, δεν προσκυνούμε». Και αληθινά καθώς έριξαν τους τρείς παίδες στην φωτιά, εξήλθαν από το καμίνι σώοι και αβλαβείς. Και το ίδιο θαύμα έλαβε αργότερα χώρα και με τον Δανιήλ, που εξήλθε σώος από τον λάκκο των λεόντων, στον οποίο τον είχε ρίξει ο Κύρος – που εν τω μεταξύ νίκησε τον Ναβουχοδονόσορα και υπέταξε την Βαβυλώνα - διότι παρέβη την εντολή του, για αποχή όλων από την προσευχή, για 30 ημέρες. Το θαύμα όμως με τον Δανιήλ εντυπωσίασε τον Κύρο, που πείστηκε για την ηθική υπεροχή της Θείας δύναμης και κράτησε τελικά κοντά του, με τιμητική θέση τον Προφήτη Δανιήλ. Πέθανε έτσι ο προφήτης σε μεγάλο γήρας στην αυλή του Κύρου, κατά πάσα πιθανότητα στα Σούσα.
 Στο σταυροδρόμι λοιπόν του Βοτανικού με τον Κολωνό, στην καρδιά της Αθήνας, σε μια περιοχή, που είναι διάστικτη από την καλωσύνη, την λεβεντιά των ανθρώπων του μόχθου, αλλά και τον καλοπισμό της γνήσιας λαϊκής ψυχής, που επιμένει να κρατά στέρεα στη ψυχή της τις αξίες και τις ιερές παραδόσεις του λαού μας, προσήλθαν με σθένος οι Αθηναίοι, για να τιμήσουν τον σεπτό προφήτη της εκκλησίας μας Δανιήλ. Εκεί που η βυζαντινή αύρα της ορθοδοξίας και του πολιτισμού, συναντάται με την κοιτίδα της παγκόσμιας φιλοσοφίας του Πλάτωνα. Και αντιφέγγιζε η λαμπροστόλιστη εκκλησία του Προφήτη Δανιήλ, την κατάνυξη των ευλαβών χριστιανών, αλλά και την πορφυρένια μεγαλοπρέπεια, της αξεπέραστης στο φάσμα του πολιτισμού αυτοκρατορίας του Βυζαντίου. Του πανηγυρικού εσπερινού χοροστάτησε ο σεπτός Μητροπολίτης Κορωνείας κ.κ. Παντελεήμων, συγχοροστατούντων του ευλαβούς ιερέως του ναού πατρός Σπυρίδωνος Παπασπύρου, αλλά και άλλων ιερέων από διαφορετικές περιοχές, που προσήλθαν κατανυκτικά να τιμήσουν την μνήμη του προφήτη Δανιήλ. Με το πέρας του εσπερινού, ο ευσεβής Μητροπολίτης Κορωνείας κ.κ. Παντελεήμων, αφού διεβίβασε  το ευγενές μήνυμα αγάπης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, για την μνήμη του Προφήτη Δανιήλ, ευχήθηκε σε όλους χρόνια πολλά και παραίνεσε τους ευλαβείς χριστια-νούς, να αντλήσουν ηθικά διδάγματα από την ενάρετη και εμπνευσμένη βιωτή του Προφήτη Δανιήλ και να θωρακίσουν την ζωή τους, με το ατίμητο ήθος της ορθοδοξίας. Τέλος ευχήθηκε με την έλευση της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων, να γιορτάσουμε τις άγιες ημέρες τους, με κέντρο στην καρδιά μας τον σωτήρα Χριστό, διότι Χριστούγεννα που δεν εδράζονται στο μήνυμα πίστης και αγάπης του Χριστού μας, είναι μια στείρα κοσμική εορτή, άνευ ηθικού βάρους και περιεχομένου, που απολήγει για την ανθρώπινη ψυχή, σε μια ανούσια λειτουργία.
Χρόνια Πολλά φίλες και φίλοι και ο Άγιος Προφήτης Δανιήλ, να σκέπει, να χαριτώνει τις οικογένειές σας και να σας χαρίζει υγεία και κάθε ηθική ευτυχία, στους δύσκολους και τρικυμισμένους ηθικά καιρούς μας.
Παραθέτουμε το Απολυτίκιο Προφήτη Δανιήλ :
Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα εν τη πηγή της φλογός, ως επὶ ύδατος αναπαύσεως, οι άγιοι τρεις παίδες ηγάλλοντο· και ο Προφήτης Δανιήλ, λεόντωv ποιμήv, ως προβάτων εδείκνυτο. Ταις αυτών ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 17 December 2019 | 1:32 pm
Ευλαβική προσευχή για τον Ιερό Ελευθέριο, στον ομώνυμο ναό του Γκύζη !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
 Ανεκλάλητη χαρά και ηθική λάμψη στην ιστορική συνοικία του Γκύζη, σήμερα Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019, για την πανηγυρική εορτή του Αγιομάρτυρος της εκκλησίας μας Ελευθερίου και της σεμνής μητέρας του Ανθίας, που μαρτύρυσαν για τα ιδεώδη της ορθοδοξίας και πρόσφεαραν την τιμία κεφαλή τους, ως ύψιστη έκφραση απαρασάλευτης πίστης και αγάπης στον Χριστό μας, στον διώκτη αυτοκράτορα του χριστιανισμού Σεπτίμιο Σεβήρο. Στην πανέμορφη γειτονιά του κέντρου της Αθήνας, που είναι συνυφασμένη με τα κλέη και τα πένθη του ελληνικού λαού και κομίζει μύριες μνήμες και αναμνήσεις. Από τον πρώιμο αστικό μετασχηματισμό της Αθήνας και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου της πόλης, τις τραγικές και αποφράδες μέρες του εμφυλίου πολέμου, που μάτωσαν ακατάσχετα την καρδιά του ελληνικού λαού – με τις σφαίρες αποτυπωμένες στα προσφυγικά κτίσματα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, να θυμίζουν και σήμερα τον αδελφοκτόνο σπαραγμό – έως και την μεγαλουργια της αγαπημένης μας ομάδας του Παναθηναϊκου, που με την φρενήρη πορεία της είχε δονήσει όχι μόνο το στάδιο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, αλλά ολάκερη την Ευρώπη. Και είναι σήμερα η αγάπη και η ηθική προστασία του Εφόρου της περιοχής του Γκύζη Αγίου Ελευθερίου, που σκέπει όλο τον κόσμο με την ευλογία του και του χαρίζει πρόοδο και ηθική ευημερία. Σύσσωμος παρευρέθη λοιπόν τόσον ο λαός του 7-ου Διαμερίσματος της πόλης, όσον και από άλλες συνοικίες της Αθήνας, για να εορτάσουν παηγυρικά την σεπτή μνήμη του κορυφαίου της ορθοδοξίας μας Ελευθερίου.
 Κατά την ορθόδοξη παράδοση, ο Άγιος Ελευθέριος είδε το φως της ζωής τον 2-ο μ.Χ. στην Ελλάδα ή και κατά μια άλλη εκδοχή στην Ρώμη, από πλούσιους γονείς και είχε την ηθική ευτυχία να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ηθικής ευμάρειας και πνευματικής ευκρασίας, που του διάνοιξε μεγάλους ορίζοντες στην από φυσικού του προικισμού ευρεία σκέψη του. Η γέννησή του μάλιστα έλαβε χώρα όταν αυτοκράτορες ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίμιος Σεβήρος. Πάραυτα έχασε ενωρίς τον πατέρα του, γεγονός που εξώθησε την μητέρα του Ανθία, στο να αναζητήσει εξόχους διδασκάλους για την περαιτέρω πνευματική και ηθική του θωράκιση. Η Ανθία είχε εντυπωσιαστεί από το ηθικό μεγαλείο και τον ανθρωποκεντρι-κό χαρακτήρα του χριστιανισμού, ακούγοντας κηρύγματα από μαθητές του Αποστόλου Παύλου. Ασπάστηκε αμέσως έτσι τον χριστιανισμό και διακαής πόθος της υπήρξε ένα ταξίδι στην Ρώμη, για να ψαύσει ηθικά τα χώματα που είχαν ποτιστεί με το αγνό αίμα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Έλαβε την απόφαση λοιπόν να ταξιδέψει για την Ρώμη και μαζί της πήρε και τον νεαρό Ελευθέριο, που διψούσε να έλθει σε επαφή με μεγάλους δασκάλους των γραμμάτων και των τεχνών. Στην Ρώμη η Ανθία συνάντησε τον Επίσκοπο Ανίκητο, που έμεινε έκθαμβος, από την ευφυΐα, την θρησκευτική προσήλωση, αλλά και τον ενάρετο χαρακτήρα του ταλαντούχου και πολλά υποσχόμενου στο πεδίο των γραμμάτων, νεαρού Ελευθέριου. Έτσι τον πήρε υπο την ηθική προστασία του και την πνευματική καθοδήγησή του. Ο Ελευθέριος πολύ γρήγορα εξεδήλωσε τις έξοχες πνευματικές και ηθικές του αρετές στον Επίσκοπο Ανίκητο, που είχε πειστεί πλέον με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι είχε απέναντί του μια πνευματική προσωπικότητα με σπάνια χαρίσματα, η οποία θα μπορούσε να συνδράμει ζωτικά, την διδαχή του κηρύγματος του Κυρίου, αλλά και την ηθική υποστήριξη της Ορθοδοξίας, στα απέραντα εδάφη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έτσι τον έχρισε – ένεκα των αδαμάντινων αρετών του - διάκονο σε ηλικία μόλις 15 ετών, ηλικία που ήταν απαγορευτική κατά τους μετέπειτα ιερούς κανόνες της 6-ης Οικουμενικής Συνόδου, αλλά και τις διατάξεις της Τοπικής Συνόδου της Νεοκαισαρείας, οι  οποίες θα όριζαν ότι ο διάκος χειροτονείται σε ηλικία 25 ετών, ο πρεσβύτερος σε ηλικία 30 ετών και ο επίσκοπος από 30 ετών και άνω. Από την ηθική έπαλξη λοιπόν του Διακόνου, ο Άγιος Ελευθέριος θα παράξει ευγενές και πολυμερές ορθόδοξο και φιλανθρωπικό έργο και θα προστρέξει πολυδύναμα τους κοινωνικά αδύναμους και τους ασθενεστέρους. Τρία χρόνια αργότερα θα χειροτονηθεί και ιερέας και με την οιστρηλατημένη πνευματικά και ηθικά προσωπικότητά του, θα εξακτινώσει το αδαμάντινο ήθος του σε όλη την περιοχή του ποιμνίου του, προσφέροντας κάθε ανακούφιση στους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Το πολυεπίπεδο και νοηματισμένο από τις αξίες της ορθοδοξίας έργο που παρήγε ο Άγιος Ελευθέριος, κατέστησε την προσωπικότητά του ηθικό σύμβολο αρετής και έτσι με την κοινή ψήφο του λαού και του κλήρου, χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ιλλυρίας, της σημερινής δηλαδή Αλβανίας, με έδρα την Αυλώνα. Η πελώρια αποδοχή όμως και το μέγα ηθικό κύρος του ιερομάρτυρα Ελευθερίου, εξόργισαν τον αυτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβήρο. Και πολύ σύντομα ο Σεβήρος διέταξε την σύλληψη του Αγίου. Του άσκησε πίεση να αποποιηθεί την πίστη του και όταν ο Ελευθέριος αγέρωχα παρέβλεψε τις απειλές του, διέταξε να τον ρίξουν στην αρένα με τα θηρία. Τα θηρία όμως δεν επετέθησαν στον Άγιο !!! και τότε εξοργισμένος ο Σεβήρος έδωσε εντολή να αποκεφαλίσουν τον Άγιο Ελευθέριο, μαζί με την μητέρα του Ανθία. Αποκεφαλισμός που τους πρόσφερε το ηθικά λαμπρό φωτοστέφανο των μαρτύρων του Θεού. Ο Άγιος Ελευθέ-ριος θεωρείται και προστάτης των εγκύων γυναικών, δίνοντάς τους «καλή λευτεριά». Για τούτο πολλές έγκυες γυναίκες ζητούν την συνδρομή του Αγίου και ακουμπούν το εικόνισμά του επάνω στο σώμα τους.
 Στον λαμπροστόλιστο ναό λοιπόν του Αγίου Ελευθερίου στο Γκύζη, που αντιφέγγιζε σημαιοστολισμένος νοερά, την βυζαντινή πορφύρα και την άφατη κατάνυξη του χριστεπώνυμου πλήθους, σύσσωμοι οι Αθηναίοι έδωσαν το δυναμικό παρόν, για να τιμήσουν την ιερή μνήμη του κορυφαίου αγιομάρτυρά μας Ελευθερίου. Της δοξολογιακής λειτουργίας χοροστάτησε ο σεπτός Επίσκοπος Ανδρούσης κ.κ. Κωνστάντιος, συγχοροστούντων του ευλαβούς Αρχιμανδρίτη και Πρωτοσυγκέλου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών κ.κ. Βαρνάβα Θεοχάρη – που υπήρξε αρχιερατικός προϊστάμενος του Αγίου Ελευθερίου Γκύζη – των ευσεβών πατέρων του Αγίου Ελευθερίου, κ.κ. Αρχιμανδρίτη Αϊβαλιώτη Ιωακείμ και πρεσβύτερου Τσιαντή Παναγιώτη, αλλά και άλλων ιερέων, που προσήλθαν από παρακείμενες εκκλησίες και την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, για να τιμήσουν την μνήμη του Αγίου. Με το πέρας της θείας λειτουργίας, επακολούθησε εκλιτάνευση της ιεράς εικόνας του Αγίου Ελευθερίου αποτμήματος τιμίων λειψάνων, στους περιμετρικούς δρόμους του Αγίου Ελευθερίου, υπο τους χαρμόσυνους ήχους των Φιλαρμονικών του Ναυτικού και της Αστυνομίας, που ανέτειναν ηθικά τους πιστούς και χρωμάτισαν πολύμορφα αισθητικά, την μεγαλοπρεπή τελετή. Ανείπωτη η κατάνυξη των ευλαβών κατοίκων του Γκύζη για την σεπτή εικόνα του Αγίου Ελευθερίου, που την έραιναν με άνθη και μύρα από τις πολυκατοικίες και εδεούντο στην σεπτή μνήμη του, να τους προστρέξει με την ηθική προστασία του, στους δύσκολους και αναθεωρητικούς καιρούς μας και να τους χαρίζει υγεία και ηθική ευπραξία. Και μέσα από αυτή την μύχια σχέση λαού και ορθοδοξίας, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τα ανεξάντλητα ηθικά αποθέματα της ρωμιοσύνης, που θα υπερκεράσει όλα τα μεγάλα σημερινά εμπόδια και θα επισκοπεί για πάντα στην λεωφόρο του χρόνου, την πολιτισμική μεγαλουργία της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.
 Με την επάνοδο της πομπής στον ναό, τον λόγο πήρε ο εμπνευσμένος ιεράρχης κ.κ. Κωνστάντιος και αφού διεβίβασε το κατάφορτο μήνυμα αγάπης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, για την εορτή του Αγιομάρτυρα της Ορθοδοξίας μας, ευχαρίστησε τον ευσεβή λαό των Αθηνών, για την καταιγιστική παρουσία του και κάλεσε όλους τους πιστούς να εμπνευστούν από τον ενάρετο βίο του Ιερού Ελευθερίου και μέσα από τους κόλπους της εκκλησίας μας, να κραταιώσουν την πίστη τους, που είναι και η μόνη οδός για την ηθική και πνευματική ακεραίωση του ανθρώπου. Εν συνεχεία τον λόγο έλαβε ο ευσεβής Αρχιμανδρίτης και Πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών – συγκινημένος που ευρίσκονταν στο «σπίτι» του, τον οικείο και αγαπημένο του Άγιο Ελευθέριο Γκύζη, που με θέρμη καρδιάς για χρόνια υπηρέτησε - κ.κ. Βαρνάβας Θεοχάρης και αφού ευχαρίστησε τους πιστούς για την έμπλεη σε ηθικό παλμό παρουσία τους, τους ευγενείς εθελοντές του ναού, τις κυρίες του Φιλοπτώχου Ταμείου, του Υπευθύνου κ-ου Στάθη Πεκιά και το ενοριακό συμβούλιο, για την πολυεπίπεδη συμβολή τους, στην άρτια υλοποίηση της ιεράς πανηγύρεως, την Φιλαρμονική της Αστυνομίας και του Ναυτικού για τους όμορφους σκοπούς τους, που σκόρπισαν τα πιο χαρμόσυνα μηνύματα ανάτασης στην τελετή, αλλά και την Ελληνική Αστυνομία για τα άψογα μέτρα τάξης, ευχήθηκε σε όλους, ο Ιερός Ελευθέριος, να τους εμπνέει, να τους χαρίζει υγεία και να συνιστά τον κεντρικό ηθικό σηματωρό στην άξια ζωή τους.
Και του χρόνου με υγεία, ευλαβείς Αθηναίοι. Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα και ο κορυφαίος Αγιομάρτυρας της εκκλησίας μας Ιερός Ελευθέριος, να χαριτώνει εσάς και τις ενάρετες οικογένειές σας.
Παραθέτουμε το Απολυτίκιο του Αγίου Ελευθερίου :
«Φερωνύμῳ σου κλήσει καλλωπιζόμενος, ἐλευθερίαν παρέχεις καὶ ἀπολύτρωσιν, τοῖς προσκάμνουσι δεινῶς, ποικίλας θλίψεσιν, Ἐλευθέριε σοφέ, ἱερῶν καλλονή, Μαρτύρων ἡ ὡραιότης· διὸ μὴ παύσῃ βραβεύων, ἀναψυχὴν τοῖς σὲ γαιρέρουσι.»
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων Δημοσιεύθηκε στις 15 December 2019 | 10:35 pm
Ηθική έξαρση για την Άγιο Ελευθέριο, στον ομώνυμο ναό της Αχαρνών !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Με την καταιγιστική παρουσία τόσο του λαού του 5-ου και του 6-ου Διαμερίσματος, όσο και άλλων Αθηνών, από τις υπόλοιπες συνοικίες της πόλης, που έδωσε με ηθική δόνηση το βροντερό παρών, έλαβε χώρα σήμερα Σάββατο 14-12-19, στον λαμπροστόλιστο ναό του Αγίου Ελευθερίου της Αχαρνών, ο πανηγυρικός εσπερινός για την μνήμη του Ιερού Ελευθερίου, που με την θυσιαστική του μαρτυρία – όπως και της άχραντης μητέρας του Ανθίας – κραταίωσε την ηθική υπεροχή της Ορθοδοξίας μας, σε όλα τα εδάφη της αυτοκρατορίας. Στην μεγαλοπρεπή εκκλησία της Αχαρνών, που κομίζει με τους ευγενείς και ευλαβείς πιστούς της συνοικίας, πάντα τα πιο χαρμόσυνα και ευγενή αισθήματα. Σε μια ενορία, που η ευπροσήνεια των λαϊκών ανθρώπων και η λεβεντιά τους είναι διάστικτη παντού ! Στους επιμελημένους και ευρύχωρους δρόμους της, στα παστρικά σπίτια, που μυροβολούν νοικοκυριό και τάξη, αλλά πάνω από όλα στο ζεστό χαμόγελο των κατοίκων του Αγίου Ελευθερίου, που μαρτυρά, περίσσευμα καρδιάς και κοινωνική αρχοντιά. Για την ιερή μνήμη του Αγίου Ελευθερίου λοιπόν, που διακρίθηκε για την ευγένεια του ορθόδοξου ήθους του, την ακλόνητη προσήλωσή του στις αξίες και τις ηθικές ιδέες του χριστιανισμού, την μοναδική ευφυΐα του, που τον κατέστησε γνωστό και πνευματικό επίζηλο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά και τον μελίρρυτο λόγο του, που αποτελούσε βάλσαμο ψυχής και ηθική παρηγορία για τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους» της εποχής του.
 Κατά την ορθόδοξη παράδοση, ο Άγιος Ελευθέριος είδε το φως της ζωής τον 2-ο μ.Χ. στην Ελλάδα ή και κατά μια άλλη εκδοχή στην Ρώμη, από πλούσιους γονείς και είχε την ηθική ευτυχία να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ηθικής ευμάρειας και πνευματικής ευκρασίας, που του διάνοιξε μεγάλους ορίζοντες στην από φυσικού του προικισμού ευρεία σκέψη του. Η γέννησή του μάλιστα έλαβε χώρα όταν αυτοκράτορες ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίμιος Σεβήρος. Πάραυτα έχασε ενωρίς τον πατέρα του, γεγονός που εξώθησε την μητέρα του Ανθία, στο να αναζητήσει εξόχους διδασκάλους για την περαιτέρω πνευματική και ηθική του θωράκιση. Η Ανθία είχε εντυπωσιαστεί από το ηθικό μεγαλείο και τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του χριστιανισμού, ακούγοντας κηρύγματα από μαθητές του Αποστόλου Παύλου. Ασπάστηκε αμέσως έτσι τον χριστιανισμό και διακαής πόθος της υπήρξε ένα ταξίδι στην Ρώμη, για να ψαύσει ηθικά τα χώματα που είχαν ποτιστεί με το αγνό αίμα  των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Έλαβε την απόφαση λοιπόν να ταξιδέψει για την Ρώμη και μαζί της πήρε και τον νεαρό Ελευθέριο, που διψούσε να έλθει σε επαφή με μεγάλους δασκάλους των γραμμάτων και των τεχνών. Στην Ρώμη η Ανθία συνάντησε τον Επίσκοπο Ανίκητο, που έμεινε έκθαμβος, από την ευφυΐα, την θρησκευτική προσήλωση, αλλά και τον ενάρετο χαρακτήρα του ταλαντούχου και πολλά υποσχόμενου στο πεδίο των γραμμάτων, νεαρού Ελευθέριου. Έτσι τον πήρε υπο την ηθική προστασία του και την πνευματική καθοδήγησή του. Ο Ελευθέριος πολύ γρήγορα εξεδήλωσε τις έξοχες πνευματικές και ηθικές του αρετές στον Επίσκοπο Ανίκητο, που είχε πειστεί πλέον με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι είχε απέναντί του μια πνευματική προσωπικότητα με σπάνια χαρίσματα, η οποία θα μπορούσε να συνδράμει ζωτικά, την διδαχή του κηρύγματος του Κυρίου, αλλά και την ηθική υποστήριξη της Ορθοδοξίας, στα απέραντα εδάφη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έτσι τον έχρισε – ένεκα των αδαμάντινων αρετών του - διάκονο σε ηλικία μόλις 15 ετών, ηλικία που ήταν απαγορευτική κατά τους μετέπειτα ιερούς κανόνες της 6-ης Οικουμενικής Συνόδου, αλλά και τις διατάξεις της Τοπικής Συνόδου της Νεοκαισαρείας, οι οποίες θα όριζαν ότι ο διάκος χειροτονείται σε ηλικία 25 ετών, ο πρεσβύτερος σε ηλικία 30 ετών και ο επίσκοπος από 30 ετών και άνω. Από την ηθική έπαλξη λοιπόν του Διακόνου, ο Άγιος Ελευθέριος θα παράξει ευγενές και πολυμερές ορθόδοξο και φιλανθρωπικό έργο και θα προστρέξει πολυδύναμα τους κοινωνικά αδύναμους και τους ασθενεστέρους. Τρία  χρόνια αργότερα θα χειροτονηθεί και ιερέας και με την οιστρηλατημένη πνευματικά και ηθικά προσωπικότητά του, θα εξακτινώσει το αδαμάντινο ήθος του σε όλη την περιοχή του ποιμνίου του, προσφέροντας κάθε ανακούφιση στους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Το πολυεπίπεδο και νοηματισμένο από τις αξίες της ορθοδοξίας έργο που παρήγε ο Άγιος Ελευθέριος, κατέστησε την προσωπι-κότητά του ηθικό σύμβολο αρετής και έτσι με την κοινή ψήφο του λαού και του κλήρου, χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ιλλυρίας, της σημερινής δηλαδή Αλβανίας, με έδρα την Αυλώνα. Η πελώρια αποδοχή όμως και το μέγα ηθικό κύρος του ιερομάρτυρα Ελευθερίου, εξόργισαν τον αυτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβήρο. Και πολύ σύντομα ο Σεβήρος διέταξε την σύλληψη του Αγίου. Του άσκησε πίεση να αποποιηθεί την πίστη του και όταν ο Ελευθέριος αγέρωχα παρέβλεψε τις απειλές του, διέταξε να τον ρίξουν στην αρένα με τα θηρία. Τα θηρία όμως δεν επετέθησαν στον Άγιο !!! και τότε εξοργισμένος ο Σεβήρος έδωσε εντολή να αποκεφαλίσουν τον Άγιο Ελευθέριο, μαζί με την μητέρα του Ανθία. Αποκεφαλισμός που τους πρόσφερε το ηθικά λαμπρό φωτοστέφανο των μαρτύρων του Θεού. Ο Άγιος Ελευθέριος θεωρείται και προστάτης των εγκύων γυναικών, δίνοντάς τους «καλή λευτεριά». Για τούτο πολλές έγκυες γυναίκες ζητούν την συνδρομή του Αγίου και ακουμπούν το εικόνισμά του επάνω στο σώμα τους.
 Στον περικαλλή λοιπόν της Αχαρνών – τον διάστικτο από την ηθική φροντίδα και την αγάπη του αρχιερέα του Πατρός Θεμιστοκλή Χριστοδούλου και των άλλων αξίων συνιερέων του - που αστραποβολούσε από την βυζαντινή πορφύρα, αλλά και το ηθικό φέγγος της Ορθοδοξίας, η οποία καταυγάζει όλο τον κόσμο, σύσσωμος ο λαός των Αθηνών προσήλθε ευλαβικά, για να τιμήσει την άχραντη μνήμη του Αγίου και να ζητήσει τις πρεσβείες του ιερού Ελευθερίου, για την υγεία του και την πνευματική και ηθική ευημερία του. Του πανηγυρικού εσπερινού χοροστάτησε ο σεπτός Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ.κ. Συμεών Βολιώτης, συνεπικουρούμενους από τους ευλαβείς ιερείς του Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών, πατέρες κ.κ. Θεμιστοκλή Χριστοδούλου, Παναγιωτόπουλο Κωνσταντίνο και Καλπούζο Γεώργιο, αλλά και από άλλους πατέρες παρακείμενων εκκλησιών, που προσήλθαν για τον πανηγυρικό εορτασμό του Αγίου. Προσδίδοντας με την ιεροπρέπειά τους, αλλά και την κατανυκτική λειτουργία τους, μια ασύγγνωστη μεγαλοπρέπεια στον εσπερινό. Με το πέρας της δοξολογιακής λειτουργίας ο Μητροπολίτης κ.κ. Συμεών – που λαμπρύνει με το ευγενές ήθος του την ελλαδική εκκλησία - αφού πρωτίστως διεβίβασε το κατάφορτο από αγάπη μήνυμα του  Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, επ΄αφορμή της πανηγυρικής εορτής του Αγίου Ελευθερίου, ευχαρίστησε τον ευσεβή λαό των Αθηνών και ευχήθηκε, το εμπνευσμένο και ιδεοφόρο παράδειγμά του Αγίου Ελευθερίου, να αποτελεί σηματωρό στην ζωή τους, ιδία στους σκληρούς και αναθεωρητικούς καιρούς μας και να τους χαρίζει με την ηθική του σκέπη υγεία και κάθε ευτυχία στην ενάρετη ζωή τους. Εν συνεχεία τον λόγο έλαβε ο ευσεβής πατέρας και προϊστάμενος του ναού Πρωτοπρεσβύ-τερος κ-ος Θεμιστοκλής Χριστοδούλου και αφού ευχαρίστησε και αυτός τον χριστεπώνυμο πλήθος για την συγκινητική, με ηθική ζέση παρουσία του, τους εθελοντές του ναού, τις κυρίες του φιλοπτώχου ταμείου και το ενοριακό συμβούλιο για την πολυσχιδή συμβολή τους, στην άρτια υλοποίηση της ιεράς πανηγύρεως του Αγίου Ελευθερίου, ευχήθηκε από καρδιάς σε όλους ψυχική και σωματική υγεία, πνευματική καρποφορία και ευόδωση όλων των ευγενών στόχων τους στη ζωή !
Και του χρόνου με υγεία ευλαβείς Αθηναίες και Αθηναίοι. Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυ-να. Και ο Ιερός Ελευθέριος να σας χαρίζει υγεία και να χαριτώνει εσάς και τις τίμιες οικογέ-νειές σας. Παραθέτουμε το Απολυτίκιο του Αγίου Ελευθερίου :
«Φερωνύμῳ σου κλήσει καλλωπιζόμενος, ἐλευθερίαν παρέχεις καὶ ἀπολύτρωσιν, τοῖς προσκάμνουσι δεινῶς, ποικίλας θλίψεσιν, Ἐλευθέριε σοφέ, ἱερῶν καλλονή, Μαρτύρων ἡ ὡραιότης· διὸ μὴ παύσῃ βραβεύων, ἀναψυχὴν τοῖς σὲ γαιρέρουσι.» *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 15 December 2019 | 12:54 pm
Ο πρωθιερέας της ελληνικής τέχνης, Νότης Περγιάλης !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος   Πολυεδρικό ταλέντο ο Νότης Περγιάλης, ως ηθοποιός, στιχουργός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας, διήνυσε όλο το φάσμα του θεάτρου και του κινηματογράφου και με την σπάνια παιδεία του και το λυρικό του τάλαντο, μας κληροδότησε πολιτισμικά αριστουργήματα. Οι ερμηνείες του είχαν ένα μοναδικό δραματικό ήθος και τα γραπτά του μια λεπταισθησία, που συνέγειραν την ανθρώπινη ψυχή και προξενούσαν άφατο πόνο, αλλά και ηθική έξαρση. Να θυμηθούμε την συγκλονιστική ερμηνεία του στα επικά «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη, που υποδυόμενος τον ζητιάνο, λέει στην επίσης αισθαντική καθαρίστρια του μπάρ Ηρώ Κυριακάκη, «Είναι ωραία η ζωή Κατερίνα» ! Αλλά και την σπουδαία πρωταγωνιστική παρουσία του στο ιστορικό μεγαλούργημα, επίσης του Βασίλη Γεωργιάδη, «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», όπου υποδύεται τον αρχηγό των εξεγειρόμενων κολίγων του κάμπου Μαρίνο Αντύπα. Για να θυμήσουμε επίσης το ωραίο τραγούδι του σε μουσική του μεγάλου Μάνου Χατζηδάκη «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι», ακόμα τα τραγούδια του Ο λεβέντης, Τι να την κάνω τη χαρά, Το μπλόκο της Καισαριανής, που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, Γκρεμισμένα σπίτια με μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου, Νυφιάτικο τραγούδι κ.ά. αλλά και τις έξοχες ραδιοφωνικές του παρουσίες σε θεατρικά έργα και αφηγήσεις, με τη βελούδινη φωνή του. Μια κατακλυσμιαία πολιτισμική παρουσία που έχει σφραγίσει τα ελληνικά πολιτισμικά μας δρώμενα.
 Ο Νότης Περγιάλης γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1920 στην Αρχαία Σπάρτη. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, ακολούθησε σπουδές δραματικής τέχνης, στο θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Ρώτα. Από το 1949 εργάστηκε ως ηθοποιός και συγγραφέας στο θέατρο, τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο. Την πρωτόλεια εμφάνισή του στο θέατρο την έκανε στον θίασο Λεμού (1950), στο Θέατρο "Διονύσια" στην Καλλιθέα. Διέπρεψε ως ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ερμηνεύοντας χαρακτηριστικούς ρόλους. Ακάματος συγγραφέας θεατρικών έργων, χαρακτηριστικά των οποίων είναι : «Ο πόνος γεννάει θεούς», που τιμήθηκε με το βραβείο του Καλοκαιρίνειου διαγωνισμού, «Ηλιογέννητη» και «Το κορίτσι με το κορδελάκι», το  «Τραγούδι στο Μεσολόγγι» (που σκηνοθετήθηκε από τον Πέλο Κατσέλη στα πλαίσια των γιορτών Μεσολογγίου το 1957), «Χρυσό χάπι» και «Αντιγόνη της Κατοχής» (Λαϊκό θέατρο Μάνου Κατράκη 1954, 1958 και 1960 αντίστοιχα), «Μάσκες για Αγγέλους» (Θίασος Έλσας Βεργή 1959), «Τρελλό φεγγάρι» (Άρμα Θεάτρου 1965), «Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή» (Θίασος Χατζίσκου Νικηφοράκη 1974-5). Αλλά και των θεατρικών έργων : Η γειτονιά του Τσέχωφ» (1976) (Εθνικό Θέατρο - Νέα Σκηνή - Δεκέμβριος 1976 - Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος), «Μαγική πόλη» (1963) (Μουσική επιθεώρηση σε συνεργασία με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη), «Άνοιξε την πόρτα» (1986) (Εθνικό Θέατρο - Νέα Σκηνή - Φεβρουάριος 1986 - Σκηνοθεσία: Νίκος Περέλης) και του ραδιοφωνικού έργου του «Το άλογο του Θανάση» (ηχογράφηση του 1954 και σκηνοθεσία Νίκου Γκάτσου όπου συμμετέχει και ως ηθοποιός). Έγραψε τα σενάρια-διασκευές και στα έργα-ραδιοφωνικά σκετς «Λάμπρος και Μαρία» (1954) (Μανώλης Σκουλούδης) και «Ο Αστραπόγιαννος» (1954) (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης), τη μουσική επένδυση των οποίων έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης. Επίσης έπαιξε και στο ραδιοφωνικό έργο του Παύλου Νιρβάνα «Μαρία η Πενταγιώτισσα» (διασκευή Μαίρης Βεάκη, σκηνοθεσία Μήτσου Λυγίζου και ηχογράφηση του 1958).
Ως σεναριογράφος έγραψε αριστουργήματα, κορυφαίο των οποίων είναι για το σήριαλ Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975) (τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου έργου του Νίκου Καζαντζάκη) σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη, στο οποίο ήταν και αφηγητής. Παράλληλα έγραψε και τα βιβλία «Όταν σηκώθηκαν τα δένδρα» (νουβέλα 1971), «Ο Ατάρ δεν πεθαίνει ποτέ» (1971), «Το κόκκινο πουλί», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1990, 120 σ., (ISBN 960-224-232-9) κ.ά. Αντλούσε την θεματογραφία του από την απλή καθημερινότητα τω ανθρώπων, την οποία αποτύπωνε με τον μοναδικό ηθικό χρωστήρα της γραφής του, που ανέδυε ένα μοναδικό άρωμα, ευγένειας, τιμιότητας και προπαντός ανθρωπιάς. Από το οιστρηλατημένο συγγραφικό του έργο, έργα του έχουν μεταφραστεί στην αγγλική, γαλλική, γερμανική και δανική γλώσσα.
Ο Νότης Περγιάλης ήταν τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, του Διεθνούς Κέντρου Θεάτρου και του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, του οποίου και είχε συνδράμει το έργο. Για την προσφορά του στην τέχνη τιμήθηκε πολλαπλώς, όπως : με το Χρυσό Μετάλλιο της Ιερής Πόλεως του Μεσολογγίου, το Βραβείο των Κριτικών των Εφημερίδων στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κ.α. Ζούσε μόνιμα στην Αθήνα, στην Νέα Σμύρνη.
Στις 10 Νοεμβρίου του 2009, η ευγενική καρδιά του έξοχου Νότη Περγιάλη έπαψε να χτυπά για πάντα στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας, στους οποίους και μέχρι την δύση της ζωής του, ανέβαζε θεατρικές παραστάσεις, για να καλλιεργήσει την θεατρική παιδεία. Το αλγεινό άγγελμα του θανάτου του σκόρπισε καθολική θλίψη σε όλη την Ελλάδα, για τον απαράμιλλο αυτό πρωθιερέα της ελληνικής τέχνης !
Πόσο λατρέψαμε αυτόν τον αισθαντικό ζητιάνο στα «Κόκκινα Φανάρια» ! «Είναι ωραία η ζωή Κατερίνα» !!! *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 14 December 2019 | 12:31 pm
Κατανυκτικός αίνος, για τον Άγιο Σπυρίδωνα, στον ομώνυμο ναό του Παγκρατίου !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Στιγμές άφατης ηθικής ευφορίας και βαθιάς κατάνυξης στο Παγκράτι σήμερα Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου, για την εορτή του Επίσκοπου Τριμυθούντος, Αγίου Σπυρίδωνος, στον ομώνυμο περικαλλή ναού του Παγκρατίου. Σύσσωμος ο λαός του 2-ου Διαμερίσματος, αλλά και από άλλες περιοχές της πόλης, προσήλθε ευλαβικά στο πανέμορφο προάστιο της Αθήνας, που αναρριπίζει με την αρχοντιά και την μεγαλοπρέπειά του, τις χάρες και της ομορφιές της παλιάς Αθήνας, για να τιμήσει την μνήμη του ιερού Σπυρίδωνος και να αντλήσει από την ευλογία του, ακένωτές ηθικές δυνάμεις, απέναντι στις αντιξοότητες και τους ριπτασμούς της ζωής. Στο Παγκράτι της αριστοκρατικότητας και του πρώιμου αστικού μετασχηματισμού της Αθήνας μας. Εκεί που αποτύπωσαν αδρά τον ηθικό τους σφραγιδόλιθο, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Μάνος Χατζηδάκης με τον κύκλο του «μαγικού αυλού», ο Γιάννης Διακογιάννης και τόσοι άλλοι των γραμμάτων μας και του πολιτισμού. Κατά την ορθόδοξη παράδοσή μας, ο Άγιος Σπυρίδωνος, με τον ενάρετο ασκητικό του βίο, την απαρασάλευτη προσήλωσή του στην διδασκαλία του κυρίου, αλλά και την ακατάβλητη ευσέβειά του, αναγορεύτηκε στις μεγάλες φυσιογνωμίες της Ορθοδοξίας μας και αφήκε αναλλοίωτο το θεολογικό του σήμα, με  αποκορύφωμα την υψηλού ήθους παρέμβασή του, στην Α΄ Οικουμενικό Σύνοδο το 325, όπου και κατατρόπωσε τον Αρειανισμό. Είδε το φως της ζωής γύρω στο 270 μ.Χ. στο χωριό Άσσια (Άσκια) της κατεχόμενης Κύπρου. Στα νεανικά του χρόνια για να βιοπορίσει ήταν βοσκός. Παντρεύτηκε και απέκτησε μια κοπέλα την Ειρήνη. Όμως δυστύχησε στο χάσει την σύντροφό του και έτσι με τον θάνατο της γυναίκας του, αφιερώθηκε στον μοναχισμό. Ως μοναχός ο Σπυρίδων εξεδήλωσε μεγάλες θεολογικές αρετές και με την διαρκή και επίπονη άσκηση και μελέτη, εξελίχθηκε σε έναν πάνσοφο θεολόγο-μελετητή της Ορθοδόξου εκκλησίας μας. Περικαλλής ναός στεγάζει σήμερα στην Κέρκυρα το σκήνωμα του αγίου, που κτίστηκε το 1589 και σε ρυθμό μονόκλιτης βασιλικής. Συμπληρωματικά προς τον ναό κτίστηκε το 1620 και υψηλό πυργωτό καμπαναριό. Το τέμπλο του ναού κατασκευασμένο το 1864 από τον αυστριακό αρχιτέκτονα Μάουερς, είναι από μάρμαρο της Πάρου. Και ο ουράνιος θόλος είναι ζωγραφισμένος από τον Κερκυραίο ζωγράφο Νικόλαο Ασπιώτη το 1852. Οι δε εικόνες του τέμπλου είναι ζωγραφισμένες από τον Κερκυραίο ζωγράφο Σπύρο Προσαλένδη. Η λάρνακα που φυλάσσεται το σκήνωμα του αγίου φτιάχτηκε το 1867 στην Βιέννη. Είναι κατασκευασμένη από από σκληρό πολυτελές ξύλο με εξωτερική ασημένια επένδυση. Και είναι ενθυλακωμένη μέσα σε ειδική κρύπτη, η οποία κατασκευάστηκε προκειμένου να υποδεχθεί το ιερό λείψανο του αγίου Σπυρίδωνα, που αποτελεί αντικείμενο προσευχής για χιλιάδες ντόπιους και ξένους επισκέπτες. Συναποτελεί μαζί με τα ιερά λείψανα των Αγίων Διονυσίου και Γερασίμου αντιστοίχως στις Ζάκυνθο και Κεφαλονιά, ένα από τα τρία άγια λείψανα του Ιονίου.
 Το λείψανό του ετέθη σε μαρμάρινη λάρνακα δίπλα στην είσοδο του ναού της Τριμυθούντος στην Κύπρο και παρέμεινε εκεί για τριακόσια χρόνια μετά τον θάνατό του. Ενώ η μαρμάρινη λάρνακα εξακολουθεί να υφίσταται στο ίδιο σημείο. Περί το 648 μ.Χ. η Κύπρος εδέχετο αλλεπάλληλες επιθέσεις από Σαρακηνούς και δοθέντος ότι το ιερό λείψανο του αγίου κινδύνευε, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη και το τοποθέτησε σε εκκλησία μαζί με το λείψανο της Αυγούστας Θεοδώρας. Στην Κωνσταντινούπολη θα παραμείνει μέχρι και λίγες μέρες πρίν από την πτώση της βασιλίδας, οπότε και το μετέφερε μαζί με αυτό της Αυγούστας προκειμένου να τα σώσει ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος, μέσω Σερβίας Θράκης και Μακεδονίας, στην Παραμυθιά της Ηπείρου. Ο Πολύευκτος κατέβαλε σισσύφεια προσπάθεια για να προστατεύσει τα ιερά λείψανα και περιπλανήθηκε για τρία ολόκληρα χρόνια, μέχρι να φθάσει τελικά στην Κέρκυρα. Στην προσπάθειά του αυτή, με ευφυή τρόπο είχε βάλει τα λείψανα σε σακιά με άχυρα και σε όποιον τον ρωτούσε έλεγε πως ήταν τροφή για το άλογό του. Θεωρώντας πως στην Κέρκυρα τα λείψανα θα ήταν ασφαλή, έφθασε στην πόλη το 1456 η οποία τελούσε υπο την κυριαρχία των Ενετών. Εκεί τύχη αγαθή βρήκε  έναν συμπατριώτη του ιερέα τον Γεώργιο Καλοχαιρέτη και του εμπιστεύτηκε τα ιερά λείψανα, κληροδοτώντας τα σαν μια ηθική περιουσία, με την ευθύνη να τα διαφυλάξει από κάθε κίνδυνο. Πεθαίνοντας ο Καλοχαιρέτης άφησε κληρονομικώ τω δικαιώματι τα λείψανα, στα παιδιά του Λουκά και Φίλιππο, τα οποία θέλησαν να μεταφέρουν τα λείψανα του Αγίου Σπυρίδωνα στην Βενετία. Ενώ προέκυψε και δικαστική διαμάχη γύρω από αυτήν τους την πρόθεση, δοθέντος ότι υπήρχαν σοβαρές ενστάσεις από την κοινωνία της Κερκύρας. Η υπόθεση έφτασε μέχρι ο ανώτατο δικαστικό όργανο των ενετών, την ενετική Γερουσία, η οποία αποφάνθηκε ότι τα λείψανα ήταν περιουσία των δυο κληρονόμων του Καλοχαιρέτη και επομένως είχαν την ελεύθερη βούληση να τα μεταφέρουν, όπου ήθελαν. Όμως ο λαός της Κερκύρας πρόταξε μεγάλες άμυνες και με αποφασι-στικότητα και πυγμή παρεμπόδισε δυναμικά την μεταφορά των ιερών λειψάνων. Στην κατεύθυνση τελικά αυτή κινήθηκε και το ενετικό δικαστήριο, επιδιώκοντας να μην δημιουργούνται εστίες κοινωνικής έντασης, στις υπο την ενετική σημαία περιοχές. Το 1512 όμως στην Άρτα συντάχθηκε δωρητήριο συμβόλαιο στο όνομα της κόρης - του γιού του Καλοχαιρέτη Φιλίππου – Ασημίνας η οποία ενυμφεύθη τον Σταμάτιο Βούλγαρη. Για να τα κληροδοτήσει τελικά και η Ασημίνα στους γιούς της και στους απογόνους της, με παραχωρητήρια διαθήκη, η οποία χρονολογείται στις 25 Νοεμβρίου του 1571. Επίσης πολλοί ναοί προς τιμήν του Αγίου Σπυρίδωνος υπάρχουν και στην γενέθλια γή του της Κύπρου.
 Στον λαμπροστόλιστο ναό λοιπόν του Αγίου Σπυρίδωνος στο Παγκράτι, που αντιφέγγιζε με την λαμπρότητα και την επιμέλειά του, την βυζαντινή πορφύρα, αλλά και την ανεκλάλητη κατάνυξη του ευλαβούς λαού των Αθηνών, ομόψυχα οι κάτοικοι της πόλης προσήλθαν, για να τιμήσουν την σεπτή μνήμη του ιερού Σπυρίδωνος. Με έκδηλη την φροντίδα των ευγενών εθελοντών του ναού, αλλά και των πατέρων του, που αισθητικά του προσέδωσαν με την αγάπη τους, την λαμπρότητα και την μεγαλοπρέπεια που αρμόζει στην ημέρα. Του πανηγυρικού εσπερινού χοροστάτησε ο σεπτός Επίσκοπος Ωρεών και Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος κ.κ. Φιλόθεος, συγχοροστατούντων του Επισκόπου Νιτρίας, Εξάρχου του παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Κύπρο κ.κ. Νικοδήμου, των ευλαβών ιερέων της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνος, πατέρων κ.κ. Τσουρού Κυριακού-προϊσταμένου του ναού, Αργυρόπουλου Χρήστου και Σκόνδρα Δημητρίου, αλλά και άλλων ιερέων από παρακείμενες εκκλησίες, που προσήλθαν ευλαβικά, για να τιμήσουν τον κορυφαίο της Ορθοδοξίας μας Άγιο Σπυρίδωνα. Κατάφορτο απο συγκίνηση το  χριστεπώνυμο πλήθος, στην ευχαριστιακή λειτουργία και ιδιαίτερα με την ευλογία των αγίων άρτων, αλλά και τον δοξαστικό ύμνο προς την πλατυτέρα των Ουρανών πανάχραντο Παναγία, έψαλε νοερά, το «χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου». Προσευχόμενο στην Παναγία μας, αλλά και στον εορτάζοντα Έφορο της εκκλησίας Αγίας Σπυρίδωνα, για τις πρεσβείες τους. Να του δώσουν δύναμη και ηθική απαντοχή για να ανταπεξέλθει στις δύσκολες μέρες μας. Διατρανώνοντας την αδιάρρηκτη σχέση του ελληνικού λαού, με την ορθοδοξία, που είναι ο ηθικός του σηματωρός στην κοπιώδη πορεία του ελληνισμού, στην αχανή λεωφόρο του χρόνου. Με το πέρας του πανηγυρικού εσπερινού, τον λόγο έλαβε ο σεπτός Επίσκοπος Ωρεών κ.κ. Φιλόθεος και αφού διεμήνυσε το πανανθρώπινο μήνυμα αγάπης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, επ αφορμή της πανηγυρικής εορτής, εξήρε τον ενάρετο βίο του Αγίου Σπυρίδωνα, αλλά και την πελώρια συμβολή του, με το πολυδύναμο θεολογικό του σήμα, στην κραταίωση της ορθοδοξίας μας, που στις μέρες του εβάλλετο πολλαπλώς από τον Αρειανισμό. Κάλεσε συνακόλουθα όλους τους πιστούς, να αποκρούσουν σθεναρά, τα παθογενή καταναλωτικά μηνύματα της εποχής μας και με σηματωρό, τον εμπνευσμένο βίο του Αγίου Σπυρίδωνα και τις άφθαρτες αξίες και ιδέες της Ορθοδοξίας, να πορευτούν στην ζωή τους, σε δρόμους αρετής και ευημερίας. Εν συνεχεία τον λόγο έλαβε ο προϊστάμενος του ναού, πατέρας Τσουρός Κυριακός και αφού ευχαρίστησε τον ευσεβή λαό των Αθηνών, για την καταιγιστική παρουσία του, τους εθελοντές της εκκλησίας, τις κυρίες του φιλοπτώχου ταμείου και το ενοριακό συμβούλιο για την πολευπίπεδη συμβολή τους, στην αρτιότητα της ιεράς πανηγύρεως, ευχήθηκε σε όλους τους πιστούς Χρόνια Πολλά και η ευλογία του Αγίου Σπυρίδωνος να κατευοδώνει τα βήματά τους.
Και του χρόνου με υγεία αγαπημένοι μου Αθηναίες και Αθηναίοι ! Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα και ο Επίσκοπος Τριμυθούντος, ιερός Σπυρίδων, να σκέπει και να χαριτώνει εσάς και τις οικογένειές σας.
Παραθέτουμε το Απολυτίκιο του Αγίου Σπυρίδωνος :
Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Σπυρίδων Πατὴρ ἡμῶν· διὸ νεκρᾷ σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργούντάς σοι Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα. *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 12 December 2019 | 2:42 pm
Οκτώ αιώνες απο την υπογραφή της «magna karta» - οικουμενικής διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απο τον Ιωάννη τον Ακτήμονα Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Πέρασαν οκτώ αιώνες από την πρώτη επίσημο διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν ο άγγλος βασιλιάς Ιωάννης ο Ακτήμονας, υφιστάμενος την μεγάλη πίεση των ευγενών, του κλήρου και της τάξης των αγροτών και των εμπόρων, αναγκάστηκε να παραχωρήσει δικαιώματα, υπογράφοντας στις 17 Ιουνίου του 1215 την περίφημη «Magna Karta» στο Ρουνιμέντε του Ουίνδσορ, το κείμενο δηλαδή που του είχε προταθεί από τις υπο εξέγερση πιο πάνω κοινωνικές τάξεις. Ο πρώτος αυτός συνταγματικός χάρτης ήταν γραμμένος στα λατινικά και για αυτό έφερε το όνομα «Magna Karta» (δηλαδή Μεγάλος Χάρτης). Είχε προηγηθεί κατά το έτος 1213 υπόσχεση του βασιλιά Ιωάννη, να προχωρήσει στην παραχώρηση αρκετών εν μέσω φεουδαρχίας κοινωνικών δικαιωμάτων και να καταστήσει την μοναρχία του στο μέτρο του δυνατού, πιο κοινωνικά ελεύθερη και ανεκτική στις προβαλλόμενες τότε δειλά δειλά δημοκρατικές ελευθερίες. Ο Ιωάννης ο Ακτήμονας όμως όπως χαρακτηριστικά ονομάζονταν, δεν τήρησε το λόγο του και έτσι το Πάσχα του 1215 μια ομάδα βαρόνων συμμάχησε, προκειμένου να του ασκήσει πίεση, για να εγκαταλείψει τις αυθαιρεσίες του.Κεντρικός πυρήνας της «Μαγκνα Κάρτα» ήταν ο σεβασμός της προσωπικής ελευθερίας του ανθρώπου. Που πρακτικά απαγόρευε την φυλάκιση, τιμωρία ή εξορία του, χωρίς προηγουμένως να έχει εκδοθεί αντίστοιχη απόφαση δικαστηρίου, η ανειλημμένη υποχρέωση του βασιλιά Ιωάννη, να μην προβαίνει στην επιβολή φόρων, χωρίς την επήνευση του Μεγάλου Συμβουλίου, αλλά και στην περαιτέρω ακόμα αναγνώριση του Μεγάλου Συμβουλίου σε ότι αφορά τις μείζονες πολιτικές αποφάσεις, που προοδευτικά θα εξελιχθεί στην σημερινή Βουλή της Αγγλίας.
 Σε πρώτη φάση η Μάγκνα Κάρτα αποτέλεσε ένα πολιτικό συμβιβασμό, για την αντιστάθμιση των δικαιωμάτων του βασιλιά και των φεουδαρχών, με την πάροδο του χρόνου όμως, οι κοινωνικές και πολιτικές προνομίες που περιελάβανε, αποδόθηκαν σε όλο τον λαό της Αγγλίας. Η «Μάγκνα Κάρτα» συνιστά τον πρώτο συνταγματικό χάρτη της Αγγλίας και τον θεμέλιο λίθο των κοινωνικών της ελευθεριών. Η υπογραφή της από τον Ιωάννη τον Ακτήμονα, ήταν απόρροια σκληρών και επίπονων διαπραγματεύσεων και οι περισσότεροι όροι της είχαν να κάνουν με χρόνια διατυπωμένα παράπονα από τις κοινωνικές τάξεις της τότε Αγγλίας, παρά με νομικές θέσεις. Οι εκπεφρασμένες κοινωνικές διαμαρτυρίες στον Ιωάννη, σήμερα φαντάζουν σαν προφανείς, αν αναλογιστεί κανείς όμως τις υφιστάμενες φεουδαρχικές δομές της εποχής εκείνης, αντιλαμβάνεται, ότι σήμαιναν μείζονα επιτεύγματα στο φάσμα των κοινωνικών και δημοκρατικών ελευθεριών. Αποτελώντας το σημείο κοινωνικής και πολιτικής φιλελευθεροποίησης των φεουδαρχικών καθεστώτων.Αλλά και πρίν από την Ιωάννη τον Ιωάννη τον Ακτήμονα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, στην μακρά τους πορεία για κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση, αλλά και την κατάκτηση των βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων και πολιτικών τους ελευθεριών, οι άνθρωποι χρειάστηκε να χύσουν πολύ αίμα. Ο δρόμος για την ηθική και κοινωνική ελευθερία πρωτίστως του ανθρώπου, ήταν πάντα αιματηρός και ακανθώδης Ποταμοί αίματος και ατέλευτων θυσιών απαιτήθηκαν, για να γίνουν μόλις τα πρώτα βήματα προς την ελευθερία και κατόπιν να κατοχυρωθούν τα πρώτα κοινωνικά δικαιώματα. Φονικοί πόλεμοι, αιματηρές συγκρούσεις, εμφύλιες συρράξεις και προπαντός αμέτρητες θυσίες κοινωνικών αγωνιστών και ηρώων, που τους έχει σκεπάσει η ταφόπετρα της συλλογικής αμνησίας, χρειάστηκαν για να κατακτηθούν οι οι πρώτες βασικές κοινωνικές ελευθερίες. Χρειάστηκε να εκσπάσει η Αμερικάνικη επανάσταση (1775-1783) γνωστός ως «πόλεμος της ανεξαρτησίας» μεταξύ των αμερικανών και της Μεγάλης Βρετανίας με τις 13 αποικίες της, για να συντάξει μέσα από τις στάχτες της, ο οραματιστής αμερικανός πρόεδρος Θωμάς Τζέφερσον την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Να ακολουθήσει η πολύνεκρη Γαλλική επανάσταση το 1789, με την αιματηρή πτώση της Βαστίλης και το περίφημο τρίπτυχο «Ελευθερία - Ισότητα-Αδελφοσύνη» (liberte-egalite-fraternite) για να εξαλειφθεί η στυγνή κοινωνική εκμετάλλευση της γαλλικής φεουδαρχίας. Και πολλές ακόμα εθνικές εξεγέρσεις, που με το αίμα των τιμημένων αγωνιστών τους, επισφράγισαν την ανθρώπινη ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τις πολιτικές ελευθερίες. Προβάλλουν ήδη μέσα από αυτό το ηρωικό πάνθεον στην παγκόσμια ιστορία όλα τα μαρτύρια των οραματιστών της ανθρώπινης ελευθερίας, καθώς και οι θυσίες που χρειάστηκε να γίνουν για να κατοχυρωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Απαιτήθηκε να σταυρωθεί ο Σπάρτακος από τους Ρωμαίους, να θυσιαστεί ο δικός μας Μαρίνος Αντύπας για να σηματοδοτήσει με την δολοφονία του, την απαρχή της εξόδου μας από την φεουδαρχία του 20-ου αιώνα και να δολοφονηθεί ο έγχρωμος κοινωνικός αγωνιστής Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ από το άλλο μεγάλο πεδίο διεκδίκησης της ανθρώπινης ελευθερίας των φυλετικών διακρίσεων, προκειμένου ο σύγχρονος άνθρωπος, να ακεραιώσει τις κοινωνικές και πολιτικές του ελευθερίες, αλλά κα την ηθική του ανεξαρτησία.Τον Δεκέμβριο του 1948, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών με απόφαση της ολομέλειάς του, προέβη στην «Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», που έρχονταν να συγκεφαλαιώσει τις μακραίωνες αιματηρές θυσίες όλου του κόσμου για την κατάκτηση των κοινωνικών του δικαιωμάτων και ελευθεριών. Η οικουμενική διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ήταν ένα πλήρες νομικό κείμενο, με διεσταλμένη ερμηνεία των ανθρώπινων ελευθεριών, που έθετε τέρμα σε κάθε μορφής ανθρώπινη εκμετάλλευση, φυλετική διάκριση και κοινωνική ανελευθερία. Η διακήρυξη του ΟΗΕ ελάμβανε υπόψη της ότι :
♦ Θεμέλιο λίθος της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο, αποτελεί η αναγνώριση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η οποία είναι σύμφυτη σε όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας.
♦ Επιδιώκεται η κατά το δυνατόν υψηλότερης μορφής διασφάλιση της ανθρώπινης ελευθερίας, επειδή η προσβολή των δικαιωμάτων του ανθρώπου, οδήγησε σε πράξεις βαρβαρότητας, που εκτρέπουν την ανθρώπινη συνείδηση. Ζητούμενο λοιπόν ήταν η δημιουργία ενός κόσμου, όπου οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι να μιλούν και να πιστεύουν σε ότι θέλουν, απεξαρτημένοι από κάθε μορφής τρόμο και αθλιότητα.
♦ Τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να διασφαλίζονται μέσα από ένα ισχυρό καθεστώς δικαίου, ώστε ο άνθρωπος, να μην χρειάζεται να προσφεύγει στο έσχατο όπλο της επανάστασης, έναντι της τυραννίας και της καταπίεσης.
♦ Είναι επιβεβλημένη η δημιουργία φιλικών σχέσεων μεταξύ των εθνών, ώστε να σφυρηλατείται και να εμπεδώνεται καλύτερα η προστασία της ανθρώπινης ελευθερίας και της κοινωνικής ανεξαρτησίας.
♦ Οι λαοί των Ηνωμένων Εθνών, που με απαρασάλευτη πίστη διατράνωσαν το σεβασμό και την προσήλωσή τους στα θεμελιακά δικαιώματα του ανθρώπου, στην αξιοπρέπεια, στην ισότητα δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών, αλλά και στην πρωτεραία αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας, οφείλουν όλοι μαζί να συμβάλουν στην κοινωνική πρόοδο και στην επίτευξη καλύτερων συνθηκών ζωής, οι οποίες με την σειρά τους, θα θωρακίζουν την ανθρώπινη ελευθερία.
♦ Τα κράτη μέλη του ΟΗΕ, σε αγαστή συνεργασία με αυτόν, οφείλουν να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, για τον αποτελεσματικό σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και των θεμελιακών ελευθεριών του ανθρώπου σε όλο τον κόσμο.
♦ Ακόμα ότι η επίτευξη ταυτότητας αντιλήψεων από όλα τα μέλη του ΟΗΕ, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες, είναι καθοριστικής σημασίας για την διασφάλισή τους.
Σήμερα που με την κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας και την ταυτόχρονη ανάδυση στον κοινωνικό ορίζοντα, μιας νέας κυνικής και αδίστακτης οικονομικής θεολογίας – η οποία θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την βελτιστοποίηση του κέρδους και την ισοπέδωση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος που αντιτάσσεται σ΄ αυτήν – ποδοπατούνται βάναυσα όλες οι κοινωνικές και ατομικές ελευθερίες, επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ όλοι οι πολίτες να είμαστε σε εγρήγορση και να πολεμήσουμε με κάθε πρόσφορο όπλο, κάθε νέα κοινωνική καταπίεση και τυραννία. Γιατί μια κοινωνία – πέρα από την προφανή απαράδεκτη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας – που στηρίζεται στην κοινωνική εκμετάλλευση και αδικία, δεν μπορεί ποτέ να προοδεύσει και να ευδοκιμήσει κοινωνικά και πολιτικά. Το μόνο που επιτυγχάνει έτσι, είναι να προετοιμάζει μια καλή κοινωνική εξέγερση. Απαράβατος όρος της ηθικής, κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας των λαών, είναι η διασφάλιση των κοινωνικών και δημοκρατικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων. Και για τους εφησυχασμένους, θα θυμίσουμε τα λόγια του μεγάλου γερμανού κοινωνικού διανοητή και θεατρικού συγγραφέα Μπέρτολτ Μπρέχτ, που με νόημα λένε «Για το αν δεν υπάρχει κρέας στο σπίτι, η μάχη δεν θα δοθεί στην κουζίνα».
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων Δημοσιεύθηκε στις 10 December 2019 | 11:35 am
Ο αισθαντικός πατέρας του κινηματογράφου μας, Παντελής Ζερβός !
Με την αισθαντικότητα, την ανθρώπινη γλυκύτητά του και το ευγενές λυρικό του κύτταρο, άγγιζε τις πιο ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μας ο Παντελής Ζερβός και μας έκανε πολλές φορές να δακρύσουμε. Άλλοτε ως στοργικός πατέρας στην «Μαρία της σιωπής», κάποτε ως ευσπλαχνικός ιερέας στην «Μανταλένα», που στέκεται με όλες τις ηθικές του δυνάμεις, απέναντι στην τραγωδία της ορφανής Μανταλένας, ενίοτε ως σθεναρός και αυστηρός κοινοτάρχης του χωριού. Ένας ηθοποιός με πλήρη παρουσία σε όλο το φάσμα της υποκριτικής, από την κωμωδία ως το δράμα, που μας κατέλειπε μοναδικές ερμηνείες. Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1908 στο Λουτράκι Κορινθίας. Μετά τα εγκύκλιες σπουδές του, ακολούθησε υποκριτική στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Έκανε την πρωτόλεια εμφάνισή του στο σανίδι το 1933 και έπαιξε με  όλους τους μεγάλους θιάσους της εποχής, υποδυόμενος τόσο κλασικούς ρόλους, όσο και νεοελληνικούς αστικούς. Από τις πιο χαρακτηριστικές του συμμετοχές, στις παραστάσεις : «Άλκηστις», «Αντιγόνη», «Θεσμοφοριάζουσαι», «Μάκβεθ», «Πλούτος» κ.ά. Σημαντική ωστόσο υπήρξε και η παρουσία του στην μεγάλη μας οθόνη, τις δεκαετίες ’50,΄60 και στις αρχές του ΄70, με μια συγκομιδή 70 ταινιών, που ανέδειξαν και εκεί, το σπουδαίο δραματικό του τάλαντο. Κορυφαία του ταινία, η «Μανταλένα» του έξοχου Ντίνου Δημόπουλου, για την οποία απέσπασε το βραβείο Β’ ανδρικού ρόλου, στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1960. Αλλά σπουδαίες οι συμμετοχές του και στις ταινίες : «Πικρό ψωμί» (1951), «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» (1955), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» 1960, «Ζητείται ψεύτης» 1961, «Ο ατσίδας» 1962, «Λόλα» 1964, «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» 1969 και η «Μαρία της σιωπής» (1973). Ακόμα να σημειώσομε την επίσης αξιόλογη παρουσία του μεγάλου μας ηθοποιού και στην μικρή μας οθόνη, με τις σημαντικές του τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Ανεξάλειπτα μένουν στην μνήμη των παλαιοτέρων, τα ραδιοφωνικά του πεντάλεπτα «Το 5-λεπτο ενός θυρωρού».
 Ο Παντελής Ζερβός ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εθνικού Θεάτρου. Για την πολυεδρική του παρουσία και προσφορά στην τέχνη, τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Α’ από τον Βασιλιά Παύλο. Στις 22 Ιανουαρίου του 1982, ο Παντελής Ζερβός εκδήμησε από τη ζωή. Ήταν παντρεμένος και είχε τρείς κόρες, μια από τις οποίες μοίρα τραγική, σκοτώθηκε στον σεισμό της Σαντορίνης το 1956, μόλις 12 ετών και το τραγικότερο όλων, μετά την εκταφή της αποκαλύφθηκε ότι είχε ταφεί ζωντανή ! Τραγικό γεγονός, που σημάδεψε όλη την οικογένειά του. Ήταν μόνιμος κάτοικος Παλαιού Φαλήρου.
Πόσο πολύ λατρέψαμε τον αλησμόνητο «Παπα – Φώτη», στην «Μανταλένα», που μας έδινε ακένωτα μαθήματα αγάπης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Για πάντα στην καρδιά μας ! Πάνος Ν. Αβραμόπουλοςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 8-12-19 Δημοσιεύθηκε στις 8 December 2019 | 11:51 pm
Κατανυκτικός ύμνος για τον Επίσκοπο Μύρων Νικόλαο, στον ομώνυμο ναό της Αχαρνών !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
 Μέσα σε ένα κλίμα άφατης κατάνυξης και με την καταιγιστική παρουσία, τόσο του λαού του 5-ου Διαμερίσματος των Αθηνών, όσο και Αθηναίων από άλλες συνοικίες, τελέστηκε εχθές Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019, στον περικαλλή ναό του Αγίου Νικολάου Αχαρνών, ο πανηγυρικός εσπερινός, για την σεπτή μνήμη του Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων και κραταιάς φυσιογνωμίας της Ορθοδοξίας μας, που εδραίωσε με τον εμπνευστικό χριστιανικό του φρόνημα, την ηθική υπεροχή της χριστιανικής διδασκαλίας στην περιοχή της Λυκίας – αλλά και με τα θεάρεστα θαύματά του, σε όλη την οικουμένη – ενώ επισφράγισε με την θεολογική του σοφία και εμβρίθεια, την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Του έξοχου ιεράρχη «πατέρα Νικόλαου», που με τα ιδεοφόρα θεολογικά βήματά του, κατέλαβε περίσεπτη θέση, στην καρδιά και την ψυχή του ορθόδοξου, ανατολικού και δυτικού κόσμου. Κατά την ορθόδοξη παράδοση, ο Άγιος Νικόλαος είδε το φως της ζωής τον 3-ο μ.Χ. αιώνα στα Πάταρα της Λυκίας, μέσε σε ένα περιβάλλον ηθικής και πνευματικής ευκρασίας, από βαθιά  πεπαιδευμένους, ευλαβείς χριστιανικά αλλά και οικονομικά ευμαρείς γονείς. Άθλησε πνευματικά και θεολογικά στα χρόνια που διοίκησαν την αυτοκρατορία, οι αυτοκράτορες Διοκλητιανός (284-394 μ.Χ.), Μαξιμιανός (286-305 μ.Χ.), αλλά και ο εμπνευσμένος Μεγάλος Κωνσταντίνος. Μοίρα τραγική σε νεαρή ηλικία έχασε τον πατέρα του και αναγκάστηκε έτσι χαράξει την δύσβατη προσωπική πορεία. Διακατεχόμενος από υψηλή ευαισθησία, με τον θάνατο του πατέρα του, διεμοίρασε όλη την περιουσία του, σε φτωχούς και αδυνάτους. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα το παράδειγμα, ενός αδίστακτου πατέρα, που για να εξασφαλίσει χρήματα διέφθειρε τις τρείς κόρες του και ο Άγιος Νικόλαος, σαν το έμαθε, πήγε και μυστικά και άφησε ως προίκα από 100 χρυσά φλουριά σε κάθε μία, προκειμένου να αποκατασταθούν με καλούς γάμους και να αποτραπεί έτσι, ο ηθικός τους εκτραχυλισμός και η κοινωνική τους απαξίωση. Εν συνεχεία ο Άγιος Νικόλαος, τεταγμένος στον  λόγο του Χριστού, επέλεξε το δύσβατο μονοπάτι του ασκητικού βίου. Η ηθική του αρετή και το βαθύ του και ανιδιοτελές θρησκευτικό συναίσθημα έγιναν αμέσως γνωστά και επελέγη για το αξίωμα του ιερέως στα Πάταρα αρχικά και στην συνέχεια του Αρχιεπισκόπου Μύρων. Και από την τιμητική έπαλξη του Επισκόπου Μύρων, ο Άγιος Νικόλαος, καθοδηγούσε πνευματικά και κατηχούσε χριστιανικά τον λαό της Λυκίας. Ωστόσο το ψηλό κύρος που είχε αποκτήσει και η ενάρετη και σεμνή ζωή του – παρόλη την ισχύ που του έδιδε το αξίωμα του επισκόπου- θορύβησε σφόδρα τους τοπικούς άρχοντες, που τον έριξαν αναιτίως στην φυλακή, φοβούμενοι εμφανώς την αναρρίχηση του σεμνού Νικόλαου, στα ανώτατα διοικητικά αξιώματα. Αλλά με την άνοδο στον αυτοκρατορικό θρόνο και την επακόλουθη απελευθέρωση των χριστιανών, από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, την έξοχη  αυτή φυσιογνωμία, της Ορθοδοξίας, αλλά και της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο Άγιος Νικόλαος, είδε και πάλι το φως της ελευθερίας και απεκατεστάθη ξανά στο Επισκοπικό του αξίωμα, στα Μύρα της Λυκίας. Μάλιστα συμμετείχε στην ιστορική Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και αφήκε σε αυτή αναλλοίωτο με τις σοφές τοποθετήσεις του, το εμπνευσμένο θεολογικό του σήμα. Ο ιερός Νικόλαος, ήταν προικοδοτημένος από την θεία χάρη, με θαυματουργικές αρετές και με την ευλογία του Θεού, έσωσε από τον θάνατο, αλλά και ανακούφισε στην ζωή πολλούς αδυνάμους και κατατρεγμένους από τις περιστάσεις ανθρώπους. Καθόσον ζούσε και δίδασκε, αλλά και αφότου κοιμήθηκε το 330 μ.Χ., με μυροβλητικές ικανότητες όπως αποδείχθηκε από την μετακομιδή των τιμίων λειψάνων του. Λέγεται χαρακτηριστικά, ότι κάποτε καθώς ένας ναυτικός κινδύνευε σοβαρά, καταμεσής στο πέλαγο και επικαλέστηκε την βοήθεια του Αγίου, με την παρέμβαση της θείας δυνάμεως, μετεφέρθη σώος από τη θάλασσα στο σπίτι του. Το γεγονός διεδόθη αστραπιαία στο χωριό του ναυτικού και οι κάτοικοι έσπευσαν να πραγματοποιήσουν λιτανεία και να δεηθούν στο σωτήριο όνομα του Αγίου Νικολάου. Για αυτό και για πολλά ακόμα άλλα θαύματα, ο Άγιος Νικόλαος, θεωρείται προστάτης των Ναυτικών. Σε ότι αφορά τα τίμια λείψανα του Αγίου Νικολάου, μέρος τους βρίσκεται στην ομώνυμη εκκλησία του, στο Μπάρι της Ιταλίας. Απότμημα του αριστερού του βραχίονος ευρίσκεται στην Ελλάδα, στον Μητροπολιτικό ναό του Βόλου. Ο δεξής βραχίονας του Αγίου βρίσκεται στο Ναό του Αγίου Γεωγίου Βουκουρεστίου και ο αριστερός του βραχίονας, στον ομώνυμο ναό του, του Ρίμινι της Ιταλίας.
 Στον επιβλητικό ναό λοιπόν του Αγίου Νικολάου της Αχαρνών, που λαμπύριζε από τις χρυσές ανταύγειες της βυζαντινής πορφύρας και ανέδυε την βαθιά κατάνυξη όλων των πιστών που προσήλθαν να τιμήσουν την άχραντη μνήμη του, σύσσωμος ο λαός των Αθηνών, από όλα τα Διαμερίσματα της πόλης, έδωσε το βροντερό παρόν, για να δεηθεί στον κορυφαίο ιεράρχη της Ορθοδοξίας μας και να τον παρακαλέσει για τα θεία πρεσβεία του, ώστε με την αρωγή του να έχει υγεία, αλλά και ακένωτες ηθικές δυνάμεις , στις περιστάσεις της ζωής. Διάστικτος από την αγάπη και την φροντίδα του αξίων ιερέων του, αλλά και των ευγενών εθελοντών του, ο περικαλλής ναός του Αγίου Νικολάου, που δεσπόζει σε όλη την περιοχή και καταυγάζει το υψηλό ηθικό ιδεώδες της ορθοδοξίας, ενώ αντικατοπτρίζει και το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα, των κατοίκων της περιοχής. Του πανηγυρικού εσπερινού χοροστάτησε ο σεπτός Μητροπολίτης Πρεβέζης κ.κ. Χρυσόστομος – που τύχη αγαθή διετέλεσε για πολλά εφημέριος χρόνια στον Άγιο Νικόλαο Αχαρνών - συγχοροστατούντων των ευσεβών πατέρων του ναού, των σεπτών Αρχιμανδριτών, κ.κ. Κονταρίνη Ευγένιου, Γαϊτανίδη Ευμένιου, του  πρωτοπρσεβύτερου Δουληγέρη Νικόλαου και των πρεσβυτέρων Παπανδρέου Δημητρίου και Γανωτή Γεωργίου. Με το πέρας του πανηγυρικού εσπερινού, τον λόγο έλαβε ο Μητροπολίτης κ.κ. Χρυσόστομος και αφού πρωτίστως διεβίβασε το πανανθρώπινο μήνυμα αγάπης και ευλάβειας για την ιερή ημέρα του Αγίου Νικολάου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, ευχήθηκε στους πιστούς Χρόνια Πολλά και η σεπτή μνήμη του Αγίου Νικολάου, να τους εμπνέει και να τους οδηγεί σε δρόμους χριστιανικής αρετής και ηθικής ευημερίας. Εν συνεχεία τον λόγο έλαβε ο ευσεβής πατέρας, προϊστάμενος του ναού, Αρχιμανδρίτης κ.κ. Κονταρίνης Ευγένιος, ευχαρίστησε τον ευσεβή λαό των Αθηνών, που με την καταιγιστική παρουσία του, διατράνωσε την μύχια και ακατάλυτη σχέση του ελληνικού λαού, με το ευγενές ιδεώδες της Ορθοδοξίας, στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, τους ευγενείς εθελοντές , τα κυρίες του φιλοπτώχου ταμείου και το ενοριακό συμβούλιο για τις άοκνες προσπάθειές του, στην άρτια υλοποίηση της πανηγύρεως και ευχήθηκε από καρδιάς σε όλους, ο Άγιος Νικόλαος να τους χαρίζει υγεία πνευματική και σωματική και να λαμπρύνει ηθικά με την χάρη του, την ζωή τους.
Και του χρόνου με υγεία αγαπημένες μου Αθηναίες και Αθηναίοι. Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα και ο Ιερός Νικόλαος να σκέπει και να χαριτώνει ηθικά εσάς και τις ευσεβείς οικογένειές σας.
Παραθέτουμε το Απολυτίκιο του Αγίου Νικολάου :
Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων www.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 6 December 2019 | 10:40 am
Ανεκλάλητη κατάνυξη για την προστάτιδα του Πυροβολικού μας Αγία Βαρβάρα, στον ομώνυμο ναό των Πατησίων!
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Στιγμές ανείπωτης κατάνυξης και ηθικής χαράς, για τον εορτασμό της Αγιομάρτυρος Αγίας Βαρβάρας, προστάτιδας του Πυροβολικού μας, σήμερα Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2019, στον περικαλλλή ναό της στα Πατήσια. Ντυμένα στα γιορτινά τους τα Πατήσια, για τον εορτασμό της ιερής μνήμης, της κορυφαίας μαρτύρου της Ορθοδοξίας μας και με την καταιγιστική παρουσία του λαού των Αθηνών, τόσο από το πανέμορφο 5-ο Διαμέρισμα των Πατησίων, όσο και από άλλες περιοχές της Αθήνας, που δόνησε στην κυριολεξία με τον ηθικό του παλμό την συνοικία, έστειλαν στην Αθήνα με την μεγαλοπρεπή εορτή τους, τα πιο χαρμόσυνα μηνύματα ηθικής ανάτασης και χαράς. Είναι ακένωτα τα κοιτάσματα της πίστης του αθηναϊκού λαού, για την σεμνή κόρη της ορθοδοξίας μας, που για την αγάπη και την  πίστη του Χριστού μας, θυσίασε την ζωή της και τα πολύδροσα νιάτα της. Και αυτή την ακατάλυτη ηθική του σχέση με την ιερή Βαρβάρα, διατράνωσε, στο καλαίσθητο και πολυφρόνιστο διαμέρισμα των Πατησίων. Κατά την ορθόδοξη παράδοση η αγία έζησε τα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (286-305 μ.χ.) και ήταν κόρη του επιφανούς κοινωνικά ειδωλολάτρη της Ηλιουπόλεως Διοσκόρου. Ένεκα της εκπάγλου φυσικής της καλλονής, ο πατέρας της την είχε κλείσει σε ένα περίκλειστο Πύργο, με απώτερο σκοπό να την παντρέψει, με ένας από τους πλουσίους γαμπρούς της περιοχής του. Αλλά η πανέμορφη παρθένα, από πολύ ενωρίς είχε αφιερώσει την καρδιά και την ψυχή της στο ιδεώδες της ορθοδοξίας. Απο μια ατυχή κίνησή της, προδόθηκε η πίστη της στον Χριστό – ζήτησε να της φτιάξουν τρία παράθυρα στον πύργο, στο όνομα της Αγίας Τριάδας και οι τεχνίτες κατέδωσαν την επιθυμία της στον ορκισμένο ειδωλολάτρη πατέρα της – και ο Διοσκόρος την κυνήγησε στον πύργο, για να την σκοτώσει με το ξίφος του. Η αγνή κόρη κατέφυγε στα βουνά για να σωθεί, αλλά ο πατέρας της την συνέλαβε και την παρέδωσε στον τοπικό διοικητή Μαρκιανό, αποκαλύπτοντας την χριστιανική πίστη της. Κατά την ανάκρισή της η ενάρετη κόρη του Χριστού Βαρβάρα, ομολόγησε την πίστη της και απαξίωσε τα ειδωλολατρικά είδωλα. Την υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια, την διαπόμπευσαν γυμνή στους δρόμους της πόλης και εν τέλει την σφαγίασε αποτρόπαια ο ίδιος της ο πατέρας Διόσκορος. Ωστόσο όμως την ώρα που τελείωνε το έγκλημά του, χτυπημένος από κεραυνό από την θεία δίκη, έπεσε νεκρός και ο ίδιος.
 Τα τίμια λείψανα της Αγίας, εφυλλάσοντο στην Κωνσταντινούπολη έως και τον 11-ο αιώνα μ.Χ. και ένα μέρος τους μετεφέρθη στην Βενετία, όταν στην ηγεσία της ήταν ο Δόγης Πέτρος Β΄Orseol (991-1009 μ.Χ.). Η μεταφορά του τμήματος των Λειψάνων έγινε από την πριγκίπισσα Μαρία Αργυροπούλα, η οποία παντρεύτηκε τον γιό του Δόγη Πρίγκιπα Ιωάννη. Κατά τα ιστορικά δεδομένα από τους Ιωάννη Διάκονο και Ανδρέα Δάνδολο, η Μαρία ήταν ανιψιά ή αδελφή των αυτοκρατόρων Βασιλείου του Β΄ Βουλγαροκτόνου και Κωνσταντίνου του Η’, αλλά επικρατέστερη είναι η εκδοχή να αποτελούσε μια εκ των αδελφών του Αυτοκράτορα Ρωμανού Γ΄. Ο γάμος τους με πριγκιπικές τιμές, ευλογήθηκε από τον οικουμενικό πατριάρχη και παράνυφοι ήσαν αυτοκράτορες. Και η ευφρόσυνη παραμονή τους στην Κωνσταντινούπολη παρατάθηκε μέχρι το 1004 μ.Χ., οπότε και γεννήθηκε και το πρώτο παιδί τους. Στην πόλη της Βενετίας τα ιερά λείψανα της Αγίας Βαρβάρας, αποτέθηκαν στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρκου. Μοίρα τραγική όμως ο Ιωάννης απεβίωσε από πανώλη στην Βενετία το 1009 μ.Χ. Μετά την θανή του, τα αδέλφια του, ο  Μητροπολίτης Τορτσέλλο Όρσο και η Φιληκίτη, καλόγρια της Μονής Αγίου Ιωάννου, ομοίως του Τορτσέλλο, μετέφεραν για λόγους ασφαλείας τα λείψανα στην Μονή, όπου και εφυλλάσσοντο, έως τον 18-ο αιώνα μ.Χ. Στον ναό του Αγίου Μάρκου επανέκαμψαν τα τίμια λείψανα στα χρόνια των Ναπολεοντίων πολέμων, όπου παραμένουν και σήμερα. Πάντως κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες η σεπτή κάρα της Αγίας μετεφέρθη στο Μοντεκοτίνι της Ιταλίας και απότμημα των λειψάνων της, μετεφέρθηκε στον Ρωμαιοκαθολικό ναό του Ριέτι. Ακόμα τμήμα των λειψάνων της Αγίας, μετεφέρθη από την Κωνσταντινούπολη στο Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ, με τους επιβλητικούς χρυσούς τρούλους στο Κίεβο, έως το 1930, όπου και επαναμετεφέρθηκαν στον καθεδρικό ναό του Αγίου Βλαδίμηρου στο Κίεβο. Το 2003 με πρωτοβουλία του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου, προς την ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Βενετίας και δη στον επίσκοπό της Άγγελο Scolla, απότμημα των ιερών λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας, παραδόθηκε στην Ελλαδική εκκλησία, όπου και αποτέθηκε στον ομώνυμο ιερό ναό της Αγίας Βαρβάρας Αττικής. Τέλος τμήμα της δεξιάς της Αγίας και ένας βραχίονάς της βρίσκονται στην Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους και άλλα αποτμήματα λειψάνων της στις Μονές Καρακάλλου, Χιλανδαρίου, Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, αλλά και στις Μονές, Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων και Προυσού Ευρυτανίας.Στα ιστορικά  Πατήσια λοιπόν, με τα πολυφρόντιστα με αγάπη και νοικοκυροσύνη σπίτια τους, που αναδύουν το ευγενές άρωμα της παλιάς Αθήνας και στον επιβλητικό ναό της Προστάτιδας του Πυροβολικού μας Αγίας Βαρβάρας, σύσσωμος ο αθηναϊκός λαός παρέστη, για να τιμήσει την άχραντη κόρη της ορθοδοξίας μας. Λαμπύριζε ο περικαλλής ναός της οδού Πατησίων από την βυζαντινή πορφύρα και μαζί με την κατάνυξη των πιστών, δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα μοναδικής ηθικής ανάτασης. Του πανηγυρικού εσπερινού χοροστάτησε ο σεπτός Αρχιμανδρίτης κ.κ. Στάθης Μελέτιος – προϊστάμενος του ναού - συγχοροστατούντων των ευλαβών Αρχιμανδριτών κ.κ. Θεολόγου Αλεξανδράκη, Θεοφάνη Δαρζέντα και Ευλόγιου Αντωνέλλου και των ευσεβών πατέρων του ναού κ.κ. πρωτοπρεσβύτερου Θεολόγου Αποστόλου, πρωτοπρεσβύτερου Λογαρά Χρήστου και πρεσβύτερου Βιτζηλαίου Εμμανουήλ, αλλά και άλλων ιερέων από παρακείμενους ναούς, που προσήλθαν για να τιμήσουν την πανάμωμη αγία της Ορθοδοξίας μας. Με την αποπεράτωση της λειτουργίας επακολούθησε εκλιτάνευση της ιεράς εικόνος της Αγίας, αλλά και αποτμήματος ιερών λειψάνων, στους περιμετρικούς δρόμους του ναού, υπο τους χαρμόσυνους παιάνες της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων, που έτερψαν ηθικά το χριστεπώνυμο πλήθος. Κατάφορτοι από συγκίνηση οι ευλαβείς κάτοικοι των Πατησίων, έραιναν με άνθη και μύρα την σεπτή εικόνα της Αγίας και προσεύχονταν κατανυκτικά για να τους χαρίζει υγεία, αλλά και να τους προστρέξει στις ηθικές περιστάσεις της δύσκολης εποχής μας. Με την επάνοδο στην εκκλησία, τον λόγο έλαβε ο ευσεβής Αρχιμανδρίτης κ.κ. Στάθης Μελέτιος, προϊστάμενος του ναού και αφού πρωτίστως διεμήνυσε το ευγενές μήνυμα αγάπης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, επ΄ αφορμή της εορτής της αχράντου μεγαλομάρτυρος, ευχαρίστησε το χριστεπώνυμο πλήθος για την καταιγιστική παρουσία του, στην εορταστική πανήγυρη, τους ευγενείς εθελοντές, τις κυρίες του φιλοπτώχου ταμείου και το ενοριακό συμβούλιο για την εν γένει συμβολή τους στην αρτιότητα του εορτασμού, την Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων για την καλαίσθητη παρουσία της, που έντυσε με τους ευφρόσυνους σκοπούς της την τελετή, αλλά και την Ελληνική Αστυνομία για τα άψογα μέτρα τάξης και ευχήθηκε σε όλους, η κορυφαία Αγιομάρτυράς μας Αγία Βαρβάρα, να τους χαρίζει υγεία, να τους δίνει κουράγιο και ηθικές δυνάμεις στις περιστάσεις της ζωής και να χαριτώνει την τίμια ζωή τους.
Και του Χρόνου με υγεία αγαπημένες μου Αθηναίες και Αθηναίοι. Χρόνια Πολλά και πανευφρόσυνα. Η Αγία Βαρβάρα, να σας χαρίζει κάθε ηθική ευτυχία στη ζωή και να λαμπρύνει την ενάρετη ζωή των άξιων οικογένειών σας.
Παραθέτουμε το Απολυτικίο της Αγίας Βαρβάρας : «Βαρβάραν τὴν Ἁγίαν τιμήσωμεν· ἐχθροῦ γὰρ τὰς παγίδας συνέτριψε, καὶ ὡς στρουθίον ἐῤῥύσθη ἐξ αὐτῶν, βοηθείᾳ καὶ ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος». *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.gr Δημοσιεύθηκε στις 5 December 2019 | 9:16 am
Ο αρχοντικός Άγγελος Αντωνόπουλος !  Με σπουδαίες λυρικές αρετές, πλατιά θεατρική παιδεία, πλάι στον απαράμιλλο δάσκαλο του θεάτρου Τέχνης Κάρολο Κούν, αλλά και μια αριστοκρατική μοναδική φινέτσα, που επένδυε την υποκριτική του παρουσία, πορεύτηκε στους δρόμους της τέχνης, ο έξοχος ηθικά Άγγελος Αντωνόπουλος και μας κατέλειπε μεγάλες δραματικές παρουσίες. Είδε το φως της ζωής στις 16 Ιανουαρίου του 1932 στον Πειραιά και κατάγονταν από αστική οικογένεια της Πάτρας. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές του σπουδές, ακολούθησε υποκριτική, στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, στον μεγάλο δάσκαλο Κάρολο Κούν, ενώ καθηγητής της δραματικής τέχνης υπήρξε και ο ίδιος. Και στο θέατρο και στην μεγάλη και στην μικρή οθόνη, ο Άγγελος υπήρξε αριστουργηματικός και οι ερμηνείες του έχουν ήδη περάσει στις μεγάλες στιγμές της δραματουργίας μας. Στην μεγάλη οθόνη, οι ρόλοι του μας συγκίνησαν και σμίλευσαν την ευαισθησία μας, για την ευγένειά και τον άχραντο λυρισμό τους. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις ταινίες : «Η δασκάλα με Τα χρυσά μαλλιά», «Εγωισμός», «Τα δόλωμα», «Η 7-η μέρα της δημιουργίας», «κατηγορώ τους ανθρώπους», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Ορατότης μηδέν» και πλήθος άλλα κινηματογραφικά αριστουργήματα, που συνέθεσαν τον μεγάλο ελληνικό κινηματογράφο. Στο πεδίο του θεάτρου τώρα που ήταν και ο κατ΄ εξοχήν χώρος του, ο Άγγελος Αντωνόπουλος, έπαιξε στις σημαντικότερες παραστάσεις του ελληνικού και ξένου δραματολογίου, με απαράμιλλες λυρικές επιδόσεις. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις : «Ο Γλάρος» (του Τσέχωφ), «Η άνοδος του Αρτούρου Ούι» (του Μπρεχτ), «Ιούλιος Καίσαρ» (του Σαίξπηρ), «Έρωτες των τεσσάρων Συνταγματαρχών» (του Ουστίνοφ), «Τοβάριτς» (του Ζακ Ντε Βαλ) κ.ά.
 Σπουδαία όμως υπήρξε η παρουσία του μεγάλου μας ηθοποιού και στην μικρή οθόνη, όπου άφησε αδρά το δραματικό του αποτύπωμα. Αναφέρουμε τις εξαιρετικές σειρές που πρωταγωνίστησε και πέρασαν στον μύθο της ελληνικής τηλεόρασης. Ήτοι : Άγνωστος Πόλεμος (του Ν. Φώσκολου), Οι Πανθέοι (του Τ. Αθανασιάδη). Με «Τα Παιδιά της Νιόβης» το 2004 να αποτελούν την τελευταία παρουσία του. Ο Άγγελος Αντωνόπουλος, παράλληλα με την υποκριτική, ως βαθιά πεπαιδευμένος άνθρωπος, ασχολείται με την ποίηση και την συγγραφή ευρύτερα. Έχει γράψει το μυθιστόρημα «Οι επιβάτες του φεγγαριού (Εκδόσεις Αιώρα» (2006) και την ποιητική συλλογή «Αφύλακτη Διάβαση». Ομιλεί γαλλικά και αγγλικά και είναι μόνιμος κάτοικος Αθηνών, ζώντας στο Ψυχικό. Και την δημόσια παρουσία του, ην διακρίνει πάντα μια αύρα ευγένειας και ευπρέπειας. Είναι αδιαφιλονίκητα από τους κορυφαίους της ελληνικής δραματουργίας.
Πόσο πολύ αγαπήσαμε τον απαράμιλλο αστό «Ανδρέα Πανθέο» - Άγγελο Αντωνόπουλο, στο αξεπέραστο σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης «Οι Πανθέοι», του γίγαντα συγγραφέα μας και ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη ! Ενώ θα μου μείνει αξέχαστο ένα ποιητικό αφιέρωμα, που κάναμε μαζί, με τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τον Κώστα Καζάκο, για τον πρωτόθρονο ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο, στα Λεχαινά, πρίν λίγα χρόνια!
Άγγελε σε λατρεύουμε !!!
Πάνος Ν. Αβραμόπουλοςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 30-11-19 Δημοσιεύθηκε στις 2 December 2019 | 11:21 am
Ηθική έξαρση για τον Άγιο Ανδρέα, στον ομώνυμο ναό των Άνω Πατησίων !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Άφατη κατάνυξη σήμερα, Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019 και με την καταιγιστική παρουσία του λαού, τόσο του 4-ου Διαμερίσματος των Πατησίων, όσο και άλλων Αθηναίων από τις υπόλοιπες συνοικίες της πόλης, που έσπευσαν να τιμήσουν την σεπτή μνήμη του πρωτόκλητου Αγίου Ανδρέα, στο πανέμορφο προάστιο των Άνω Πατησίων. Στα ιστορικά Πατήσια, με τα επιμελημένα σπίτια και τους ολόδροσους κήπους εδώ και κεί, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλος στον πρώτο αστικό εκσυγχρονισμό της Αθήνας και κομίζουν πάντα την αύρα της παλιάς αριστοκρατικής, αλλά και λαϊκής ταυτότητας της πόλης. Αλλά και που είναι συνυφασμένα με ωραίες κοινωνικές μνήμες  της πόλης. Σε αυτή την φιλόξενη συνοικία στα 1892 και μέσα στον προεκλογικό πυρετό της εποχής – πάντα οι εκλογές είχαν ξεχωριστό ηθικό και κοινωνικό βάρος για τον λαό της Αθήνας – οι Πατησιώτες πρόσφεραν εις ένδειξη αγάπης και πολιτικής στήριξης στον αγώνα του, πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα !!! στον μεγάλο μας πολιτικό μεταρρυθμιστή και πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη ! Σύσσωμος λοιπόν ο λαός της Αθήνας έσπευσε για να προσευχηθεί και να αρδεύσει ηθικές δυνάμεις από τον κορυφαίο της Ορθοδοξίας πρωτόκλητο Ανδρέα. Κατά την ορθόδοξη παράδοση, ο Άγιος Ανδρέας, αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, με τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, αποτέλεσαν μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Και καθώς μια μέρα ήσαν στον ποταμό Ιορδάνη, ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού, λέγοντάς τους, πώς είχε έλθει στον κόσμο για να άρει της αμαρτίες των ανθρώπων. Τους ενέπνευσαν τα λόγια του Ιωάννη και ακολούθησαν έτσι τον κύριο. Με την σύσταση της πρώτης εκκλησίας, ο Άγιος Ανδρέας κήρυξε το λόγο του κυρίου, στην Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο – εξάλλου είναι και ο ιδρυτής της εκκλησίας του Βυζαντίου – για να καταλήξει τελικά στην Αχαΐα.
 Στην Πάτρα, ο Άγιος Ανδρέας με τη βαθιά και απαρέγκλιτη πίστη του στον Ιησού, ανέδειξε την ηθική υπεροχή και το υψηλό κύρος της ορθόδοξης διδασκαλίας και συνέδραμε καθοριστικά στην εμπέδωσή της. Ο Θεός για την υποδειγματική ευλάβεια και σεμνότητά του, τον είχε προικοδοτήσει με θαυματουργικές και ιαματικές ιδιότητες, που εξακτίνωσαν την φήμη του, σε όλο το λαό της Αχαΐας. Και από τους πρώτους που πίστεψαν στην διδασκαλία του Αγίου Ανδρέα, ήταν η Μαξιμίλλα γυναίκα του ανθύπατου της Αχαΐας Αιγεάτη, που πρωθύστερα ο Άγιος την είχε αποθεραπεύσει από ανία τη ασθένεια. Η εξέλιξη αυτή θύμωσε αφόρητα τον άνδρα της Αιγεάτη, που και με την επίνευση ειδωλολατρών ιερέων – οι οποίοι εθίγοντο σφόδρα από την θεολογική παρουσία του Αγίου Ανδρέα – συνέλαβαν τον Απόστολο και τον σταύρωσαν μαρτυρικά, σε ένα σταυρό σχήματος «Χ». Ο Άγιος με το άχραντο χριστιανικό ήθος που τον διέκρινε, θεώρησε τον εαυτόν του «δόκιμον εργάτην» - επιστολή προς Τιμόθεον – ήτοι δοκιμασμένο εργάτη του Ευαγγελίου. Ο ευσεβής λαός των Πατρών θρήνησε ακατάπαυστα την απώλεια του προστάτη του και ζήτησε επίμονα από τον Αιγεάτη, να του παραδώσει το τίμιο, λείψανό του, κάτι που ο τελευταίος με αλαζονεία και απρέπεια μετ΄ επιτάσεως αρνείτο ! Τότε όμως παρενεβλήθη η θεία δύναμη και έδωσε λύση. Την ημέρα θανάτου του Αγίου, ο Αιγεάτης τρελάθηκε και αυτοκτόνησε. Παρέλαβαν έτσι οι χριστιανοί των Πατρών το άγιο λείψανο του προστάτη τους, μαζί με τον Στρατοκλή, πρώτο Επίσκοπο των Πατρών και έθαψαν με τις προσήκουσες τιμές το τίμιο λείψανο του Αγίου. Στα χρόνια της βασιλείας του Κωνστάντιου – γιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου – τμήμα του λειψάνου του Αγίου Ανδρέα, μετεφέρθη στην Κωνσταντινούπολη και αποτέθηκε «ένδον της Αγίας Τραπέζης», της εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων. Ενώ η ιερή κάρα του Αγίου παρέμεινε στην Πάτρα. Ένεκα της επικείμενης κατάληψης της πόλης το 1460 μ.Χ. από τους Τούρκους, ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μυστρά, πήρε το ιερό λείψανο και το μετέφερε στην Ρώμη, όπου από κεί ο Πάπας ο Πίος Β΄, απέθεσε το ιερό κειμήλιο της Ορθοδοξίας, στον ναό του Αγίου Πέτρου της Ρώμης. Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1964, η τιμία κάρα του Αγίου Ανδρέα, επανέκαμψε στην πόλη των Πατρών, που τόσο είχε αγαπήσει και τιμήσει με το άχραντο αίμα, του σταυρικού του μαρτυρίου. Και από τις 19 Ιανουαρίου του 1980, λείψανα του Σταυρού του Μαρτυρίου του Αγίου Ανδρέα, μετεφέρθησαν επίσης στην πόλη των Πατρών.
 | | Προσθήκη λεζάντας |
Στον περικαλλή ναό του Αγίου Ανδρέα, Άνω Πατησίων, που λαμπύριζε από την καλωσιά και το φέγγος της βυζαντινής πορφύρας, αλλά και πασιφανή την επιμέλεια και αγάπη των ευσεβών ιερέων του, βροντερά ο λαός των Αθηνών, προσήλθε για να τιμήσει την σεπτή μνήμη του Πρωτοκλήτου του Χριστού μας, Ανδρέα. Να δεηθεί ευλαβικά σε αυτόν και να του ζητήσει την ηθική του προστασία, στους δύσκολους καιρούς μας. Της δοξολογιακής λειτουργίας, χοροστάτησε ο προϊστάμενος του ναού, σεπτός Αρχιμανδρίτης κ.κ. Ευτύχιος Σαρμάνης, συγχοροστατούντων του ευσεβούς Αρχιμανδρίτη κ.κ. Αθηναγόρα Σουπουρτζή από την Αγία Γλυκερία Γαλατσίου, των άλλων ευλαβών ιερέων του Αγία Ανδρέα, πατέρων Πρωτοπρεσβύτερου Θεόδωρου Κανελλόπουλου και πρωτοπρεσβύτερου Βασίλειου Παπαβαρσάμη, καθώς και άλλων ακόμα ιερέων, που με κατάνυξη προήλθαν, για να τιμήσουν την μνήμη του  Πρωτόκλητου Ανδρέα. Με το πέρας της λειτουργίας επακολούθησε εκλιτάνευση της ιεράς εικόνος του Αγίου, στους περιμετρικούς δρόμους της οδού Ορωπού της εκκλησίας, υπο τους χαρμόσυνους παιάνες της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων, που λάμπρυνε με τους σκοπούς της την τελετή. Κατάφορτοι από συγκίνηση οι ευλαβικοί κάτοικοι των Άνω Πατησίων, έραιναν με άνθη και μύρα την εικόνα του Αγίου και προσεύχονταν κατανυκτικά, να τους ευλογεί και να τους δίνει ηθικές δυνάμεις στα σταυροδρόμια της ζωής. Με την επάνοδο της πομπής στο ναό, τον λόγο έλαβε ο προϊστάμενος του ναού, Αρχιμανδρίτης κ.κ. Ευτύχιος Σαρμάνης και αφού διεμήνυσε το μήνυμα αγάπης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου για την σεπτή εορτή, ευχήθηκε στους πιστούς Χρόνια Πολλά και η χάρις και η ευλογία του μάρτυρα της Χριστιανοσύνης μας Αγίου Ανδρέα, να κατευοδώνει τα βήματά τους στη ζωή. Συνακόλουθα ευχαρίστησε τους ευγενείς εθελοντές, τις κυρίες του φιλοπτώχου ταμείου και το ενοριακό συμβούλιο για την φροντίδα της τελετής, την φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων, για την υψηλής αισθητικής παρουσία της, αλλά και την Ελληνική Αστυνομία, για τα άψογα μέτρα τάξης.
Και του Χρόνου με υγεία, αγαπημένες μου Αθηναίοι και Αθηναίες. Χρόνια Πολλά και ο Ιερός Ανδρέας, να σκέπει και να χαριτώνει τη ζωή σας !
Παραθέτουμε το Απολυτίκιο του Αγίου Ανδρέα :
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος. *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων www.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 30 November 2019 | 9:49 pm
Ο κορυφαίος δάσκαλος, Βασίλης Διαμαντόπουλος !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος   Θαρρείς πως είχε γεννηθεί για να γίνει ηθοποιός και αυτή την επιταγή της μοίρας του ακολούθησε ο απαράμιλλος δάσκαλος της δραματικής τέχνης Βασίλης Διαμαντόπουλος! Προικοτοδοτημένος με ένα σπάνιο δραματικό τάλαντο και με πολυεδρικές σπουδές στο φάσμα της υποκριτικής, ο μεγάλος Βασίλης Διαμαντόπουλος διήνυσε μια εκπληκτική πορεία στο θέατρο κυρίως, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και μας κατέλειπε ερμηνείες που έχουν περάσει στην φαντασμαγορία της ελληνικής δραματολογίας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις συμμετοχές του στις σπουδαίες μας ταινίες : 1948 Μαρίνος Κοντάρας, 1962 Το ταξίδι, Νόμος 4000, Ψηλά τα χέρια Χίτλερ, 1980 Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927,1981 Μάθε παιδί μου γράμματα, κ.α. Στο φάσμα του θεάτρου τις μοναδικές παραστάσεις : 1943 Αγριόπαπια, 1946 Εμείς και ο χρόνος, Για ένα κομμάτι γης, Ο γάμος της Μπάρμπαρα - Στις θάλασσες του Βορρά, 1947 Το φιόρο του Λεβάντε, Ο ανακριτής έρχεται, Πόθοι κάτω από τις λεύκες, Ήταν όλοι τους παιδιά μου, 1948 Υπόθεση Ουίσλο, Λεωφορείο ο πόθος, Αχ, αυτά τα φαντάσματα, 1950 Ερρίκος Δ', 1952 Οι εκατομμυριούχοι της Νάπολης, 1953 Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή, 1954 Ρωμαίος και Ιουλιέττα, Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού, 1956 Χειμωνιάτικο παραμύθι, 1958 Παραμύθι χώρις όνομα, 1959Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια, 1961 Γαλιλαίος, 1978 Η δωδέκατη νύχτα του κυρίου Σαίξπηρ, 1989 Βαλπόνε. Αλλά και στο φάσμα της τηλεόρασης τις αριστουργηματικές συμμετοχές, που διαμόρφωσαν το πολιτισμικό μας ήθος : 1971-1974 Άγνωστος Πόλεμος ΥΕΝΕΔ, 1972-1974 Εκείνος και εκείνος ΕΙΡΤ, 1974 Το άδειο σπίτι ΥΕΝΕΔ, 1976 Γαλήνη, Από την ειδαρότρυπα, ΕΡΤ 1979 Ο συμβολαιογράφος, ΕΡΤ 1981 Κίτρινος φάκελος, ΕΡΤ 1982 Οι απόμαχοι, Τα Λαυρεωτικά, ΕΤ1 1991 Εκμέκ παγωτό, MEGA 1994 Το γελοίον του πράγματος, ΑΝΤ1 1998 Η αγάπη άργησε μια μέρα. Ειδικότερα θεωρούμε ότι η πρωταγωνιστική συμμετοχή στον «Συμβολαιογράφο», όπως και στο «Εκείνος και Εκείνος», μαζί με τον σπουδαίο επίσης Γιώργο Μιχαλακόπουλο, αποτιμήθηκαν από την κριτική ως δυο από τα μοναδικά δείγματα δραματικού ύφους και υποκριτικής τέχνης, στα τηλεοπτικά μας δρώμενα.
 Ο κορυφαίος μας ηθοποιός γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1920 στον Πειραιά. Σπούδασε στην νομική Αθηνών, αλλά στράφηκε αμέσως στην μεγάλη του αγάπη το θέατρο. Φοίτησε έτσι στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κούν, στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αποτέλεσε τον πρώτο ηθοποιό που έπαιξε ζωντανά στην ελληνική τηλεόραση, στο μονόπρακτο «Αυτός και το παντελόνι του», του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1966). Πρωτοπόρος και εμπνευσμένος καλλιτεχνικά, ίδρυσε μαζί με την Μαρία Αλκαίου – υπήρξε και σύζυγός του- το 1956 το Νέο Θέατρο και το 1993 το Σύγχρονο Θέατρο. Θα φύγει για ένα διάστημα στο Παρίσι και θα επανακάμψει το 1970, οπότε και συνεργάστηκε με αρκετά ιδιωτικά θεατρικά σχήματα, όπως επίσης και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Μεγάλο επίσης μέρος της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας, το αφιέρωσε ως δάσκαλος σε Δραματικές Σχολές Θεάτρου, αλλά και του Θεάτρου Τέχνης, όπου στην κυριολεξία, ποίησε δραματικές συνειδήσεις. Στην δύση της ζωής του, πάντα με αγάπη για τους νέους ανθρώπους – και με σχεδόν μηδενικά δίδακτρα- διηύθυνε το Εργαστήρι υποκριτικής τέχνης για νέους ηθοποιούς.
Στην προσωπική του ζωή, είχε παντρευτεί δυο φορές. Με την ηθοποιό Μαρία Αλκαίου με την οποία απέκτησε μια κόρη και με την ηθοποιό Μαρίνα Γεωργίου, με την οποία απέκτησε έναν γιό. Για την πολυεπίπεδη προσφορά του στην τέχνη και τον πολιτισμό ευρύτερα, τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Α΄ και με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στις 5 Μαΐου του 1999 στην Αθήνα, η ευγενική καρδιά του Δασκάλου Βασίλη Διαμαντόπουλου, έπαψε μα χτυπά για πάντα στη ζωή. Το αλγεινό άγγελμα του θανάτου του, σκόρπισε πάνδημη θλίψη στην ελληνική κοινωνία και στους ανθρώπους της τέχνης, για τον αξεπέραστο δάσκαλο του ελληνικού δραματολογίου, που σμίλευσε την πολιτισμική μας ταυτότητα στον 20-ο αιώνα.
Πόσο λατρέψαμε αυτόν τον αξεπέραστο συμβολαιογράφο «Σορ Τάπα», στο επικό μας σήριαλ «Συμβολαιογράφος» ! Ο Δάσκαλος Βασίλης Διαμαντόπουλος, για πάντα στην καρδιάς μας !!! *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 26 November 2019 | 9:25 am
Πύργος - Ειδήσεις και Νέα
Ειδήσεις Πύργος Νέα Πύργος Ηλείας τοπικά νέα σήμερα τώρα γεγονότα εξελίξεις ρεπορτάζ ρεπόρτερ εφημερίδες ελλάδα νιουσ νιους νιουζ eidhseis nea efimerides news greek newspapers hellas press
|
|
