|
Βιβλιοπαρουσίαση«Εννέα μικρές ιστορίες για το φως και το σκοτάδι» Μαριέττα Πεπελάση  Με μια καλαίσθητη και εμπνευσμένη ποιητική συλλογή, που επιγράφεται «Εννέα μικρές ιστορίες για το φως και το σκοτάδι», μας καταθέτει η οιστρηλατημένη και πολύπλαγκτη καλλιτεχνικά δημιουργός Μαριέττα Πεπελάση, την καινούρια μαρτυρία της, στο φάσμα της ποιητικής δημιουργίας. Πρόκειται για εννέα αισθαντικά άμετρα ποιήματα, διάστικτα από υψηλής ηθικής εμπνοής εικόνες, που αποτυπώνουν την αγωνία της ποιήτριας, για τον χαρακτήρα των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και την βάσανο μέσα στην οποία διέρχονται οι μεγάλες κλασικές αξίες της ζωής. Η αγάπη, ο έρωτας, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η ακεραιότητα, η ειρήνη και η συνεργασία των ανθρώπων. Ενώ με την ενάρετη ποιητική γραφίδα της, η ποιήτρια αναδεικνύει και την αντίστιξη των ειδεχθών αισθημάτων, που έχουν καταβάλει σαν πνιγηρό νέφος, τις σύγχρονες κοινωνίες. Την ιδιοτέλεια, την επιθετικότητα, την βία, το μίσος, την φιλαυτία, την εκμετάλλευση, έως και αυτή την κατάρα του πολέμου. Η ποίηση της ενάρετης Μαριέττας Πεπελάση, ξεπηδά από τα έγκατα της ψυχής της, σαν ένας ατιθάσευτος ηθικός πίδακας και αναδεικνύει μια τίμια και γρηγορούσα συνείδηση, που παλεύει με αξιοπρέπεια και διακριτικά, αντίπερα στους σκληρούς και αναθεωρητικούς καιρούς μας, του πυρός και του σιδήρου, για να αναδείξει το φως, την ομορφιά, την αρετή και την δημιουργία. Αλλά και τις ειδεχθείς όψεις της ανθρώπινης ψυχής, που σκιάζουν σήμερα τις κοινωνίες παγκοσμίως.
 Η δημιουργός αντλεί τις παραστατικές εικόνες της, επάνω στις οποίες δομεί με την ευαίσθητη και τίμια ψυχή της, τα διαχρονικά αξιακά μηνύματα της ανθρώπινης ζωής, είτε από τον κοινωνικό μας διάκοσμο, είτε από τον σουρεαλισμό του υποσυνειδήτου. Και κατορθώνει μέσα από τις αντιθέσεις της, να μας στείλει ένα μεγάλο μήνυμα αγάπης και νίκης της ηθικής υπόστασης του ανθρώπου, απέναντι στις παραμορφωτικές στρεβλώσεις που δημιουργεί, το σκοτάδι, ο φόβος, η βία, η απομόνωση και η κάθε παθογενής αντίληψη της ζωής. Και εδώ πρέπει να εστιάσουμε την επιτυχία της ποιήτριας, που επιτυγχάνει με την ενάρετη και καθάρια ποίησή της, να μας προσανατολίσει σε υψηλές ηθικές σφαίρες και να μας αποστείλει ένα βαθύτατο παιδευτικό μήνυμα, ανθρωπιάς, ειρήνης, αλληλεγγύης, δημιουργίας και ανθρώπινης φιλότητας. Σε ότι αφορά την τεχνική υφή της ποιητικής συλλογής, είναι ευρύχωρη, διάπλατη, χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη, ενώ πάντα διακρίνεται για την ευμελή και διάστικτη από βαθιά ηθική επεξεργασία, γραφίδα της. Οι «Εννέα μικρές ιστορίες για το φως και το σκοτάδι», αποτελούν μια ακόμα εξαίρετη συλλογή στην μακρά και πολυδύναμη ποιητική δημιουργία της αγαπημένης μας Μαριέττα Πεπελάση, που μέσα από την ποίηση, την ζωγραφική και την μουσική σύνθεση, σκορπά την ψυχή της, στα δύσβατα και γοητευτικά μονοπάτια της τέχνης. Αισθητικά άψογη είναι και η έκδοση από τον «Ιανό», που πάντα μας προσφέρει εμπνευσμένες και καλοφρόντιστες εκδόσεις. Καλοτάξιδη να είναι Μαριέττα μου και αυτή σου η ποιητική δημιουργία, που μας δροσίζει ηθικά και υπομνίζει δραματικά, την ανάγκη επιστροφής στις ηθικές μας ρίζες και να συνεχίσεις απρόσκοπτα , την άξια και εμπνευσμένη σου καλλιτεχνική παραγωγή.
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 5-7-2020 Δημοσιεύθηκε στις 5 July 2020 | 9:13 pm
Η αισθαντική μας μούσα, Φλωρέττα Ζάννα !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Με την ανεκλάλητη ομορφιά της, που προσιδίαζε σε ιέρεια αρχαίας τραγωδίας, το βαθύ λυρικό της κύτταρο και την μεγάλη της αγάπη για την δραματική τέχνη, κατήγε μια ευπρόσωπη και επιτυχημένη παρουσία στο θέατρο και τον κινηματογράφο η Φλωρέττα Ζάννα. Η υποκριτική της ανέδυε ένα μοναδικό άρωμα ηθικής ευγένειας, απροκατάληπτης αρχοντιάς, κοινωνικής εντιμότητας και καλοσύνης και με αυτά τα στοιχεία την αγαπήσαμε και την αγαπούμε για πάντα. Εξάλλου άσβεστες θα μείνουν από την μνήμη μας, οι έξοχες λυρικές της παρουσίες της στις ταινίες : 1965 «Κατηγορώ τους ανθρώπους», 1966 «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» 1966 κ.α.
Η Φλωρέττα Ζάννα είδε το φως της ζωής στις 25 Αυγούστου 1936, στον Άγιο Νικόλαο Μεσσηνίας και το φυσικό της όνομα ήταν Ανθή – Φλώρα Στυλιανέα. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές της σπουδές και με ξεχωριστή έφεση και αγάπη για την δραματική τέχνη, ακολούθησε σπουδές υποκριτικής, στην Δραματική Σχολή Μιχαηλίδη. Και πρίν ακόμα αποπερατώσεις τις σπουδές της, έκανε την πρωτόλεια εμφάνισή της στο  θέατρο, ως μέλος Χορού αρχαίου δράματος, στην επική παράταση «Ιππόλυτος» του μεγάλου δασκάλου Δημήτρη Ροντήρη, με το Εθνικό Θέατρο, αλλά και στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου. Μάλιστα στο χορό έπαιζαν ως φοιτήτριες επίσης, αλλά της Δραματικής Σχολής του Εθνικού, οι Μαίρη Χρονοπούλου και Μάρω Κοντού. Η Φλωρέττα Ζάννα έμεινε στις τάξεις του Εθνικού έως και το 1958. Και την περίοδο 1960-61 έπαιξε με το σχήμα του Μίμη Φωτόπουλου, στην παράταση «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» του Σωτήρη Πατατζή. Επακολούθησαν οι ερμηνείες : «Ο Φανούρης και το σόι του» των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου, «Έξω οι κλέφτες» του Σ. φωτιάδη κ.α. Την περίοδο 1962-63 έπαιξε στον θίασο του Δ. Μυράτ, στην παράσταση «Η Πικραγαπημένη» του Ιάκωβου Μπενεβέντε. Για να επακολουθήσει η πρωταγωνιστική της συμμετοχή το 1965, στην παράσταση «Έκτο πάτωμα» με το σχήμα του Ντίνου Ηλιόπουλου, αλλά στην παράσταση «Πάρτι για Νέους» των Τσιφόρου – Βασιλειάδη, αλλά και στην «Υπουργός περιοδεύει» των Ενέκ- Βεμπέρ, με το σχήμα του Μίμη Φωτόπουλου. Το διάστημα 1965-66 η πανέμορφη ηθοποιός μας θα εγκαινιάσει μια νέα συνεργασία, με το σχήμα του Γιώργου Παππά, στις παραστάσεις « Ο Τρίτος Μάρτυς» (Ν. Ντοέν), «Τρείς άγγελοι» (Α.Ισόν) και «Τον καιρό τη Ειρήνης» του Αλέκου Γαλανού. Για να επακολουθήσουν και άλλες εξίσου σημαντικές ερμηνείες της, στο παλκσένικο, όπως οι : «Ορέστεια», «Οιδίποδας Τύραννος», «Μήδεια», Άμλετ», «Νεράιδα» κλπ.
Σημαντική ωστόσο ήταν η παρουσία της αγαπημένης μας ηθοποιού όπως προαναφέραμε και στο σελιλόνιντ, με εμπνευσμένες συμμετοχές, που την έκαναν να την αγαπήσουμε βαθιά και της εξακτίνωσαν το καλλιτεχνικό της κύρος. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις : 1959 «Αμαρυλλίς», 1962 «Όταν λείπει η γάτα!», 1963 «Αμόκ» 1964, «Ο τελευταίος πειρασμός», 1966 «Οι κυρίες της αυλής» και 1968 «Η αρχόντισσα κι ο αλήτης». Ειδικότερα στην κωμωδία μας «Η αρχόντισσα και ο αλήτης», όπου μαζί με το εθνικό μας δίδυμο Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρη Παμαμιχαήλ, μας βγάζει μια άφατη γλυκύτητα και ανεπιτήδευτη ομορφιά.
 Στην προσωπική της ζωή η Φλωρέττα Ζάννα, είχε παντρευτεί στον δεύτερο γάμο του, τον μεγάλο μας σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο – που υπέγραψε μερικά από τα αριστουργήματα ρου ελληνικού κινηματογράφου όπως «Κοντσέρτο για πολυβόλα» κ.α. - και απέκτησε μαζί του μια κόρη την Μυρτώ. Επίσης είχε ως κουμπάρα βαφτίσει την δεύτερη κόρη του Ντίνου Ηλιόπουλου, Χίλντα. Παραδόξως και ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καλλιτεχνικής της παρουσίας, η Φλωρέττα Ζάννα αποφάσισε να αποσυρθεί από την καλλιτεχνική μας σκηνή, ανοίγοντας μια μπουτίκ γυναικείων ρούχων στο Κολωνάκι. Έκτοτε απολάμβανε την ηθική ευτυχία της οικογενειακής της θαλπωρής, με τον αγαπημένο της σύζυγο Ντίνο Δημόπουλο, έως και τον θάνατό του, το 2003. Μοίρα τραγική η αγαπημένη μας ηθοποιός, στις 13 Φεβρουαρίου 2019, προσβεβλημένη από πνευμονικό οίδημα, έφυγε από την ζωή, για να μείνει αναλλοίωτο ωστόσο για πάντα στις καρδιές μας, το ευγενές και εμπνευσμένο της, καλλιτεχνικό σήμα !
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 4 July 2020 | 9:56 pm
Η αισθαντική πρωταγωνίστριά μας, Αλεξάνδρα Λαδικού !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Με την προικοδοσία μας μοναδικής φυσικής ομορφιάς, ανεακλάλητη αγάπη για το θέατρο, αλλά και μια πλατιά θεατρική παιδεία, που έχτισε βήμα-βήμα, πορεύτηκε στα μονοπάτια της τέχνης η σπουδαία μας ντίβα Αλεξάνδρα Λαδικού, μας κατέλειπε υψηλές δραματικές ερμηνείες και αναγορεύτηκε στις μεγάλες κυρίες του ελληνικού θεάτρου. Η βορειοελλάδίτισσα ηθοποιός είδε το φως της ζωής στις 26 Ιανουαρίου του 1933 στην Καβάλα. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές της σπουδές, συμμετείχε στα καλλιστεία κερδίζοντας τον επίζηλο τίτλο της Β΄ Μις Ελλάς, αλλά και της Αναπληρωματικής Μις Κόσμος, το ίδιο έτος στο Λονδίνο, έπαθλα που της άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες για τον χώρο του θεάματος. Αγαπώντας όμως το θέατρο γράφτηκε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και από εκεί σφυρηλάτησε μια δυνατή δραματική παιδεία, που αποτέλεσε το διαβατήριο στο φάσμα της τέχνης.
Με την αποφοίτησή της από το Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, έκανε πρόβα τζενεράλε στο παλκοσένικο, με την παράσταση «Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλη, στο ομώνυμο θέατρο του Καρόλου Κούν. Στην συνέχεια ανέπτυξε συνεργασία με το «Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, τα σχήματα των Πέτρου  Φυσσούν, Γιάννη Φέρτη – Ξένιας Καλογεροπούλου, αλλά και με τους σκηνοθέτες Πέλο Κατσέλη, Ντίνο Δημόπουλο, Μήτσο Λυγίζο κ.α. Πρωταγωνίστησε σε αμέτρητες παραστάσεις του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου και έδωσε μοναδικές λυρικές ερμηνείες, που της χάρισαν την καθολική καταξίωση του θεατρόφιλου κοινού. Ενδεικτικά μνημονεύουμε τις παραστάσεις : «Eλ Γκρέκο», «Στέλλα Bιολάντη», «Kόκκινα φανάρια», «Η μικρή μας πόλη», «Λεωφορείο ο πόθος», «Μαίρη-Μαίρη», «Ένας ιππότης για τη Bασούλα», «Βασιλιάς Ληρ», «Το σπίτι της Mπερνάρντα Άλμπα», «Ιούλιος Καίσαρ», «Οι ξεριζωμένοι», «Χάρτινα λουλούδια», «Βρικόλακες», «Γλάρος» κ.α. Αλλά επίσης καταλυτικό ήταν το πέρασμά της και στην μεγάλη μας οθόνη, στην οποία άφησε ανεξάλειπτο το σπουδαίο δραματικό της σήμα. Συμπρωταγωνίστησε στην κινηματογραφική της παρουσία με όλους σχεδόν τους μεγάλους μας ηθοποιούς, όπως Μάνο,  Κατράκη, Νίκο Κούρκουλο, Δέσπω Διαμαντίδου, Γιώργο Φούντα, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Μαίρη Χρονοπούλου, Πέτρο Φυσσούν κ.α. και μας φανέρωσε σπουδαίες ερμηνείες. Από τις χαρακτηριστικότερες ταινίες της, τα επικά «Κόκκινα Φανάρια» (1963) του Βασίλη Γεωργιάδη, όπου ερωτευμένη ως «Άννα» με τον Μάνο Κατράκη – «Καπετάν Νικόλα», κρατάει επτασφράγιστο το μυστικό ενός παιδιού, το οποίο μόνη της σπουδάζει, για να πνιγεί ο αγαπημένος της και να μας δώσει μοναδικές δραματικές νότες, «Το Ρεμάλι της Φωκίονος Νέγρη» σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιαννη (1965), που ως «Μαίρη» πανέμορφη ορφανή αρχοντοπούλα, ερωτεύεται παράφορα τον «Αλέκο» - Άλκης Γιαννακάς, ένα πρωτοπαλίκαρο του υποκόσμου, χαρτοπαίχτη και πρώην πυγμάχο, αναδύοντας με μοναδικό τρόπο, το άρωμα ενός φλογερού έρωτα και πολλές άλλες ακόμα ταινίες μας, που είχαν την σφραγίδα της μεγάλης μας ντίβας ! Για να έχει και στην μικρή μας οθόνη η πανέμορφη Αλεξάνδρα Λαδικού, πολύ σημαντικές παρουσίες, που της πρόσφεραν και από αυτή την έπαλξη, την καθολική αναγνώριση του κοινού. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις : 1973 «Στα δίχτυα του τρόμου», 1975 «Ο βασιλιάς και το άγαλμα», 1976 «Λέσχη μυστηρίου», 1983 «Αρχαία σκουριά», 1987 «Μάγισσες», 1990 «Η Αλτάνα της Πάργας», 1995 «Ανατομία ενός εγκλήματος» κ.α.
 Την χρονική περίοδο 1996 – 2010, η Αλεξάνδρα Λαδικού, δίδασκε δραματική τέχνη, έχοντας αναλάβει και την διεύθυνση της Δραματικής Σχολής του Διομήδη Φωτιάδη, δίνοντας το στίγμα της και ως δασκάλα της θεατρικής τέχνης. Τα τελευταία χρόνια ανέβασε παραστάσεις με το δικό τη θεατρικό σχήμα, ενώ συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ). Για την πολυεπίπεδη προσφορά της στο φάσμα της τέχνης, η μεγάλη μας ηθοποιός βραβεύτηκε με το «Έπαθλο Κυβέλη» τον Μάρτιο του 1999, από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικό Μουσείο. Τέλος να σημειώσουμε ένα σύντομο πέρασμα της μεγάλης μας ντίβας και τις επάλξεις της πολιτικής στις Ευρωεκλογές του 2014,ως υποψήφια Ευρωβουλευτής του ΕΠΑΜ, του Δημήτρη Καζάκη.
Με την καλλιτεχνική της πολυμέρεια και το σπουδαίο της λυρικό κύτταρο, η Αλεξάνδρα Λαδικού, έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο της ντίβας του θεάτρου και του κινηματογράφου μας. Για αυτό και την περιβάλλουμε όλοι, με την αγάπη και τον σεβασμό μας !
Θέατρο
(1950), "Τρωάδες" του Ευριπίδη Η Aυλή των θαυμάτων Θείος Bάνιας H άνοδος και η πτώση του Aρτούρο Oύι Το παιχνίδι των ρόλων του Πιραντέλο Αντόνιο ή το μήνυμα Το θέμα της ημέρας Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές Φώτο φίνις Eλ Γκρέκο Στέλλα Bιολάντη Kόκκινα φανάρια Εμείς, αυτοί και οι άλλοι Η μικρή μας πόλη Ερωτική αναρχία O αντιπρόσωπος Xαίρε Λουίζα Καλλιπάτειρα Λεωφορείο ο πόθος H κόμισσα της φάμπρικας Μαίρη-Μαίρη Ένας ιππότης για τη Bασούλα O φάκελος Ατμόπλοιο Tζόαν Nτάνβερνς Ένας πρίγκιπας για μένα Σιρανό ντε Mπερζεράκ Βασιλιάς Ληρ Το σπίτι της Mπερνάρντα Άλμπα Ιούλιος Καίσαρ Οι ξεριζωμένοι Στη γέφυρα του Λουλέ Mπουργκάζ Zωρζ Nταντέν Όλα στην κήπο Χάρτινα λουλούδια Βρικόλακες Γλάρος Ένας μήνας στην εξοχή Το παιχνίδι των ρόλων H σιωπή της Άλκηστης Ελένη (τραγωδία) Xάρολντ και Mωντ H τρελή του Σαγιώ Ο σοβαρός Ερνέστος Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα
Φιλμογραφία
1962 Οι Υπερήφανοι, Ποτέ δεν σε Ξέχασα, Τα Χριστούγεννα του Αλήτη 1963 Τα κόκκινα Φανάρια 1964 Μονεμβασιά, Η Κύπρος στις Φλόγες 1965 Το Μπλόκο, Οι Νέοι θέλουν να ζήσουν, Το Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη 1966 Η Αχάριστη, Δάφνις και Χλόη, Εμείς οι Αμαρτωλοί, Δεν είμαι ατιμασμένη, Ο Γυρισμός του Στρατιώτη 1967 Χώμα και Αίμα, Αν όλες οι Γυναίκες, 1968 Λάουρα, Παρένθεση 1970 Όμορφες Μέρες, Ο μεγάλος Ένοχος, Δεν υπάρχουν Λιποτάκτες 1975 Στα Δίκτυα του Τρόμου 1994 Ο Δραπέτης του Φεγγαριού 1998 Μια Αιωνιότητα και μια μέρα *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 20 June 2020 | 9:08 pm
Ο έξοχος πρωταγωνιστής μας, Σπύρος Κωνσταντόπουλος
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Πολυεδρική φυσιογνωμία στο φάσμα της τέχνης, ο εμπνευσμένος μας ηθοποιός Σπύρος Κωνσταντόπουλος, αποτύπωσε αδρά το στίγμα του στο θεατρικό μας σανίδι, τον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και την μικρή οθόνη. Με υψηλό λυρικό κύτταρο, πλατιά και βαθιά δραματική παιδεία και ένα εντελώς προσωπικό χρώμα, που έδιναν ειδικό βάρος στις ερμηνείες του και τον καθιστούσαν έναν από τους εκλεκτούς της δραματικής μας τέχνης. Για τούτο και αγαπήθηκε πλατιά και από τους θεατρόφιλους και από τους σινεφίλ ο μεγάλος μας ηθοποιός και όλα τα εμπνευσμένα καλλιτεχνικά του βήματα, τα κατευόδωνε η επιδοκιμασία του κόσμου. Θυμίζουμε εδώ την εξαιρετική συμμετοχή του στην δραματική ταινία «Κατάχρηση εξουσίας» (1971) σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσιώλη, με συμπρωταγω-νιστές τους μεγάλους μας ηθοποιούς Μάνο Κατράκη, Νίκο Κούρκουλο και Μπέτυ Αρβανίτη, όπου υποδύεται με αριστοτεχνικό τρόπο, έναν γιατρό αναμεμιγμένο σε κύκλωμα ναρκωτικών, ο οποίος προσπαθούσε να χειραγωγήσει με ενέσεις μορφίνης, τον αστυνομικό της δίωξης ναρκωτικών Νίκο Κούρκουλο ! Μια αριστουργηματική ερμηνεία, που ανεδείκνυε το μεγάλο δραματικό ύψος του Σπύρου Κωνσταντόπουλου. Αλλά εξίσου σπουδαία υπήρξε η υποκριτική δεινότητα του Σπύρου Κωνσταντόπουλου και στο φάσμα της κωμωδίας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τον «Παπατρέχα» (1966) του Ερρίκου Θαλασσινού, όπου υποδύεται τον κουρέα - έναν από τους γαμπρούς των επτά ανύπαντρων αδελφών του αεικίνητου Θανάση Βέγγου.
 Ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος είδε το φως της ζωής στην Αθήνα το 1925. Μετά τις εγκύκλιες γυμνασιακές του σπουδές, γράφτηκε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του μεγάλου μας θεατρανθρώπου Καρόλου Κούν, στο οποίο και επανέκαμψε αργότερα, για να υποδυθεί μεγάλους ρόλους του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου. Με την αποφοίτησή του συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους θιάσους της εποχής και σε περίσεπτες παραστάσεις του δραματολογίου. Αναφέρουμε τις συνεργασίες του με τα σχήματα, του Αλέξη Δαμιανού, του «Ελληνικού Θεάτρου» του Μάνου Κατράκη, των Βασίλη Διαμαντόπουλου – Μαρίας Αλκαίου. Συνάμα συνεργάστηκε με τον Νίκο Κούρκουλο, με τον Ζύλ Ντασέν και την Μελίνα Μερκούρη στην «Όπερα της πεντάρας», όπου υποδύονταν τον κύριο Πίτσαμ και ανέβηκε στο θέατρο «Κάππα» του Νίκου Κούρκουλου το 1975, ακόμα με την Τζένη Καρέζη, για να επανακάμψει την τριετία 1980-83 στο Θέατρο Τέχνης και πάλι. Την δεκαετία 1983-1993 ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και τιμήθηκε με το Βραβείο Κούν, για την σπουδαία ερμηνεία του, στην παράσταση «Περιποιη-τής φυτών» του Παύλου Μάτεσι. Και επακολούθησε η συνεργασία του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Ωραία μου Κυρία». Την περίοδο 1994-1996 ο μεγάλος μας ηθοποιός συνεργάστηκε με το σχήμα του Γιώργου Κιμούλη και συμμετείχε στις παραστάσεις «Μάκβεθ», «Ιβάνωφ» και «Επιθεωρητής».
 Παράλληλα όμως με το παλκοσένικο, ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος ανέπτυξε την δραματική του παρουσία και στο σελιλόιντ, με υψηλού λυρικού ήθους συμμετοχές, συμπρωταγων-ιστώντας με όλα τα ιερά τέρατα του ελληνικού κινηματογράφου, που εξακόντισαν την αναγνωρισιμότητά του στο ευρύ κοινό της μεγάλης μας οθόνης. Όπως τους Νίκο Κούρκου-λο, Κώστα Καζάκο, Ζωή Λάσκαρη, Τζένη Καρέζη, Μαίρη Χρονοπούλου, Ντίνο Ηλιόπουλο, Θανάση Βέγγο, Κώστα Χατζηχρήστο, Κώστα Βουτσά, Μάρθα Καραγιάννη, Λαυρέντη Διανέλλο, Σπύρο Καλογήρου κ.α. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τις ταινίες του : 1960 «Λύτρωσέ με, αγάπη μου», 1964 «Οι κληρονόμοι», 1966 «Στεφανία», «Ο παπατρέχας», 1967 «Πυρετός της ασφάλτου», 1968 «Το κανόνι και τ' αηδόνι», «Η λεωφόρος του μίσους», 1971 «Ο αρχιψευταράς», «Κατάχρηση εξουσίας», 1972 «Λυσιστράτη», 1973 «Η Μαρία της σιωπής», 1980 «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο» κ.α.
 Αξιοσημείωτη ωστόσο υπήρξε η παρουσία του Σπύρου Κωνσταντόπουλου και στην μικρή μας οθόνη, σε σημαντικά σήριαλ των δεκαετιών ΄80 και ΄90. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις σειρές : 1976 «Εν Αθήναις», «Πικρά χαμόγελα», «Το λυκόφως μιας ζωής», 1980 «Οι άθλιοι των Αθηνών», 1981 «Τραγούδια της λευτεριάς», 1983 «Η αναδυομένη», «Τα αρραβωνιά-σματα», 1990 «Η θυσία», «Ζητώ γνωριμία», «Το καπλάνι της βιτρίνας», 1991 «Η δικαστίνα», «Οι δυο ορφανές», «Το κορίτσι από το ποτάμι» κ.α. Ο Σπύρος Κωνσταντόπου-λος είχε παντρευτεί την ηθοποιό Μαρία Ζαφειράκη και απέκτησαν έναν γιό. Στις 28 Μαρτίου 2007 σε ηλικία 82 ετών, ο εμπνευσμένος μας ηθοποιός έφυγε από τη ζωή, έχοντας διανύει με το ευγενές λυρικό του κύτταρο, μια σπουδαία διαδρομή στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο. Με την σεμνότητα και την καλλιτεχνική ευπρέπεια, να αποτελούν τα κεντρικά στοιχεία της πολύπλαγκτης καλλιτεχνικής του παρουσίας. Και με αυτά θα τον θυμόμαστε για πάντα !
Φιλμογραφία
1960 Λύτρωσέ με, αγάπη μου 1961 Διαβόλου κάλτσα 1963 Ο μπαμπάς μου κι εγώ 1964 Οι κληρονόμοι 1965 Ου κλέψεις, Υιέ μου.., υιέ μου, Τα δίχτυα της ντροπής, Άγγελοι χωρίς φτερά, Μπετόβεν και μπουζούκι 1966 Στεφανία, Ο παπατρέχας 1967 Πυρετός της ασφάλτου, Θύελλα στο σπίτι των ανέμων 1968 Ο τυχεράκιας, Το κανόνι και τ' αηδόνι, Η λεωφόρος του μίσους 1969 Ο μικρός δραπέτης 1970 Ένας Γερμανός στα Καλάβρυτα 1971 Ο αρχιψευταράς, Κατάχρηση εξουσίας 1972 Λυσιστράτη, Με φόβο και πάθος, Μπουμ ταρατατζούμ! 1973 Η Μαρία της σιωπής 1978 Η βαλίτσα του παπά 1980 Τώρα θέλω, τώρα, Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο 1986 Αντίστροφη πορεία 1987 Σ' αγαπάω, στο τιμόνι που κρατάω 2005 Μια υπέροχη μέρα
Θεατρικές Παραστάσεις
1959 Όταν γυρίζουν τα χελιδόνια 1961 Γαλιλαίος 1971 Ασπασία 1973 Το μεγάλο μας τσίρκο 1977 Πάπισσα Ιωάννα, Η Παναγία των δολλαρίων 1978 Πολίτες Β' Κατηγορίας 1994 Μάκβεθ 1995 Ιβάνωφ, Ο επιθεωρητής 1997 Προς Ελευσίνα 1998 Η μεγάλη μαγεία 1955/1956 Η αγριόπαπια 1957/1958 Η αυλή των θαυμάτων 1959/1960 Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια 1965/1966 Ο καπετάν Μιχάλης 1969/1970 Πάρτυ γενεθλίων 1983/1984 Η κασέτα 1996/1997 Φιλουμένα 1997/1998 Προς Ελευσίνα *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
Δημοσιεύθηκε στις 15 June 2020 | 7:32 pm
Ο απαράμιλλος «μεγαλομπακάλης» του κινηματογράφου μας, Κώστας Δούκας !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Πηγαίο ταλέντο ο Κώστας Δούκας στο φάσμα της κωμωδίας, αποτύπωσε αδρά τον ίσκιο του σε θρυλικές ταινίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας και καταγράφηκε στους μεγάλους της κωμικής μας τέχνης. Κόμιζε στην φαρέτρα του τα ευλογημένα σπέρματα και την ακόρεστη δίψα δημιουργίας του Μικρασιατικού ελληνισμού, αλλά και την αλύγιστη θέλησή του να πετύχει αντίπερα στους ριπτασμούς και της αντιξοότητες της ζωής. Μας κληροδότησε έτσι με το εμπνευσμένο του λυρικό κύτταρο, στην μεγάλη μας οθόνη, επικές ερμηνείες – έπαιξε σε 34 συνολικά ταινίες - ενώ σπουδαίος υπήρξε και στις οπερέτες και τις επιθεωρήσεις της μεσοπολεμικής και μεταπολεμικής μας περιόδου, ένεκα και της επίζηλης βραχνής του φωνής. Έστω και αν χρειάστηκε να φτάσει στα 68 του χρόνια τελικά, για να μας δώσει την κορυφαία του ερμηνεία, στην θρυλική κωμωδία μας «Της κακομοίρας» ή «Μπακαλόγατος», όπως είναι ευρύτερα πιο γνωστή.
Ο Κώστας Δούκας είδε το φως της ζωής το 1895 στην Σμύρνη. Μετά  το γυμνάσιο φοίτησε στην Εμπορική Σχολή και την δεκαετία του ΄20 αποφοίτησε από αυτήν, αποζητώντας δουλειά στον οικονομικό κλάδο. Θα πιάσει δουλειά σε μια τράπεζα, αλλά σύντομα το 1925 θα συνειδητοποιήσει πως η μεγάλη του αγάπη ήταν το θέατρο και δη η κωμωδία και έτσι θα παραιτηθεί, για να αναζητήσει το μέλλον του, στα μονοπάτια της τέχνης. Στρατηγική επιλογή, που απαιτούσε να βγεί από την βολή του και την ασφάλεια της επαγγελματικής του επιβίωσης, που ωστόσο τελικά, με τις υποκριτικές του επιδόσεις τον δικαίωσε στο έπακρο. Σε πρώτη φάση ακολουθεί τα «θεατρικά μπουλούκια» της εποχής, όπου κάνει και τα πρώτα του βήματα – η πρωτόλεια εμφάνισή του στο παλκοσένικο είναι στην ποιμενική «Γκόλφω», υποδυόμενος τον Κίτσο - και προσπαθεί να εμπεδωθεί σιγά-σιγά στο χώρο. Πραγματοποιεί μάλιστα και την πρώτη του συμμετοχή στον βουβό κινηματογράφο της εποχής. Αποκτά βασικά ερείσματα στην Αθήνα και από την δεκαετία του ΄40, συμμετέχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, με πιο χαρακτηριστική τις «Ακουαρέλλες» το 1943, για να επανακάμψει στον κινηματογράφο μετά τον βουβό το 1947, με την ταινία «Μαρίνα» του εμπνευσμένου Αλέκου Σακελλάριου. Αρχίζει έτσι να εξακτινώνεται το κύρος του στην κωμωδία και να εμπεδώνεται από το ευρύ κοινό, σαν ένας σπουδαίος «δευτερορολίστας».
 Και στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 έρχονται και οι μεγάλες του στιγμές που θα τον αποθεώσουν. Το 1957 παίζει μαζί με τον Μίμη Φωτόπουλο στην ταινία «Ο Φανούρης και το σόι του» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ιωανόπουλου και σενάριο του αξεπέραστου Αλέκου Σακελλάριου και πραγματώνει μια σημαντική ερμηνεία, αποδείχνοντας πόσο πολύ συμβατός ήταν, με τους μεγάλους μας ηθοποιούς της ελληνικής κωμωδίας. Τρία χρόνια αργότερα το 1960 εγκαινιάζει την συνεργασία του με τον άλλο ιερό τέρας της κωμωδίας μας, τον Κώστα Χατζηχρήστο, στην ταινία «Ο Θύμιος τα ΄χει τετρακόσια» (1960) του Γιώργου Τσαούλη και βγάζουν ένα έξοχο κωμικό αποτέλεσμα, που καταχειροκροτείται από το κοινό. Ήδη με τις εμπνευσμένες ατάκες του ο Κώστας Δούκας, που τις  περισσότερες φορές εκφεύγουν από το σενάριο και την σκηνοθεσία, συναρπάζει τον κόσμο και κερδίζει τις καρδιές του, θεωρώντας τον σύμφυτο με τις μεγάλες κωμικές ερμηνείες του Κώστα Χατζηχρήστου. Και το 1963 ήδη στα 68 χρόνια του σπουδαίου μας ηθοποιού, θα έλθει και η κορυφαία κωμική στιγμή του, στον περίφημο «Μπακαλόγατο» ή της «Κακομοίρας»(1963), σε σκηνοθεσία του αριστοτέχνη Ντίνου Κατσουρίδη, που στην κυριολεξία τον απογειώνει. Υποδύθηκε εκεί τον ερωτευμένο «Παντελής», που ερωτεύεται την φίλη της αγαπημένης του «Ζήκου» - Κώστα Χατζηχρήστου, «Φιφίκας» - «Λίτσα» - Ντίνα Τριάντη, αλλά και αρτη-ριοσκληρωτικό συνάμα μπακάλη και συνέθεσε στον ρόλο του βοηθού του «Ζήκου», ένα σωρό ατάκες, που έκαναν πάταγο ! Πάραυτα τόσο ο Παντελής αφεντικό του μπακάλι-κου, όσο και ο βοηθός του Ζήκος, θα μείνουν ρέστοι ! αφού η μεν «Φιφίκα» – Νέλλη Παππά, θα παντρευτεί τον αληθινό αγαπημένο της «Κιτσάρα» - Νίκο Ρίζο, καθώς εμπαίζει τον Ζήκο, ενώ και η Λίτσα, θα παντρευτεί τον «Αρύρη» - Θανάση Μυλωνά. Μέσα όμως από την στυφή γεύση του ανευόδωτου έρωτά τους, ο Παντελής και ο Ζήκος, μας σκορπούν ατελείωτες μερίδες γέλιου, οικοδομώντας, μια από τις καλύτερες κωμωδίες μας ! Το 1967 ο Κώστας Δούκας σε ηλικία 72 ετών εκδήμησε από τη ζωή, σκορπώντας ακένωτη θλίψη στους φίλους της ελληνικής κωμωδίας, που τόσο τον είχα λατρέψει, για το μοναδικό πηγαίο του κωμικό τάλαντο και την εμπνευσμένη εν γένει υποκριτική παρουσία του. Και με αυτά τα έξοχα λυρικά στοιχεία, θα θυμόμαστε και εμείς για πάντα τον έξοχο «Παντελή» του «Μπακαλόγατου»
Φιλμογραφία 1947 «Μαρίνα» 1951 «Η λύκαινα» 1952 «Μαύρη γη», «Τρεις δραπέται του φρενοκομείου» 1957 «Έχει θείο το κορίτσι», «Ο Φανούρης και το σόι του» 1959 «Δράκουλας και σία», «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση» 1960 «Τα κίτρινα γάντια», «Ποτέ την Κυριακή», «Ο Θύμιος τα 'χει 400», «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά» 1962 «Ο ταξιτζής», «Το καρπουζάκι», «Η Αθήνα την νύχτα», «Μην είδατε τον Παναή";», «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Ο άντρας της γυναίκας μου», «Ο γαμπρός μου ο δικηγόρος» 1963 «Ο τρελάρας», «Της κακομοίρας», «Οι κατεργάρηδες», «Ο κύριος πτέραρχος» 1964 «Τα 201 καναρίνια», «Ένας ζόρικος δεκανέας», «Ο Γιάννης τα 'κανε θάλασσα», «Έξω φτώχεια και καλή καρδιά» 1965 «Το φτωχόπαιδο», «Μοντέρνα Σταχτοπούτα», «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»
Θέατρο 1943 «Ακουαρέλλες» 1949 «Οι φοιτηταί», «Ελληνικά όνειρα», «Θέλω να χορεύω», «Δώδεκα παρά πέντε», «Μ'αγαπά - δε μ'αγαπά» 1951 «Πάμε πρίμα», «Γαλανός ουρανός», «Όλα τον ανήφορο», «Σκάνδαλα γυναικών» 1955 «Ομόνοια πλας», «Το τραγούδι της Αθήνας», 1961 «Σκάνδαλα και κομπίνες»
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 7 June 2020 | 12:37 pm
Η πανέμορφη ντίβα του κινηματογράφου μας, Λίλλη Παπαγιάννη !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Από τις ωραίες φυσιογνωμίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας η Λίλλη Παπαγιάννη. Πανέμορφη, επιβλητική με αστική αύρα και με το βαθύ λυρικός της κύτταρο, επένδυε με την παρουσία της, τις αξέχαστες κωμωδίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας. Αποτελώντας τις περισσότερες φορές ένα χρυσό κινηματογραφικό δίδυμο, με τον απαράμιλλο Λάμπρο Κωνσταντάρα. Υποδύθηκε με ενάργεια, την καλή φίλη, την αστή ερωμένη, την απατημένη μεγαλοκυρία και μας φανέρωσε δραματικές ικανότητες σπουδαίες. Για τούτο και αποτέλεσε αναπόσπαστο αστικό στοιχείο, στις ταινίες όλων των μεγάλων μας σκηνοθετών. Η Λίλλη Παπαγιάννη είδε το φως της ζωής το 1935 στην Αθήνα και από την παιδική της ηλικία, εκδήλωσε μεγάλη αγάπη για το θέατρο, αλλά και φυσικές λυρικές αρετές.
 Με την αποπεράτωση των γυμνασιακών της σπουδών, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στην Δραματική Σχολή του θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κούν, από την οποία αποφοίτησε το 1958 και έκτοτε ακολούθησε την μακρά κα επιτυχημένη περιπέτεια της στα μονοπάτια της τέχνης. Πρόβα τζενεράλε στην μεγάλη οθόνη θα κάνει το 1959, με την ταινία «Νταντα με το ζόρι», με μια μεγάλη αλυσίδα κινηματογραφικών ταινιών να έπεται. Παραθέτουμε μερικές από τις χαρακτηριστικές ταινίες της : 1959 «Νταντά με το ζόρι», 1960 «Το μυστικό του κόκκινου μανδύα» ,1962 «Το ταξίδι», 1964 «Η χαρτοπαίχτρα», « Οι φτωχοδιάβολοι»,» Δεσποινίς Διευθυντής», 1965 «Μια τρελή, τρελή οικογένεια»,» Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», 1966 «Εκδρομή», 1979 «Παύλος Μελάς», «Η βαλίτσα του παπά» κ.α.
 Στο θέατρο έκανε την πρωτόλεια εμφάνισή της το 1957, παίζοντας στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Την ίδια μάλιστα χρονιά γνώρισε και παντρεύτηκε τον εξαίρετο ηθοποιό μας Ανδρέα Φιλιππίδη, με τον οποίο συνέστησαν δικό τους θίασο και συμπορεύτηκαν καλλιτεχνικά, έως το 1965. Εν συνεχεία η ωραία μας ηθοποιός, συνεργάστηκε καλλιτεχνικά με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) μέχρι το 1969. Για να κλείσει η πολύπλαγκτη θεατρική της παρουσία κατά το διάστημα 1982-1988, με το Εθνικό μας Θέατρο, όπου και εκεί αποτύπωσε αδρά, το ευγενές λυρικό της κύτταρο. Σε ότι αφορά την προσωπική της ζωή, η Λίλλη Παπαγιάννη, είχε παντρευτεί όπως προαναφέραμε τον ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη, με τον οποίο έζησε μια ευτυχισμένη ζωή, αδιάλειπτα μέχρι τον θάνατό του τον Ιανουάριο του 1989. Η φυγή του μάλιστα την συνέτριψε ηθικά και έκτοτε κλείστηκε στον εαυτόν της στο διαμέρισμά της στην Κυψέλη. Με μοναδικές στιγμές ηθικής ανάτασης, την συντροφιά της μεγάλης κυρίας του θεάτρου μας Δέσπως Διαμαντίδου, η οποία σημειωτέον είχε προηγούμενο γάμο, με τον Ανδρέα Φιλλιπίδη. Ωστόσο το γεγονός αυτό, ποτέ δεν έθραυσε την αγάπη και την αμοιβαία βαθιά εκτίμηση, μεταξύ των δυο σπουδαίων μας ηθοποιών. Η Λίλλη Παπαγιάννη , στις 12 Μαΐου 2015, μετά από μια μακρά και επιτυχημένη σταδιοδρομία, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, εκδήμησε από τη ζωή. Το αλγεινό άγγελμα του θανάτου της, σκόρπισε άφατη θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά και στον κόσμο, για την σπουδαία ηθοποιό και ευγενή άνθρωπο, που τόσο είχαμε αγαπήσει !
Κινηματογράφος 1959 Νταντά με το ζόρι Άννα 1960 Το μυστικό του κόκκινου μανδύα Νίκα Παύλου 1962 Το ταξίδι Σούλα 1964 Η χαρτοπαίχτρα, Οι φτωχοδιάβολοι, Δεσποινίς Διευθυντής 1965 Μια τρελή, τρελή οικογένεια, Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα 1966 Εκδρομή 1979 Παύλος Μελάς, Η βαλίτσα του παπά Θεατρικές παραστάσεις 1959/1960 Η διαβολεμένη μυλωνού 1960/1961 Η κυρά της αυγής 1960/1961 Η διαβολεμένη μυλωνού 1979/1980 Άσκηση πέντε δακτύλων 1982/1983 Οθέλλος *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 6 June 2020 | 9:18 am
Από την ομιλία μας, στον «Παραπολιτικά Fm 90,1» ! Είχαμε την ηθική τιμή να επαναληφθεί την Παρασκευή 29-5-2020, στον ραδιοφωνικό σταθμό «Παραπολιτικά Fm 90,1» ! και στην εκπομπή του έγκριτου Ανδρέα Μαζαράκη, «Ο Εξαρχείων», η ραδιοφωνική παρουσία μας, με θέμα συζήτησης, «τα αίτια της πτώσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας». Μιλήσαμε : • Για την ηθική και πολιτισμική μεγαλουργία του Βυζαντίου • Την πνευματική αναγέννηση, που κόμισε - εισέφερε στην ανθρωπότητα • Το γεωπολιτικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε και εξακτινώθηκε η βυζαντινή αυτοκρατορία • Την μοναδική διοικητική του δομή, που το κατέστησε την μακροβιότερη αυτοκρατορία στον κόσμο, για δέκα αιώνες ! • Αλλά και για την αναπόδραστη αποδόμησή του, κατά τις νομοτέλειες των μεγάλων γεωπολιτικών σχηματισμών. Ευχαριστούμε θερμά όλους τους ακρατές του σταθμού, για την αγάπη με την οποία περιέβαλλαν την εκπομπή και της προσέδωσαν υψηλή ακροαματικότητα, ώστε να επαναληφθεί. Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 31-5-2020 Δημοσιεύθηκε στις 31 May 2020 | 11:58 pm
Δημοσιεύθηκε στις 29 May 2020 | 9:10 pm
Ο εμπνευσμένος πρωταγωνιστής του θεάτρου και του κινηματογράφου μας, Βύρων Πάλλης
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Με το πλατύ λυρικό του κύτταρο, την έξοχη φωνή του που συνέγειρε καρδιές για χρόνια στο ραδιόφωνο, μέσω της θρυλικής εκπομπής «Το σπίτι των ανέμων», αλλά και την προικισμένη αστική του εμφάνιση που εξέπεμπε μια μοναδική γοητεία, διήνυσε μια πολυεπίπεδη καριέρα ο Βύρων Πάλλης, ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός, περνώντας με ξεχωριστή επιτυχία, από όλες τις επάλξεις του θεάτρου, του κινηματογράφου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Για τούτο και η εμπνευσμένη του παρουσία, αποτελεί σήμερα ένα ατίμητο πολιτισμικό κεφάλαιο για τους νεότερους του χώρου. Στον κινηματογράφο, υπήρξε μνημειώδης η υποκριτική του, στην ταινία σταθμός του έξοχου Αλέκου Σακελλάριου, «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954) όπου και σπαταλούσε αλόγιστα τα λεφτά του μπακαλόγατου κουνιάδου του ως Θανασάκης Γκοβότσος, για την πολιτική του καριέρα, αναδεικνύοντας συνάμα, τις ήδη από την δεκαετία του ΄50, στρεβλώσεις του πελατειακού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα !
 Ο Βύρων Πάλλης είδε το φως της ζωής στην Αθήνα το 1923 και από μικρός εκδήλωσε την αγάπη του για το θέατρο. Γράφτηκε έτσι στην Δραματική Σχολή του Εθνικού – βασιλικού τότε – Θεάτρου, όπου και έλαβε το δραματικό υπόβαθρο για την περαιτέρω καλλιτεχνική του πορεία. Πρόβα τζενεράλε στο σανίδι θα κάνει το 1950 στην παράσταση «Άννα χιλίων ημερών», πλάι στην κραταιά κυρία του θεάτρου μας Μαρίκα Κοτοπούλη, με την οποία θα συνεργαστεί για τέσσερα χρόνια. Ήδη από το 1955 χτίζει το σπουδαίο θεατρικό του προφίλ, με μεγάλους ρόλους του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου. Και από το 1957 θα συνεργαστεί στο ελεύθερο θέατρο με σημαντικά σχήματα της εποχής όπως των : Λαμπέτη, Κυβέλη, Μυράτ, Κατράκη, Χορν κ.α. Από τις σπουδαίες δραματικές του ερμηνείες στο σανίδι, ήταν στους ρόλους του «Οθέλου» και του Οιδίποδα Τυράννου. Αλλά πέρα από το παλκοσένικο, σημαντικό ήταν το αποτύπωμα του Βύρωνα Πάλλη, στα ραδιοκύμματα, όπου η εκπομπή του «Το σπίτι των ανέμων» γνώρισε κατακλυσμιαία επιτυ-χία και συνέδεσε τις μεταπολεμικές μας δεκαετίες, την αρρενωπή και αισθαντική φωνή του, με το ραδιόφωνο. Οι παλιοί θυμούνται πως οικογένειες έμεναν ερμητικά στο σπίτι, για να παρακολουθήσουν τον θρυλικό «δικηγόρο Ορέστη Λαμπίρη» στο ραδιοφωνικό «Σπίτι των ανέμων», έχοντας πλάι του ως ραδιοφωνική γυναίκα του, την έξοχη Αφροδίτη Γρηγοριάδου, που ήταν και γυναίκα του στη ζωή. Μάλιστα είχε δημιουργήσει και κοινωνικό πρότυπο και πολλοί νέοι ήθελαν να γίνουν αυριανοί δικηγόροι «Λαμπίρηδες»! Αντίστοιχη επιτυχία είχε και η μνημειώδης εκπομπή του «Θρίλερ στο Δεύτερο Πρόγραμμα» της Ραδιοφωνίας, όπου εκδηλώνοντας αρετές ραδιοσκηνοθέτη, διασκεύασε για το ραδιόφωνο πολλά επιτυχημένα θεατρικά έργα. Το μέγεθος της ραδιοφωνικής επιτυχίας ήταν τόσο μεγάλο, που δρομολόγησε το γύρισμα πολλών κινηματογραφικών ταινιών με πρωταγωνιστή τον ίδιο, όπως «Ο Λαμπίρης εναντίων των παρανόμων» (1967) και Θύελλα στο σπίτι των ανέμων» (1967), με συμπρωταγωνίστρια την γυναίκα του Αφροδίτη Γρηγοριάδου.
 Σε ότι αφορά την κινηματογραφική παρουσία του Βύρωνα Πάλλη, υπήρξε καταλυτική και με την υψηλή του δραματική παιδεία, υποδύθηκε σπουδαίου ρόλους. Οι ερμηνείες του εξέπεμπαν την αύρα αστικής γοητείας, αρχοντιάς και μεγαλοπρέπειας και με την επικουρία πάντα, της προικισμένης εξωτερικής του εμφάνισης. Έκανε την πρωτόλεια εμφάνισή του με την ταινία «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954) του Αλέκου Σακελλάριου και έκτοτε ακολούθησε μια μακρά αλυσίδα σαράντα περίπου επιτυχημένων παρουσιών. Με την κραταιά Φίνος – Φίλμ έπαιξε επτά ταινίες, ξεκινώντας από την βουκολική «Γκόλφω» (1955) του Ορέστη Λάσκου. Θα επακολουθήσουν με άλλες εταιρείες οι πολύ σημαντικές ταινίες, «Άγνωστο» (1956), «Ένας ήρως με παντούφλες» (1958), «Γαλήνη» (1958), «Ζάλογγο, το κάστρο της λευτεριάς» (1959) κ.α. Την δεκαετία ωστόσο του ΄70 μεγάλος μας ηθοποιός θα εξακοντίσει το κύρος του με άλλες σπουδαίες ταινίες και θα εμπεδωθεί σαν μια μεγάλη φίρμα. Αναφέρουμε τις ταινίες – σπουδαία δράματα της περιόδου : «Διωγμός» (1964), «Ανήφορος» (1964), «Εχθροί» (1965), «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» (1966) και «Στεφανία» (1966), που κατέστησαν την παρουσία του, ανεξίτηλη. Για να επακολουθήσει και το πολύ αξιόλογο πέρασμά του στην ελληνική τηλεόραση, όπου και εκεί άφησε το ευγενές λυρικό σήμα του. Αναφέρουμε έτσι τις δέκα σπουδαίες συμμετο-χές του στις σειρές : «Στησιχόρου ’73», «Οι Δίκαιοι», «Ταξίδι», «Έρωτας και επανάσταση», «Οι άθλιοι των Αθηνών», «Λαυρεωτικά», «Δεσμώτες», «Κάθοδος», «Ο θάνατος του Τιμόθε-ου Κώνστα «Φάκελος Αμαζών», «Δέκατο τρίτο κιβώτιο» και «Δικηγόροι της Αθήνας», με την ιδιωτική τηλεόραση.
 Σε ότι αφορά την προσωπική του ζωή, ο Βύρων Πάλλης, είχε παντρευτεί την σπουδαία ηθοποιό Αφροδίτη Γρηγοριάδου, που υπήρξε συμπρωταγωνίστριά του, τόσο στο θέατρο και τον κινηματογράφο, όσο και στην τηλεόραση. Μοίρα τραγική ο Βύρων Πάλλης τα τελευταία χρόνια της ζωής του προσεβλήθη από καρκίνο και έδωσε μεγάλη με στωικότητα απέναντί του. Έμεινε στις καλλιτεχνικές επάλξεις, μέχρι που τον εγκατέλειψαν πλήρως οι δυνάμεις του. Τελικά εκδήμησε από τη ζωή στις 14 Δεκεμβρίου 1995. Η κηδεία του έγινε σε κλίμα πάνδημης θλίψης στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ευγένεια ήθους, καλλιτεχνική πολύ-μέρεια που εκτείνονταν από το ραδιόφωνο και το θέατρο έως τον κινηματογράφο και την τηλεόραση εν παραλλήλω με ένα σπουδαίο ταλέντο, ήταν τα στοιχεία που κατευόδωναν τον έξοχο Βύρωνα Πάλλη, στην πολυεδρική σταδιοδρομία του. Και με αυτά, με αγάπη, θα τον θυμόμαστε για πάντα !
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 22 May 2020 | 11:02 pm
Μια ευχή από την καρδιά μας, για τις Μητέρες όλου του κόσμου ! «ΜΑΤΩΣΕΣ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ» ! Παγκόσμια ημέρα για την Μητέρα σήμερα 10 Μαΐου και όλοι αναστοχαζόμαστε την ιερή παρουσία της στον κοινωνικό βίο. Την ατίμητη προσφορά της στον θεμελιώηδη θεσμό της οικογένειας και στην ανάπτυξη του κοινωνικού ιστού. Η μητέρα ηθικός παιδαγωγός, επιστήμονας, καλλιτέχνης, κοινωνική αγωνίστρια, πατριώτης και μπροστάρης και μαχητής της ζωής. Μια ανεκτίμητη παρουσία και προσφορά σε κάθε έκφανση της ζωής.
Και με αυτή την ηθική ομορφιά και προσφορά της, η ΜΗΤΕΡΑ φωτοδότησε και την ελληνική ζωή, στην αχανή λεωφόρο του χρόνου. Από την αρχαία Ελλάδα, όταν η τολμηρή και χειραφετημένη Καλλιπάτειρα, έσπασε τα κοινωνικά δεσμά και εισήλθε – όπου αυστηρά απαγορεύονταν - στο στάδιο, για να καμαρώσει τον έξοχο ολυμπιονίκη, πανέμορφο γιό της Διαγόρα της Ρόδου, τους χριστιανικούς χρόνους όπου η Μητέρα όλου του κόσμου Παναγία, θρήνησε σπαρακτικά στο Γολγοθά τον σωτήρα του κόσμου γιό της, Ιησού Χριστό, έως το Ζάλογγο, όπου οι υπερήφανες Σουλιωτοπούλες έπεφταν στον γκρεμνό με τα μωρά τους, για να προασπίσουν το ηθικό αγαθό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Αλλά και τα παγωμένα ακόμη βουνά της Πίνδου, όπου οι ανυπόταχτες Ελληνίδες πρόσφεραν κάθε υπηρεσία, για να στηρίξουν τους ήρωες του έπους μας. Μια μακρά αλυσίδα προσφοράς και ανιδιοτελούς υπηρεσίας στον άνθρωπο και την αρετή.
 Πόσο παραστατικά όμως μας δίνει ο εμπνευσμένος Ζαν Ρισπέν (1849 – 1926) σε ένα κείμενό του την αγάπη της μάνας ! «Ένα παλικάρι κάποτε είχε ερωτευθεί παράφορα την πανέμορφη κόρη μιας μάγισσας. Και η μάγισσα επιτακτικά του είπε, θα σου δώσω την κόρη μου, μόνον αν μου φέρεις την καρδιά της μάνας σου. Θαμπωμένο από την αγάπη του το παλικάρι, σκότωσε την μάνα του, της ξερίζωσε την καρδιά και κρατώντας την, πήγε από το δάσος στο σπίτι της μάγισσας, για να την παραδώσει. Καθώς όμως βάδιζε στο δάσος με την καρδιά της μάνας στα χέρια, σκόνταψε σε έναν σκίνο και έπεσε στο έδαφος. Και τότε μίλησε πληγωμένη η καρδιά και είπε κλαίγοντας «ΜΑΤΩΣΕΣ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ» !!! Η αγάπη της ΜΑΝΑΣ στη ζωή, είναι ο ιερότερος και ευγενέστερος ηθικός δεσμός.
Στις μητέρες όλου του κόσμου σήμερα, σκύβουμε ευλαβικά και τους φιλούμε το χέρι. Προεξαρχούσης της ΜΗΤΕΡΑΣ του Ελληνισμού, Παναχράντου Παναγίας μας, που υπήρξε σε κάθε μας μετερίζι διαχρονικά, ο φύλακας άγγελος του γένους μας. «Εκ παντίων με κινδύνων ελευθέρωσον» !
Χρόνια Πολλά, στις μητέρες όλου του κόσμου και η άχραντος Παναγία, να τους χαρίζει υγεία και να σκέπει και να λαμπρύνει ηθικά τα βήματά τους !
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 10-5-2020 Δημοσιεύθηκε στις 10 May 2020 | 11:07 am
Αθανάσιος Πετσάλης- Διομήδης Ο αισθαντικός ανατόμος, της αστικής τάξης !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Στην πνευματικά πολύπλαγκτη και ηθικά βασανισμένη γενιά του ΄30, που τόσο κατέλειπε σπουδαίο και νοηματισμένο έργο στην νεοελληνική γραμματεία, περίοπτη θέση κατέχει ο Θανάσης Πετσάλης Διομήδης. Αποτύπωσε αδρά, με τον λεπταίσθητο χρωστήρα του τη δόξα και το μεγαλείο της αστικής τάξης – μέλος της οποίας υπήρξε – όπως και τις πτώσεις και τις υφέσεις της και έδωσε αριστουργήματα στο φάσμα της διηγήματος και της ιστορικής μυθιστοριογραφίας, που θα μείνουν ανεξίτηλα στα ελληνικά γράμματα. Οι άχραντες ηθικά μορφές του Πετσάλη, όπως η Μαρία Πάρνη, αναδίνουν το άρωμα και την ευγένεια της αρχοντικής μεταπολεμικής Αθήνας, ενώ αντικατοπτρίζουν συνάμα τις εξελικτικές τάσεις της ελληνικής κοινωνίας. Η συγγραφική δημιουργία του Πετσάλη διίσταται σε δυο φάσεις. Στην πρώτη φάση ο δημιουργός και μεταξύ των ετών 1933 και 1935 γράφει μια τριλογία και υπο τον τίτλο «Γερές και αδύναμες γενιές» στην οποία επιχειρεί μια πανοραμική κάτοψη της ανώτερης κοινωνίας, εμφανώς επηρεασμένος από την αισθητική τάση του «ρεαλισμού», που θέλει το μυθιστόρημα καλλιτεχνική ανάπλαση της πραγματικότητας. Πετυχαίνει έτσι να δώσει ένα λαμπρό αποτέλεσμα, που θα τύχει της ευμενούς υποδοχής της κριτικής, έστω και με τις έγκυρες ενστάσεις της. Ο Θανάσης Πετσάλης ίσως να αποτελεί τον πρώτο μυθιστοριογράφο μας που βγαίνει από τα σπλάγχνα της αστικής τάξης, αλλά συνάμα ίσως να είναι και ο πρώτος που καταδικάζεται να μην μπορεί να την δικαιώσει και να την λαμπρύνει στο έπακρο. Και τούτο διότι όπως επισημαίνει ο μεγάλος μας κριτικός Ανδρέας Καραντώνης «τον αλυσόδεσε στην ηθική της, απαγορεύοντας στο πνεύμα του να ξεπεράσει την ασφυκτική της ατμόσφαιρα και να την κοιτάξει ως μέρος του κοινωνικού συνόλου. Επιτρέποντάς του μόνο να υμνολογεί τα οικόσημά της, να περιγράφει με θαυμαστή γνώση και λεπτή καλαισθησία τη χλιδή και τους εύκολους έρωτές της και να νοσταλγεί σε τόνους υποβλητικού λυρισμού τις παλιές της δόξες». Στη δεύτερη φάση της συγγραφικής του δημιουργίας η οποία είναι και περισσότερο δικαιωμένη, ο Αθηναίος συγγραφέας επιχειρεί στροφή στην ιστορική μυθιστοριογραφία, αποτυπώνοντας την εξελικτική πορεία του ελληνισμού από την άλωση της πόλης, μέχρι και την τραγωδία της Μικράς Ασίας και εστιάζοντας στην διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης που τεχνουργείται στην κυριολεξία στο καμίνι της ιστορίας. Τα κυριότερα έργα αυτής της φάσης του Πετσάλη είναι οι «Μαυρόλυκοι», «Η καμπάνα της Αγίας Τριάδας» και ο «Ελληνικός Όρθρος». Και μέσα από αυτά ο συγγραφέας επιχείρησε μια πανοραμική κάτοψη της μετά τον 15-ο αιώνα κοπιώδους ιστορικής πορείας του ελληνισμού. Επιλέγοντάς τα πιο εκλεκτά της επεισόδια για να αποδώσει το χρώμα της ιστορίας, αλλά και την φυσιογνωμία εκείνων των καιρών. Με τους «Μαυρόλυκους» - όπως υποβλητικά εννοεί τα γένος των ελλήνων – προσπάθησε να συλλάβει την μεταφυσική ουσία της Ελλάδος, σε μια κρίσιμη καμπή, όπου ο ελληνισμός ήταν σε ύφεση, σε κατάσταση νεκροφάνειας. Και έχοντας σαφείς επιδράσεις από την ιστορία του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου επεδίωξε να δώσει ενιαίο χαρακτήρα στην πορεία των Ελλήνων. Το ανηφόρισμά τους από την νεκροφάνεια του 1500 μ.Χ. έως την ανάταση και την ηθική έξαρση από το εγερτήριο σάλπιγμα του Ρήγα. Διαβάζοντας τους «Μαυρόλυκους» ο αναγνώστης δονείται ηθικά από τον αγώνα, την ηρωική πάλη και την αδιάκοπη προσπάθεια του γένους για να ανακτήσει την ελευθερία του, αλλά και να ξαναβρεί τον πνευματικό βηματισμό του στο ιστορικό διηνεκές. Αγώνας και πάλη που άλλοτε εκδηλώνονται μυστικά και υπόγεια και άλλοτε εκρηκτικά και επαναστατικά. «Άλλοτε σαν παθητική αντίσταση στα στήθια του ταπεινού και άσημου ραγιά και άλλοτε σαν οργανωμένη ενέργεια ανατρεπτική» όπως επισημαίνει ο κριτικός μας Απόστολος Σαχίνης.
Στην «Καμπάνα της Αγίας Τριάδας» ο Θανάσης Πέτσαλης μέσα στο ζοφερό ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο της κατοχής με την ευδόνητη ευαισθησία του, αλλά και τον λυρικό κραδασμό του, επιχείρησε αφενός μέν μια εξωτερίκευση της προσωπικής του δραματικής βίωσης των γεγονότων, αφετέρου μια μορφή προσωπικής αντίστασης, μέσω της καταφυγής στην ιστορία. Περιγράφει με αδρές γραμμές την πείνα, την στέρηση, τις διώξεις, την έξοδο στο αντάρτικο, τον εμφύλιο σπαραγμό των ελλήνων και μέσα από την εξαίρετη τοιχογραφία του της κατοχικής Ελλάδας, απευθύνει ένα πανεθνικό κάλεσμα για αντίσταση. Στον «Ελληνικό Όρθρο» ο Πετσάλης ξεδιπλώνει μια πιο αυστηρή ιστορική οπτική των γεγονότων της εθνικής παλιγγενεσίας του ΄21. Έτσι μας δίνει τα πρόσωπα και τις εξελίξεις στην αυστηρώς αντικειμενική τους διάσταση. Στο πραγματικό ιστορικό τους επίπεδο. Ούτε πιο πάνω, μα ούτε και πιο κάτω. Μιλάει για τα κατορθώματα των ελλήνων, αλλά και τις μικρότητές τους, τον ηρωισμό τους, αλλά και την ηθική τους κατάπτωση, όταν προσβλημένοι από την αρρώστια της διεκδίκησης των εξουσιαστικών τιμαρίων, βυθίζονται στον εμφύλιο σπαραγμό. Έτσι απολήγει και αυτή η ηράκλεια συγγραφική δημιουργία του Πετσάλη των 1100 περίπου σελίδων, σε ένα έξοχο εθνικό ανάγνωσμα, που βρίσκει τη δικαίωσή του ως σπουδαία καταγραφή της εθνικής αυτοσυνειδησίας, «μέσα από τα παραδείγματα του παρελθόντος και τις πράξεις των προγόνων μας», όπως εύστοχα επισημαίνει ο Απόστολος Σαχίνης. Ο Θανάσης Πετσάλης- Διομήδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 σε μεγαλοαστικό περιβάλλον και ήταν ανεψιός του πρωθυπουργού της Ελλάδος Αλέξανδρου Διομήδη. Μετά από σπουδές στην Νομική Αθήνας και στο Παρίσι, εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1977 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1995.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 9 May 2020 | 8:46 pm
Κεντρικό μας άρθρο για την μεγάλη μας ηθοποιό ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΡΤΣΗ,
στο «Παρασκήνιο» της 2-5-20
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 7-5-2020
Δημοσιεύθηκε στις 7 May 2020 | 2:16 pm
Η «δακρύβρεχτη» πρωταγωνίστριά μας, Μάρθα Βούρτση !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Με την αισθαντικότητά της, το βαθύ λυρικό της κύτταρο και τα εναύσματα μιας προηγμένης πολιτισμικά οικογένειας, διήνυσε μια μακρά και επιτυχημένη πορεία στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, η μεγάλη μας πρωταγωνίστρια Μάρθα Βούρτση. Ο πατέρας της μαέστρος του λυρικού μελοδράματος, υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος το 1942 της Εθνικής Λυρικής μας Σκηνής και η μητέρα της υιοθετούσε την παιδεία των αστικών ρωσικών οικογενειών. Έτσι όταν η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε από την Οδησσό της Ρωσίας στην Αθήνα, η μικρή Μάρθα που είχε γεννηθεί στις 12 Οκτωβρίου 1937, ανετράφη, με αυστηρές κοινωνικές αρχές. Κάτι που εξάλλου έβγαζαν οι ηθικά άτεγκτοι κοινωνικοί ρόλοι της, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Η παρουσία της είναι συνυφασμένη με τα θρυλικά μελό του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας την δεκαετία του ΄60, με παρτενέρ συνήθως τον Νίκο Ξανθόπουλο και «γιό» της τον Βασίλη Καΐλα, όπου με παραστατική ενάργεια, υποδύετο την εγκαταλελειμμένη μάνα, την ορφανή κοπέλα που προσπαθούσε να αντιπαρέλθει τους ριπτασμούς της ζωής και τον κυνισμό της κοινωνίας, την προδομένη σύζυγο που με αξιοπρέπεια υπερπηδούσε την απιστία του ανδρός της και άλλους αντίστοιχους ευαίσθητους ρόλους, που πάντα ανέδυαν ένα βαθύ άρωμα ανθρωπιάς και κοινωνικής εντιμότητας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις ταινίες : «Απόκληροι της κοινωνίας», «Αυτή που δε λύγισε», «Καρδιά μου πάψε να πονάς», «Με πόνο και με δάκρυα», «Είναι μεγάλος ο καημός» κ.α. Ωστόσο υψηλό λυρικό κύρος μας φανέρωσε η σπουδαία Μάρθα Βούρτση και σε ρόλους διαφορετικού δραματικού ήθους. Όπως επί παραδείγματι στις ταινίες «Ο σκληρός άνδρας», «Τα κίτρινα γάντια» κ.α. Για να αποδειχτεί ότι μπορούσε με άνεση και επιτυχία, να κινείται σε όλο το δραματικό μας φάσμα.
 Σημαντικό επίσης ήταν το πέρασμα της Μάρθας Βούρτση και από την μικρή μας οθόνη, όπου και εκεί εκδήλωσε το πηγαίο της ταλέντο και τις λυρικές της αρετές. Έπαιξε με επιτυχία στα σήριαλ : «Η Ελίζα και οι άλλοι», «Επτά θανάσιμες πεθερές» του Mega Channel, αλλά και στην σειρά «Οδός Ανθέων» της κρατικής τηλεόρασης. Θα συνεχίσει τις τηλεοπτικές εμφανίσεις της στην σειρά του Mega «1 μήνας και κάτι», όπου υποδύετο την τηλεοπτική μητέρα της Ζέτα Δούκα – «Άννα», αλλά και στο σήριαλ «Πολυκατοικία». Μια υψηλού δραματικού ήθους εμφάνιση, θα κάνει στο θέατρο η μεγάλη μας πρωταγωνίστρια στην παράσταση «Τα δένδρα πεθαίνουν όρθια» στο θέατρο Βεάκη, τον χειμώνα του 2004 αποσπώντας πολύ εγκωμιαστικές κριτικές. Ενώ σπουδαία υπήρξε και η θεατρική της παρουσία στο Ηρώδειο τον Ιούλιο του 2005 και τον Ιούνιο του 2006, στην τραγωδία του Σαίξπηρ «Κοριολανός, στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών. Σε ότι αφορά την προσωπική της ζωή, η Μάρθα Βούρτση ήταν παντρεμένη με τον στιχουργό Ξενοφώντα Φιλέρη, που απεβίωσε το 2014. Ευγένεια ήθους, υψηλές δραματικές αρετές και καλλιτεχνική σεμνότητα, ήταν τα στοιχεία με τα οποία πορεύτηκε στην μακρά και επιτυχημένη της κινηματογραφική και θεατρική πορεία, η αισθαντική Μάρθα Βούρτση. Και για αυτό την περιβάλλουμε όλοι, με την αγάπη μας και την εκτίμησή μας !
Φιλμογραφία
1959 Ο μαγκούφης 1960 Τα κίτρινα γάντια, Πόθοι στα στάχυα, Το ραντεβού της Κυριακής, Για την αγάπη μιας ορφανής 1961 Αγάπη και θύελλα, Ο σκληρός άντρας 1962 Το πηθάρι, Ο μαγκούφης, Προδομένη αγάπη, Ορφανή σε ξένα χέρια, Η Αθήνα την νύχτα, Ο άντρας της γυναίκας μου 1963 Σταυραετοί, Για λίγη στοργή, Όσα κρύβει η νύχτα, Καρδιές στην καταιγίδα, Μεσάνυχτα στη βίλα Νέλλη, Κουράστηκα να σ'αποκτήσω 1964 Αστεφάνωτη, Δίψα για ζωή, Η μοδιστρούλα, Εξωτικές βιταμίνες, Ο παράς κι ο φουκαράς, Κάθε καημός και δάκρυ, Είμαι μια δυστυχισμένη, Είναι μεγάλος ο καημός, Φεύγω με πίκρα στα ξένα, Τα δάκρυά μου είναι καυτά, Η δική σου μοίρα με σέρνει 1965 Εξιλέωση, Προδομένη, Το φυλακτό της μάνας, Με πόνο και με δάκρυα, Απόκληρη της κοινωνίας, Περιφρόνα με, γλυκιά μου, Καρδιά μου, πάψε να πονάς 1966 Θέλω να ζήσω στον ήλιο, Τώρα που φεύγω απ' τη ζωή 1967 Αυτή που δεν λύγισε, Κατάρα είν' ο χωρισμός 1968 Τα ξένα χέρια είναι πικρά, Συννεφιασμένοι ορίζοντες 1969 Κουρέλι της ζωής, Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα 1970 Μια ζωή χωρίς αγάπη, Μάρθα η γυναίκα του πόνου 1972 Στη θύελλα της μεγάλης αγάπης --- 1985 Ένα σενάριο είν' η ζωή μας
Θέατρο 1961 Ώπα ... ώπα 1969 Φράνκυ 1979 Σταυροφορίες 1981 Άννυ 1986 Η Μπανανία πάει σύννεφο, Όποιος γελάσει τελευταίος 1988 Ο άντρας είναι άντρας 1997 Ο βιολιστής στη στέγη 2000 Γέρμα 2005 Κοριολάνος *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 5 May 2020 | 8:45 pm
Κεντρικό μας άρθρο, για τον μεγάλο μας ηθοποιό Ανέστη Βλάχο, στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» της 25-4-20
Αθήνα, 2-5-2020
Δημοσιεύθηκε στις 2 May 2020 | 2:21 pm
Κεντρικό μας άρθρο, για τον Στρατή Μυριβήλη, στην κορυφαία ψηφιακή πύλη για τον πολιτισμό και την Ορθοδοξία «Πεμπτουσία» !
Αθήνα, 30-4-2020
Δημοσιεύθηκε στις 30 April 2020 | 10:04 am
Ανέστης Βλάχος Ο εμπνευσμένος «κακός», του ελληνικού κινηματογράφου!
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Υποδύθηκε με παραστατική ενάργεια και ηθική ένταση, όσο λίγοι ηθοποιοί μας τον κακό, τον σκληρό και τον κυνικό, στον ελληνικό κινηματογράφο και μας έδωσε έξοχες ερμηνείες, που δικαίως του πιστώνουν τον τίτλο, του πιο επιτυχημένου «κακού» της μεγάλης μας οθόνης. Ο λόγος για τον Ανέστη Βλάχο, που συνόδευε σπουδαίες αναμνήσεις μας στον ασπρόμαυρο κινηματογράφο και αποτέλεσε must, για τους μεγάλους μας σκηνοθέτες, στον ρόλο του ηθικά αδίστακτου και ειδεχθούς. Ήδη από το δεύτερο έτος των δραματικών του σπουδών, έπαιξε τον βιαστή στην ταινία «Αγιούπα» του Γρέκ Τάλλας. Για να ακολουθήσει εν συνεχεία, ένας καταιγισμός ταινιών με αντίστοιχους ρόλους. Έπαιξε σε περίπου 180 ταινίες ο αγαπημένος μας ηθοποιός και συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους μας σκηνοθέτες. Όπως οι Νίκος Κούνδουρος, Πάνος Γλυκοφρύδης, Γρηγόρης Γρηγορίου, Κώστας Μανουσάκης κ.α. Συναρπαστικές όμως υπήρξαν και οι ερμηνείες του και σε άλλους δραματικούς ρόλους, όπως στην ταινία «Με την λάμψη στα μάτια» του Πάνου Γλυκοφρύδη, που υποδύεται τον έναν από τους τρείς προς εκτέλεση γιό από τους Γερμανούς, του Λαυρέντη Διανέλλου (τα άλλα δυο αδέλφια αριστουργηματικά υποδύονται ο Γιάννης Φέρτης και ο Γιώργος Φούντας).
 Ο Ανέστης Βλάχος είδε το φως της ζωής, στις 7 Φεβρουαρίου 1934 στην Προσοτσάνη Δράμας, σε μια φτωχή οικογένεια. Οι γονείς του ήσαν γεωργοί και ο παππούς του ήταν Μακεδονομάχος και σύνδεσμος του εθνομάρτυρα Παύλου Μελλά. Ο δε πατέρας του Ηρακλής, μοίρα τραγική σκοτώθηκε στο αλβανικό μέτωπο το 1940. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα στην Καλλιθέα, αποζητώντας μια καλύτερη ζωή, με τον νεαρό Ανέστη, να έχει πάντα την δίψα και το όνειρο να γίνει ηθοποιός. Μετά τις βασικές του γυμνασιακές σπουδές, ακολούθησε σπουδές υποκριτικής, στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματο-γράφου – Θεάτρου Λυκούργου Σταυράκου, ενώ παράλληλα εργάζονταν για να βιοπορίσει. Ωστόσο δουλεύοντας στην οικοδομή, ένα καρφί θα τον κτυπήσει στο μάτι συνταράσσοντας τη ζωή του. Και οι Έλλη Λαμπέτη με τον Δημήτρη Χόρν, με υψηλή κοινωνική ευαισθησία, θα πληρώσουν τη νοσηλεία του στο νοσοκομείο, και θα τον φροντίζουν στο σπίτι τους, μέχρι να ανακάμψει.
 Στα 1956 κάνει την πρωτόλεια εμφάνισή του στην ταινία «Το κορίτσι με τα μαύρα» σε έναν χαρακτηριστικό ρόλο και θα ακολουθήσει η ταινία «Ο φόβος» του Ευγένιου Τριβιζά, που τον εμπέδωσε στο ευρύ κοινό του κινηματογράφου. Για να έλθει κατόπιν μια αδιάλειπτη κινηματογραφική παρουσία, στο ρόλο του «κακού» και «κυνικού». Από τις τελευταίες του εμφανίσεις στην μεγάλη οθόνη το 1994, στην ταινία «Αυτόπτης μάρτυρας». Στο παλκοσένικο ο Ανέστης Βλάχος, θα κάνει πρόβα τζενεράλε με την παράσταση «Θάψτε τους νεκρούς», στο «Κυκλικό Θέατρο» του Τριβιζά. Θα επακολουθήσουν και πολλές άλλες θεατρικές συμμετοχές, σε όλο τα φάσμα του θεάτρου. Ο αγαπημένος μας «κακός» του κινηματογράφου, πέρα από την καλλιτεχνική του δραστηριοποίηση, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο ήταν τεταγμένος. Το 1974 έτσι ήταν υποψήφιος βουλευτής στην Β΄ Αθηνών, ενώ διετέλεσε Αντιδήμαρχος Αθηναίων, επί δημαρχίας Δημητρίου Μπέη.
 Σε ότι αφορά την προσωπική του ζωή, ο Ανέστης Βλάχος, παντρεύτηκε δυο φορές. Από τον πρώτο του γάμο, με την τραγουδίστρια Αναστασία Παπανδρώνη, απέκτησε έναν γιό τον Ηρακλή Βλάχο και έναν εγγονό, τον μικρό Ανέστη Βλάχο, που κάνει αυτοδιοικητική καριέρα. Και από τον δεύτερο γάμο του, με την ηθοποιό Μαρία Γαρίτση απέκτησε μια κόρη, τη δημοσιογράφο και φιλόλογο Έλλη Βλάχου. Ενώ διατηρεί μια μακρά φιλική σχέση με τον ηθοποιό Νίκο Ξανθόπουλο, που τον στεφάνωσε και βάπτισε και τον γιό του, σημειώνοντας ότι και με τον αείμνηστο ηθοποιό μας Γιώργο φούντα, τον συνέδεε βαθιά φιλική σχέση. Για την μακρά και πολυμερή παρουσία του, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ο Ανέστης Βλάχος, τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και βραβεία. Ήτοι : Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - Τιμητική διάκριση για την προσφορά του στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - Τιμητική Διάκριση για την ερμηνεία του στην ταινία του Πάνου Γλυκοφρύδη «Λάμψη στα μάτια». Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου - Χρυσή Άρκτος για την ερμηνεία του στην ταινία του Κώστα Μανουσάκη «Ο Φόβος». Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - Βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία του Δήμου Θέου «Κιέριον». Διεθνές Φεστιβάλ Τυνησίας - Τιμητική Διάκριση για την ερμηνεία του στην ταινία του Κώστα Μανουσάκη «Ο Φόβος». Ευγενής άνθρωπος ο Ανέστης Βλάχος και με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, απολαμβάνει της αγάπης και της εκτίμησης, τόσο του καλλιτεχνικού κόσμου, όσο και του ευρύτατου κοινού του κινηματογράφου μας. Και με αυτά τα ωραία του ηθικά στοιχεία, αγαπούμε και εμείς, αυτόν απαράμιλλο «κακό» του ελληνικού κινηματογράφου ! *Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 25 April 2020 | 10:26 pm
Κεντρικό μας άρθρο για την κορυφαία μας ηθοποιό Ειρήνη Παππά, στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ» της 17-4-20 !
 Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 24-4-2020
Δημοσιεύθηκε στις 25 April 2020 | 12:18 am
Ειρήνη Παπά Η αξεπέραστη ιέρεια της τέχνης μας !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος  Σαν θεά από αρχαία ελληνική τραγωδία, προβάλλει η εκστατικά όμορφη Ειρήνη Παππά στην καλλιτεχνική μας σκηνή, που την σκέπασε με την απαράμιλλη καλλιτεχνική της πολυμέρεια και την περίσεπτη διεθνή της αναγνώριση. Προικοδοτημένη από την φύση η διεθνής μας ηθοποιός με έναν σπάνιο σωματότυπο, που υποστασιοποιούσε σε όλη της την μεγαλοπρέπεια την αρχαία ελληνική ομορφιά, αλλά και με πολυεπίπεδη λυρική παιδεία, δεν άργησε να βρεί το δρόμο προς την διεθνή αναγνώριση και επιτυχία. Ενδεικτικά είναι τα λόγια εδώ του μεγάλου Πορτογάλου σκηνοθέτη : Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα, είχε πει ότι είναι «η πανέμορφη και μεγαλοπρεπή φιγούρα που ενσαρκώνει τη γυναικεία ψυχή στη βαθύτερη έκφραση της και η εικόνα της Ελλάδας όλων των εποχών». Έπαιξε σε θεατρικές παραστάσεις και ταινίες, που απήλαυσαν της διεθνούς αναγνώρισης και το όνομά της έγινε ένα από τα ισχυρότερα brands του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις ταινίες «Ζ» του Κώστα Γαβρά, «Ιφιγένεια», «Ηλέκτρα», που διεκδίκησαν το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στο Φεστιβάλ κινηματογράφου τν Καννών και πρώτη μάλιστα το πήρε. Ακόμα τις διεθνείς παραγωγές «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» με τους Γκρέγκορυ Πέκ, Ντέιβιντ Νίβεντ και Άντονυ Κουήν, τον «Αλέξη Ζορμπά» και άλλα ακόμα αριστουργήματα, μέσω των οποίων η ηθικά λαμπρή Ειρήνη Παππά, προέβαλε παγκοσμίως την Ελλάδα.
Η μεγάλη μας ηθοποιός είδε το φως της ζωής, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1929 στο Χιλιομόδι Κορινθίας, μέσε σε μια εύκρατη πολιτισμικά οικογένεια όπου τα γράμματα και ο πολιτισμός ήταν στο dna της ! Η μητέρα της Ελένη Λελέκου το γένος Πρεβεζάνου ήταν δασκάλα και πατέρας της Σταύρος Λελέκος ήταν καθηγητής του κλασικού δράματος, αλλά και διευθυντής του σχολείου του Σοφικού Κορινθίας, ο οποίος την μύησε στην ανάγνωση αρχαίων ελληνικών. Για αυτό εξάλλου σε όλη της την μακρά καλλιτεχνική πορεία, η έξοχη Ειρήνη Παππά, ήταν οικεία με την αρχαιοελληνική γραμματεία. Ενώ ο προπάππος της Σταύρος Λελέκος είχε γράψει το πρώτο συντακτικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας (1881), αλλά και άλλα σπουδαία διδακτικά βιβλία της εποχής. Η Ειρήνη Παππά είχε άλλες τρείς αδελφές, εκ των οποίων η Ευαγγελία Λελέκου – Μανθοπούλου ακτινολόγος ήταν πρώην διευθύντρια του νοσοκομείου Άγιος Σάββας και η Δέσποινα Λελέκου – Τατάκη υπήρξε διακεκριμένη ποιήτρια και λογοτέχνης. Μια εύκρατη δηλαδή πολιτισμικά οικογένεια.
 Από μικρή έτσι η Ειρήνη Παππά, αγάπησε με όλη της την θέρμη το θέατρο και ήθελε να γίνει ηθοποιός, κάτι που βρήκε σφόδρα αντίθετους τους γονείς της. Και ήδη από την ηλικία τν 15 ετών ξεκίνησε τα καλλιτεχνικά της βήματα ως τραγουδίστρια, χορεύτρια και ραδιοφωνική παραγωγός. Συνάμα έλαβε μαθήματα υποκριτικής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πλάι στους σπουδαίους δασκάλους της δραματικής μας τέχνης, Καρυντινό, Πέλλο Κατσέλη, Δημήτρη Ροντήρη, Παρασκευά, Γληνό. Θα κάνει την πρωτόλεια εμφάνισή της το 1948 στην Λυρική Σκηνή με την επιθεώρηση «Άνθρωποι…Άνθρωποι» του Αλέκου Σακελλάριου με σπουδαία υποκριτικά αναστήματα της εποχής. Αλλά και την πρώτη της εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη, στην ταινία «Χαμένοι Άγγελοι» του Νίκου Τσιφόρου, δείχνοντας και εκεί το αξεπέραστο δραματικό της κύτταρο. Και το 1951 κάνει το μεγάλο της κινηματογραφικό βήμα, με την συμμετοχή της στην δραματική ταινία «Νεκρή Πολιτεία» του ταλαντούχου Φρίξου Ηλιάδη, γυρισμένη στο Μυστρά, με συμπρωταγωνιστή τον Γιώργο Φούντα, που εκπροσώπησε την Ελλάδα, στο διεθνές Φεστιβάλ Καννών. Έκτοτε θα επακολουθήσει μια αλυσίδα επιτυχιών, με συμμετοχές σε αρκετές χολιγουντιανές παραγωγές, αλλά και πρωταγωνιστικούς ρόλους στο θέατρο Μπρόντγουέι.
 Για την πολυεδρική συμμετοχή της στην τέχνη, τιμήθηκε πολλαπλώς. Από τον Πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, με το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος. Και το 2008 τιμήθηκε από την Ιταλία με το «Βραβείο Ρώμη» στο θέατρο της «Όστια Αντίκα». Δοθέντος ότι στην Ιταλία αναπτύχθηκε καλλιτεχνικά σημαντικά και οι Ιταλοί με πολύν αγάπη την αποκαλούσαν «Bella Greca» και «Irene Nostra» - η δική μας Ειρήνη ! Εκεί άλλωστε κατέφυγε στα χρόνια της χούντας, για να αντιταχθεί στο δικτατορικό καθεστώς. Το 2000 η Ειρήνη Παππά τιμήθηκε με την σπουδαία διάκριση «Γυναίκα της Ευρώπης» και το 2009 με τον Χρυσό Λέοντα Μπιενάλε του Θεάτρου  της Βενετίας, από τον σκηνοθέτη Μαουρίτσιο Σκαπάρρο. Ενώ έγινε και επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου Τορ Βεργκάτα της Ρώμης. Σημαντικές ήταν εξάλλου και οι τιμές που έλαβε στην Πορτογαλία, η οποία ενθέρμως υποστήριξε και το θέατρο που ίδρυσε εκεί η διεθνής μας ηθοποιός, για να παίζονται αρχαίες τραγωδίες. Να σημειώσουμε ακόμα το πέρασμα της Ειρήνη Παππά στην πολτική, με την σοβαρότητα και ευθύνη που πάντα την διέκρινε ως ενεργό πολίτη, μέσα από τις τάξεις του ΚΚΕ. Σε ότι αφορά την προσωπική της ζωή η μεγάλη μας ντίβα είχε παντρευτεί το 1947 τον ηθοποιό Άλκη Παππά, αλλά χώρισαν το 1951. Τούτη την περίοδο ζει στην γενέτειρα της το Χιλιομόδι Κορινθίας, με προβλήματα Αλτσχάιμερ. Ασίγαστο πάθος για το θέατρο, με ένα σπάνιο δραματικό κύτταρο και μια εκστατική αρχαιοελληνική ομορφιά, είναι τα στοιχεία, με τα οποία πορεύτηκε στην διεθνή της καριέρα, η απαράμιλλη ντίβα μας Ειρήνη Παππά. Και με αυτά την έχουμε βαθιά μες την καρδιά μας !
Το παρόν κείμενό μας, έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα "ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ"
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίωνwww.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 20 April 2020 | 3:00 pm
Πασχαλινό μήνυμα Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Χριστός Ανέστη ! Νέοι, γέροι και κόρες Μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόρες Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι. Δ. Σολωμός Αγαπημένοι μου Φίλες και Φίλοι,Επ΄ ευκαιρία της αναστάσεως του θεανθρώπου, σας εύχομαι ολόψυχα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, Υγεία, οικογενειακή και ατομική πρόοδο και ευτυχία Το ανέσπερο φως της αναστάσεως, εύχομαι να ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων από τα ποικίλα προβλήματα και τις ηθικές αναστατώσεις που έχουν εγκύψει, και να αποτελέσει έναυσμα προόδου και ευημερίας. Το φετινό ΠΑΣΧΑ βρίσκει τους Έλληνες δυστυχώς, εν μέσω της φοβερής κρίσης του Κορονοϊού !
Ωστόσο ενωμένοι όλοι μαζί σαν μια γροθιά, με σύνεση και κοινωνική ωριμότητα την οποία αποδείξαμε μέχρι σήμερα, με το οικείο μας πλέον «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ», σύντομα θα εξέλθουμε από το απεχθές φάσμα της ηθικής τρομοκρατίας του ιού και ξανά δίπλα ο ένας στον άλλο, θα απολαύσουμε όλοι μαζί, τις χάρες και τις ομορφιές της κοινωνικής συλλογικότητας. Όπως ο θεάνθρωπος αγαπητοί φίλοι, θανάτω θάνατο πατήσας, νίκησε τις δυνάμεις του σκότους και σηματοδότησε με το σταυρικό του δράμα και την ανάσταση, την ηθική αναγέννηση του ανθρώπου, ας νικήσουμε και εμείς τον τρόμο των ημερών και κάθε δύναμη κοινωνικής ανάσχεσης και ας οδηγήσουμε την Ελλάδα μας μπροστά.
Έχουμε τούτες τις άγιες μέρες την ευλογία του Χριστού, που θα μας βοηθήσει σε κάθε μας βήμα, ηθικής ανόδου. Ας μην την ξοδεύσουμε αστόχαστα στη μιζέρια και την μικρότητα, της καθημερινότητας. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αγαπημένοι μου φίλες και φίλοι και το αναστάσιμο πνεύμα να φωτοδοτεί τα εμπνευσμένα βήματά σας.
Με περισσήν αγάπη
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςΑθήνα, 18-4-20 www.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 18 April 2020 | 11:41 am
Δημοτικό Σχολείο Γαστούνης, 1929 !  Πόσην ηθική δύναμη έχει η αδάμαστη ελληνική ψυχή και πόσο ανίκητη είναι, απέναντι στους ριπτασμούς και την τραγικότητα της μοίρας; Αυτό το μήνυμα, μας αναδύει η συγκλονιστική φωτογραφία του Δημοτικού Σχολείου Γαστούνης το 1929. Στην ταπεινή Γαστούνη το 1929 που βίωνε το βόγγο, το κλάμα και την ηθική οδύνη της Μικρασιατικής τραγωδίας, έχοντας υποδεχτεί στις αγκάλες της, πολλούς από τους σπουδαίους και τραγικούς συνάμα αυτούς Έλληνες και παράλληλα με το μεγάλο δράμα της Μικρασίας, προσπαθούσε να βρεί το δρόμο προς την οικονομική ανασυγκρότηση και τον αστικό εκσυγχρονισμό. Με δάσκαλο του Σχολείου τον αείμνηστο Παπαβασίλη, που πάσχιζε να πυρώσει τις ψυχές των παιδιών, να τους δώσει κουράγιο και να τους μάθει τα αναγκαία γράμματα. Ωστόσο παρόλες τις κοινωνικές αντιξοότητες της εποχής, τις στερήσεις και τα προβλήματα, δεν λείπει η ηθική ικμάδα και το χαμόγελο από τα παιδιά. Τα διάστικτα από δίψα για ζωή – στα λόγια του Βίνσεντ Βαν Γκόγκ - παιδιά της Γαστούνης μας του μεσοπολέμου, που πηγαίνουν στο σχολείο τους, με παπούτσια από βοϊδοτόμαρο, με φτωχικά ρουχαλάκια, το τιμημένο μαθητικό - σχολικό πηλίκιο, αλλά και την ελπίδα να τα καταφέρουν. Να σπάσουν τα κοινωνικά δεσμά που τους κληροδότησε η τραγική γενιά τους και να στεφθούν τελικά νικητές στη μάχη της ζωής. Στέκονται με χαμόγελο και αυτοπεποίθηση απέναντι στο φακό και προτάσσουν το μεγαλείο και την δύναμη της ελληνικής ψυχής και βροντοφωνάζουν πως θα νικήσουν και δεν θα τους υφαρπάξει το μερίδιο από τη την ηθική χαρά και την επιτυχία, καμία κοινωνική δυσπλασία ! Και θα τα καταφέρουν ! Επιτυγχάνοντας ατίμητα ηθικά επιτεύγματα στα γράμματα και τον πολιτισμό, συμβάλλοντας ζωτικά στην οικονομική ανασυγκρότηση της Ελλάδος και κληροδοτώντας στις νεότερες γενιές μια Ελλάδα, ελπιδοφόρα και ευημερούσα και πολύ καλύτερη από αυτήν που παρέλαβαν.
Μέσα από αυτή την φωτογραφία ξεπήδησαν σπουδαία Γαστουνιόπουλα και διέγραψαν μια καμπύλη προόδου και ηθικής ευημερίας. Έφτιαξαν στέρεες και αξιοπρεπέστατες οικογένειες, ήκμασαν οικονομικά, μπόλιασαν την πόλη με τα σπέρματα του αστικού εκσυγχρονισμού δημιουργώντας στην Γαστούνη δυο εργοστάσια (Γλυκορίζης και Οινοποιίας) και κατέστησαν με την προοδευμένη καλλιέργεια της σταφίδας - που ήταν το μεσοπόλεμο το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν της Ελλάδος - την Γαστούνη, πυλώνα της αγροτικής οικονομίας σε όλη την Πελοπόννησο. Για να κατανοήσει εδώ ο αναγνώστης πόσο σημαντικό προϊόν ήταν εκείνα τα χρόνια η σταφίδα και η Γαστούνη ως κυρία παραγωγός – που την εξήγε μέσω Πατρών στην Αγγλία- αναφέρουμε πως για την  εξέγερση των αγροτών της Ηλείας με την σταφίδα, λίγα χρόνια νωρίτερα το (1903), είχε καταρρεύσει η κυβέρνηση Θεοτόκη! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πώς από αυτή την φοβερή γενιά παιδιών του Παπαβασίλη, αναδύθηκε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες, παγκοσμίου κύρους, του 20-ου αιώνα ! Ας σταθούμε λοιπόν με αγάπη και σεβασμό στον εμπνευσμένο ρασοφόρο Παπα-Βασίλη, αλλά και στα τρομερά παιδιά της Γαστούνης μας εκείνης της εποχής. Αναφέρω όσους αναγνωρίζω, μάλιστα είχα την ευτυχία να τους γνωρίσω και όσο ζούσαν και να αναπτύξω μαζί τους, δεσμούς αγάπης και βαθιάς εκτίμησης.
Τέταρτος από αριστερά προς τα δεξιά, στη μεσαία γραμμή, είναι ο Γαβριλιάδης - ο περίφημος «Ντιντής» όπως το ήταν το παρατσούκλι του ! Τελευταίος από αριστερά προς τα δεξιά στην πρώτη γραμμή, είναι ο Νίκος Γιαννακόπουλος , ο «ψηλός» όπως ήταν το παρατσούκλι του, πατέρας των Δημοσθένη, Αλέκου και Γιάννη. Ένατος από αριστερά προς τα δεξιά στην μεσαία γραμμή, είναι ο Διονύσιος Τσουκαλάς, πατέρας της Αφροδίτης και του Γιώργου. Έβδομος από αριστερά προς τα δεξιά, στην τρίτη κάτω γραμμή, είναι ο πατέρας μου αείμνηστος Νίκος Αβαμόπουλος, πατέρας των Ελένης, Γιάννας, Παναγιώτη. Έβδομος από αριστερά προς τα δεξιά, στην μεσαία γραμμή, είναι μάλλον ο Νίκος Γιαννακόπουλος, πατέρας της Μαριγούλας, της Λένας και του Σπύρου. Έκτος από αριστερά προς τα δεξιά, στην τρίτη κάτω γραμμή, είναι ο Διονύσης ο Χρέπας, πατέρας του Θοδωρή και του Δημήτρη.
Και πέμπτος από αριστερά προς τα δεξιά, στην τρίτη κάτω γραμμή, δίπλα από τον Παπαβασίλη, είναι ο μέγιστος των μεγίστων οικουμενικός Έλληνας του 20¬¬¬-ου αιώνα, ο θείος μου Διαμαντής Αντ. Πεπελάσης, πατέρας της Ιωάννας και του Δημήτρη. Καθηγητής του περίφημου Πανεπιστημίου Berkeley στην Καλιφόρνια, επισκέπτης καθηγητής, για μικρό χρονικό διάστημα της Ανωτάτης Εμπορικής (ΑΣΟΕ), Διδάκτορας του London School of Economics, Διοικητής της Αγροτικής και της Εμπορικής Τραπέζης, Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος Λαμπράκη, Πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού και αριπρεπέστατος εταίρος, πολλών άλλων ακόμα υψηλού κύρους, πνευματικών ιδρυμάτων και πολιτισμικών σωματείων. Σημειώνοντας εμφατικά, ότι τα επιστημονικά του κείμενα για τον ρόλο των θεσμών και την οικονομική ανάπτυξη έχουν αφήσει εποχή και ότι υπήρξε πρωτοπόρος στις διοικήσεις τραπεζών που ανέλαβε, δίνοντας μεγάλη έμφαση σε θέματα πολιτισμού .Σύνδρομη και διαπλαστική εξάλλου της αγάπης του για τον πολιτισμό, ήταν και η εμπνευσμένη πρωτοβουλία του απο την θεσμική έπαλξη της Διοίκησης της ΑΤΕ, να αναθέσει στον μεγάλο μας θεατράνθρωπο Κάρολο Κουν, να περιοδεύσει με τον θίασό του σε όλη την επαρχία, για να καλλιεργήσει την θεατρική παιδεία στους Αγρότες μας. Και βεβαίως μεγάλος ευεργέτης της Γαστούνης. Ίδρυσε την «Ηλειακή Βιομηχανία Γάλακτος» - ΗΛ.ΒΙ.ΓΑΛ στην Γαστούνη, που έδωσε οικονομική ισχύ και διεξόδους στους γαλακτοπαραγωγούς μας, έφτιαξε επί διοικήσεώς του το Κατάστημα της Αγροτικής Τραπέζης Γαστούνης και βοήθησε πολλά Γαστουνιόπουλα να αποκατασταθούν επαγγελματικά και ακαδημαϊκά. Με την πολυεδρική προσφορά του βεβαίως στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό - γιατί πάνω από όλα ο Διαμαντής ήταν διανοούμενος, άνθρωπος του πολιτισμού και έπειτα καθηγητής- να προεξάρχει !
Αυτή είναι η φοβερή γενεά του 1929, στην φωτογραφία μας, στην οποία σεμνυόμεθα με σεβασμό και αγάπη !
Καλή Ανάσταση, αγαπημένοι μου συμπατριώτες Γαστουναίοι !
Με περισσήν αγάπη
Πάνος Ν. Αβραμόπουλοςή ΠεπελάσηςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.gr Αθήνα, 16-4-2020 Δημοσιεύθηκε στις 17 April 2020 | 9:17 pm
Δημοσιεύθηκε στις 15 April 2020 | 11:21 pm
Κεντρικό μας άρθρο για τον μεγάλο μας ηθοποιό Κώστα Πρέκα, στο «Παρασκήνιο» της 11-4-20
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 13-4-2020 Δημοσιεύθηκε στις 13 April 2020 | 11:07 pm
Κώστας Πρέκας Ο ακατάβλητος πρωταγωνιστής μας !
Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος Προικοδοτημένος από τη φύση με μοναδική ομορφιά, βαθύ λυρικό κύτταρο, αλλά και ακένωτη αγάπη για το θέατρο, διήνυσε μια μακρά και επιτυχημένη πορεία στα καλλιτεχνικά μας δρώμενα, ο Κώστας Πρέκας. Πρωθύστερα στη ζωή του είχε μια σπουδαία καριέρα ως πρωταθλητής, καταδύτης του ολυμπιακού και της εθνικής μας ομάδας κολύμβησης. Ειδικότερα υπήρξε πρωταθλητής στις καταδύσεις στο αναπηδητήριο το 1963, 1964, 1965, 1966 και 1967, καθώς και στο τραμπολίνο 3 μέτρων το 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966 και 1967. Πάραυτα τον κέρδισε το θέατρο που ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής του. Για τούτο έστω και αν αποθεώθηκε στην μεγάλη μας οθόνη από το ευρύ κοινό ο έξοχος ζεν πρεμιέ, με τις επικές εμφανίσεις του σε ταινίες όπως οι «Επαναστάτης Πολάρος», «Η Μεσόγειος φλέγεται», «Στα σύνορα της προδοσίας», «Υποβρύχιο Παπανικολής» κ.α. εν τέλει αφοσιώθηκε στο θέατρο, που ήταν ο φυσικός καλλιτεχνικός του χώρος.
Ο Κώστας Πρέκας είδε το φως της ζωής στις 26 Αυγούστου 1941 στο Αιγάλεω. Μετά την αποπεράτωση των εγκύκλιων σπουδών του, ακολούθησε δραματικές σπουδές στην Σχολή Θεάτρου του Κώστα Μηχαηλίδη και αποφοίτησε το 1964. Και την ίδια χρονιά θα κάνει πρόβα τζενεράλε στο θεατρικό σανίδι, με την παράσταση «Τρείς αδελφές» του Άντον Τσέχωφ, με το θεατρικό σχήμα του Κώστα Μουσούρη. Θα συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, αλλά και με το ελεύθερο θέατρο, πρωταγωνιστώντας σε πολλές παραστάσεις του εγχώριου και του διεθνούς δραματολογίου, κατακτώντας με την υποκριτική του δεινότητα την αγάπη και την εκτίμηση του θεατρόφιλου κοινού. Το 1971 πραγματοποίησε το μεγάλο του όνειρο και δημιούργησε την δική του θεατρική σκηνή.
 Παράλληλα όμως με την κεντρική θεατρική του ενασχόληση, συμμετέχει με μεγάλη επιτυχία και στην μεγάλη μας οθόνη - σε περίπου20 ταινίες - που τον καταξιώνει με τις μεγαλοπρεπείς ερμηνείες του, ως αστέρι πρώτου μεγέθους και σε έναν από τους μεγάλους μας ζεν πρεμιέ. Η υποκριτική του Κώστα Πρέκα είχε μια μοναδική λυρική ένταση και προξενούσε στον θεατή ηθική έξαρση. Ειδικά στις ταινίες «Η Μεσόγειος φλέγεται» και «Επαναστάτης Ποπολάρος», ο μεγάλος μας ηθοποιός μας είχε καθηλώσει και μας είχε προσφέρει απαράμιλλες δραματικές στιγμές. Ασυμβίβαστος, χειμαρρώδης, ευαίσθητος, αισθαντικός, και με ακένωτες εσωτερικές δυνάμεις, να αντιπαλέψει κάθε εξουσία και αντιδραστικό μηχανισμό. Στον «Επαναστάτη Ποπολάρο» του μέγιστου συγγραφέα μας Γρηγορίου Ξενόπουλου, τον βλέπουμε εκπροσωπώντας την νέα αστική τάξη που αναδύεται – μέσω ραγδαίων ζυμώσεων στα Επτάνησα – στον κοινωνικό ορίζοντα, να αντιμάχεται σθεναρά τις στρεβλώσεις και τα προνόμια από το αρχοντολόι των Επτανήσων, που δείχνει να καταρρέει και να χάνει την μάχη της κοινωνικής πρωτοκαθεδρίας. Ενώ στο «Υποβρύχιο Παπανικολής», μας δημιουργεί μια ανείπωτη ψυχική έξαρση, για την γενναίες θαλάσσιες μάχες του ένδοξου πολεμικού μας ναυτικού, απέναντι στο ναζιστικό ζυγό. Τέτοιες μεγάλες δραματικές ερμηνείες ανέβασαν τον Κώστα Πρέκα και μας έκαναν να τον αγαπήσουμε πολύ. Για την ερμηνεία του εξάλλου στην σπουδαία ταινία του Ντίμη Δαδήρα «Στα σύνορα της προδοσίας», τιμήθηκε το 1968, με το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου, στο Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
 Μετά το πέρασμά του από την μεγάλη μας οθόνη, ο Κώστας Πρέκας δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέατρο και από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και μέχρι το 2010, είχε δημιουργήσει στου Παπάγου, την θεατρική του σκηνή «Όραμα». Ενώ τα τελευταία χρόνια ίδρυσε το θέατρο «Πόρτα», αρχικά στον Κολωνό και έπειτα στον Πειραιά, από το οποίο επιδόθηκε στο ανέβασμα μεγάλων παραστάσεων του διεθνούς ιδίως δραματολογίου. Διατηρώντας πάντα το σφρίγος και την ομορφιά, της λυρικής και της κοινωνικής του παρουσίας. Για αυτό και τον αγαπούμε πολύ ! Αυτόν τον ασυμβίβαστο «Επαναστάτη Ποπολάρο» !
Κινηματογράφος 1960 Νύχτες στο Μιραμάρε 1962 Η Ελληνίδα και ο έρωτας 1963 Αθώα ή ένοχη 1965 Οι εχθροί 1966 Οι κυρίες της αυλής 1967 Ο γεροντοκόρος, Η Μοίρα μιας Γυναίκας, Δημήτρη μου Δημήτρη μου 1968 Στα σύνορα της προδοσίας 1969 ΟΧΙ, Κατηγορώ το Κορμί μου 1970 Η Μεσόγειος φλέγεται, Η ζούγκλα των πόλεων, Έρωτας δίχως Σύνορα 1971 Εσχάτη Προδοσία, Επαναστάτης Ποπολάρος 1972 Καυτή Εκδίκηση 1974 Ψυχή και Σάρκα 1979 Το μήλο του Σατανά 1985 Τα πρόσωπα του Θεού
Τηλεόραση 1973 Η συνωμοσία της σιωπής ΕΙΡΤ 1979 Εισβολή από άλλο πλανήτη ΕΡΤ 1981 Η απερίγραπτη ΥΕΝΕΔ 1982 Ανάμεσα σε τρεις γυναίκες ΥΕΝΕΔ 1983 Μαργαρίτα Στέφα ΕΡΤ2 1987 Απόδραση ΕΡΤ 1996 Ένας έρωτας Mega
Θέατρο (στην Τηλεόραση) 1980 Οι ξεριζωμένοι 1982 Το παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας
Το παρόν κείμενό μας, έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Παρασκήνιο»
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων www.panosavramopoulos.blogspot.grΔημοσιεύθηκε στις 13 April 2020 | 3:10 am
Κεντρικό μας άρθρο στο «Παρασκήνιο» της 4-4-20, για τον μεγάλο μας ηθοποιό Χρήστο Νέγκα !
Πάνος Ν. ΑβραμόπουλοςΣυγγραφέαςwww.panosavramopoulos.blogspot.grΑθήνα, 10-4-2020 Δημοσιεύθηκε στις 10 April 2020 | 9:57 pm
Δημοσιεύθηκε στις 4 April 2020 | 8:26 pm
Πύργος - Ειδήσεις και Νέα
Ειδήσεις Πύργος Νέα Πύργος Ηλείας τοπικά νέα σήμερα τώρα γεγονότα εξελίξεις ρεπορτάζ ρεπόρτερ εφημερίδες ελλάδα νιουσ νιους νιουζ eidhseis nea efimerides news greek newspapers hellas press
|
|
